Fálkinn - 21.05.1943, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Æfintýri sjómannsins
Framhaldssaga eftir Philip Macdonald
12
Þetta var í fyrsta sinn, sem sjómaðurinn
sá hana brosa. Augu hans höfðu hvílt á
hénni, er brosið lifnaði á litia andlitinu
Það fólust löfrar í þessu ijrosi. Það breytti
unglingi í konu, og yndlsþokka i fegurð.
Bros, sem lýsti upp andlitið að innan frá
og vermdi hjartaræturnar með ylgeislum
sínum. Sjómaðurinn strengdi þess lieit, að
tendra þá sem oftast, svo að þeir yrði á-
líka tíðir og þeir höfðu verið fágætir til
þessa.
Hann sneri sjer undan. Við fótagaflinn
stóð kannan, er Tom kom með. Hann
beygði sig og tólc hana upp.
„Svöng?“ spurði hann og hrosti til henn-
ar.
Honum tókst ekki að tendra nýtt hros,
en augu þeirra mættust og hún hneigði
Ijósa, úfna kollinn sinn til samþvkkis.
„Hjerna!“ sagði hann og rjetti Tom
könnuna. „Varaðu þig, það er heitt.“
Tom færði sig til og tók við könnunni
og lagði arminn yfir um stúlkuna til stuðn-
ings.
En þá kiptist hún við og rak upp sárs-
aukavein. „Bakið á mjer — ó, hvað mig
kennir til í bakinu,“ kveinaði hún.
Tom dró varlega að sjer handlegginn.
Hann leit á sjómanninn, stúlkan lineig út
af og stundi af kvölum. Sjómaðurinn hvisl-
aði á milli samanbitinna tanna:
„Gamla norn ....“ Hann stilti sig og
þagnaði.
Tom kinkaði kolli. „Komdu hjerria. —
Vertu hjá henni. Jeg ætla að skreppa upp.‘
Hann stóð upp af rúminu.
Sjómaðurinn settist í sætið lians. Hann
liorfði á höfuðið, sem hvíldi á grófu ábreið-
unni. Hún lá með lokuð augun og undan
löngu augnahárunum, er voru svört eins og
brýrnar, þótt hárið væri ljóst, runnu tvö,
stór tár. Hann sat þögull og beið. Að stund-
arkorni liðnu heyrði hann þrusk, og Tom
kallaði:
„Hjálpaðu mjer hjerna, Stubbur!“
Sjómaðurinn reis á fætur og geklc út í
eitt hornið á hérberginu. þar sem göngin
byrjuðu. Hann tók á móti fötu með heitu
vatni í og bar hana að rúminu. Tom kom
á eftir honum. Hann hjelt á dálitlum
böggli, sem var vafinn innan í hvítan klút.
„Vallí!“ sagði Tom, og hún opnaði aug-
un. Þau glóðu full af tárum.
„Legstu nú á grúfu, góða mín,“ sagði
sjómaðurinn þýðlega, en ákveðið.
„Það þýðir ekkert,“ sagði Tom. „Þetta
er alt samfast á þeim nú á dögum!“
„Ekki þessi.“ Sjómaðurinn leit niður og
studdi hendinni laust á litlu öxlina. —
„Snúðu þjer væna mín. Við ætlum að líta
á hakið á þjer.“ Málrómur lians var mild-
ur sem fyrr, en svo ákveðinn að hún,
hlýddi ósjálfrátt. Hún gerði eins og hann
hað, en það var auðsjeð, að hún þoldi varla
að hreyfa sig.
Tom settist nú aftur á rúmstokkinn. —
„Þetta vissirðu,“ tautaði hann og byrjaði
hægt og varlega að krækja frá henni kjóln-
um,
Stúlkan lá máttlaus og grúfði sig niður.
Tom lijelt áfram að fást við krókana af
mestu natni. Brátt urðu nýir erfiðleikar
á vegi hans. Hann leit á sjómanninn og
sagði hálfergilegur:
„Hvað á nú að talca til bragðs? Þetta er
þokkalegt ...... ekki eru neinir krókar
hjer!“
„Ristu það frá!“ Ilún getur saumað það
saman seinna .... eða þá að jeg geri það.‘
Tom tók upp hníf og fletti skyrtunni í
sundur með honum. Bakið hlasti við aug-
um þeirra niður að mitti......Aftur litu
þeir hvor á annan, en sögðu ekki neitt.
