Fálkinn - 29.01.1943, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
FLUGMENNIRNIR SKILA SKÝRSLUM.
Hjer er upplýsingamaður i flughernum að spyrja enska
sprengjuvjelaflugmenn frjetta, eftir að þeir eru nýkomnir úr
árúsaferð á þýska borg. Öllum upplýsingum er haldið til haga
og flugmennirnir verða margs vísari, sem að gagni getur kom-
ið fyrir næstti árásarferðir. Þessir menn hafa varpað sprengj-
um yfir Dusseldorf, sem er ein af mestu stáliðnaðarborgun-
um í Þýskalandi, og liafa haft með sjer heim aftur fjölda
Ijósmynda af borginni, sem þeir hafa tekið úr loftinu.
Þetta var hnoðarinn, sem hún
hafði verið svona tannhvöss við.
„BjóðiS þjer smiðnum góðan dag-
inn!“ hafði hann sagt.
Hvað hann hafði í rauninni hag-
að sjer prúðmannlega, að segja
henni blátt áfram, að hann væri
smiðurinn. Auðvitað var það hann,
smiðurinn sá, hver liefði það ann-
ars átt að vera? Einn af skrifstofu-
mönnunum hafði sagt henni, að
þessir menn væru kallaðir „linoð-
arar“, en vitanlega kölluðu þeir
sjálfa sig smiði. Smiður — það var
miklu æruverðara.
„Bjóðið þjer smiðnum góðan dag-
inn!“ hafði hann sagt.
Pauline rak upp þurrahlátur. Hún
hlaut að liafa hlegið liátt, því að
maðurinn sem hjá henni stóð ieit
við og horfði rannsóknaraugum á
hana. En hvað kom henni það við?
Bjóða smiðnum góðan daginn!
Hann hafði snúið sjer til liennar,
tekið hana fram yfir allar hinar
ungu stúlkurnar við lyftuna ...
einmitt eins og liún hafði vonað, að
hann mundi gera .... og svo liafði
hún vísað honum á bug og jafnvel
móðgað liann.
Einhvernveginn komst lnin lieiiv i
og lienni fanst það eilífðartími, sem
hún sat yfir miðdegisverðinum með
henni móður sinni og tveimur yngri
systrum sínum, og einhvernveginn
tókst henni svo að sofna, mörgum
timum seinna.
Hún var með liroll og skjálfta á
leiðinni í skrifstofuna daginn eftir,
og þó var sólskin og iieitt í veðri.
Þetta var laugardagur og það hafði
hún' notað sem átyllu við móður
sína, til jjess að fara í nýja silki-
blúsu. Skyldi hann taka eftir lienni
ef honum yrði litið inn um glugg-
ann? Það fór titringur um liana
þegar hún settist við borðið sitt.
Þegar fyrsti hálftíminn var lið-
inn var hún orðin sannfærð um, að
hann hlyti að liafa móðgast, því að
hann hafði altaf snúið við henni
bakinu þar sem hann stóð. Aðeins
einu sinni leit hann við og horfði
á liana án þess að brosa, en hjelt
svo áfram við vinnu sína.
Pauline reyndi sjálf að liafa hug-
ann við vinnu sína, en töludállc-
arnir voru eins og hebreska í aug-
um hennar. Við og við stalst liún
til að líta út um gluggann. Hnoðar-
inn liennar stóð álútur yfir eldin-
um; við og við greip hann glóandi
nagla og þeytti honum til fjelaga
sinna.
Pauline horfði á hann eins og
löfruð; það var eins og liann hefði
ckkert fyrir þessu. Glóandi naglinn
hitti altaf þar sem hann átti að
hitta. Maðurinn kastaði nöglunum í
áttina frá lienni og sneri jiessvegna
baki frá henni — nema þegar hann
beygði sig niður að eldinum. —
Tíminn var lengi að liða hjá Paul-
ine fram til liádegis, en þegar mat-
málstíminn kom varð kyrð í bæn-
um, eins og venjulega. Pauline vissi
að linoðararnir tóku sjer livild þá.
