Fálkinn - 05.03.1943, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
\
FERÐATASKAN
TEG heili Smith, John Edward
** Smith. Það er jeg, sem hefi
drepið furstann af Z. .. ., þegar
liann ók framhjá „Hvíta svan-
inum.“
„Þjer köstuðuð sprengju á
vagninn hans?“
„Já. En það er ekki jeg, sem
undirbjó samsærið, og ekki hefi
jeg útbúið sprengjuna. En mjer
hafði verið falið, að fara með
hana á þennan stað og kasta
henni þegar furstinn færi fram
hjá.“
„Hver hefir falið yður það?“
„Jeg ætla mjer ekki að koma
upp um þá, sem eru samsekir
mjer, herra dómari. Jeg er sjálf-
ur reiðubúinn til að deyja, og
mjer finst dauðinn alls ekki
vera ægilegur, i samanburði við
þær vítiskvalir, sem jeg hefi
þolað síðustu daga. Mjer er Ijett-
ir og fróun að því að vita, að
jeg á dauðann vísann.“
„Jeg sver yður, herra dómari,
að jeg veit ekki hvernig vitis-
vjelin, sem jeg kastaði, leit út,
og að jeg drap fux-stann óaf-
vitandi. Þjer skuluð ekki halda,
að jeg sje að reyna að telja yð-
ur trú um þetta til þess að rjett-
læta mig. Jeg er sekur og kom
hingað til Paris stútfullur af
morðhugsunum. Jeg er aðeins
litilmótlegur fjelagi í anarkista-
hópi, og þegar jeg var útvalinn
til þessa verks hafði jeg fyrir
lönigu helgað þess háttar verk-
efni líf mitt.“
Jeg fór fi’á Newhaven síð-
degis í fyiTadag. Föringi minn
rjetti mjer þunga leðurtösku
og sagði:
„Hún liggur neðst í töskunni,
undir nærfatnaðinum. Farið
þjer varlega með töskuna, og
varist að í-eka hana í. í töskunni
er ítarleg lýsing á leiðinni, sem
fórnarlamb okkar á að fara um.
Einnig er í töskunni ýmistlegt
smávegis til ferðarinnar. Verið
þjer sælir — og farið þjer var-
lega og hyggilega að ráði yðar.“
„Jeg tók töskuna og fór heim
í herbergið mitt til þess að sækja
smádótið mitt og tóbak. Jeg er
mikill reykingamaður og hefi
gert mjer ágætt tóbaksílát, sem
tóbakið þornar ekki í. Það er
stór mannhauskúpa. Jeg tók
hauskúpuna, greiðuna mína,
burstana og rakhnífinn og stakk
þessu öllu í Itöskuna.
Á skipinu kom jeg mjer fyr-
ir eins fjarri hinu fólkinu og
jeg gat, og setti töskuna á milli
fótanna á mjer. Jeg tók jafn
vai’lega á henni eins og liún
væi’i úr brothættu gleri. f sama
bili bljes skipið til burlferðai’.
Jeg varð að stilla mig eins og
jeg gat til að öskra ekki, lierra
dómari: Jeg vai’ð svo hræddur
að rnjer fanst jég heyra livell-
inn í sprengjunni, hve lítið hljóð
sem heyrðist.
Akkerið var dregið upp ....
Maður nokkur, sem hafði veitt
liverri minstu lxreyfingu minni
athygli, þóttist vera kominn um
borð í vitlaust skip og heimt-
aði að fá að komast í land.
Þetta var gert. — Jeg horfði
á manninn. Hann var fölur og
vesældarlegur. Hann var með
gula leðurtösku í hendinni.....
Hann hvarf. Slagæðin í mjer
hætti að hreyfast. Jeg þóttist
ekki í vafa um, að þetta væri
lögreglunjósnari. Svo að lög-
reglan lxafði þá lýsingu af mjer
Þrátt fyrir rökkrið, sem bráð-
lega kom á, sat jeg kyr á þil-
fax-inu áfram. Það fór að rigna.
Og rokið ágerðist og suðaði í
eyrunum á mjer. Skipið dansaði
á öldunum og jeg varð að halda
mjer dauðahaldi til þess að
velta ekki út af bekknum, en
hjelt töskunni rígfastri milli fót-
anna á mjer. Skipstjórinn ráð-
lagði mjer að fara undir þiljur,
en jeg ljet sem jeg heyi'ði það
ekki. Jeg hafði á tilfinningunni,
að jeg gæti als ekki staðið á fót-
unum, og mig óaði fyrir þeiin
djöfulgangi, sem yrði þegar jeg
gæti ekki haldið mjer og task-
an færi að þeytast um þilfarið.
Skipstjórinn kom til mín aft-
ur og sagði, að það væri lífs-
hætta fyrir mig að vera á þil-
farinu, en jeg svaraði, að mjer
væri svoddan unun að því að
vera ofan þilja, þegar vont væri
veður, og að enginn mannlegur
máttur gæti neitað mjer um
það.
Þó að jeg væri í þykkri ferða-
kápu, var jeg hundvotur inn að
skinni og tennurnar glömruðu
í skoltinum á mjer, bæði af
hræðslu og kulda.
Jeg óskaði þess af alhug, að
taskan með sprengjunni og öllu
saman væri komin niður á hafs-
botn.
