Fálkinn - 02.04.1943, Blaðsíða 10
10
F Á L K I N N
VNCSW
LES&HbURHIR
Konan með loftbeígina.
Pála og Hinrik litli bróðir hennar
voru vön að ganga á hverjum degi
upp hliðargötuna frá lnisinu þeirra,
að húsinu sem hann Bent átti heima
í, en hann var leikbróðir og besti
vinur Hinriks. Og svo fóru þau öll
saman út í skemtigarðinn, því að
livergi var eins gaman að skemta
sjer og þar.
En við götuhorn á leiðinni út í
garðinn sat kona, sem seldi loft-
belgi eða blöðrur. Þetta var einstak-
lega góð og gömul kona.
Einu sinni þegar Hinrik datt og
meiddi sig á hnjenu svo að hann
fór að gráta, gaf hún honum faileg-
ustu rauðu blöðruna, sem hún átt'.
Annað sinn höfðu öll börnin fengið
aura til þess að kaupa sjer blöðrur
fyrir, en þvi miður hafði Bent —
hann var svo lítill og svo mikill
bjáni — slept bandinu í blöðrunni
sinni svo að liún fór eitthvað upp í
skýin, og þá fór hann að gráta. En
konan sagði bara:
„Vertu ekki að gráta, væni minn
— littn á hjerna, jeg skal gefa þjer
aðra blöðru í staðinn!" Svona var
hún væn, gamla konan.
Og svo var líka svo gaman að sjá
hana, því að hún var dálítið skritin
— í röndóttu pilsi, með stórt, rautl
sjal og svo alla þesa mislitu loftbelgi.
í hvert sinn sem börnin gengu fram
hjá kinkuðu þau kolli til hennar
og hún brosti tii þeirra. En nú skal
jeg segja ykkur livað gerðist:
Það var farið að kólna í' veðrinu
og Bent hafði fengið þykkan trefil
um hálsinn, og háar legghlifar, því
að iiann hafði verið kvefaður. Við
og við komu snarpar vindhviður
og einmitt þegar börnin voru að
ganga fram hjá gömiu konunni kom
svo snögg liviða, að liún tók i blöðr-
urnar svo að konan kiptisl upp af
stólnum sínum.
„Við skulum toga i hana,“ sagði
Pála og hljóp til konunnar og greip
í pilsfaldinn hennar. Það gerðu
drengirnir líka, en það dugði ekki
til, því að loftbelgirnir drógu þau
öll upp í loftið — hátt upp. Börnin
þorðu hvorki að líta niður nje
sleppa takinu, en hjengu sem fast-
ast þangað lil þau lentu alt i einu í
Jjómandi fallegu, grænu engi, með
angandi blómum. Og alt í kring um
þau voru loftbelgir á flugi og á
/íverjum beig sat lítill krakki, og
öll voru, þau /dæjandi.
„Hvar erum við?“ spurðu Hinrik
og Bent báðir í einu, og Pála hafði
spurt þess sama, ef hún hefði ekki
verið svo liissa.
„Þið eruð hjá mjer — í rikinu
mínu,“ var sagt með góðlátlegri
rödd, sem börnin þektu vel, því að
þetta var rödd konunnar með loft-
beigina. En þau gátij ekki þekt liana
þegar þau litu vi-ð, þvi að nú sáu
þau ekki gamla konu heldur undur
fagra dís í kjól, sem var líkastur
regnboga á litinn.
„Jeg er regnbogadisin," sagði liún,
„og stnridum sæki jeg nokkur börn
heim til min og lofa þeim að skemta
sjer. Nú eruð þið hjá mjer og nú
skuluð þið sjá livernig ykkur list á
heimilið mitt.“
Þetta var sannarlega skemtilegur
staður, því að hjer var alt með regn-
bogalitum og börnin fundu, að þarna
var heitt eins og um hásumar. Þau
fóru undir eins úr yfirhöfnnum sín-
um og nú gaf regnbogadísin þeim
sinn loftbelginn hverju, svo að þau
gátu flogið um eins og binir krakk-
arinr.
