Fálkinn - 14.05.1943, Blaðsíða 9

FÁLKlNn
9
Veistu hvernig jeg komst að því.
Nei, auðvitað ekki. — Þú sagðir að
Nick Kennedy væri þjófur, þó að
þú vitir að liann cr það ekki. Þú
veisl að það er ósatt að hann sje
þjófur?“
„Já.“
„Nú, jæja. El' maður segir svona
gegn betri vitund, þegar maður þyk-
ist hafa gagn af því, þá getur maður
gert það sem verra er. Þegar jeg
lieyrði þetta um þig, Jim Hoogan,
fjekk jeg grun um, að þetta annál-
aða skaplyndi þitt væri kanske
flekkótt! Það hefir reynst rjett, og
nú skaltu hljóta rjettláta refsingu.“
Jack laut niður að bakpokanum
sínunt og tók upp einkennilegt verk-
færi.
„Þetta er áhald lil þess að láta
menn síga niður í námugíg,“ sagði
liann. „Auðvitað liefi jeg húið það
til sjálfur, og nú geri jeg þjer þann
heiður að láta þig verða þann fyrsta,
sem reynir það. Eins og þú sjerð
er þarna sín ólin til að bergða und-
ir hvorn handlegg — nei, það eru
spennur á ólaliringunum, svo að jeg
þarf ekki að leysa á þjer hendurn-
ar, svo eru ólarnar festar saman á
bakinu, við sterkt reipi. Jeg ábyrg-
ist þjer að það er sterkt. Þú færð
bráðum að reyna það.“
Angistarsvipurinn á veitingamann-
inum sást í ljósrákinni frá luktinni,
meðan Jack var að girða ólarnar
um liandleggina á honum.
„Hvað ætlarðu að gera við mig
—ertu brjálaður?" stamaði Hoogan.
„Ekkert vanþakklæti, Jim. Þú
liefðir átt mildu verri meðferð skil-
ið, en nú læt jeg nægja að gera til-
raun á þjer. Þjer ætti að þykja sæmd
að því. Er gluggapósturinn sterk-
ur?“
„Gluggapósturinn — já, hann er
úr eik!“
„Ágætt. Bröltu þá upp í gluggann.
Nei, jeg gleynuli að þú getur ekki
beitt höndunum. Þá skal jeg hjálpa
þjer. Jæja, flýttu þjer nú!“
,Þú ert lcolbrjálaður. Mjer dettur
þetta eltki í hug.“
„Jæja. Þá kalla jeg á hjálp. Ætli
það væri gaman fyrir æðsta mann-
inn í Lionsville að láta hitta sig
hjerna i þessu ástandi? Nei, gerðu
alveg eins og jeg' skipa þjer, kall
minn. Þjer er það víst fyrir bestu.“
Iioogan sat í gluggakistunni með-
an Jack liafði vafið dragreipinu
nokkrum sinnum um gluggapóstinn.
Honum lá við að skella upp úr. -—
Þetta var svo liiægilegt.
„Rendu þjer nú ofan,“ hvíslaði
Jack. „Jeg slökti á luktinni, svo að
þetta skuli síður vekja athygli. Fall-
ega gert af mjer, finst þjer ekld! —
Vertu bara óhræddur. Dragreipið er
sterkt og jeg skal renna þjer var-
lega, eins og þú værir eggjapolci."
„Hvers vegna á jeg að gera þetta?“
„í fyrsta lagi þarf jeg að reyna
þessa uppfinningu mína og i öðru
lagi vii jeg lielst semja við þig eftir
að þú ert kominn á öruggan stað.
Jæja, farðu nú á stað. Og hafðu hægt
um þig þarna niðri — jeg ræð þjer
til þess.“
„Þú þarft ekki að minna mig á
það,“' sagði gestgjafinn, „heldurðu
að jeg fari að hrópa á alla bæjar-
búa. Jæja, það þýðir víst ekki að
deila við dómarann — þú hefir ráð
mitt í hendi þjer.“
Og nú ljet Hoogan sig síga eitt-
hvað niður í myrkrið, og Jack gaf
hægt og hægt út kaðalinn, en Hoog-
an rann niður með húsveggnum,
þangað til hann var kominn hálfa
leið niður til jarðar. Þá festi Jack
kaðalinn um gluggapóstinn.