Hún var svo stærilát að hún leit
ekki út um gluggann, enda hafði
henni miðað svo illa áfram um
morguninn, að hún liafði nóg að
gera. Hún grúfði sig yfir talna-
dálkana, sem voru' lienni ógeðfeld-
ari nú en nokkru sinni áður.
Klukkan var hálf eitt og hávaðinn
byrjaði á ný. Þetta var laugardag-
ur og skrifstofunni því lokað
snemma. Pauline tók eftir að hinar
stúlkurnar fóru að tygja sig. Hún
sat kyr við borðið sitt og sá að
gjaldkerinn lokaði peningaskápnuin.
Hann sneri sjer vingjarnlega að
henni og spurði: „Þjer ætlið vist
að vinna yfir tímann i dag?“
„Já, mr. Tapper. Jeg þarf að koma
nokkrum brjefum frá.“
„Núna, á laugardegi?“
„Já, mjer er nauðugur einn kost-
ui;.“
„Jæja, þjer munið eftir að loka
glugganum áður en þjer farið.“
„Það skal jeg gera, mr. Tapper.“
Gjaldkerinn fór og Pauline sett-
ist aftur við borðið sitt. Hún gægð-
ist út um gluggann, á húsið sem
var í smíðum á móti.
Hún hafði ekki búist við að sjá
neinn mann þar, og varð því for-9
viða er þessu var ekki þannig var-
ið. Smiðjan stóð á tveimur plönk-
um, og maður í samfestingi slóð
við liana með skrúftöng í hendinni
— hann laut niður að smiðjunni, og
hún sá að hann hristi höfuðið. Það
var auðsjáanlega eitthvað að smiðj-
unni, sem hann var að reyna að
laga íður en liann færi heim.
Hnoðarinn stóð álútur við smiðj-
una og Pauline sat álút við borðið.
Hún tók einhver blöð á borðinu —
luin varð að minsta lcosti að lála
lita svo út, sem liún væri að vinna.
Hún var að líta til lians út und-
an sjer. Hafi hann sjeð liana þegar
hann sneri sjer í áttina til hennar
þá ljet hann að minsta kosti ekki á
þvi bera. Æ, þetta var auðmýkjandi,
fanst henni, ekki sist af þvi, að nú
hlaut hún að vera eina stúlkan, sem
hægt var að sjá í glugga á öllu
húsinu. Hún stóð upp .... hún vildi
ekki auðmýkja sig. Best að fara
heim!
„Upp með liendurnar, ungfrú!“
heyrðist alt í einu sagt bak við hana.
„Þjer eruð fyrir okkur, skiljið þjer
það ekki? Upp með liendurnar!“
Pauline leit við. í dyrunum stóðu
þrir menn með vasaklúta hundna
fyrir andlitið. Einn þeirra miðaði
á hana skammbyssu.
Pauline liörfaði undan aftur á bak
út að vegg og rjetti upp hendurnar.
Einn maðurinn tók upp langt
snæri og annar liljóp að henni og
stakk klút upp í hana. Að vörmu
spori sat hún á stólnum sínum, rig-
hundinn við hann, á höndum og
fótum.
„Ýtið þið henni út í horn,“ skip-
aði maðurinn með skammbyssuna.
„Ef þjer lieyrið hvell eftir nokkrar
mínútur þá skuluð þjer ekki láta
yður bregða við, því að skotið liitt-
ir áreiðanlega ekki yður.“
Pauline sat út i liorni og starði á
tvö auð þil — 'annað var ekki að
sjá. Hún tók eftir að þessum þiljum
var ekki vanþörf á málningu; hún
liafði aldrei tekið eftir því fyr. Hún
reyndi að líta út undan sjer, en þá
stríkkaði svo á böndunum, að liún
gat það ekki, og neyddist til að
sitja i sömu stellingunum. Henni
datt i liug, livort þetta mundu geta
verið einhverjir af skrifstofumönn-
unum, sem væru þarna að verki, þvi
að þeir virtust svo kunnugir öllu á
skrifstofunni. Og næst datt henni í
hug að ef þetta væri svo, mundi ef
til vill falla grunur á hana líka.
