Fálkinn - 12.02.1943, Blaðsíða 8

Ö
F Á L K I N N
Vistlegt herbergi
Honum fanst sem fargi vœri
ljett af sjer, er hann lcom á á-
kvörðunarstaðinn. En hann var
eiginlega mjög undrandi yfir
því. Að vísu var glugginn nokk-
uð hátt frá gólfi og ef tii elds-
voða kæmi, þá gæti orðið mjög
erfift að komast út þá leiðina.
Glugginn var með rimlum
eins og stundum er liægt að sjú
á neðstu hæð í húsum í Lond-
on, en að öðru leyti var þetta
einkar vistlegt herbergi. Vegg-
irnir voru lagðir Ijósu fóðiý
með blómamyndum, bókahilla
hjekk á veggnum og hann fekk
ógleði fyrir brjóstið eitt andar-
tak — lítið horð stóð undir
glugganum, tvær eða þrjár
góðar myndir voru þarna, trú-
arlegs efnis og annars, og mað-
urinn, sem hugsaði um hann,
var að koma fyrir te-áhöldun-
um á borðinu, sem stóð á miðju
gólfinu. Fallegur hægindastóll
úr viðartágum stóð hjá björt-
um eldinum. Þetta var mjög
hlýlegt herbergi, einmitt það
sem menn mundu kalla vistlegt.
Og svo var Guði fyrir að þakka,
að nú var alt á enda kljáð.
II.
Hinir síðustu þrír mánuðir
höfðu verið hræðilegir, þang-
að til núna fyrir hálfri stundu
síðan. Fyrst var nú þetta öng-
þveiti. En það tók enda á einni
svipstundu, þannig var það, og
hjer varð engu um þokað, þótt
slikt væri slæmt, því að stúlkan
var ekki þess virði. En síðan
var vandinn að komast burt
úr borgjnni. Honum flaug fyrsl
í hug að ganga að sínum venju-
legu störfum eins og ekkert
hefði ískorist. Hann hjelt, að
enginn liefði sjeð sig veita Joe
eftirför niður að fljótinu. Hvers
vegna ekki slæpasl hingað og
þangað eins og venjulega, láta
eins og ekkert væri og fara inn
í Ringland Armo til að fá sjer
eina bjórkollu? Margir dagar
gætu liðið þangað tij likið fynd-
ist undir elrunum, síðan mundi
fara fram rjettarrannsókn og
svo framvegis. Mundi ekki vera
best að þuma þetta fram af sjer
og verjast allra frjetta, ef lög-
reglan spyrði hann spurninga?
En hvernig ;gæti hann þá gert
grein fyrir því, hvar hann hefði
verið og hvað hann liefði gert
það kvöld? Hann gæti sagt að
hann hefði reikað út í Bleadon
Woods og snúið síðan heim á
leið, án þess að mæta neinum.
Enginn mundi geta andmælt
honum, að minsta kosti gat
hann ekki sjeð að svo væri.
Þegar hann sat núna í þægi-
legum hægindastólnum við eld-
inn í vistlegu herberginu með
ljósu veggfóðrinu — alt var svo
ólíkt því, sem venjulegt er um
slika staði — þá óskaði hann
þess, að hann hefði þumað þetta
fram af sjer og horfst í augu
við hættuna, og látið þá fara
sínu fram og' sjá, hvort þeir
gætu orðið nokkurs vísari. En
þá hafði hann orðið hræddur.
Margir menn liöfðu heyrt þann
segja, að Joe skyldi fá á bauk-
inn, ef liann ljeti stúlkuna ekki
afskiftalausa. Hann hafði líka
sýnt Dick Haddon og „Humra“-
Carey og Finniman og öðrum
skambyssu sína. Þeir mundu
máta kúluna við byssuhlaupið,
og þá væri ekki að sökum .að
spyrja. Hann varð ofsa hræád-
ur og skalf af ótta. Honum varð
ljóst, að hann mundi ekki geta
verið í Ledham stundinni leng-
ur.
III.
Frú Evans, húsmóðir hans,
var þetta kvöld i hinum enda
horgaiúnnar hjá dóttur sinni,
sem var gift. Hún mundi verða
burtu þangað til kl. 11. Hann
rakaði af sjer skeggið, yfirvar-
arskeggið, sem var svart og
strítt. Síðan laumaðisl hann úl
úr borginni í dimmunni og gekk
alla nóttina eftir eyðilegum hlið
arvegi, þangað til hann kom
um morguninn til Darnley, 20
mílur í burtu, til að ná i lest-
ina til London. Þar var fjöldi
fólks, og að þvi er hann gat
best sjeð, þekti liann engan
mann. Vagnarnir voru troðfull-
ir af vefurum frá Darnley og
Lockwood, sem ljeku á als oddi
og gáfu honum engan gaum.
Þeir fóru allir út við Kings
Cross. Hann reikaði um eins og
aðrir og litaðist um hjer og þar
eins og þeir. Siðan fekk hann
sjer bjórglas á troðfullri knæpu.
Hann gat ekki sjeð, að nokkur
mundi geta lcomist á snoðir um,
hvert hann hefði farið.
IV.
Hann fekk sjer bakherbergi
handan við Caledonian Road
og beið. Það var eitthvað í blöð-
unum þetta kvöld, sem ekki var
svo hlaupið að, að gera sjer
grein fyrir. Næsta dag fanst
líkið af Joe — og þeir komust
á þá slcoðun að um morð væri
að ræða — læknirinn sagði, að
það gæti ekki verið sjálfsmorð.
