Fálkinn - 12.02.1943, Blaðsíða 12
12
F Á L K I N N
Louis Bromfield: 44
AULASTAÐIR.
„Já, náttúrlega er hann band-hringa-
snarvitlaus, en það er nú sama, hann er
djöfulsduglegur blaðamaður,) hvað sem
því öllu saman líður.“
Dorti stóð upp og tók hatt sinn. „Jeg
ætla nú elcki að tefja yður lengur,“ sagði
liann, „en jeg bið yður bara að skilja eitt
rjett: Jeg dreg mig í hlje eingöngu Kobba
vegna. Enginn getur liaft liendur í hári
mínu. Ef ekki Kobbi'væri, skyldi jeg verða
kyr og mala ykkur í mjel, þrátt fvrir alt.“
„Jeg skil.“
Hann gekk lil dyranna en stansaði þar.
..Það eina, sem jeg er hræddur um, er það,
að það sje orðið of seint að koma sættum
milli hans og þessarar frænku yðar. Hann
er stoltur eins og fjandinn sjálfur dg hún
víst alveg sama tóbakið.“
„Já, liún gefur honum vist ekkert eftir
á þvi sviði.“
Hann leit á frúha, eins og í vafa, og næst-
um með auðmýkt. „Eruð þjer því nokkuð
mótfallin, að þau verði hjón?“ spurði hann.
„Nei,“ svaraði hún, og eftir bestu sam-
visku, því að eins og stóð, átti hún sjer
enga ósk heitari. Hún vildi sjá „piparkerl-
ingarsvipinn“ hverfa af andliti Sjönu og
hún vissi að þarna var eina ráðið til þess.
Dorti varð enn auðmýkri. „Væruð þjer
kannske ti! i að ýta undir það,“
„Já.“
„Það gat mjer ekki dottið í liug, eins og
alt var í pottinn búið,“ sagði hann, og neri
hattinum um stund milli þykku, stóru
liandanna. „Þetta er næstum eins og mín
eigin saga ...... jeg á við sagan af mjer
og henni mömmu hans Kobba. Hennar
fólki fansl hún vera of góð handa mjer.
Það var höfðingja-írar, en jeg var bara
kotungs-Iri.“
„Jeg skil,“ svaraði frú Lýðs. Henni hefði
þótt það eittlivað skrítið fyrir nokkrum
mánuðum, að Lýðsaettin og Dortarnir ættu
að fara að tengjast, en hinsvegar hafði nú
margt breyst á þeim tima. Og einhvern-
vegin hafði liún lært margt af hr. Ríkarðs,
þótt hún vissi ekki nákvæmlega hvað eða
hvernig.
Dorti rjetti fram höndina, feimnislega:
- „Jæja, verið þjer nú sælar, frú Lýðs,“
sagði hann, „jeg hef haft mikla ánægju
af þessu samtali við yður. Eins og jeg sagði
eruð þjer skilningsgóð kona.“
Aftur komu tárin fram, en í þetta sinn
af því einu, að þetta ætlaði alt að fara
svona undurvel. Ilún hafði altaf óskað
öllum hamingju og «sáttar við náungann.
Og nú virtust allir geta orðið hamingju-
samir,' jafnvel Dorti gamli með færið sitt
og öngulinn. Henni var farið að verða hlýtt
lil hans, og sagði við sjálfa sig: „Þjer gæti
vísl orðið hlýtt til fjandans sjálfs, ef þú
bara þektir liann nógu vel.“ Og nú þurfti
hún aldrei framar að fara í skrifstofuna
, til Dorta og láta liann vera náðugan við
sig, rjett eins og hún væri ekki annað en
gamall bjáni.
Við útidyrnar tók liann aftur í hönd
hennar og sagði: „Jæja, jeg ætla þá að
kveðja.“
„Komið þjer bráðum aftur,“ sagði frú
Lýðs.
„Þakka yður fvrir. Það getur bvort eð
er farið svo, að jeg verði lengi burtu, ef
jeg fer úr borginni á annað borð.“
Þegar Dorti var kominn niður þrepin,
sneri hann sjer við og sagði: „Mig langaði
bara til að segja yður, að þessi álfadans
ykkar þarna í gærkveldi, er eitthvað það
besta, sem sjest hefir lijer í Flesjuborg,
allan þann tíma, sem jeg hef verið hjer
kunnugur.“
Þegar frúin kom inn aftur, hitti hún
Öddu í forsalnum.
„Hvað vildi gamli djöfsi?“ spurði hún.
„Hann er að fara. Hann er búinn að vera.
En spurðu mig ekki meira í bili. því að jeg
þarf að tala við Sjönu.“
En Sjana tók ekki frjettunum með þeirri
gleði, sem frú Lýðs hafði búist við. Ilún sat
við gluggann í herberginu sínu dauf í
bragði og með „piparkerlingarsvipinn“ á
hæsta stigi. Þegar hún liafði heyrt söguna,
sagði hún aðeins: „Þelta er ekkert nema
ldókindabragð. Og þó svo væri ekki, þá
er þetta alt orðið um seinan.“
Það var nú ekki klókindabragð. Dorti
var sigraður og enginn vissi það betur en
hann sjálfur. í buxnavasa lians var sam-
anvöðlað hraðboðabrjef, sem hljóðaði
þannig, slutt og laggott: „Best er að hypja
sig, meðan hægt er. Bill Swain.“ En það
var ekki vert að láta óvininn vita neilt
um þetta. Betra var að láta svo sýnast sem
hann færi af eigin löngun.
