Fálkinn - 26.02.1943, Blaðsíða 10

10
F Á L K 1 N N
YNCt/fV
hS/ENbURHIR
Stafurinn töframannsins.
‘C' INU sinni var löframaður, sem
■“ var hirðgal(lrama)B|Ur kongs-
ins. Þetta var besta staða, svo að
margir galdramenn öfunduðu liann
og hugsuðu sem svo: ,,Bara að jeg
gæti náð í stöðuna lians! Hann lief-
ir heilan turn fyrir íbúð, liann
borðar með konginum og fær ein-
tómar krásir, — og hermennirnir
heilsa honum eins og liöfðingja,
]iegar hann gengur lijá.“
En þao var enginn hægðarleiek-
ur að ná í stöðuna galdramanns-
ins. Hann hafði ekki fengið hann
fyr en hann hafði gert sjer afbragðs
galdrastaf, hann'Abrakadabra gamli.
Svo lijet galdramaðurinn.
Stafurinn gljáði eins og silfur,
en í hvert sinn, sem hann var not-
oður til töfra, stóðu gulir grænir,
bláir og rauðir neistar tit úr brodd-
inum á honum, svo að þið sjáið að
þetta var ósvikinn galdrastafur.
Abrakadabra gat breytt fræi i næt-
urgala og hann gat gert gullbúinn
vagn úr eldspitustokk og nokkrum
gulbaunum. Og þegar ekki var nógu
mikill matur á kongsborðinu, bjó
drotningin til kökur úr leir og sandi,
eins og þegar þið búið til drullu-
kökur, en Abrakadabra breytti þeim
i dýrindiskrásir og fínabrauð.. Og
fátæka fólkið hirti leifarnar.
Galdramaðurinn var allra besli
karl, en hann var líka mjög hygg-
inn, eins og þið fáið að sjá, ef þið
lesið þessa sögu til enda.
Skamt frá hötlinni átti annar
galdramaður heima, hann hjet ICa-
dabra. Hann var ekki góður maður
og hann var öfundsjúkur og lang-
aði til að verða ríkur; breyta stein-
um í gull, sem hann ætlaði að eiga
sjálfur, en ekki að galdra góðan mat
handa fátæklingunum.
„Það er töfrastafurinn lians Abra-
kadabra, sem gerir þetta alt. Hvern-
ig á jeg að fara að ná í hann?“
Hann hugsaði lengi um Iietta, ,en
þá heypði hann einn góðan veður-
dag, að Abrakadabra hefði fengið
kvef.
„Nú er best að nola tækifærið!“
hugsaði hann, og sVo lagði hann af
stað til að heimsækja kvefaða galdra-
manninn.
Abarkadabra var eiginlega eklci
veikur, en hann var með hósta-
kjöltur og ínátti ekki fara út í kuld-
ann. Þess vegna sat hann inni og
var að lesa „Galdramannablaðið“,
til þess að fræðast um nýjustu
galdra.
„Ilver kemur nú?“ hugsaði hann,
þegar liann sá Kadabra út um glugg-
ann. Svo var dyrabjöllunni hringt
og í dyrunum stóð Kadabra, sem
þóttist vera kominn í sjúkraheim-
sókn til Abrakadabra.
„Gerðu svo vel og gaktu í bæ-
inn,“ sagði Abrakadabra. Töfrastat-
urinn var það fyrsta, sem gestur-
inn kom auga á. Hann tijekk uppi
á þili og það gljáði á liann. Kadabra
gat varla haft af honum augun og
tók ^arla eftir þegar Abrakadabra
bauð honum kaffi og með því.
Kadabra glenti upp augun, þeg-
ar Iiann sá Abrakadabra taka staf-
inn og benda með honum á tóma
Jcaffikönnu og kökúdisk. Þvi að
samslundis varð kaffikannan full af
ilmandi kaffi og diskurinn fullur af
dýrindis rjómakökum.