Því næst var hann nefndur á
nafn og þess var getið að hann
findist ekki og liann var livatt-
ur til að gefa sig fram. Þá las
hann að menn gerðu ráð fyrir
því, að hann hefði farið til
London, og hann varð sjúlcur
af hræðslu. Honum rann kalt
vatn milli skinns og hörunds.
Honum fanst að eitthvað kæmi
í kverkar sjer, að liann væri að
lcafna. Hendur lians skulfu þar,
sem liann hjelt á blaðinu, liann
sundlaði af skelfingu. Hann ótt-
aðist að fara heim í herbergi
silt, því að honum var Ijóst,
að hann mundi elcki geta hald-
ið þar kyrru fyrir. Hann mundi
æða fram og aftur eins og villi-
dýr og liúsmóðir lians mundi
furða sig á því. Hann var líka
hræddur að vera úti á götu, þvi
að liann óttaðist að einhver lög-
regluþjónn mundi koma að baki
sjer að leggja hönd á herðar
sjer. Hinumegin við götuna var
lítið torg. Þar settist hann nið-
ur á hekk og hjelt blaðinu uppi
fyrir framan andlitið, meðan
börnin görguðu og öskruðu og
ljeku sjer alt í kringum hann
á malbikuðum stígunum. Þau
gáfu lionum engan gaum, en
saml fanst lionum hann vera
kominn þar í fjelagsskap, að
vissu leyti. Það var betra, en
að vera aleinp í litla, kyrláta
herberginu. En brátt tók að
dimma og vörðurinn kom til
að loka hliðunum.
V.
Eftir þessa nótt, komu nætur
og dagar fullir af ofsaliræðslu
og brjálæðiskendri skelfingu
meiri, en hann hafði haldið að
menn gætu þolað, án þess að
láta lífið. Hann hafði tekið með
sjer næga peninga, lil þess að
framfleyta sjer fyrst um sinn.
En í hvert sinn, sem liann skifti
peningaseðli, skalf hann af
hi-æðslu við tílhugsunina um
það, að seðillinn yrði rakinn til
sín. Ilvað átti hann að taka til
bragðs? Ilvert gat hann lialdið?
Gat hann komist af landi burt?
En til þess þurfti vegabrjef og
alls kyns skilríki. Slíkt mundi
aldrei lánast. Hann hafði lesið
að lögreglan hefði fundið þráð
í liinu dularfulla morðmáli í
Ledham. Hann skjögraði heim
og læsti sig inni og stundi af
sálarangist. Hann tautaði orð
og setningar út í bláinn, sem
enginn botn var í eða vit, líeila
runu af þvogli: „alt i lagi, alt
í lagi, alt í lagi, .... já, já, já
.... það, það, það, ... jæja,
jæja, jæja, .... aðeins af því,
að hann varð að fá útrás, því
að honum var um megn að sitja
kyr og þögull, þegar sálarang-
istin svarf að hjarta lionum,
og æðisgenginn óttinn ætlaði að
kæfa hann, og skelfingin hvíldi
á sál hans eins og farg. En nú
gerðisl ekki neitt og vonarneisti,,
veikur og daufur kviknaði í
brjósti lians um stund. Ilonum
fanst í einn eða tvo daga að
vera kynni, að öll sund væru
ekki ennþá lokuð.
Eitt kvöld lá svo vel á hon-
um, að hann hætti sjer yfir
í litla veitingahúsið við götu-
hornið og drakk flösku af Old
Brow Ale með nokkurri ánægju.
Hann fór að liugsa um það,
hvernig lífið gæti orðið aftur,
el' það kraftaverk gerðist —
hann viðurkendi jafnvel þá, að
slíkt mundi vera kraftaverk —
að öil hræðsla lians hyrfi og
hann yrði aftur eins og fólk er
flest, óttaðist ekki neitt. Hann
var að gæða sjer á ölinu og var
í þann veginn að komast í gott
skap, þegar svo vildi til, að
honum bárust þessi orð að eyr-
um frá bjórborðinu: þeir eru að
svipast um eftir honum hjerna
í grendinni, að því er sagl er.
Hann skyldi eftir ölglasið hálf-
fult, hugsaði með sjálfum sjer,
hvort liann mundi liafa hug-
rekki, til þess að stytta sjer ald-
ur þetta kvöld. Mennirnir við
bjórhorðið voru auðvitað að
tala um nýjan innbiiotsþjóf,
sem vakið hafði mikið umtal
En hvert slíkt orð var sein
dauðadómur yfir þessum mann-
ræfli. Hvað eftir annað stöðv-
aðist hann mitt í ótta sínum,
tauti og þvogli, og undraðist
stórum, að hjarta nokkurs
manns skyldi þola slíka sálar-
angist, slíka sundurkremjandi
kvöl. Það var eins og að hann,
einn allra manna, liefði fundið
og upgötvað, nýjan heim, sem
engan mann hafði áður dreymt
um og enginn mundi trúa að
væri til, þó að saga hans væri
sögð. Hann hafði fyr á æfinni
vaknað upp af martröð, stöku
sinnum, eins og hendir flesta
menn. Það var liræðilegt, svo
hræðilegt, að liann mundi enn
þá eftir tveimur eða þremur
slíkum nóttum. En alt þetta var
eins og hjóm og hismi hjá því,
sem hann þoldi nú, eða öllu
heldur þoldi ekki, þvi að liann
kveinkaði sjer eins og ormur,
sem engist á rauðkyntri kola-
glóð.
Hann fór aftur út á strætin.
Sum þeirra voru full af hávaða,
önnur tóm og ömurleg. Hann
4