„Jeg vona að ólarnar' meiði þig
ekki,“ sagði hann. „Nú átt þú að
lianga þarna svo sem stundarfjórð-
ung, eða kanske lengur. Þá hugsa
jeg að þú fáist til að semja við mig.“
Hoogan fór að þessu ráði. Hann
hjekk þarna grafkyr i myrkrinu
og æmti hvorki nje skræmti. Ónei,
það væri vit í því að fara að liafa
liátt þarna í myrkrinu. En hvað
skyldi þessi vitfirringur ætla að
gera við hann? Þrátt fyrir alt fanst
honum að liann mundi sleppa bet-
ur, en liann liafði búist við. Þá
heyrði hann alt í einu skrjáfa i ein-
hverju. Einhver var uppi á skúr-
þakinu þarna skamt frá. Hver gæti
það verið? Hoogan rann kalt vatn
milli skinns og liörunds af hræðslu
Ef cinliver findi hann í þessu öm-
uriega ástandi, þá væri úli um álit
hans í bænum. Skelfing var það dýr-
mætt, að nóttin skyldi vera svona
dimm.
Maðurinn þarna niðri lireyfði sig
með meslu varkárni; það mátti
lialda að liann hefði ekki heldur
sem allra besta samvisku. Svo var
stigi settur gætilega upp að liús-
veggnum. Hann kom við liandlegg-
inn á Hoogan, en hann bærði ekki
á sjer og hjelt niðri i sjer andanum.
Nú fór einhver að læðast upp stig-
ann. Hann fór afar liægt og nam
staðar í liverju spori. Nú var hann á
móts við Hoogan og staðnæmdist
enn. En þegar hann hVeyfði sig aft-
ur rak liann olnbogann í Hoogan,
svo að liann sveiflaðist til eins og
sigmaður í vað.
Þá lieyrðist liræðilegt óp.
„Hengdur maður —“ hrópaði ein-
hver rödd, skelfingu lostin og i sama
bili heyrðist dynkur og þar næst að
maður stundi lágt.
„Þetta var Moore,“ tautaði Hoog-
an. „Ekki liafði jeg búist við þessu
af honum.“
Nú kom Jack út í gluggann og
lýsti með vasaljósinu niður á skúr-
þakið.
„Hm! Varst það þú Moore?“ sagði
hann. „Jæja, svo að þú ætlaðir líka
að heimsækja mig og böggulinn
minn. Því ekki það?“
„Jeg held að jeg sje fótbrotinn,“
kveinaði Moore, „jeg get ekki hreyft
mig. Æ, hjálpa þú mjer. — Hver er
það, sem hangir þarna?“
„Það er jeg, Moore“, sagði Jim
Hoogan. „Mjer þýðir ekkert að neita
þvi.“
„Ertu lifandi?" spurði Moore al-
veg steinhissa.
„Já, svona nokkurn veginn. En
vertu ekki að þessu voli. Jeg kæri
mig ekki um, að það safnist múgur
og margmenni liingað.“
Moore þagnaði, en nú tók Jack til
máls.
„Hvað munduð þið nú segja, ef
jeg kærði mig kollóttan og ljeti ykk-
ur dúsa þar sem þið eruð komnir,
til sýnis samborgurum ykkar hjerna
i bænum. Það væri falleg sjón að
sjá ykkur, um sólaruppkomuna —
mest virtu borgarana í Lionville —
eins og þið eruð á ykkur komnir."
„Þú gerir það ekki, Jack minn!“
sagði Hoogan í bænarróm.
„Æ, hjálpaðu mjer ofan,“ kjökraði
Moore.
„Jæja, jeg held jeg verði að hjálpa
ykkur. Öðrum upp en hinum ofan
— en að eins með einu skilyrði.“
• .Hvaða skilyrði er það? Jeg er
SKÓLASKIP FLYTUR RAUÐAKROSSVÖRUR.