Þegar skipið kom í höfn var
jeg ekki seinn á mjer að taka
ferðatöskuna mína. — Jeg var
dauðhræddur og hljóp eftir
hafnarbakkanum, eins og fæt-
ur toguðu. Við vorum komin til
Dieppe. Jeg fór inn á fyrsta
hótelið, sem fyrir varð og bað
um upphitað herbergi. Jeg fór
úr hverri spjör, fleygði fötun-
um fyrir framan arininn í eina
lirúgu, fleygði mjer i rúmið og
steinsofnaði.
Morguninn eftir vaknaði jeg
klukkan átta. Lestin, sem jeg
átti að fara með, var farin. Og
nú varð maður að vinna tima-
töf upp.
Um leið og jeg fór út um
dyrnar á gistihúsinu mætti jeg
manninum frá Newhaven. Hann
leit reiðilega til mín og hjelt
leiðar sinnar á járnbrautarstöð-
ina.
Klukkan níu sat jeg í lest-
inni og hún brunaði af stað til
Paris.
Hvernig á jeg að lýsa þesari
ferð? Mjer fanst jeg vera heila
öld á leiðinni. Það var troðfult
af fólki í klefanum, sem jeg sat
i. Hávær og ókyr fjölskylda
hafði sest þar að. Börnin ljeku
sjer, hoppuðu og stukku upp
um bekkina og nudduðu sjer
upp að mjer. Jeg var fölur og
orðlaus af gremju og skelfingu.
.... Eitt sinn ráku þau lappir-
nar í töskuna mína. Mjer fanst
ætla að líða yfir mig .... jeg
átti von á þvi versta! En ekkert
skeði!
Svo staðnæmdist lestin í Roun
— Jeg leitaði mjer undir eins
að öðrum klefa, og fann einn,
þar sem einn stakur maður lá
sofandi á öðrum bekknum. —
Hann hreyfði sig ekki þegar
jeg lokaði á eftir mjer klefa-
dyrunum. Jeg lagði vitistösk-
una mína upp i netið og hag-
ræddi mjer .... rjetti úr löpp-
unum .... Fararmerkið var
gefið og lestin lijelt af stað.
Jeg kveikti mjer 4 vindli, því
að jeg þorði eklci að ná mjer
í tóbak úr hauskúpunni. Jeg var
orðinn rólegri og mjer leið í
rauninni mæta vel. Þegar jeg
hafði lokið vindlinum lygnd-
ust augun á mjer aftur. Þegar
jeg opnaði þau aftur skein sól-
in inn um ldefagluggann og á
hinn hrjótandi samferðamann
minn og bögglanetið yfir hon-
um, þar sem jeg sá töskuna
mína iða fram og aftur, eftir
því sem vagninn hristist.
Þetta valcti furðu mína, því
að jeg þóttist alveg viss um, að
jeg liefði látið töskuna upp í
netið yfir mínum bekk, og þar
var hún líka þegar jeg gætti bet-
ur að. Jeg leit aftur upp í net-
ið yfir bekknum á móti mjer,
og mjer fanst jeg sjá sýnir, þeg-
ar jeg uppgötvaði að taskan
þar var nákvæmlega eins og
taskan mín. En hvor þeirra var
mín ?
Þær voru alveg eins. Báðar úr
gulu leðri, samskonar reimar á
þeim og samskonar nikkellás-
ar. — Mjer var ómögulegt að
hafa augun af þeim.
Átti jeg að trúa liinum sof-
andi samferðamanni mínum
fyrir grun þeim, sem vaknað
liafði hjá mjer? Jeg átti ekki
annars úrkostar, því að hverju
sem tautaði, þá varð jeg að hafa
rjettu töskuna.
— Afsakið, herra minn! sagði
jeg.
Hann leit við og nú þekti jeg
enn einu sinni farþegann frá
Newhaven,
Jeg skalf og titraði, en hann
ljet eins og hann hefði ekki
heyrt, að jeg væri að tala við
liann. Hann liorfði til mín aug-
um, sem leiftruðu af gremju.
Hann var í sporrekstri eftir
mjer ......
Uppfrá þeirri mínútu óskaði
jeg þess eins, að liann gæti ekki
sjeð neinn mun á töskunum, og
liann tæki mína í misgripum,
og að ef hann færi ógætilega
með hana, þá ....
Skyldi lögreglan handhaka
mig, þegar jeg kæmi til Paris?
Þó að þjer hefðuð gífurlegt
huigmyndaflug, herra dómari,
þá munduð þjer ekki geta í-
inyndað yður, hvílíkar þjáning-
ar jeg leið þessar stundir, i
klefanum með þessum manni . .
Loksins komumst við svo til
Paris. Maðurinn á móti mjer
greip ferðatöskuna og hljóp út
á stjettina.
Hafði hann tekið töskuna sína
með sjer, eða hafði liann tekið
mína?
Jeg beið inni í kefanum þang-
að til hann var kominn úr aug-
sýn, og skundaði svo að út-
gönguhliðinu og þóttist sann-
færður um, að lögreglan mundi
handsama mig. En það varð
ekkert af því.
Það var alt á tjá og tundri
í hausnum á mjer. Eftir að jeg
í óðagoti, hafði leitað að far-
seðlinum mínum í öllum vösum
fann jeg hann loksins, en nú
kom versta þolraunin: tollskoð-
unin!
Eftir GEORGES CASTELLA
4