Fálkinn - 29.01.1943, Blaðsíða 13

F Á L K X N N
13
KROSSGÁTA NR. 442
Lárjett. Skýring.
1. Ló, 5. brotnár, 10. kornvara, 12.
sjerstök, 13. tek, 14. hvílist, 16. ilát,
18. fletti, 20. skeika, 22. trjetegund,
24. á sundfugl, 25. vinna, 26. krapa,
28. hest, 29. hljómsveit, 30. viSur,
31. hæð, 33. krossgátuguð, 34. þráð-
ur, 36. unga, 38. veggur, 39. liolt,
40. fugl, 42. liggja á, 45. lengja, 48.
gamalt meiðsli, 50. þróttur, 52. naut,
53. læti, 54. hola, 56. athugun, 57.
í hús, 58. viður, 59. hestur, 61. losna,
63. hnifur, 64. auð, 66. íta, 67. úr-
gangur, 68. lægni, 70. hraustur, 71.
aurasál, 72. þykt loft.
Lóðrjett. Skýring.
1. svifa, 2. heimta, 3. pláss, 4.
málmur, 6. auðkenni, 7. trje, 8. bát-
ur, 9. vaknar, 11. drykki, 13. egg,
14. stöðva, 15. rúm, 17. bein, 19.
málmur, 20. offur, 21. mál, 23. veiki,
25. ósmurð, 27. hávaða, 30. Til sölu,
32. hugrökk, 34. gljúfur, 35. þjálfa,
37. elskar, 41. sópinn, 43. stúlka,
44. æðir, 45. flana, 46. ránfugl, 47.
veita, 49. pípa, 51. siðar, 52. lesa
53. lengst frá, 55. óhreinindi, 58.
pening, 60. í húsum, 62. i kirkju,
63. á nefi, 65. togari, 67. fuglsheiti,
69. skamstöfun, 70. skamsöfun.
LAUSN KROSSGÁTU NR.441
Lárjett. Ráðning.
1. sljóvga, 5. plánkar, 10. sög, 12.
ama, 13. mar, 14. fræ, 16. aum, 18.
glær, 20. mjótt, 22. tólg, 24. nær,
25. sjö, 26. lág, 28. kál, 29. ak, 30.
spöl, 31. akra, 33. sá, 34. stál, 36.
náma, 38. flá, 39. tau, 40. bíó, 42.
ásjá, 45. bros, 48. op, 50. sótt, 52.
hrið, 53. óp, 54. Rut, 56. stó, 57.
ias, 58. æla, 59. iðar, 61. aftók, 63.
ásar, 64. kös, 66. tað, 67. ært, 68.
Nl. N., 70. blá, 71. inndæil, 72. bíl-
skúr.
Lóðrjett. Ráðning.
1. svignar, 2. ósar, 3. vör, 4. G G,
6. la, 7. áma, 8. naut, 9. ranglát, 11.
þró, 13. mær, 14. fjöl, 15. ætla, 17.
mók, 19. læk, 20. mjöl, 21. tákn,
23. lás, 25. spá, 27. grá, 30. stáss,
32. amboð, 34. siá, 35. var 37. ais,
41. foringi, 43. jós, 44. átta, 45. hrak,
46. rís, 47. sparkar, 49. puð, 51.
tóft, 52. lilóð, 53. Óla, 55. tak, 58.
æst, 60. rönd, 62. tap, 63. árás, 65.
slæ, 67. öll, 69. Nl„ 70. hí.
HÁKON NOREGSKONUNGUR.
Frh. af bls. !>.
innrásina var liann eltur með vjelbyssu-
skothríð Jjýskra ílugvjela við Nybergsund
og siðar koll af kolli norður land. En gæfa
Noregs gerði þær tiiraunir árangurslausar.
Það hafa verið þung spor, sem Hákon
konungur steig, er hann gekk um borð i
enska herskipið, sem flutti hann og stjórn
hans til Englands. Og þjóðina setti hljóða,
er hún heyrði áð konungur hefði flúið
land og að Norðmenn hefði gefið upp síð-
ustu varnarstöð sína við Narvik.
En viðburðir þeir, sem síðar gerðust
„Núna stax, kannske?“
„Já, það er ágætt“.
„En jeg þyrfti að tala við yður eina“.
„Það er vísl ekkert þvi til fyrirstöðu.“
„En jeg vil síður koma í skrifstofuna til
yðar, og þjer viljið víst því síður koma í
mína skrifstofu."
„Kannske þjer þá bara komið hingað
heim að Auíastöðum. Þar getum við verið
i einrúmi.“
„Ágætt. Jeg kem þá slrax“, sagði Dorti.
Ilún var ekki fyrr búin að leggja frá
sjer símann, en ný hræðsla og skelfing
greip hana. Hún hefði ekki átt að lofa að
tala við hann í einrúmi. Hann gat haft í
hótunum við liana og hún gert sig að fífli,
einu sinni enn. IJún gerði sjer i hugarlund,
að jafnskjótt sem þau væru orðin ein, gæti
hann- þröngvað lienni til hvers, sem væri,
jafnvel til þess að afturkalla alla herför-
ina, fara úr borginni eða jafnvel selja sjer
Gunnfánann. Hún flýtti sjer að laga sig til
og barði því næst að dyruni hjá Ríkharðs.
