Fálkinn - 14.05.1943, Blaðsíða 13

e Á L K I N N
13
Fálkinn er langbesta heimilisblaðið.
KROSSGÁTA NR. 456
Lóðrjett skýring.
1. 3 samhljóða, 2. Vanstillingu,
3. Eyja, 5. Elska, 6. Grípa, 7. Við-
burður, 8. Tónn, 9. Sagnmynd, 10.
Greipa, 11. Gras, 12. Gruni, 14. Búð,
16. Beitu, 18. Uppgjafaflík, 20. Ritn-
inganna, 22. Efni, 23. Hlutafjelag,
25. Illmenni, 27. Mjólkurmatur, 29.
Stjórnandi, 32. Á hurð, 34. Dreif,
35. Ástandsskýring, 36. Bruðla, 37.
Skorkvikindi, 43. Á beisli, 47. Vond-
an mann, 48. Temja, 49. Beita, 50.
Mannsnef, 52. Borg, 53. Sögn, 54.
F.ugl, 57. Ganga á Guðsvegum, 58.
Álit, 59. Höfuðskepna, 60. Likams-
hluti, 61. ílát, 64. Upphafsstafir, 65.
Töluorð (danskt).
Lárjett skýring.
1. í munni, 4. Algeng, 10. Eld-
t'æri, 13. Brot, 15. Verkfæri, 16.
Dýr, 17. Kvenlieiti, 19. Grunaði, 21.
Guð, 22. Sjaldgæfur, 24. Gælunafn,
26. Ferðalagið á sumrin, 28. Upp-
hrópun, 30. Á dýri, 31. Atv.orð,' 33.
Orðatiltak, 34. Svar (boðh.), 36.
Fornafn (danskt), 38. Tveir eins,
39. Fæðing lijá dýri, 40. Kvenheiti
(þolf.), 41. Skammst., 42. 3 eins,
44. Virð, 45 Það (enska), 46. —
andi, 48. Óhreinka, 50. Gruni, 51.
Reimleika, 54. Eyja, 55. Ending, 56.
Klæðleysi, 58. Ófúsir, 60. Iðnaðar-
mann, 62. Töluorð, 63. Fartækið,
66. llát, 67. Tónverk, 68. Annir, 69.
— feld.
IAUSN KROSSGÁTU NR.455
Lárjett ráðning.
1. L h s, 4. ófagrar, 10. SÍá, 13.
Orka, 15. Raula, 16. Skúr, 17. Kar-
usó, 19. Óglaða, 21. Túlk, 22. Hag,
24. Jóka, 26. Barnahatari, 28. Job,
30. Fús, 31. Ról, 33. Af, 34. Oft, 36.
Hló, 38. G g, 39. Flissar, 40. Trassar,
41. No., 42. Stl, 44. Óra, 45. Gá, 46.
Afi, 48. Sum, 50. Ana, 51. Saknað-
arorð, 54. Sukk, 55. Asi, 56. Röst,
58. Sortir, 60. Öngvit, 62. Ófáa, 63.
Ótreg, 66. Giít, 67. Lak, 68. Stóð-
inu, 69. Fat.
Lóðrjett. Ttáðning.
1. Lok, 2. Hrat, 3. Skrúbb, 5. pró,
6. A a, 7. Gula liús, 8. Rl, 9. A a ó,
10. Skakir, 11. Lúða, 12. Ára, 14.
Aula, 16. Slór, 18. Skrúfstykki, 20.
Gjallarhorn, 22. Ilaf, 23. Gas, 25.
Ójafnar, 27. Úlfgráar, 29. Oflof, 32.
Ógagn, 34. Oss, 35. Tal, 36. Hró, 37.
Ósa, 43. Goðorð, 47. Ísurák, 48. Saa,
49. Maí, 50. Aðsvif, 52. Akta, 53.
Rögg', 54. Sofa, 57. Tifa, 58. Sól, 59.
Rót, 60. Ögn, 61. Ttt, 64. Tó, 65. Ei.
„Sestu, segi jeg!“ Jafnskjótt og Betty
var koniin inn fyrir, sneri hún sjer við og
ýlti hurðiiirii aftur nieð löppinni. Hún leit
seni snöggvast til Tom og lagðist svo aftur
niður hjá dyrunum.
„Alt i lagi, gamla mín,“ sagði Tom.
Hann gekk áð rúihinu, dró það fram og
þrýsti hellunni niður með hælnum. Bik-
svart gatið blasti við á ný. „Fáðu mjer
könnuna,“ lcallaði liann til sjómannsins.
Hann stóð á fætur, sótti könnuna og
hallaði sjer yfir opið.
„Hvernig kemstu niður?“ spurði hann.
„Taktu nú eftir, drengur minn,“ svaraði
Tom og sveiflaði fótunum fram af brún-
inni. „Rjettu mjer nú dallinn-----Svona
-----* Gáðu að kollinum á þjer! Dagstofan
mín er ætluð mönnum, en ekki náttúru-
undrum.“ Meðan liann talaði færðist höf-
uðið á honum neðar og neðar uns það
livarf alveg. „Hreyfðu þig ekki fyrr en jeg
segi þjer!-----Ertu tilbúinn? — Komdu
þá.“
Sjómaðurinn þreifaði. fyrir sjer með fæt-
inum og brátt varð fyrir honum stigarim.
