Fálkinn - 29.01.1943, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
*
Louis Bromfield:
42
AULASTAÐIR.
Nú voru þau orðin ])revlt, öll þrjú, af
öllum æsingnum og viðburðum síðasta sól-
arliringsins. Svo þreytt, að þau steinþögðu
alla leiðina lieim, í leiguvagninum, sem
Ríkharðs hafði úlvegað þeim. En öll höfðu
þau margt um að hugsa. í sætishorninu
var frúin niðursokkin í hugsánir og undr-
un vfir öllum þessum dásamlegu atburð-
um, sem höfðu á svipstundu gerbreytt öllu
lífi hennar og hrakið hana úl í hardaga,
sem var harðari en henni hefði nokkurn-
lima getað dottið í lmg. Öll hræðsla og
iðrun var nú horfin, því að þegar Gasa-
Maria liafði klifrað upp á hrunahanann og
látið fólkið hrópa húrra fyrir henni, sem
það hafði gert með mikilli hrifningu og
ákafa, var eins og alt gjörbreyttist. Þarna
í dimmum vagninum brosti hún, óafvitandi,
að öllu þessu, sem skeð hafði og svo að
hinni óvæntu gleðifregn um Bókina. Eill
hefði getað gert sælu hennar fullkomna
og það var vissan um, að J. E. sálugi fylgd-
ist með öllu því, sem gerðist — ekki ein-
ungis því, að hún hefði bjargað Gunnfán-
anum heldur og gert hann að því umhóta-
og hardagablaði, sem hann var forðum
daga.
Við liliðina á henni sat Sjana, örmagna
af þreytu, og rjett aðeins varð vör við hr.
Ríkliarðs, sem hún hafði verið að herja
skömmu áður, en hann sat samt við hlið
hentiar og brosti með sjálfum sjer í myrkr-
inu. Hún gaut augunum til hans, svo lítið
har á og sá brosið á honum, þegar geisli
frá götuljósinu fjell inn um gluggann á
vagninum. Þetta hros æsti hana upp og
auðmýkti, því*að hún vissi með sjálfri sjer,
oð hann var ekki einungis að brosa yfir
velgengni sinni og herferðarinnar, heldur
líka að því, þegar hún rjeðst á hann eins
og villiköttur. Og hann var að brosa aö
því, að hún hefði komið upp um sjálfa sig
með þessari hegðan sinni og játað, að sjer
þætti vænt um Kohha Dorta. Þannig hafði
Sjana Baldvins, sem vildi láta álíla sig
skvnsama, hagað sjer eins og verksmiðju-
stelpa, og aðkomin í þokkabót. Og hún
var einnig reið vegna þess, að hún vissi
vel, að fyr eða síðar yrði hún að gera
grein fyrir þessari þegðan sinni og segja
lionum, hversvegna hún hefði lamið hann
— þótt ekki væri nema hara til þess að fá
þetta andstygðar hros af andlitinu á hon-
um.
En Ríkharðs hjelt áfram að hrosa, i sínu
horni, eins og ekkerl hefði í skorist.
Þegar þau loksins komu heim að Aula-
stöðum og frú Lýðs hafði látið þau ein-
sömul i stóra forsalnum og farið að tala
við'Öddu, herti Sjana upp hugann og sagði
með miklum erviðismunum: „Fyrirgefið
mjer, að jeg skyldi liaga mjer eins og
bjáni.“
Hann hrosti meinlega og svaraði: „Bless-
aðar reynið þjer að gleyma því, eins og
jeg er húinn að gleyma því.“
„Jeg þakka yður að minsta kosti fyrir
að fara að berjast mín vegna. Jeg 'kann
að meta það.“
En þá breikkaði jietla ertandi hros á
honum um allan helming. Annað augað
var nú næstum lokað af bólgú og á kinn-
inni á honum voru þrjár rispur, sem liún
hafði ekki tekið eftir áður. Þar sem hann
stóð þarna, hfer undir jakkanupi var hann
svo rosalegur, að hún hefði farið að hlæja,
hefði hún ekki verið eins reið og raun
var á.
„Jeg var alls ekki að berjasl vðar vegna.
Hvernig gat yður dottið það i hug?“ svar-
aði hann.
Þá rjetti Sjana ofurlítið úr sjer og likt-
isl nú meir þvi, sem hún átti að sjer, og
glampi kom i augu hennar í staðinn fyrir
vesaldarsvipinn. „Hversvegna voruð þjer
þá að berjasl?“ spurði lmn.
„Nú, bara af því að Kobbi Dorta vildi
endilega herjast við mig, og ekki gat mjer
dottið annað i hug en að láta það eftir
honum. Og svo i öðru Iagi,“ hætti hanii
við, hóglega en háðslega, rjett eins og hann
væri á fimtudagsfundi í ritstjórninni, . .
„i öðru lagi var jeg að herjast fyrir mál-
efni.“ Hann hefir sennilega tekið eftir ein-
hverjum vonbrigðum í svip hennar, því að
hann fór ekki frekar út í þá sálma. „Nei,
sem sagt, er jeg hræddur um, að það hafi
ekki verið mikið yðar vegna. Jeg veit, að
konur vilja gex-a alla hluti að pei-sónuleg-
um atriðum, en hjer grunar mig að um
hafi verið að i'æða áhugamál, sem engar
persónur koinu neinstaðar nærri.“
Sjana skelti sjer niður á stól, og nú var
öll hlíðan rokin úr lienni á svipstundu
„Þjer eruð andstyggilegur,“ sagði hún.
