Fálkinn - 16.04.1943, Blaðsíða 8

8
F A L K 1 N N
A. Morris Lothinga:
MALARIA
„Til er nokkuð, sem heitir
örlög,“ sagði mr. Cecil Stan-
hope, „blind örlög, sem ganga í
berhögg við veik og mannleg á-
form okkar og ráða öllu um
hvernig okkur farnast. Jeg liefi
oft rekist á þetta um æfina;
oftar en þjer haldið hefir' „til-
viljunin“ dreift þokidijúpnum,
sem ekkert mannlegt auga gat
sjeð g'egn um, og ráðið gátur,
sem mestu snillingar gátu ekki
lirotið til mergjar . . . .“
Svo liallaði hann sjer mak-
indalega aftur í stólnum, tróð
liægt og vandlega tóbakinu í
pípuna og andvarpaði: „Oiæja,
sá druknar ekki, sem hengjast
skal.“
Jeg hafði kynst dr. jur. Cecil
Stanhope, er við dvöldum sam-
tímis á litlu, afskektu gistihúsi
í Tyrol, en þangað liöfðum við
báðir komið i þeim erindum
að hvíla okkur eftir erfiðan
vetur. Þennan vetur hafði jeg
verið að skrifa erfiða skýrslu
um tvær fornleifarannsóknir,
sem jeg hafði stjórnað, en Stan-
hope hafði starfað að rannsókn
á nokkrum mjög flóknum rjetl-
armálum.
Jeg hafði þekt Stanliope af
afspurn í nokkur ár. Hann hafði
lokið námi óvenjulega ungur
og síðan tekið doktorspróf. Síð-
an hafði hann mörgum til undr-
unar stigið það óvenjulega skref
að ganga í þjónustu lögreglunn-
ar. En sú und^un breytlist fljót-
lega i aðdáun. Á örfáum árum
hækkaði hann svo mjög í tlgn-
inni, að áður en hann hafði náð
fullum þroskaaldri var hann
orðinn æðsti maður rannsókn-
arlögreglunnar; en hann var
ekki aðeins stolt Scotland Yard
lieldur var hann orðinn kunnur
um víða veröhl sem fráhær
glæpafræðingur.
Nú sátum við þarna á svölum
gistihússins og nutum kaffisins,
eftir að hafa borðað. Þetta var
u.ppáhaldsstaðurinn okkar, því
að báðir vorum við miklir nátt-
úruunnendur, og þegar við sát-
um þarna gátum við rent aug-
unum hvert sem okkur lj'sti.
Alsstaðar blöstu við háreist,
skógivaxin fjöll, en á tindum
þeirra glilraði snjórinn eins og
demantsóklæði í sólblikinu en
líinn undarlegi blái liiminn Tyr-
ols hvelfdist lieiður vfir hið
unaðslega umhverfi.
Við höfðum verið að tala um
nokkur einkennileg málaferli
og höfðum verið að tala um
„mátt tilviljunarinnar“.
„Ef þjer efist um þetta, sem
jeg er að fullyrða,“ sagði Stan-
hope, „Þá skal jeg segja vður
dæmi af því hvernig tilviljunin
sakfeldi þorpara einn; og þjer
skuluð trúa því, að þetta er ekki
eina dæmið, sem jeg þekki um
það, að tilviljunin hafi lagt snör-
una um rjettan háls.
Þetta var skömrnu eftir að
jeg kom í þjónustu lögi’eglunn-
ar og þráði svo heitt að verða
fundinn verðugur þess', að mjer
yrði trúað fyrir merkilegu máli.
Þá var jeg kallaður á fund lög-
reglustjórans. „Jeg heii gert hoð
eftir yður, Stanhope sæll,“ sagði
hann, „því að nú þarf jeg á yður
að halda ])egar i stað. Jeg fjekk
i morgun símskeyti 1‘rá Salt-
marsh um að tígulbrenslueig-
andi, sem þar býr, hafi verið
myrtur. Hann hjet James Car-
weigh. Jeg er beðinn um að
senda áreiðanlegan mann þang-
að til aðstoðar. Thompson og
Smiles eru önnum kafnir við
skjalaþjófnaðinn mikla í vik-
unni sem leið. Matheson varð að
fara til Paris til þess að rekja
þangað spor og George er altaf
veikur. Þess vegna verðið þjer
að taka þetta að yður, Stan-
hópe. klukkan 12.15 fer lest til
Saltmarsh frá Austurstöðinni.
Sýnið þjer nú að yður fallist
ekki hendur, því að þetta er
fyrsta stóra málið, sem yður er
trúað fyrir. Verið þjer sælir, og
góðan árangur!“
Um nónið sama dag var jeg
kominn í hina stóru tígul-
brenslu Carweighs í Sallmarsh.
Það voru tveir hræður, sem
átfu tígulbrensluna, og sá eldri
þeirra hafði verið myrlur. Sá,
sem eftir lifði, Robert Carweigh
var lítill maður, fölleitur og
teprulegur. Hann virtist hafa
tekið sjer örlög bróður sins á-
kaflega nærri.
