Fálkinn - 19.03.1943, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Drekkið Egils ávaxtadrykki
KROSSGÁTA NR. 448
Lárjett. Skýring.
1. Gagn, þf., 4. Látir vel að, 10. Vel
a'ð sjer. 13. Miljónamæringur, 15.
Dauf. 10. Fiskur. 17. Suðurevrópu-
búi, 20. Magar, 21. Kvenmannsnafn,
22. Beita, 24. Fuglinn, 26. Sumar-
glaðning í sveitum, 28. Biskupsfaðir,
30. Skvettur, 31. Neitun, 33. Jæja,
34. Býli, 36. Stefna, 38. Hreyfing,
39. Liðleskjur, 40. predikaði. 41.
Keyr, 42. Vafstur, 44. ílát, 45. Bær,
46. Þrir ómerkir, 48. Sagnmynd, 50.
Frelsi, 51. Landhluti i Noregi ákv.,
54. Skripanefn, 55. Skammstöfun,
56. Fóðra, 58. Viðkvæmari, 60.
Hræðsla, 62. Hríðin, 63. Ófullkomin
sögn, 66. Æðir, 67.ílát, 68. Brakaði,
69. Stefna.
Lóörjett. Skýring.
1. Þrír ómerkir, 2. Krossmark
(danskt), 3. Sama og 17 lárjett, 5.
Maður, 6. Efnafr.skammstöfun, 7.
Heyskaparlok, 8. einkennisstafir, 9.
Hreyfingar, 10. Ullina, 11. gubban,
12. Titill, 14. Dönsk eyja, 16. Barn.
18. Eldiviðargeymslur, 20. Ávaxta-
völcvinn, 22. Þræta, 23. hola, 25.
Raddirnar, 27. Milliliður, þf., 29.
Tóvinnuáhöld, 32. loforð, 34. Ást-
fólginn, 35. Einingu, 36. Líkams-
tiluti, 37. Tilfinning, 43. Vandræði,
47. ósigur, 48. Bókstafur, 49. Iteiði-
hljóð, 50. Lágður af stað, 52. Velgt,
53. Nóga, 54. Önd, 57. Fiskurinn,
58. Ekki saklaus, 59. Svell, 60. Mann-
laus, 64. Mynt, 65. Tónn.
LAUSN KRQSS6ÁTU NR.447
Lárjett ráðning:
1. Flú, 4. Hannesi, 10. Visa, 13.
Óæta, 15. Króna, 16. Minn, 17.
Bremsa, 19. Ásanna, 21. Snót, 22.
Ivaf, 24. Áina, 26. Gróðabrall, 28.
Rói, 30. Rek, 31. Rák, 33. —it, 34.
Aur, 36. Fas, 38. Re, 39. Stígvjel, 40.
Kórsöng, 41. Aa, 42. Nef, 44. Ris,
45. Al, 46. NNA, 48. Ásl, 50. Krá,
51. Gallsteinar, 54. Aðli, 55. aaa,
56. Drós, 58. Staura, 60. Brakar, 62.
Kim, 63. Nuddi, 66. Laka, 67. Eða,
68. Kamilla, 69. Rak.
....... Lóðrjett ráðning: ........
1. Fob, 2. Lærs, 3. Útengi, 5. Aka,
6. Nr., 7. Nótaben, 8. En, 9. Saa, 10.
Vinni, 11. Inna, 12. Ana, 14. Amor,
16. Niður, 18. Stóruvellir, 20. Sál-
farirnar, 22. Kar, 23. Frk., 25. Grís-
ana, 27. Skeglan, 29. Óttan, 32. Árnar,
34. Agn, 35. Ref, 36. Fór, 37. ssS,
43. Ástandi, 47. Agðanna, 48. Ása,
49. Tea, 50. Krókar, 52. Álún, 53.
Aral, 54. Atið, 57. Saka, 58. Ske, 59.
Ana, 60. Bil, 61. Rak, 64. Um, 65.
Dl.
,iNú, iivað vantar yður?“
Sjóinaðurinn liorfði ofur meinlevsislega
á konuna. „Tóbak,“ sagði hann með hægð.
„Og jeg er búinn þarna.“ Hann hnykti höfð-
inu í áttina lil borðanna.
Konan virti liann rannsakandi fyrir sjer
frá livirfli til ilja. „Svo að þjer liafið fengið
te? Getið þjer borgað það?“
Sjómaðurinn leit beint framan í hana.
Augu lians voru ennþá blíðleg — næstum
því dreymandi. Hann endurtók með enn
meiri hægð en áður:
„Jeg var að biðja um tóbak. Ef þið hafið
ckki plötutóbak, læt jeg mjer nægja Navy
Cut.“ Hann stakk hendinni í vasann og dró
upp hnefafylli sína af smápeningum. „Jeg
ætla að fá fjórar únsur,“ sagði hann og rót-
aði ósköp rólega í peningunum, sem lágu
í lófa hans, alt að þvi fjörutiu til fimtíu
shillingar í silfri. Hann rendi aftur augun-
um til konunnar, sem nú var orðin ófrýni-
leg á svipinn. „Mig er farið að langa til-
finnanlega í reyk,“ muldraði hann.