Þegar hann gekk út úr lnörlega híiðinu
á Aulastöðum, hristi liann höfuðið vand-
í'æðalega, eins og gamalt, uppgefið ljón.
Hann gat ekki. gert sjer ljóst, livernig þetta
hafði gengið til, hvernig hann hafði verið
sigraður, svona á svipstundu, svo að segja.
Jafnvel pólitíska vjelin, sem hann hafði
bygt svo vandlega upp, eftir bestu fyrix--
myndum frá Suðux*-Boston, hafði hrunið
saman og farið í mjel.
„Kannske þetta sje öði’uvísi staður, en
Suður-Boston,“ hugsaði hann með sjálfum
sjer. „Kannske hjer sjeu ekki nógu mai'gir
írai*. Kannske lijer ríki einhver sjerstakur
andi, sem jeg hef ekki getað náð tökum
á?“ En hvað sem því öllu leið, þá var það
Ríkarðs og enginn annar, sem hafði valdið
falli lians að lokum. Já, hann var fjand-
ans kræfur karl, jafnvel þótt liann væri
einn af þessum vitlausu kommum.
Dorti gekk til skrifstofu sinnar, allskon-
ar krókaleiðir og leynigötur. af því að hann
var ekkert áfjáður í það að hitta marga
á götunni. Nú var.svo komið, að þegar
hann mætti fólki, þá annaðhvorl Ijet það
eins og það sæi liann ekki, eða þá lcinkaði
bara kolli,4án þess að segja orð. Hann skildi
vel, livað þetta þýddi. Hann hafði ekki til
einskis verið heilan mannsaldur í pólitík-
ínni.
Hann gleymdi smám saman þessum sting-
andi ósigri, á göngu sinni, og eftir nokkra
stund sá hann ekki einu sinni þá, sem fram
hjá fóru, en aðeins gylta sjávarsandinn í
Dtaytona og krá, þar sem nóg var til af
viskíi.
Samtímis því sem frú Lýðs og Dorti voru
að tala sarnan heima á Aulastöðum, sátu
þeir Ríkarðs og Kobbi Dorla sinn við hvorn
endann á löngu borði í skrifstofunni hjá
„Dorta og syni, Byggingameisturum.“ Báðir
voru nú alklæddir, en það dugði ekki lil
þess að hylja algjörlega merkin eftir bar-
dagann, kvöldinu áður. Vinstra augað i
Kobba yar lokað af bólgu og vörin sprung-
in og bætt með heftiplástri, en hægra aug-
að í Ríkarðs var, ekki blátt heldur kolsvart
og kinnin bólgin, eins og hann væri með
tannpínu. Fyrir framan þá á borðinu stóð
viskíflaska og tvö glös.
Ríkarðs lyfti glasi sínu og sagði: „Jæja,
við skulum drekka upp á það, hvað sem
öðru líður.“
Þegar liann liafði komið inn, tuttugu
mínútum áður, hafði Ivobbi sjálfur tekið
á móti honum og glápt á hann með skárra
auganu, hálf óvingjarnlega, en j)ó aðallega
með undrun og lortryggni.
Hann sagði kuldalega góðan daginn og
Ríkarðs svaraði í sama og spurði: „Gæti
jeg talað við yður ofui’litla stund um mikil-
vægt málefni?“
„Já, ef það er nógu mikilvægt,“ svaraði
Kobbi. Hann stóð áfram og bauð elcki Rik-
ax*ðs sæti, en hann settist j)á bara óboðinn
og sagði: „Ætli við ættum ekki lieldur að
tala saman sitjandi?“ Kobba var því ekki
annað að gera en setjast niður líka.
„Fyrst £i* það smávegis, sem við skulum
gera okkur alveg Ijóst, áður en lengra er
farið,“ sagði Ríkarðs. „1 fyrsta lagi það,
að jeg er yður ekkert andvígur — persónu-
iega, á jeg við. Því, eftir því, sem jeg heyri
eruð þjer allra besti drengur.“
„Þakka yður fyrir,“ svaraði Kobbi.
„Og í öðru lagi hefur Sjana aldrei tekið
neinn þátt í krossferðinni okkar og þar af
leiðandi ekki svikið yður að neinu leyti.“
„Jeg vissi það.“
„Hvernig?“
„Hún er ekki þannig gerð.“
„Og svo í þriðja lagi, hef jeg aldrei neitt
verið að draga mig eftir Sjönu. Einu sinni
eða tvisvar lá mjer við j)ví, en framkvæmd-
ir urðu engar. Enda hefði jiað víst ekkert
þýtt.“
Kobbi leit á hann, þögull, en í bláa aug-
anu, sem sýnilegt var, mátti sjá. að hann
vissi ekki hvaðan á sig stæði veðrið. Loks