Fálkinn - 26.03.1943, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13

KROSSGÁTA NR. 449
SUMARFERÐALAG.
Frh. af bls. 11.
um stund Jón Toroddsen sýslumað-
ur. Og líklega hefir þá ekki síður
en nú, verið kalt á Góunni s.br.
vísuna þá arna:
Ileldur bæ að fenna fer
frostið grennir tóu.
Finst að spenna mjúkt ei mjer
mittið liennar Góu.
Eða þessi:
Þetta kuldi þykir mjer
þar hjá Leirárvogum
á grautardöllum gaddur er
gengur ís á trogum.
Það er eins og kuldagustur þeirr-
ar aldar næði um mann þarna. En
nú um stund höfum við ekki liafl af
slíku að segja svo neinu' nemi.
Ekki stansar bitlinn, áfram, áfrarn,
og senn blasir kaupstaðurinn við,
Akranes, því nú er hann kominn i
tölu þeirra, með bæjarstjóra, vatns-
veitu og Jiafnarvirki. Þegar við
rendum i bæinn voru matjurlagarð-
ar á báðar hendur, sumargrænir
En heldur ljót hljóta þessi moldar-
flög að vera aðra tima ársins. En
hvað sem segja má gm það, er best
að tala sem fæst um það, en segja
eins og skáldið:
„Nytsemd láttu fegurð i frið
og fegurð kannastu nytsemd við“.
Við námum staðar við gistiliúsið
og ferðafjelagarnir fengu sjer kaffi
eftir alt liossið.
Laxfoss var stundvís að vanda.
Var liann nú á sundinu, og því lítill
timi til stefnu að sjá sig um i bæn-
um. Þarna kom maður þó fljótt
auga á nýtískuhús einkennilegt og
viður garður umliverfis, einkar
snotur, og alt vel umliorfið þar, og
har vott um smekkvísi þess er um
hafði fjallað.
Var mjer sagt að mesti athafna-
maður hæjarins, Haraldur Böðvars-
Lárjett. Skýring.
1. Sagnmynd, 4. Fugl, 10. efni, 13.
Úrgangi, 15. Enda, 16. 1 spilum, 17.
Ilringla, 19. Nema staðar, 21. Veiki,
22. Tal, 24. Á höfði, 26. Dóm, 28.
Dýr, 30. 3 hljóðstafir, 31. Borg, 33.
Skammst., 34. Útlending, 36. Á föt-
um, 38. Fornafn, 39. bækurnar, 40.
Neðan sjávar, 41. 2 fyrstu, 42. Hraða,
44.. Það sem liðið er, 45. Fangamark,
46. Á fæti, 48. Nærast, 50. -dur, 51.
Dagblað, 54. Mannsnafn, þolf., 55.
Ending, 56. Bók, 58. Amar, 60. Ó-
hamingjusemin, 62 Gælunafn, 63.
Frá aldaöðli, 66. Verk, 67. Stofn,
68. Á batavegi, 69. Bæklingur.
Lóörjett. Skýring.
1. Brún, 2. Mannleysa, 3. Subbu, 5.
Á fótum, eignarf. 6. eða (enska), 7.
Útflúr, 8. Skammst., 9. upphrópun,
10. Verkfæri, 11. fugl, 12. ríki, 14.
Gælunafn, 16. Baðstaður, 18. iðn-
stofnun, 20. Læknisaðgerð, 22. Kona,
23. I Vötnum, 25. Keyra hart, 27.
Blómið, 29. Glys, 32. endana, 34.
Klaka, 35. Gana, 36. Tónsmíði, 37.
Spor, 43. Sársauki, 47. Ólipurt, 48.
Kvennheiti, 49. Fóðra, 50. Snautar,
52. Samþykkja, 53. Fyrst nothæf, 54.
Ilafa unun af, boðh., 57. í kind, 58.
Andvara, 59. Blóm, 60. Hryllir, 61.
Óþverri.
LAUSN KR0SSG&TU NR.448
Lárjett. RáÖning.
1. Akk, 4. Kjassir, 10. Læs, 13.
Ford, 15. Óglöð, 16. Koli, 17. Kró-
ati, 20. Sarpar, 21. Saga, 22. Agn,
24. Lóan, 26. Töðugjöldin, 28. Ari,
30. Gus, 31. Nei, 33. So, 34. Kot, 36.
NNa, 38. Ið, 39. Skræfur, 40. Mess-
aði„ 41. Ak, 42. Rag, 44. Fat, 45.
Al, 46. Nao, 48. Eru, 50. Frí, 51.
Finnmörkina, 54. Sali, 55. Mgr, 56.
Næri, 58. Sárari, 60. Angist,L 62.
Elið, 63. skulu, 66. Anar, 67. Kar,
68. Marraði, 69. NNa.
LóÖrjett. Ráöning.
1. Afk, 2. Kors, 3. Króati, 5. Jói,
6. Ag, 7. Slægur, 8. S Ö, 9. Iðs, 10.
Lopann, 11. YÆlan, 12. Sir, 14.
Dagö, 16. Krói, 18. Taðkofarnir, 20.
Aldinsafinn, 22. Aga, 23. Nös, 25.
Bassana, 27. Miðilin, 29. Rokka, 32.
Eiðar, 34. Kær, 35. tug, 36. Nef, 37.
Ást, 43. Kröggur, 47. Ófarir, 48.
Emm, 49. Urr, 50. Farinn, 52. Ilað,
53. Nægja, 54. sála, 53. Ýsan, 58.
Sek, 59. tsa, 60. Aauð, 64. Kr. 65. La.
son kaupmaður, ætti húsið, eða
liefði látið hyggja það.