„Það er óheppilegt, að jeg slculi
verða að hýrast inni í dag,“ sagði
Abrakadabra, „því að það er smá-
veisla hjá konginum, og hann hefði
haft gaman af, að jeg liefði sýnt
gestunum galdra. Kant þú að láta
egg fljúga?“
Nei, það kunni Kadabra ekki, en
hirðgaldramaðurinn tók egg, fleygði
því upp í loft og sló í það með töfra-
stafnum. Þá breyttist eggið i fiðrildi,
sem flugu um og urðu að blómum
um leið og þau settust.
Þetta var ljómandi fallegur gald-
ur.
Nú hnerraði Abrakadabra, slóð
upp og sagði: „Afsakaðu, jeg þarf
að ná mjer í nýjan vasaklút i frakka-
vasanum mínum.“ — 6g svo hvarf
hann úl úr dyrunum. En Kadabra
var elcki seinn á sjer, heldur greip
töfrastafinn og snaraðist úl.
„Nú hefi jeg töfrastafinn lians!
Nú hefi jeg töfrastafinn hansl“
tautaði hann ofsakátur. „Nú fer
jeg til kongsins og býðst til að
galdra fyrir hann — jeg ætla að
láta eggið fljúga, og svo heimta jeg
að verða hirð-galdramaður í stað
Abrakadabra.
Hann flýtli sjer inn í höllina, þar
sem gestir kongsins sátu. Þeir voru
allir orðnir syfjaðir, þvi að enginn
gat sagt frjettir. Og kongurinn komst
altaf i slæmt skap, þegar hann var
í teningskasti og tapaði.
„Leyfist mjer að sýna nýjasta
galdurinn, herra konungur?" sagði
vondi galdramaðurinn.
„Með mestu ánægju," svaraði
kongurinn og nú varð uppi fótur og
fit og allir glaðvöknuðu. Kongurinn
settisl i hægindastól, en Kadabra var
látirin stíga upp á pall.
Hann hneigði sig djúpt og gekk
að litlu borði með.pípuhatt og nokk-
ur egg, og svo hneigði hann sig
aftur. „Takið þið nú eftir!“ sagði
hann.
Svo henti hann eggi upp í loft
og sló í það með töfrastafnum —
En svo illa tókst til að eggið datt,
og lenti beint á hausnum á kong-
inum, sem hrópaði'; „Enginn slcal
steilcja pönnuegg á skallanum á
mjer.“
Öllu hirðfólkinu og gestunum brá
heldur en elclci í brún, en engum þó
eins og Kadabra. Hvað kom til?
Hann hafði sjáífur sjeð Abrakada-
bra gera þetta.
Og hapn tók ekkert eftir, að nú
var gamli hirð-galdramaðurinn kom-
inn og stóð úti í horni og skellihló
að látunum í Kadabra.
„Takið hann!“ hrópaði kongurinn
„þetta er falskur galdramaður! Hann
er svikari! Setjið hann í fangelsi!"
Kadabra reyndi enn að galdra
með slolna stafnum, en það tókst
ekki. Og nú kom hann auga á Abra-
kadabra, sem horfði spottandi á
hann og veifaði öðrum spegilgljá
andi töfrastaf.
„Hjelstu að jeg væri svo vitlaus,
að láta þig vera einan inni hjá töfra-
stafnum mínum,“ sagði gamli liirð-
galdramaðurinn. „Ónei, jeg þekki
þig, Kadabra! Þú tókst gamla töfra-
stafinn minn, sem er orðinn nærri
þvi gagnslaus. Hann dugar ekki
frekar en gamall drumbur.“
Lundúnabúi fór á Euston-braut-
arstöðina í London, til þess að lalca
á móti manni, sem hann átti von á
frá Skotlandi. Til þess að spara
tíma ákvað hann að ná i leiguvagn
handa manninum, áður en hann færi
inn á stöðina, en ekki sá hann noklc-
urn vagn, hvar sem hann leitaði.
Sagði hann jiá við varðmanninn:
„Ilvar eru allir leigubilarnir?“
„Það eru aldrei leigubítar hjerna
þegar þessi lest kemur,“ svaraði
varðmaðurinn. „Vitið þjer ekki, að
þetta er hraðlestin frá Skotlandi."