Iiann steig á íiana með öllum sínum
þunga, en hún var traust. Honum tókst
rneð mikliim erfiðismunum að þrengja
sjer niður um opið, en illa ætlaði að ganga
með herðarnar. Þegar hann var kominn
með Iiöfuðið undir kofagólfið, höfðu fæt-
ur lians fikað sig niður tíu rimar. Þá
slepti liann gólfinu og studdi höndunum á
rimarnar. Er komnar voru fjórar í viðból
fann bann fasta jörð undir fótum sjer.
Þarna var kolniðamyrkur nema þegar
hann leil upp sá hann glitta í kringlótla
Ijósglætu. Hann neri augun og deplaði
þeim, en stóð kyrr í sömu sporum. Hönd
var lögð á handlegg hans.
„Farðu frá!“ lieyrði sjómaðurinn að Tom
sagði, og hlýddi auðsveipur hendinni, sem
togaði í hann; liann fann mann strjúkast
fram hjá sjer; heyrði glamrið, er járnaðir
sólar skullu á stálrimunum. Hann leit ujip
og sá, að Ijósglætan breytti lögun og livarf
loks með öllri. Aftur heyrðust stígvjela-
skellir i stiganum; þeir hljóðnuðu, og aftur
var lögð hönd á handlegg hans.
„Bíddu,“ sagði sjómaðurinn. „Jeg þarf
að venja mig betur við myrkrið. Svona —
— Þetta er að lagast.“ Hann sá óljóst móta
fyrir manninum við hliðina á sjer. Tom
tók aftur í handlegginn á honum.
„Fylgdu mjer eftir,“ sagði hann .
Sjómaðurinn hlýddi. Þeir fikuðu sig
hægl áfram; á að giska fjórar til fimm
stikur. Dinnnan hvarf frá augum hans, er
þau vöndust myrkrinu. Þeir voru staddir
í háum en þröngum göngum, lítið eitt
breiðari en herðar sjómannsins. Til beggja
handa risu svartir veggir — — Brátt sáu
þeir eins og grátl ljósmjstur skamt undan.
Það birti ekki beinlínis, en myrkrið mink-
aði og varð að skímu er lengra dró. Þeir
komu að krappri beygju og göngin þrengd-
ust svo skyndilega, að sjómaðurinn rak
axlirnar óþyrmilega i veggina og neyddisl
til að renna sjer á hlið. Það rofaði óðum
til og loks var orðið álíka bjart og í ljósa-
skiftunum ofan jarðar, svo að hann sá vel
i kringum sig.
Er þeir voru komnir fyrir hornið stans-
aði sjómaðurinn alt í einu. Hann leit snögt
í kring um sig og siðan á Tom, sem var
með andlitið rjctt við öxlina á honum.
„Hver skollinn er nú þetta?“
„Seinna, seinna, góði.“ Tom brosti drýg-
indalega. „Sagði jeg þjer ekki, að það færi
nógu vel um hana?“ Hann benti með liend-
inni.
Þarna slóð nákvæmlega eins rúm og það
sem huldi helluna i kofagólfinu, og í því
lá Vallí. Hún hvíldi undir dökkleitri og
mjúkri ábreiðu og svaf værum, þungum
svefni eins og sárlúið barn. Undir höfðinu
hafði liún samanbrotna ábreiðu og liún
hafði lagt lófann á milli vangans og þessa
brjúfa kodda. Hinn handleggurinn lá út-
rjettur á rúmstokknum og lófinn sneri
upp. Fingurnir voru ofurlitið kreptir eins
og höndin mundi þá og þegar lokast mjúk-
lega.
Sjómaðurinn læddist á tánum að rúm-
inu og virti fyrir sjer skjólstæðing sinn.
Svipur hans var mildur, en liarðnaði
skyndilega. Hann tautaði í liálfum hljóð-
um:
„Alveg er það makalaust .... að geta
sofið svona!“
Grannur likaminn bærði örlítið á sjer.
Mennirnir sáu, að hún losaði svefninn,
teygði úr sárum vöðvum og kveinkaði sjer
ósjálfrátt, svo stundi hún lágt og lauk
hægt upp augunum. Hún starði á þá ringl-
uð, stóru, dimmbláu augunum i fölu and-
litinu.
Hún reis upp við olnbogann og kveink-
aði sjer aftur við hreyfinguna. „Aah! —
Hvar, er jeg? Hvað .... er þetta Tom?“
Málrómuriím var óskýr og svefndrukk-
inn. En skyndilega var sem allur svefn-
höfgi sópaðist af lienni. Hún rendi augun-
um upp til sjómannsins. „Og — og — þú
Iíka.“
Tom seltist á rúmstokkinn og greip um
aðra hönd hennar. „Það er alt í lagi, Vallí
min. Vertu bara róleg. Bráðum rifjast alt
upp fyrir þjer, en gerðu þjer engar grill-
ur, telpa mín. Við ætlum að sjá um þig —;
jeg og hann vinur okkar þariia!“
Hún lagðist aftur út af og sagði rólega:
„Já, jeg veit það. Nú njan jeg líka —
hitt .... En nú fæ je að vera hjá þjer ....
og lionum.“ Hún brosti framan í Tom
gamla.