En nú er Laxfoss að blása, og
allir hröðuðu sjer fram á skip. Var
fjöldi fólks með því. Ferðafólk
norðan úr landi og úr Borgarfirði.
Var nú látið 'frá tandi og fossinn
klauf ládauðan sæftötinn rólega,
vettulaus, á leið til borgarinnar. En
þarna kom þá tundurspillir og sigldi
á bakborga, brunaði inn á fjörðinn
með geysihraða svo löðrið flæddi
um bóginn og nær upp á öldustokk-
inn miðskipa og livitfyssandi froðan
byltist undan skrúfunni, svo djúpar
lognöldur bárust alla leið til okkar,
og var Laxfoss ekki lengi að finna
það.
Nú var hærinn fyrir stafni. Rauð-
gullnum roða sló á Engey og bæinn
við geislablik hnigandi sólar. Og
jeg fór að raula:
„Himinsól við dagsins dauða
djúpan vog þá hnígur i.
Geislaskini gúllinroða
gyllir vestur heimsins ský.“
Laxfoss rendi nú inn í hafnar-
mynnið óhikandi og öruggur, og
lagðist við enda Ægisgarðs. Margt
manna var þar fyrir, til að taka á
móti vinum og kunningjum, sem
margir komnir langt að, og buðu þá
velkomna heim. Og heima er altaf
best að búa.
Og svo þakka jeg ferðafjelögunum
fyrir hvert gamanyrði, sem þeim
hraut af munni, til að tjetta skapið
og gera ferðina ánægjulega.
fíuðjón Jónsson.
heimta að fá annan hjór, og nóg af skosku
út í ....!“
Nú var búið að draga rautt. upplitað
flostjald fyrir dyrnar, sem lágu inn i her-
bergið, er sjómaðurinn hafði snætt mið-
degisverðinn sinn i. Honum sýndist það
hreyfast, og er hann gáði betur, sá hann
andlitið á veitingakonunni. Hún kipraði
saman dökkar, beinar augnabrúnirnar og
úr augum hennar skein djúp fyrirlitning,
er hún horfði fram í salinn. Þegar hún sá
sjómanninn, mýktist svipur liennar rjett
sem snöggvast. Hann stóð í sömu sporum,
og á andliti hans sást engin sviphreyting.
Hún hleypti aftur brúnum, lyfti höndinni,
sem dró til tjaldið, og benti á hurðina að
haki lians um leið og hún sveiflaði höndinni
í hálfhring. Honum' skildist, að hann ætli
að fara út sömu leið og hann korn, og inn
um einhverjar aðrar dyr. Hún horfði á hann
alvarleg dálitla stund. Svo dró hún tjaldið
teygði fram rautt óralcað smettið.
Sjómaðurinn hreyfði sig eklci. Iijer var
úr vöndu að ráða. Þegar liann yfirgaf þenn-
an stað í dag, að aflokinni máltíð, fór þvi
fjarri, að liann ætlaði sjer að koma aftur.
Hingað var hann nú kominn samt. Veit-
ingamaðurinn virtist veva allra hesti karl
— bara fullviljugur að skenkja í glösin . .
Honum datt í hug, að leita uppi annan gisti-
stað, en það gat kostað langa göngu Hugs-
unin um mat og diykk varð öllu yfirsterk-
ari. Hann gat altjend fengið sjer eitthvað
að borða og farið svo ....
Iiann gekk til dyra; hávaðinn i gestun-
um var engu minni, en áður. Þegar hann
sneri sjer við, rakst hann á einn þeirra,
það var sá, er hafði haft í hótunum við
stúlkuna.
„Afsakið,“ sagði sjómaðurinn og vjek til
hliðar.
Hinn var í meira lagi valtur á fótunum '
og ætlaði að smeygja sjer fram hjá.
„Fjandann eiga þessar hrindingar að
þýða?“ muldraði hann loðmæltur. Hann
stóð fyrir dyrunum, deplaði augunum i of-
birtunni og reiddi upp hnefann.
Sjómaðurinn færði sig nær. Það var stein-
Idjóð í stofunni, og allra augu störðu á þá.
„Hallu áfram að drekka, karl minn, þú
ert þyrstur,“ sagði sjómaðurinn góðlátlega
og ætlaði að smeygja sjer framhjá.
En nú var maðurinn kominn í vígahug,
er hann Jiafði helt í sig einum finim mörk-
um af whiskyblönduðum bjór. Hann misti
hjórkolluna, sem hann hjelt á, í gólfið; hún
var úr íeir og brotnaði með braki og brest-
um, sem hljómuðu eins og hávær spreng-
ing, vegna þess liversu hljótt var inni.. Svo
læsti hann krumlunni í treyjuhorn sjó-
mannsins og rykti í.
En þetta fór ekki fram samkvæmt áætl-
un. Sjómaðurinn hefði átt að kippast við,
er í hann var togað, beygjast áfram og
rekast á hnefa þess, er togaði, rekast á
hann og fá að kenna á þvi, hann hofði raun-
ar átt að gera alt annað en hann gerði.
I þess stað stóð hann eins og klettur úr
liafinu greip fast um úlflið mannsins,
sneri upp á hann eins og hann væri að
leika sjer að kaðalspotta og kom honum
síðan með .einu átaki á knje. Það brakaði
i hverju beini i skrokk mannsins. þegar
hann hlúnkaðist á gólfið.