Hún barði aftur en fekk ekkert svar og þeg-
ar hún opnaði, sá hún, að herbergið var
mannlaust.
Þá fann hún óstjórnlega þörf á því að
hitta hann og ráðfæra sig við hann, og hún
sýndu öllum, að þetta var eina rjetta ráð-
ið. Þ.vi að þessu var það að þakka, að
Norðmenn gálu haldið áfram vörninni frá
erlendum stað, með allan flota sinn og
fjölda manna, sem tókst að komast til út-
landa og sameinast norska hernum i Eng-
landi. í öllu því mikla starfi, sem Norð-t
menn erlendis heyja nú fyrir endurheimt
frelsis síns, er konungurinn miðdepillinn,
og sömuleiðis í hinu aðdáunarverða starfi,
sem þjóðin heyir heima fyrir, undir kjör-
orðinu: „Til er það, sem er verra en dauð-
inn“. Hún hefir sýnt að hún er óhrædd við
dauðann, og hún hefir sýnt, að hún verður
aldrei kúguð. Vissulega er barátta norsku
þaut niður stigann og niður i eldhúsið. —
Adda vissi ekkert, nema það, að liann hafði
borðaö morgunverð, með góðri lyst og
síðan farið út — fyrir svo sem ldukku-
stund.
„Hann hlýtur að vera á skrifstofunni“,
sagði frúin, en þegar hún liringdi til Mörtu
Frikk, sagði hún, að liann liefði alls ekki
þangað kornið. Nú varð liún óttaslegin, en
hugsaði samt sem svo, að ef lil vill hefði
liann bara gengið sjer til hressingar og
kæmi svo aftur heim, enda þurfti hún nú að
klæða sig ahnennilega, livort eð væri, áður
en hún talaði við Dorta. Og rneðan hún var
að því, endurtók hún við sjálfa sig: „Jeg
má eklci sleppa mjer“. Og svo hugsaði
liún: „En að hann herra Ríkharðs skyldi
þurfa að fara út, þegar hans er mest þörf-
in hjerna.“
Og þá hringdi dyrabjallan harkalega
og snöggvasl fanst henni eins og hún ætlaði
að falla í yfirlið.
Adda varð til þess að opna dyrnar og
þegar hún sá, hver kominn var, kom gul-
ur litur á súkkulaðibrúnt andlitið á henni,
og liún hugsaði með sjer: „Nú liefir hann
heyrt uin mennina í kjallaranum og ætlar
að taka okkur fastar“.
<
þjóðarinnar ein hin glæsilegasta sjálfstæð-
isbarátta, sem háð hefir verið.
Og norska þjóðin fagnar þeim degi, er
hún endurlieimtar konung sinn og stjórn
úr útlegðinni. Það var fagnaðardagur 25.
nóvember l‘J05, er norskur konungur, sem
þjóðin átti allan, steig á land í Osló, En
það verður enn meiri fagnaður er Hákon
konungur stígur þar á land í annað sinn,
endurheimtur úr útlegðinni miklu, og kom-
inn heim til þjóðar sinnar, sem hefir þol-
að svo miklar raunir, að okkur hrýs hugur
við að iesa um þær. Hvað mundi þá ef
við ættum að lenda í þeim?
En Dorti var hinn friðsamasti á svip-
inn og sa^ði aðeins. Jeg ætlaði að tala við
frúna, samkvæmt umtali.“
„Gerið þjer svo vel og koma inn“, sagði
Adda, og leiddi hann inn í bókaslofu J. E.
sáluga, sem var öll full af gömlum, skinn-
bundnum bókmn og svo ólík bókastofunni
í fína húsinu hans, sem mest mátti verða.
Hann var hálfhræddur við alla þessa bóka-
mergð. Bækur voru eitt af því, sem fyltu
liann lotningarblöndnum ótta.
Og þá væri synd að segja, að frú Lýðs
væri óttalaus heldur, þegar hún gekk nið-
ur stigann og ýtti upp hurðinni í bókastof-
unni. Þarna sat liann í einum gamla stóln-
um hennar, geysistór og liræðilegur (— æ,
hvað átti hún að segja cða gera?). En i
fyrsta sinn, sem hún vissi til, reis hann upp
úr sætinu, þegar hún kom inn, og þegar
hann nálgaðist liana, sá hún, að nú var
hann ekki rauður og ógnandi, eins og ó-
freskjan, sem undanfarið hafði ásótt hana
í svefni og eins nú, síðan liann hringdi og
bað um samtalið. Öðru nær: hann var
þreyttur, útslitinn og vandræðalegur.
„Þjer urðuð víst hissa, þegar jeg hringdi
til yðar i morgun?“