Fálkinn - 05.03.1943, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
n
VNCWW
kS/gNMMtNIR
Kötturinn hennar Kötu gömlu
SJÁÐU, Kisa, hvernig kraumar í
pottinum,“ saga Kata gamla. —
Hún átti ein heima í koti upp við
skóg. „Taktu nú vel eftir. Þegar
grauturinn er soðinn, þá etum við
hann, en svo fáum við ekki meiri
mat, því að nú á jeg ekki meiri
peninga.“
Kisa skildi hvað Kata sagði, þvi
að hún liafði verið hjá henni síðan
hún var blindur ketlingur,, en nú
var hún orðin stór og falleg svört
kisa, með hvíta bringu.
Hugsa sjer þetta! Enginn matur
til þegar grauturinn er búinn.
Kata og kisa sleiklu siðustu leif-
arnar og svo settist Kata gamla í
stól og fór að blunda, því að hún
var þreytt og lijelt að sig mundi
síður svengja, ef hún svæfi sem
mest.
„Úr því að Kata er liætt að geta
unnið, verð jeg að reyna að vinna
fyrir okkur,“ hugsaði kisa. Hún
sleikti sig vandlega og fór svo út.
Þetta, sem jeg er að segja ykkur
núna, bar við í gamla daga, þegar
fólk skildi dýramál, og þegar svo
margt undarlegt skeði.. Annars hefði
aldrei getað orðið nein saga úr
þessu.
Nú kom kisa á bæ, þar sem allir
voru svo angurværir. „Hvað kemur
lil þess, að allir eru svona daprir?“
spurði kisa kött, sem hún liitti.
„Það er alt út af aumingja kong-
inum,“ sagði kötturinn. „Hann er
veikur og getur ekki fengið heils-
una aftur, nema einhver komi hon-
um til að lilæja. Jeg meina að skelli-
hlæja! En hann virðist ekki geta
hlegið — það hefir verið reynt alt
hugsanlegt til þess!“
„Hm!“ hugsaði lcisa hennar Kötu.
„En ef jeg gæti það? Jeg ætla að
hugsa málið!“ Og meðan hún var að
liugsa kom hún auga á fagran gull-
pening, sem iá við grjótvegginn.
Hún klóraði hann til sín með klónni
og fór síðan að búð. Þar stóð hár
maður, sem hrópaði til þeirra, sem
fram hjá gengu:
„Þeir, sem ætla að reyna að koma
konginum til að hlæja, verða að vera
vel klæddir! Komið hjer inn og
kaupið ykkur nýjan hatt. Þurfið þið
ekki nýja hanska? Kaupið flibba
og slifsi hjerna í bestu búðinni!11
„Jeg verð að reyna þetta,“ hugsaði
kisa, og fór inn í búðina.
„Líttu á, jeg þarf að kaupa lijer
nýjan hatt, fina lianska og ýmislegt
fleira,“ sagði kisa.
„Áttu nokkra peninga?“ spurði
maðurinn, því að hann var varfær-
inn kaupmaður.
„Já, stóran gullpening,“ svaraði
kisa og sýndi peninginn, sem hún
hafði fundið. Maðurinn varð glað-
ur að hitta svona peningaðan kött,
og sýndi kisu nú alt það fallegasta
sem hann hafði á boðstólum.
Og kisa var orðin býsna fin, þeg-
ar hún fór út úr búðinni. Hún var
með gljáandi silkihatt á hausnum,
liáan línflibba og rauðröndótt slifsi
um hálsinn og hjelt á hvitum hönsk-
um í hendinni — eða framlöppinni.
„Nú er jeg víst nógu fín til þess að
fara til kongsins og reyna að lækna
hann!“ hugsaði kisa hennar Kötu
gömlu.