Henni fanst því líkast eins og
skrifstofan færi í þúsund mola ....
þetta var ekki skothvellur heldur
dynkur og á eftir honum kom ógur-
legur skarkali, Það var líkast og
grjóthrið kæmi inn um gluggann.
Hún gat ekki litið við til þess að
athuga hvað gerst liafði, en nú kom
þögn á eftir og af henni ályktaði
liún, að þjófarnir væru hættir að
starfa.
Hénni fanst einhver þeirra hvísla:
„Hver gerði þetta?"
Alti einu tók hún öndina á lofti.
Hún sá að vísu ekki þjófana, en
hún sá gluggann. Hann stóð opinn.
Og í stálgrindinni hinumegin við
götuna sá hún hnoðarann. Hann tók
upp nagla með tönginni og virtist
vera að reikna út fjarlægðina ineð-
an liún horfði á hann — liann
sveigði svo handlegginn aftur og
sveiflaði honum svo fram og þeytti
naglanum í áttina til hennar.
Hún gat ekki fylgst með naglan-
um, þvi að liann fór fljótt yfir, en
hún lieyrði að hann lenti hjá mönn-
unum þremur, við peningaskápinn.
Og nú heyrðust óp og skrækir.
„Láttu hann liggja þar sem hann
er kominn, okkur er best að kom-
ast undan meðan timi er til,“ heyrði
hún sagt. Svo heyrði liún fótatak og
að skelt var hurð. Síðan varð alger
þögn.
Hnoðarinn veifaði til hennar,
hinumegin við götuna. Hann lagði
höndina að munninum og kallaði,
en liún heyrði ekki livað hann sagði.
Þó fanst lienni að hann væri að
spyrja livort nokkuð hefði orðið að
henni. Hún liristi höfuðið og nú
hvarf liann af bitanum sínum.
Pauline sat lireyfingarlaus. Þó að
undarlegt megi virðast gat hún ekki
fest liugann við manninn, sem hlaut
að liggja á gólfinu bak við liana.
Sjálf var liún ekkert óróleg yfir því
að sitja svona bundin. Hnoðarinn
hennar liafði sjeð hana. Og liann var
á leiðinni til hennar — hann var
að koma. Þegar hann kom datt hann
bókstaflega inn um dyrnar og á
eftir honum kom lögregluþjónn og
tveir aðrir menn. Hún hló krampa-
hlátri þegar linoðarinn laut niður
að henni til þess að skera af henni
böndin.
„Það liefir munað minstu að þjer
gerðuð út af við þennan náunga,“
sagði lögregluþjónninn. — „Nei, nú
er mjer nóg boðið. Þetta er þá hann
Black Benny, liann höfum við lengi
þurft að hitta.“
„Einu er jeg fegnastur, þrátt fyrir
alt,“ sagði linoðarinn, „og það er að
jeg skyldi ekki glóðhita naglann. Jeg
var svo æstur, að jeg hefði þeytt
honum liversu livítglóandi sem hann
hefði verið. Litið þjer á,“ hann sneri
sjer að lögregluþjóninum, „jeg sá að
ungfrúin sat i horninu og að glugg-
inn var opinn .... og það eina sem
jeg gat gert var að reka þá á flótta.
Til þess liafði jeg ekkert nema nagl-
ann .... og það tókst,“ bætti hann
við og brosti. „Jeg fleygi nöglum
á hverjum degi.“
„Þjer lituð þá hingað?“ sagði Paul-
ine.
Hnoðarinn brosti. „Leit hingað?“
tautaði liann. „Sannast að segja þá
hefi jeg litið liingað oft. En þegar
þjer snupruðuð mig í gær ....“
„Heyrið þið mig,“ sagði lögreglu-
þjónninn. „Jeg lijelt að hjer væri
um innbrot að ræða. Hafið þjer mist
nokkuð, ungfrú?“
„Já, hjartað í mjer,“ sagði Pauline
og hló og horfði leiftrandi augum
á hnoðarann sinn.