„Andstyggilegui', hxottalegur stórhorgar-
húi.“
Hr. Ríkharðs hjelt áfram: „Það hefð'i svo
sem ekkert verið óhugsandi, að jeg hefði
einhverntíma farið að berjast af áhuga
fyrir yður. En raunverulega er að minsta
kosti tvent því til fyrirstöðu. í fyrsta lagi
get jeg ekki hugsað mjer ólieppilegri hjóna-
efni en okkur og svo í öðru lagi á jeg
stúlku fyrir jiessa sem skrifar mjer frá
Boston á hverjum degi.“
„Óh!“ sagði Sjana.
Nú var þreytan húin að ná tökum á þeim
háðum. Til þess að sýna, liversu sjer stæði
á sama um hann, tók Sjana af sjer liattinn
og fór að laga á sjer hárið fyrir framan
spegilinn, eins og hún ætti ekki annað á-
hugamál. En yfir öxl sjer í speglinum sá
hún enn háðslega andlitið með glóðaraug-
að og meiðslin. Þá hlevpti hún í sig ein-
hverju, sem líktist reiði og sagði: „Hvers-
vegna voruð þjer þá að láta mig halda, að
vður litist vel á mig?“
„Jeg bar það elcki við,“ svaraði hann.“
„Þjer reynduð þó að halda í hendina á
mjer í bíóinu?“ .
„Jeg sagði yður sjálfur þá, að jeg meinti
ekkert með því. Jeg var hara dálítið ein-
mana, svona eins og gengur.“
„Jæja, það var nú andstvggilegl samt,"
sagði Sjana.
„Og' svo langar mig að segja yður nokk-
uð annað,“ sagði Ríkharðs. „Yður væri
ráðlegra að fara að haga yður skynsam-
lega, ef þjer viljið ekki missa alveg aí' hon-
um Kohha Dorla. Karlmenn þola ekki tif
lengdar svona óhemjuköst.”
„Jeg lief aldrei hagað mjer óskynsam-
lega og jeg gef fjandann í Kobba Dorta.“
Aftur kom liáðslegi glampinn i augu
Ríkharðs. „Nei,“ sagði hann, „yður þýðir
nú ekki að koma með þetta lijeðan af. Þjer
hafið reynt það fyr, og mistókst, og síst af
öllu þýðir það nú, eftir að þjer hafið revnt
að herja mig eins og fisk.“ Hann hretti
upp jakkahornunum yfir hert hrjóstið, með
uppgerðar feimni og hjelt áfram: „Jeg verð
hlár.og rauður eftir yður í heila viku.“
„Þjer eruð audstyggilegur,“ var hið eina,
sem Sjana gat sagl, og siðan fór hún að
gráta.
„Þjer megið ekki vera að gráta,“ sagði
hann og reyndi að hugga hana, með því
að leggja aðra hendina á öxl liennar. En
hún hristi hana af sjer í vonsku. „Jeg er
hara að gráta af því að jeg er svo þrevtl,"
sagði hún.
„Ekki datt mjer í hug, að það væri af
neinu öðru,“ svaraði hann. En þá sneri
hún sjer við, alveg óvænt, og spurði:
„Hvernig er hún .... jeg meina stúlkan
vðar? Er hún nokkuð lík mjer?“
Ríkharðs hló. „Nei, hún gæti ekki liugs-
ast ólíkari.“ Gletnisglampi lconi í augu hans
aftur. Hún er umhótamaður, eins og jeg,
og hefir góða almenna greind.“
„Enginn umbótamaður hefir góða al-
menna greind,“ sagði Sjana.
Aftur hló Rikharðs. „Iíannske það sje
salt, og þess vegna sjeu umhótamennirnir
umhótamenn.“
En Jiá heyrðist dynjandi rödd Öddu inn-
an úr eldhúsganginum: „Ætlið þið að
drekka kókóið meðan það er heitt.“
Morguninn eftir sváfu þau öll lengi fram
eftir, með því líka að blaðið varð að koma
úl á liandvjelarútgáfu, sem Ríkharðs rit-
aði einn, og átti ekki að koma fyrr en eftir
hádegisverð. Klukkan ellefu hringdi sím-
inn og frú Lýðs, sem svaraði, fanst hún
kannast við röddina.
„Þetta er Dorti, sem talar.“
„Óh!“ sagði frúin og'aftur hljóp i liana
gamla hræðslan. Nú gal liann ætlað að
láta taka hana fasta fvrir fangelsisrofið,
cða segja henni, að hún hefði verið gerð
gjaldþrota, eða þá, að hann ætlaði að fara
i meiðyrðamál við hana, eða kann^ke var
haiin hara að tilkynna henni, að Iiann
ætlaði að láta myrða liana. Hún herti sig
samt upp og spurði, skjálfandi rödd: „Já,
hvað er yður á höndum? Hvað get jeg
gert fyrir yður?“
Jeg' þvrfti endilega að tala við yð.ur. Hve-
næí get jeg hitt yður?“
Hún heyrði sjálfa sig segja: „Hvenær
sem er.“