En þegar fólkið kom auga á liana
á götunni fóru allir að hlæja — það
brosti ekki heldur flissaði það og
sagði:
„Nei, skoðið þið hana kisu þarna
— hafði þið nokkurnlíma sjeð hlæi-
legra. Aldrei hefi jeg sjeð neitt þvi-
likt!“ Og þessvegna var það, að kisu
miðaði ekki eins fljótt áfram og
hún vildi, því að hana langaði ti!
að flýta sjer. Það var farið að líða
á daginn, þegar liún Iaumaðist gegn
um hallarhliðið, en í sama bili ók
stór vagn inn, fullur af læknum og
öðru fólki, sem ætlaði að reyna að
koma lækninum til að hlæja. —
Gleymdi jeg að segja ykkur áðan,
að kongurinn var ekki fullorðinn
heldur sjö ára gamall drengur? —
En faðir hans var dáinn og móðir
hans stjórnaði landinu, en drengur-
inn var kongur samt.
Þarna lá hann í skrautlegu og
stóru herbergi og í tjaldrekkju, með
kórónum og skrauti, liátt og lágt.
Við rúmstokkinn hans sat barn-
fóstran hans gamla og gætti að því
að hann sparkaði ekki sænginni
ofan af sjer. Þarna stóðu helstu lækn-
ar landsins og voru að ráðslaga um
hvað gera skyldi, og lika voru nokkr-
ir ráðgjafar inni og þeir voru að
reyna að koma konginum til aðhlæja.
Það getur verið að aðrir hefðu
skemt sjer að horfa á digra forsæt-
isráðgjafann, þegar hann var að
dansa eða látast dansa, eða þegar
þeir sáu hermálaráðgjafann standa
á höfði. Það getur vel verið, en svo
mikið var víst, að konginum þótti
ekkert gaman að því.
Hann lá þarna fölur og þreytu-
legur og starði dauflega framundan
sjer. En í sama bili skaust lcisa fram
hjá dyraverðinum og inn í svefn-
herbergið.
„Hvað á þetta að þýða?“ hrópaði
kammerherrann, sem var að reyna
að skemta konginum með þvi að
sýna honum kanínu, sem steypti
sjer kollhnýs. „Rekið þið þennan
kött út.“
„Kött?“ sagði fóstra kongsins þá.
„Dettur ykkur i hug, að ætla að reka
svartan kött út? Vitið þið ekki, að
svarlir kettir eru gæfumerki?“
„En hvað þetta er skrítinn kött-
ur,“ sagði kongurinn og reis upp Við
dogg í rúminu sínu og horfði á kött-
inn, sem spígsporaði fram og aftur
um gólfið og tók ofan hattinn og
heilsaði í allar áttir. „Nei, lítið þið
á!“ sagði kongurinn og fór að skelli-
hlæja. Og hann hló og hló og tár-
in runnu niður kinnarnar á honum.
Hann hafði aldrei sjeð neitt jafn
hlægilegt og kött með pípuhatt,
hanska, flibba og slipsi.
Hirðmennirnir og ráðherrarnir,
læknarnir og hermennirnir komu
nú að úr öllum áttum og drotning-
in hrópaði, frá sjer numin af fögn-
uði:
„Honum er batnað! Drengnum
mínum er batnað — lieyrið þið ekki
hvernig liann hlær?“
Og nú hlóu allir, en kongurinn þó
allra hæst, því liann var alheilbrigð-
ur. Hann hljóp fram úr rúminu og
steypti sjer kollhnýs af gleði, lieimt-
aði fötin sín og sagðist mega til að
leika sjer við köttinn.
En kisa setti upp þykkjusvip: „Má
jeg spyrja, fæ jeg ekki eitthvað
fyrir þetta?“ sagði hún alvarleg'.
„Hjer er jeg komin og hefi læknað
Skoti einn var á skemtiferðalagi
í Gyðingalandi og kom að Galileu-
vatni. Hann langaði að róa út á
vatnið, og spurði hvort hann gæti
fengið bát og livað hann kostaði.
Honum var sagt að bátuidnn kostaði
þrjá shillings og sex pence um tím-
ann.
„Þrjá og sex,“ hrópaði hann upp.
„í Aberdeen fáum við bát leigðan
fyrir sex pence um tímann!“
„Já, en þetta er Landið helga,“
svaraði bátamðurinn, „og þetta er
stöðuvatnið, sem Frelsarinn geklc á
einu sinni.“
„Mig skal ekki furða þó hann
gengi vatnið, úr því að svona er,“
svaraði Skotinn drumslega og fór.