„Abraham Rydberg“ var áffur frægasta skólaskip sænska
kaupflotans, en fyrir nokkru keyptu Portúgalar skipiff og
skírðu það „Foz do Douro“. Skipiö er fjórmastrað barlcskip
er bygt úr stáli, en er nú i förum fyrir Rauða-Kross Banda-
ríkjanna og hefir það starf á hendi, að flytja sendingar, sem
stofnunin annast um, til herfanga frá Bandaríkjunum og öðrum
bandamannaþjóðum, sem eru i haldi í fangabúðum möndul-
veldanna víðsvegar i Evrópu. Eru þessar sendingar fluttar til
Lissabon, en útbýtt þaðan undir eftirliti alþjóðancfndar Rauða-
Krossins. — Skipshöfnin er einqöngu frá hlullausum þjóðum.
allur eins og lurkum laminn.“
„Látlu liann Nick Kennedy fá hana
Mary. Þjer veitir ekki af að fá jiraul-
heiðarlegan mann í fjölskylduna,
Jim Hoogan. Og jiú veist að Nick er
það.“
„Jæja, jeg geng að því. Jeg lofa
því. Dragðu mig upp!“
„Get jeg reitt mig á þig?“
„Það getur þú,“ svaraði Hoogan
alvarlegur. „Mig langaði til að eign-
ast hann þarna fyrir tengdason. En
nú sje jeg, að hann er ekki skárri
en jeg sjálfur. Og Mary á að eign-
ast heiðarlegan mann — það á hán!‘
„Jæja, þá trúi jeg þjer og nú skal
jeg draga þig upp. Jeg þykist nokk-
urn veginn viss um, að hvorugur
ykkar liafi orð á þvi^sem gerst hef-
ir hjer í nótt. Og jeg skal þegja.“
Hoogan og Jack stóðu í veitinga-
stofunni. Moore hafði verið liáttaður
ofan í rúm, án þes að nokkur yrði
var við. Annars var liann bara
flumbraður, en ómeiddur að öðru
leyti.
Jack var ferðbúinn með pokann
á bakinu. Rauði böggullinn hans lá
á borðinu.
,Þetta var ströng lækning, Jack,“
sagði Hoogan og rjetti honum hend-
ina, „en jeg held að jeg hafi gott af
henni. Jeg skal aldrei framar ágirn-
ast eignir annara, jafnvel þó að þær
sjeu jafn freistandi og böggullinn
þinn þarna.“
„Nú—ú — — hann.“ Jack tók
böggulinn og brosti. „Ur því að við
erum nú orðnir svona góðir vinir,
Jim Hoogan, þá ætla jeg áð gefa
þjer böggulinn. Jeg nenni livort seni
er ekki að drösla honum lengra.“
„Gefa mjer liann-------?“ Hoogan
sarði á hann eins og klumsa.
„Já, gerðu svo vel; þarna er hann
— taktu við!“
Jack leysti af honum umbúðirnar.
Þarna var stór steinn.
„Þú sjerð að hann er allur eins
í gegn, eins og jeg sagði. Þetta er
ósvikið granit.“
Svo kveikti Jack I pípunni sinni
SPRENGJUFLUGVJELAR FRÁ U.S.
Hjer er löng röð af Hudson-
sprengjuflugvjelum, sem verið er að
Ijúka við að setja saman í flugvjela-
smiðju á vesturströnd Ameriku. —
Breska flugliðið kallar vjelar þessar
„Old Boomerang“, vegna þess að
þær þykja allra flugvjela vissastar
með að skila sjer heim aft.ur. Ein
tegund þessara vjela, Hudson A29,
var fyrsta sprengjuflugvjelin í Amer-
iku, sem tók þátt í styrjöldimii. Síð-
an hafa ýmsar gerðir Hudson vjela
verið nolaðar af Bandamönnnm, alt
frá Ermasundi, til Ástralíu. Starfs-
aðferðir Amerikumanna við smið-
arnar eru svo fullkomnar, að þeim
tóksl að smíða ■ 4-8.000 ftugvjelar á
siðasla ári.
og labbaði ánægður út í morgunsó!-
ina, til þess að færa Nick Kennedy
góðu frjettirnar. Hann var alveg íull-
viss um það, að hann liafði gert
langbestu tilraunina á æfi sinni.