Eftir að við höfðum heilsasl
á venjulegan hátt fór hann með
mig inn í bókastofuna, því að
þar taldi hann að við mundum
síst verða truflaðir. Undir eins
og við vorum sestir fór jeg að
inna hann eftir atvikunum að
hiorðinu. „Það er ekki nema
fátt um það að segja,“ ságði
hann. „Bróðir minn og jeg vor-
um sjaldan vanir að sjást fyr
en við morgunverðinn, sem við
borðuðum ldukkan átla. f gær-
morgun þegar jeg kom inn í
borðstofuna á venjulegum tíma
kom James bróðir minn ekki.
Fyrst hjelt jeg að liann hefði
sofið yfir sig. Við höfðum nefni-
lega farið séint að hátta kvöld-
ið áður, því að þá var afmælis-
dagurinn minn og við höfðum
boðið nokkrum nágrönnum
okkar heim. En þegar jeg liafði
heðið nær klukkutíma og hann
kom ekki, fór jeg upp i svefn-
herbergið hans. Fyrst drap jeg
nokkrum sinnum á dyr, en þeg-
ar eiiginn svaraði, þá opnaði jeg
og fór inn í svefnherbergið.
Það fyrsta sem jeg rak augun i
var rúm bróður míns, útatað i
blóði. Mjer datt fyrst í liug að
bróðir minn, sem var brjóst-
veill, liefði fengið blóðspýting.
En þegar jeg flýtti mjer að rúm-
inu lil að hjálpa honum, sá jeg
að hann var með stórt sár á
hálsinum. Jeg hljóp viti mínu
fjær af hræðslu út til að kalla
á hjálp, en hjer varð engri hjálp
við komið. Veslings bróðir
minn var dáinn.“
Tárin runnu niður kinnar
Roberts Carweighs meðan hann
var að segja sögu sína, og það
var auðsjeð að liann tók nærri
sjer að rifja þetta upp; jeg kendi
í brjósti um hann, en skyldu
minni samkvæmt gat jeg eklci
sýnt lionum neina miskunn. Jeg
spurði því áfram: ,TIvar er
svefnherbergi bróður vðar?“
„Uppi á lofti. Það snýr út að
garðinum."
„Er auðvelt að komast inn í
garðinn?“
„Já, það er aðeins lág lim-
girðing kring um liann.“
„Hafíð þjer nokkurn grun
um, að mörðing'inn hafi kom-
isl inn þeim megin?“
„Jeg er sannfærður um. það.
Dvrnar úl að gölunni voru af-
læstar og varðhundur við þær,
og hlerar fyrir öllum gluggum."
„Hvenær fóruð þjer að hátta
í fýrrakvöld ?“
„Við höfðum sem sagt sam-
kvæmi og fórum ekki að hátta
fyr en kl. 2.“
„Var líkið stirðnað, þegar þjer
funduð það, um klukkan níu?“
„Já, það var orðið kalt og
stirðnað.“
„Fanst nokkuð morðvopn í
svefnherberginu ?“
„Nei, en þjer sjáið af dánar-
vottorðinu, að slagæðin á háls-
inum hefir verið skorin sund-
ur, og sárið virðist vera eftir
algengan en beittan slíðrahníf.“
„En ekki með sjerstökum hníf
um, sem notaðir eru t. d. af
tígulbrenslumönnum ?“
„Þjer haldið þá að einhver
af verkamönnunum okkar gæti
verið sá seki; en þar er jeg á al-
veg öðru máli. Okkur bróðm
mínum kom báðum vel saman
við verkamennina og jeg þori
að segja, að þeim hafi verið vel
til okkar. Þess vegna tel jeg víst
að þeir hafi ekki borið neinn
hefndarhug til okkar. Því að
þetta er hefndarmorð, en ekki
ránmorð; við söknum ekki
neins verðmætis.“
„Gelið þjer hugsað yður
nokkurn, sem g'æti haft ábata-
von af dauða bróður yðar?“
„Nei, ekki skil jeg hvernig
það ætti að vera.“
„Til dæmis peningalega?“
„Ja, það væri þá ekki nema
um tvo að gera. Annar maður-
inn er jeg, því að jeg verð einka-
eigandi fyrirtækisins, þvi að
bróðir minn var ógiftur."
„Og hinn er .... ?“
„Það er einskonar þremenn-
ingur okkar, sem heitir Henry
Elton. Fyrir nokkrum árum ljet
forríkur frændi okkar eftir sig
ágæta jarðeign í Sussex. Hann
arfleiddi James bróður minn
að henni. Hinsvegar var hann
altaf haldinn óslökvandi hatri
til mín — jeg veit ekki hvers
vegna. Iíann ákvað því, ef svo
færi að James dæi á undan
mjer, að Henry Elton skvldi
erfa jörðina eftir hann, þó að
honum væri í rauninni alveg