Það var á mánudagsmorgni. Pyngja
liúsaleigurukkarans var orðin þung
en lund hans var ljett, þangað til
liann kom til frú Sandish.
Lit.li Sandish kom til dyra og
sagði: „Mamma og pabbi eru úti.
Viljið þjer koma hingað á föstudag-
inn?“ ,
„Hm!‘ sagði rukkarinn. „Hvers-
vegna á föstudaginn, kuggurinn
minn?“
„Jeg veit ekki hversvegna,” sagði
stráksi, „nema ef það skyldi vera af
því, að við ætlum að flytja á fimtu-
daginn.“
Gyðingur nokkur gekk í heilagt
hjónaband. Kunningi hans (skotsk-
ur) sendi honum tvær brjefdúfur í
brúðkaupsgjöf.
Aberdeenbúi, við vin sinn, sem
hafði verið bjargað frá druknun:
„Hvernig leið þjer þegar þú sökst
í þriðja sinn, Sandy?“
Sandy: „Það var hræðilegt. Alt,
sem máli skifti, af því sem fyrir
mig hefir komið á æfi minni, rann
upp fyrir mjer.“
Aberdeenbúinn: „Var það? Kanske
þú liafir þá minst sterlingspundsins,
sem jeg lánaði þjer fyrir þremur
árum?“
Sandy: „Jeg sagði: alt sem máli
skifti.“
konginn — fæ jeg ekkert fyrir það?“
„Hvað viltu fá fyrir það, kisa?“
sagði kongurinn. „Jeg skal borga
þjer það, sem þú biður um.“
„Jeg þarf að fá svo mikið handa
henni Kötu gömlu, að hún hafi nóg
fyrir sig að leggja alla æfi,“ sagði
kisa. Og svo sagði hún þeim frá
Kötu og bágindum liennar.
En kongurinn sendi undir eins
eftir henni, svo að liann fengi að
hafa kisu hjá sjer og leika sjer við
hana.
Og þar eru þær Kata og kisa enn;
ef þær eru þá ekki dauðar.
Tveir Skotar átu miðdegisverð
saman i veitingahúsi. Er þeir höfðu
matast kom þjónninn með reikning-
inn. Skotarnir sátu og töluðu saman
i tvo tíma, en þar kom að þe,ir
höfðu ekki meira að lala samaii um,
og þá sátu þeir þegjandi og reyklu.
Þegar klukkan var orðin eitt stóð
annar upp og símaði til konunnar
sinnar.
„Þú skalt ekki vaka eftir mjer
lengur, væna mín. Þetta er orðið
þrátefli."
„Áður en við giftumst kallaðir
þú mig altaf engilinn þinn.“
„Já, jeg man það.“
„Og nú kallar þú mig ekki neitt.“
„Það sýnir stillinguna í mjer.“
Þegar McPlierson og stúlkan hans
voru að koma að bíó-dyrunum stakk
hún að honum liálfri annari krónu
og sagði: „Hjerna er fyrir mig.“
McPherson leit ánægjulega til
hennar og sagði: „Þakka þjer fyrir
að þú fjekst mjer aurana áður en
við fórum inn. Þú skilur, að mjer er
svo meinilla við að sjá stúlkur borga
fyrir sig sjálfar á bíó.“
MacHamisli: „Jeg lieyri sagt að
liann Angus kunningi okkar sje bú-
inn að gifta sig í þriðja sinn.“
McPherson: „Já, það er dýrt að
eiga liann Angus fyrir vin. Hugsaðu
þjer: tvo kransa og þrjár brúðkaups-
gjafir á seytján árum.“
Aberdeenbúinn: „Nei, frú Gordon,
jeg liefi aldrei komið á kvikmynda-
hús. Jeg hefi altaf þótst vita, að ef
mjer líkaði myndin illa þá mundi
jeg ekki fá peningana til baka, en
ef injer líkaði hún vel þá mundi mig
langa til að fara aftur.“
Egiís ávaxtadrykkir
i---------------------------------
S k r í 11 u r.
_________________________________>