Fálkinn - 07.05.1943, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
Fálkinn er langbesta beiiilisblaðið.
KROSSGÁTA NR. 455
58. Orkugjafi, 59. Undirstaða, 60.
Agnar-, 61. 3 eins, 64. Ull„ 65 Tví-
liljóði.
LAUSN XROSSGÁTU NR.454
Lóðrjetl ráðning:
1. Hákarl, 2. Ál, 3. Uml, 4. Gauk,
5. Urgin, 7. Rjála, 8. Gall, 9. Ara,
10. Nl, 11. Gamlan, 12. Sokkar, 14.
Reiðar, 17 Trog, 18. Sipp, 21. Láta,
23. Trafalann, 24. Olla, 26. Salerni,
28. Hárkamb, 30. Flýta, 32. Sekks,
34. Ara, 35. Gos, 37. Sællra, 38. Eitt,
40. Pels, 41. Ólseig, 43. Seitla, 44.
Ögra, 45. Reks, 49. Aldan, 50. Stagl,
53. Alda, 54. Auri, 57. Ell, 59. Máð,
62. El, 64. ðu.
Lárjett ráðning:
1. Haugur, 8. Úrgang, 12. Sálmar,
13. Jarlar, 15. Ok, 16. Lukt, 18. Sála,
13. Jarlar, 15. Ok, 16. Lugt, 18. Sála,
25. Krás, 27. Norpa, 28. Hlað, 29.
Altaf, 31. Gap, 32. Sálna, 33. Alla,
35. Gera, 36. Eyrnalokk, 38. Erta,
39. Skap, 42. Æsina, 44. Óar, 46.
Smell, 48. Leti, 49. Agnes, 51. Blys,
52. Lít, 53. Alnalcta., 55. s s e, 56.
r t, 57. Elda, 58. Saum, 60. Ti, 61.
Alelda, 63. Gráðug, 65. Allann, 66.
Óliðug.
Lárétt. Skýring.
1. 3 samhljóðar, 4. Ófríðár, 10.
spíta, 13. Afl, 15. Syngja, 16. Úr-
koma, 17. Söngvari, 19. Daufa, 21.
Þýðara, 22. Efna-, 24. Gælunafn, 20.
Ómenni, 28. Mannsnafn, 30. Viljugur,
31. Rölt, 33. Forsetning, 34. Atviks-
orð, 36. Kættist, 38. 2 eins, 39. Hlær,
40, Sóðar, 41. Skammst., 42, 3 sam-
hljóða, 44. Gruna, 45. Horfa, 40.
Skyldmenni, 48. Ekki öll, 50. End-
ing, 51. Eftirmæli, 54, Óregla, 55.
Hraði, 56. Straumur, 58. Tegundir,
60. meðvitundarleysi, 62. Atviksorð,
flt., 63. Viljug, 66, Gefin, 67. Rúin-
fat, 68. hópuin,'69. llát.
Lóðrjett. Skýring.
1. Hlemmur, 2. Úrgangur, 3. Á-
hald, 5. Ljettir, 6. 2 eins, 7. Hús-
10. Hristir, 11. Sævardýr, 12. Heimsk
heiti, 8. Skaminst., 9. 3 hljóðstafir,
ingi, 16. Seinlæti, 18. Verkfæri, 20.
Dagblað, 22. Höfuðskepna, 23. Eld-
færi, 25. Hrufóttar, 27. Á litinn, 29.
Hól, 32. Skaði, 34. Fornafn, flt., 35.
Skraf, 36. Grey, 37. Reykja, 43. í
Biblíunni, 47. Einkenni á fiski, 48.
Atviksorð (danskt), 49. Mánuður,
50. Meðvitundarleysi, 52. Málskjöl,
53. dugnaður, 54. Hvila, 57. Ganga,
„Ekki þyngri en svo, að unglingur gæti
hæglega valdið henni — og jafnvel valdið
fjörtjóni með henni, ekki síst ef kerlingar-
skruggan hefir verið sofandi.“
Tom var að troða í krítarpipuna sína,
sem yar í lögun eins og brjóstlíkan af konu.
Hann einblíndi á fingurna á sjer og mælti.
„Það væri ólíkt Vallí.“
„Jeg veit það ofurvel .... og þú veist það
líka. En lögin spyrja ekki um slíkt. Held-
urðu, að lögregluþjónarnir, lögfræðingarnir
og' dómararnir, eða hvað þessir lagasnápar
eru nú kallaðir, heldurðu, að þeir fáist um
það? Ó ekkí! Hann laut áfram og barði með
fingurgómunum á hnjákollana á Tom. „Nei,
fjandakornið!“
Tom setti á sig stút og bljes stórum reykj-
armökk út í svalt húmið, hvítum og þjett-
um eins og liárið á honum. „Þú hefir rjett
að mæla, Stubbur!“ Hann þagnaði, því að
r.ú barði sjómaðurinn aftur á knjeð á hon-
um.
