Fálkinn - 23.04.1943, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
NORDAHL GRIEG.
Framhald af bls. 5.
mynd, sem jeg þreytist aldrei
að horfa á: hópur af ungu,
glöðu fólki á leið til fjalla. En
Ijósmyndarinn hafí5i verið
skáldhneigður og hafði talið
rjett að láta prenta neðan á
myndina: „Jeg slepte min kvide
til viddens vang“. Jeg varð alll-
al’ jafn fjúkandi vondur vfir
slíku vanþakklæti.
Oftast lágum við i fletum inn
i svefnskálunum. Einn flug-
maðurinn var að lesa bók eftir
André Maurois: „Listin að lifa“.
Áttundi kaflinn hjet “Listin að
verða gamall*.
Annar liðsforingi lá bara og
gerði ekkert. Hann var mildur,
þögull, nærri þvi óþolinn, koin
inn á liverju kvöldi klukkan
átta. Jeg skildi ástæðuna þeg-
ar jeg flaug með honum í fvrsta
skifti.
Því þá var maður um borð,
sem mjer fanst jeg aldrei hafa
sjeð áður, snar í hreyfingum,
nærri því eins og tígrisdýr, ið-
andi af fjöri, altaf jafn glaðvak-
andi á hverri sekúndu í tólf
langa tíma. Það var maður sem
lifði fyrir starf sitt. Maðurinn
sem altaf lá fyrir á kvöldin.
Svo var það að eina nótt, þegar
stormurinn virtist fara vaxandi,
sló alt í einu öllu í dúnalogn,
að íslenskum veðursið. Það var
kyrt, stjörnubjart og norður-
ljós. Símahringing: Þið eigið
að fara út! !
Jafnvel utanveltumaður eins
og jeg fann, livernig tilveran
hafði öðlast tilgang á ný. Fín-
gerð glóð tilgangsins mettaði
blóðið, það var einhver djúp
sæla fólgin í því að fá að fara
á fætur þarna í isköldum skál-
anum og klæöast flugfötunum.
Efst í fatalirúgunni á bekknum
lágu livítu, þunnu silkihansk-
arnir, sem maður notar undir
skinnvetlingunum. Þetta var
eins og maður væri að fara í
brúðkaup.
í „messunni“ beið flugmaður-
inn sem lijelt vörð; mennirnir
þar og í eldhúsinu voru komnir
á fætur og liöfðu kaffið tilbúið.
Það er hest að segja það ulidir
eins: þeir lcunna þessari vinnu
illa, þeir liafa farið að heiman
til þess að berjast, og margir
þeirra liafa stofnað lífi sinu í
voða til að komast út, — en
ekki lil þess að þvo upp í eld-
húsi. Vonandi verða þeir látnir
lausir og lofað að gera það,
sem þeir þrá að fá að gera. En
á svona næturstundum er eins
og hýrni yfir þeim. Hvenær sem
alt var á tjá og tundri kringum
þá gátu þeir afborið mikið. eitt
vita þeir að minsta kosti i hjarta
sinu: þegar svo bar við að flug-
vjel kom ekki heim að kvöldi,
þá voru það þeir, sem höfðu
kvatl landa sína hlýrri kveðju
í síðasta sinn.
Við flugum yfir bæ einn á
leiðinni út á hafið. Ljós loguðu
í g'lugga og glug'ga á stangli.
Að öðru leyti svaf bærinn,
dimmur undir snævi þöktum
þökum. Um kvöldið þegar við
komum heim var ljós í Jiverj-
um glugga, eins og jólaskart
eftir síðustu límana, sem við
flugum í dimmu áður en við
náðum landi. Það var altaf eitt-
livað við þenan bæ, sem hrærði
hug minn, er jeg flaug yfir
liann kvölds og morgna. Af ein-
hverri ástæðu fanst mjer skvld-
leiki milli hans og barnæslcunn-
ar, mili hans og barna, sem áttu
eiin að fá að sofa nokkra tíma,
eða barna, sem höfðu rutt borð-
stofuna og lásu lexíurnar eða
ljeku sjer. Hann var svo frið-
samlégur og vinalegur, svo ná-
lægur og svo óendanlega fjar-
lægur.
Þegar jeg sá í loftinu Ijós-
ker flugvjelanna, sem komu
inn, á leið til lendingarslaðar-
ins, fanst mjer jeg vita ástæð-
una til þess, að allir þessir
menn um borð liöfðu íarið út.
Þeir höfðu farið suður í Allants-
haf, austur í áttina til Noregs,
norður í þokuheima, veslur
þangað sem Grænlandsjöklar
síga í sjó, þeir liöfðu þrælað,
vakað og barist fyrir því að
komast heim í þennan bæ, í
sínu eigin landi. í Noregi, í Eng-
landi og í Ameríku.
Svo var það einn dag að jeg
leit norsku flugherbúðirnar í
síðasta sinn. Jeg var um borð
i fjögra hreyfla sprengjuflug-
vjel, Liberator, á leið suður á
bóginn. Við runnum vallar-
brautina og fórum lágt yfir
skálana og norska fánann.
Bráðum býst jeg við, að þessi
litla landspilda við sjóinn verði
aflient aftur íslensku þjóðinni,
sem liefir leyft norskum frænd-
um að nota hana í frelsisbar-
áttu sinni. En í hartnær tvö ár
liafa Norðmenn búið þarna,
slritað og vonað og viljað, lagl
til orustu og máske aldrei kom-
ið aftur — svo að í augum Nor-
egs verður þessi ófrjóa hraun-
spilda, sem stormur og regn
æðir yfir, aldrei ókunn fold.
Egils ávaxtadrykkir
i Drekkiö Egils-öl J
Vjelaverkstæði
Sig. Sveinbjörnssonar
Sími 5753 — Skúlatúni 6 — Reykjavík
ERAMKVÆMIR:
Vélaviðgerðir
Vélasmíði
Uppsetning á vélum
og verksmiðjum.
Gjörum við oo ojðrum upp bátamótora.
SMÍÐUM ENNFREMUR
Síldarflökunarvélar
ískvarnir
Rörsteypumót,
Holsteinsvélar.
*
Tilkynning
Það tilkynnist hjer með, að ujer undirritaðir höf-
um selt versluninni
Sjóklæði & fatnaður s.f.
viðgerðarstöð vora með öllum tilheyrandi áhöldum og
er hún því hjer eftir oss algerlega úviðkomandi.
H. f. Sjóklæðagerð íslands
Samkvæmt ofanrituðu höfum við undirritaðir keypt
viðgerðarstöð Sjóklæðagerðar Islands og rekum hana
hjer eftir í sambandi við Verslunina Sjóklæði og fatn-
aður s. f.
Guðmundur Hansson Sverrir Sigurðsson
ATHU GIÐ !
Vikublaðið Fálkinn er seldur í lausa-
sölu i öllum bókabúðum og mörgum
tóbaksbúðum, kaffistofum og brauð-
sölubúðum. Snúið yður þangað, eða
beint til afgreiðslunnar, þegar yður
vantar vinsælasta heimilisblaðið —
VIKUBLAÐIÐ .FÁLKINN*