Mjer er nær að lialda að Hinrik
liafi verið forvitnari, en hin börn-
in, að minsta kosti var það hann,
sem kallaði á þau og benti þeim og
sagði: „Hvað lieldurðu að þetta sje,
Pála?“ spurði hann og benti.
Framundan þeim var breiður veg-
ur með svo ljómandi fallegum lit-
um. Hárautt, sem breyttist í gult og
síðan í grænt og varð loks blátt eins
og liimininn sjálfur. Vegurinn lá i
lialla, og bráðum rann Bent og datt.
Pála ætlaði að grípa í hann en misti
jafnvægið og rann sjálf, og þegar
Hinrik sá jiau bæði renna niður veg-
inn, þá elti hann þau. Hann vildi
ekki skilja við þau, hvað sem það
kostaði.
En hvaða vegur var þetta, sem
þau runnu á? Það var hvorki meira
nje minna en regnboginn sjálfur.
Fyrst runnu þau hægt, en síðar
hraðar og liraðar, þangað til þau
voru komin á fleygiferð og vissu
ekki sitt rjúkandi ráð.
Loks rákust þau á og nú stóðu
þau öll kyr og góndu livert á annað.
Þau liöfðu ekki meitt sig neitt og
annað hafði ekki skeð, en að yfir-
hafnirnar þeirra voru horfnar. Þau
stóðu i miðjuin skemtigarðinum og
gátu síst af öllu skilið, hvernig þau
voru komin þangað.
En sólin skein i lieiði, svo að þeim
var ekkert kalt, og nú fóru þau að
hlaupa í kring til þess að athuga,
livort þau fyndu ekki yfirhafnirnar.
„Við verðum að segja frá þvi
heima hvað hefir komið fyrir okk-
ur,“ sagði Pála loksins. Henni þótti
þetta hálfslæmt og svo var hún
hrædd um, að Bent myndi kvefast
aftur.
En því fór nú fjarri. Þau gengu
hratt heim, en ait í einu heyrðu þau
að konan með loftbelgina kallaði
til þeirra.
„Hjerna eru yfirliafnirnar ykkar,
börnin mín,“ sagði liún. „Jeg geymdi
þær meðan þið voruð að leika ykk-
ur í garðinum.“
Hún sat þarna á gamla stólnum
sínum og var alveg eins og hún var
vön, með belgina sína. En þeir voru
ekki eins margir og vant var. Hafði
lnin gefið börnunum i regnbogaland-
inu þá?
Pálu sáriangað til að spyrja hana
að því, en hún þorði það ekki, þvi
að nú var gamla konan ekkert lík
regnbogadís.
„Jeg vildi bara óska að jeg vissi
með vissu hvort við höfum verið i
regnbogalandinu eða ekki,“ sagði
Pála.
Jeg er orðin clauðþreyttur á
að láta hann Snata sleikja mig i
framan á hverjum morgni.
— Jeg var að sjóða ber í dag.
Ilvernig finst yður saftin mín, frú
Hansen?
S k r í 11 u r.
•— Frœnka, hversvegna hefir gír-
affinn svona langan háls?
— Það er til þess að hann geti
jelið blöðin af trjánum.
— Frænka —t getur þú það lika?
hvert skifti, sem jeg dansa við yður
finst mjer dansinn vera svo stuttur.
Hún: — Það er vegna þess, að
hann unnusti minn stjórnar hljóm-
sveitinni. *
—
En þau eru nú ekki viss um það,
enn þann dag í dag. En ef þú gengur
einhverntíma fyrir hornið, þar sem
gamia konan situr og se/ur loftbelg-
ina, þá skaitu reyna að biðja liana
um að segja þjer livort þau komust
þangað eða ekki krakkarnir þrir.
Ella, hvernig sagðirðu að mað-
ur ætti að fara að því að kæfa niðri
i sjer hnerra?
— Þú lærir aldrei að sjóða mat
eins og hún mamma þín gerði það!
— Læknir! Maðurinn minn talar
svoddan ósköp upp úr svefni. Hvað
á jeg að gera við því?
Læknirinn: Þjer ættuð að reyna
að lofa honum að tala ofur lítið
meira á daginn.
Drekklö Cgils-öl