„Svo er annað! Jeg er viss um að telpan
hrjálast, ef þeir setja hana inn .... þótt
ekki væri nema á meðan liún biði eftir rjett-
arhöldunum. Hann hallaði sjer aftur í sæt-
inu og krosslagði liandleggina. „Hreint og
Ireint kolbrjáluð, get jeg sagt þjer. Næst
yrði það svo vitlausra spítalinn. Mig hryll-
ir við að hugsa til þess. Þú þarft ekki að
setja upp undrunarsvip — eða ertu búinn
að gleyma því, sem jeg sagði þjer í morg-
un? Ef jeg .... ef við látum þá taka hana,
endar það með skelfingu. Þú sjerð það sjálf
ur, að böndin hlytu að berast að henni. Þær
eru tvær einar í liúsinu — stelpan liatar
kerlingardrusluna út af lífinu, og það verð-
ur áreiðanlega einhver til þess að breiða
það út, hvernig fx-ænkan ljek sjer að því
að misþyrma henni.“
Tom spratt upp úr sætinu. „Gerði hún
það ?“
Sjómaðurinn kinkaði kolli. „Síðast í gær-
kvÖldi.“
Tom tautaði fjögur orð fyrir munni sjer.
„Samþykt í einu hljóði,“ sagði sjómað-
urinn. „Ávei’kinn, sem jeg sá á öxlinni á
henni .... jæja, sleppum því. Þeir verða
ckki lengi að finna föián — og þau vei’ða
ekki Ijettust á metunum. Ástæðan fyrir
glæpnum — ill meðferð. Stendur heima.“
Tom tylti sjer aftur á rúmbi’íkina. „Al-
veg rjett .... lauki’jett. Hernaðaráætlunin
hljóðar því þannig: felum Vallí og höldum
uppi njósnum."
„Það er hægra sagt en gert.“
„Sumir segja: fullir kunna flest ráð; sum-
ir segja annað, en þeir enx fifl.“ Tom stóð
á fætur og gekk að hurðinni. Hann opnaði
lxana svo sem þumlung og gægðist út urn
rifuna. „Vertu kyri’,“ kallaði hann yfir öxl
sjer. Svo opnaði hann upp á gátt, fór út og
lokaði á eftir sjer. Sjómaðui’inn lagði ósjálf-
rátt við hlustii’nai*, eins og vandi hans var
upp á síðkastið, og nú heyrði liann blísti’að
lágt og sjerkennilega úti fyrir. Andartaki
seinna, vatt Tom sjer aftur inn úr dyrun-
um.
Sjómaðurinn benti ixieð pípumunnstykk-
inu. „Þú gleymdir að læsa.“
Tonx bi-osti. „Veit jeg vel. Jeg á nefni-
lega von á nxiðdegisvei’ðinunx.“
„Nú, já, já,“ sagði sjómaðux-inn og beið
átekta.
Hurðinni var hrundið upp og einhver
grár skuggi snai-aðist inn á gólf. Sjómað-
urinn fór að hlæja.
„Hurðin,“ sagði Tom, og' grái skugginn,
sem ekki var lengur skuggi, heldur gríðai’-
stór og gildvaxixxn hundui’, lagði eitthvað
á gólfið við fætur liúsbóixda sins. Að því
búnu lyfti hann upp franxlöppunum og ýtti
hurðinni aftur. Hann bjástraði við hurð-
arlokuna þangað til snxellur gaf til kynna,
að liún væri koixiixx á sinxx stað.
„Er þetta kaxxina?“ spui’ði sjómaðurinn
og í’ýndi í gegn um gi’ænt rökki’ið. „Eða má-
ske hjeri?“
„Þetta er hjeraskinn,“ sagði Tom. Hann
teigði sig upp fyrir í’únxfletið og kipti í
gluggatjaldið. „Birtan drepur engan, Betty
gei’ir okkur undir eins aðvart, ef einhvei’jir
eru á sveimi. Viðbúin, Bet!“ Græna tjaldið
sviftist frá og sólskinið flæddi inn í kofann,
en náði ekki að skína út í horn sitt hvoru
megin við gluggann. Hundui’inn lá fram á
lappir sínar fram við dyrnar og sperti
annað eyi’að.
Sjónxaðurinn virti liann fyrir sjer með
atlxygli. „Hún er mesta þai-faþing, tæfan
sú arna — kraftaleg og falleg á herðakamb-
inn. En smáfríð er hún ekki sagði
liann leit glottandi til eigandans.
Tom stökk ekki bros. „Hún er ekki
snoppufi’íð .... en útlit hundsins skiftir
nxinstu nxáli. Betty er þarfur þjónn og jeg
fullyrði, að hún er sex nxanna nxaki.“
Sjómaðui’inn brosti. „Það getur komið
sjer vel. Af hvaða kyni er hún: Blendingur
af veiðisxxata og bolabít?“
Tom laut niður og dró hræið af hjeran-
urn upp á löngu eyrunum. „Hefirðu vit á
hundum?“
„Dálítið. Jeg hef fengið nasasjón af
nxöi’gu, en lcaixn ekkerl til hlítar.“ Hann
spi’etti íxieð fingi’ununx í áttina til Betty.
Það vottaði fyrir brosi á axxdliti gaixxla
mannsins. „Ó, hún lítur ekki við þjer,“
sagði lianxx. Tíkin bæi’ði ekki vitundarögn
á sjer.
„Jeg bjóst heldur ekki við því.“ Sjónxað-
inn stóð á fætur og teygði sig. ,-,Bara að
jeg gæti hætt að hlusta.“ Hann geklc til
Betty og kraup á axxnað laxjeð,, svo að hann
gat skoðað hana betur. Neðst úr iðrum
skepnumxar bai’st lágt, en reiðilegt urr.
„Hún gefur sig ekki að ókunnugum —
fyrr en jeg segi lienni það.“
Tom var eittlivað afundinn og þurr á
manninn. Hann hjelt á hníf í hendinni; nú
þurfti að gera hjerann til.