Hún rauk úr gættinni. Hann heyrði smell-
ina í háhæluðu skónum hennar á steingólf-
inu, og að hún kallaði liástöfum á „Vallie“
Valentine!" Einhversstaðar lengst innan úr
húsinu, eða hinumegin við það, kvað við
skýrt og auðsveipt „Já!“ Svipur sjómanns-
ins varð aftur harðneskjulegur. Meðan hann
stóð þarna rak hann augun í spjald yfir
dyrunum, með máðu brúnu letri. Á því
stóð:
M. Watkins — Hefir tóbakssöluleyfi.
Enn einu sinni rendi hann augunum yfir
gafðinn með smáborðunum, sem hefði get-
að verið svo skemtilegur .... Hann gretti
sig við tilhugsunina um konuna með lit-
aða hárið og alt dinglum-danglið utan á
sjer.
Nú heyrðist hratl og kjett fótatak fyrir
innan og Vallie stóð i dyrunum. Hún rjetti
lionum dós með tóbaki; hann leit á merk-
ið og ti'óð henni svo í vasann. „Hvað kostar
það?“
„Tvo og níu, herra minn.“ Til þess að
leyna slcjálftanum í röddinni talaði hún
svo lágt að varla heyrðist.
Ilann horfði á hana þegjandi, uns blóðið
þaut fram í föla vanga stúlkunnar. Þegar
liún lyfti höfðinu, sá hann, að enn skein
hræðsla úr bláu augunum.
„Jeg er búinn að drekka . . . . Á jeg að fá
injer meira?“ spurði hann lágt. Hún ætlaði
að fara að svara, þegar aftur var kallað
hryssingslega: „Vallie! Val-lie!“
Þau liorfðust í augu andartak. Hið fín-
gerða andlit stúlkunnar var náfölt. „Nú
kem jeg, frænka!“ hrópaði hún og hvarf
inn i húsið.
Fótatak á steingólfinu — raddir, hurða-
skellir. Þvínæsl steinhljóð. Litlu seinna var
hurð hrundið upp, og nú lieyrði sjómaður-
inn málróm karlmannsins, sem hafði lát-
ið svo önuglega við konfektinu; aftur fóta-
tak og umgangur, hurð sem fjell að stöf-
um, einhversstaðar langt í burtu.
Ilann klóraði sjer í höfðinu og rölti fyr-
ir húshornið. Að húsabaki voru hænsna-
kofar, þvottasnúrur og dálítil garðhola.
Það var hlið á hvítu girðingunni, og upp
að því lá stígur i áttina frá beykiskógin-
um. Gildvaxinn og luralegur maður í poka-
buxum og legghlífum, var að fara út um
hliðið i sömu svifum og sjómaðurinn leit
fyrir húshornið. Hann hjelt áfram eftir
skógargötunni. —
Það lifnaði yfir sjómanninum. Hann
læddist aftur heim að opnum húsdjæunum,
hallað sjer upp að veggnum og hlustaði.
Hann hjelt sig heyra í „Vallie“ og „frænku“
en gat ekki greint það með vissu. Alt í einu
opnaðist hurðin, sú sem virtist vera nær,
og Vallie kom hlaupandi til hans. Hún var
niðurlút og neri saman höndunum í angist.
„Teið kostar einn og níu,“ sagði hún og
gekk upp og niður af mæði, „og þrjú pence
að auki fyrir maukið.“
„Á jeg að biðja um fleira? . .. .“ spurði
sjómaðurinn varfærnislega. „Frænku leist
ekkert á mig, svo að jeg neyðist til að fara,
nema jeg fái enhverja átyllu ... .“
Það var eins og hún kastaði af sjer feimn-
inni líkt og óhreinni svuntu. Litlu, mögru
hendurnar læstu sig skyndilega utan um
handlegg sjómaiinsins, og hristu hann og
skóku i ákafa á meðan orðin streymdu af
vörum hennar; anditið var hvítl eins og
kraginn á bómularkjólnum, sem hún var
í.
„Viljið þjer fá mjer peningana fyrir teið,
fljótt, lierra minn, og fara svo? Gerið það
fxu'ir mig að flýta yður burt! Það er einn
og níu fyrir teið, og tóbakið eruð þjer bún-
ir að borga .... “
Sjómaðurinn lagði vinstri höndina þýð-
lega yfir báðar litlu liendurnar, sem toguðu
i hægri treyjuermina lians. Þær huldust
alveg í lófa hans. „Vertu nú róleg,“ sagði
hann. „Hvað er eiginlega um að vera? F\frst
biður þú mig um að vera kyrr, en nú segir
þú mjer að fara! Það er eitthvað skritið
við þetta alt. Hvað er að, barnið gott?“
Hún streittist við að losa á sjer hend-
urnar, en gafst upp. Það komu kippir i
hálsinn á henni, er hún reyndi að stilla sig.
„Jeg bað yður ekki að vera!“ hvislaði
hún og leit flóttalega um öxl. „Jeg gerði
það ekki .... jeg varð bara svo undarleg
.... jeg var .... það var ekki neitt ....
alls ekki neitt .... alls ekkert. Það er alveg
satt. Borgið mjer nú fyrir teið, herra minn,
svo að þjer getið farið, og jeg lcomist inn
til frænku. Gerið það fyrir mig!“