Skoti kom inn til söðlasmiðs og
bað um að selja sjer einn spora.
„Hvaða gagn hafið jijer af einum
spora?" sagði afgreiðslumaðurinn.
„Skiljið þjer það ekki,“ svaraði
Skotinn. „Ef jeg get lcomið annari
hliðinni á hestinum áfram, þá verð-
ur hin að fytgjast með.“
Skoli, sem var 5 fet og tíu þuml-
«ungar á hæð, var að seriija um föt
Við klæðskerann. „Mundu fötin
lcosta jafnt, þó að jeg væri G fet og
sex þumlungar?“ spurði hann,
„Já, vitanlega,“ sagði klæðskerinn.
„En þjer þyrftuð þá talsvert
miklu meira efni i jiau!“
„Já, eitthvað nálægt einni yard
meira."
„Þá ætla jeg að fá lötin og yard-
ina líka. Jeg get notað liana í bux-
ur handa stráknum minum.“
Aberdeenbúi við þjón á járnbraut-
arhótelinu: „Getið þjer útvegað'mjer
jiægilegt borð hjerna, þar sem jeg
get borðað nestisbitann minn og
hlustað á hljómsveitina?“
Sandy greyið gleypti sixpence og
alt komst í uppnám og allir hróp-
uðu: „Sælcið þið læknirinn!“
„Nei, nei,“ sagði strákurinn. -—
„Sendið þið eftir preslinum. Hún
mamma segir, að engir sjeu eins
duglegir að hafa peninga út úr fólki
eins og prestarnir.“
lvadabra slcildi nú hvernig þetta
hafði atvikast, og varð að láta sjer
það lynda, að allir hlóu að honum.
Kongurinn sjálfur gat elclci stilt sig
um áð hlæja, og þess vegna slapp
Kadabra við fangelsið, en flýtli sjer
heim og var svo skömmustulegur,
að hann þorði eklci að koma út i
marga daga.
En Abrakadabra sýndi gestunum
fjölda af skrítnum göldrum, ]ivi að
hann var kunnáttusamur og mjög
lærður galdramaður. Og hann hafði
gát á jivi, að enginn gæti stolið frá
honum töfrastafnum.
Póstkröfufyrirkomulagið var lund-
ið upp af póstmálastjóranum til liess
að gera Aberdeenbúum lcleift að
senda vinum sínum gjafir.
Skoti einn dó af harmi. Ástæð-
an virðist hafa verið sú, að lælcnir
hans hafði harðbannað honum að
reykja, þegar hann var nýbúinn að
fylln bensíni á vindlakveikjarann
sinn.
Hefði Eva átt heima í Aberdeen
mundi saga veraldarinnar hafa orð-
ið önnur. Hún hefði aldrei tímt að
lofa manninum sírium að bíta í eplið
:if skilningstrjenu.
Strákarnir í Aberdeen gefa stúlk-
unum sínum varastifti til þess að
vera vissir ’um, að fá gjafir sínar
aftur.
„Ljómandi er þetta falleg demants-
nál, sem þú hefir í hálsbindinu þínu,
ísak — mjer datt eklci í hug, að þú
værir svo ríkur, að þú hefðir efni á
að lcaupa svona dýra nál.“ í
„Alveg rjett,“ svaraði ísalc. „En
hann Salonion vinur minn fór mjer
i arfleiðsluskrá sinni að ráðstafa
500 sterlingspundum til þess, að
lcaupa stein til minningar um sig.
þelta er sleinninn!“
Sjónhverfingamaðurinn var að
segja frá afrekum sinum og hjelt á-
fram: „Jeg hefi fengið viðurkenning-
arbrjef frá írlandi, Wales og Eng-
landi, og sömuleiðis citt brjefspjald
frá Skotlandi.“
Skotinn (við vin sinn í London):
„Jeg þoli ekki þessa leigubíla. Þeg-
ar jeg sný mjer aftur, með bukið að
bílstjóranum fæ jeg klígju, og þegar
jeg sný fram og horfi á ökumælir-
inn líður mjer þó enn þá ver.“