Sjómaðurin flutti fötuna nær; Tom lagði
böggulinn á knje sjer og byrjaði að leysa
utan af honum. Kom þá í ljós dálítill
svampur, nokkrar smáöslcjur og meðala-
glas með rauðum og svörtum miða..
Tom dýfði svampinum í fötuna og hóf
aðgerðina. Hann fór sjer fjarska hægt og
gætilega.
Er sjómaðurinn hafði fylgst með athöfn-
inni um stund, mælti hann:
„Þú ferð of hægt að þessu. Hún ætti ekki
að þurfa að finna svona til.“ Hann tók
eftir því að sársaukakippir fóru um stúlk-
una; hann beygði sig áfram og gægðist
framan í hana. „Þú mátt ekki misvirða
það við mig . .. .“ sagði liann svo og rjetti
úr sjer.
Tom stóð upp. „Dettur það ekki í hug.
Taktu við því Stubbur.“ Sjómaðurinn tók
til við verkið. Handtök hans voru harðari
og snaggaralegri en Toms, og sjúklingur-
inn kveinkaði sjer nú minna en áður.
Tom tók litla kringlótta öskju upp úr
bögglinum og fjekk sjómanninum. Hann
leit á lokið. „Prýðilegt!“ sagði hann og
lagði frá sjer svampinn.
Að stuttri stundu liðinni hafði hann bú-
ið vel um sárið, og að endingu kastaði
hann fimlega saman rifuna á skyrtunni,
með tilheyrandi tækjum úr saumalcassa
Toms. Hann lagði frá sjer nálina og rjeð-
ist á krókana með stórum en liprum fingr-
um. Loks rjetti liann úr sjer og virti fyrir
sjer handbragð sitt, hreykinn á svip.
„Liður þjer nú ekki skár, Vallí mín?“
spurði Tom.
Langt andvarp steig upp frá ábreiðun-
um. Hún mjakaði sjer gætilega til, og velti
sjer hægt á hliðina. Svo reisti hún sig á
hægri olnbogann og liorfði á þá til skiftis.
„Nú líður mjer ágætlega. Það var ógur-
lega sárt áðan, en núna hefi jeg bara nota-
lega aðkenningu í því.“
Þeir gáfu henni súpuna, sem enn var
sæmilega heit. Hún drakk liægt og með
velþóknun og leit á velgerðamenn sína upp
fyrir barminn á könnunni. „Þetta var góð-
ur sopi,“ sagði hún og fjekk sjómanninum
könnuna.
„Á, var það ekki!“ sagði Tom og þeir
brostu báðir.
Nú var hún orðin upplitsdjörf og öll
hræðsla og sársauki horfinn úr svipnum.
Hún hvarflaði augunum um herbergið,
og úr þeim skein barnsleg forvitni.
„Nei, hvað þetta er alt skrítið. Hvaða
staður er þetta eiginlega? Góði Tom, segðu
mjer hvar við erum?“
Sjómaðurinn brosti og sagði: „Þetta var
orð í tíma talað! Hvar hefirðu eiginlega
holað okkur niður, Tom?“
Karlinn settist á gólfið með krosslagða
fætur. „Ekki liefi jeg gert þennan stað . .
og ekki heldur faðir minn .... og ekki er
hann frá lians dögum.“
Sjómaðurin litaðist um. Þau vöru stödd
i stóru, rjetthyrndu jarðhúsi, á að giska
fimmtán fet á breidd og þrjátíu á lengd-
ma; veggirnir voru úr liörðum leii og hjcr
og hvar mótaði fyrir eikarstoðum, sem
hjeldu þeim uppi ásamt þekjunni, er var
úr torfi, og virtist hún í hinu einkenni-
lega Ijósmistri, vera líkari kletti en torfi.
Fjórar gildar þakstoðir úr eikarbolum
stóðu með ójöfnu millibili í miðju byrg-
inu; út við einn vegginn sá hann feyskna
ræfla af fjórum tunnum, — rúmið sem
stúlkan lá í; ótal snaga og króka, er höfðu
verið reknir í bitana og allskonar hillur
og skot í veggjunum, dökkleit pokahrúga
var í'einu horninu, kaðlar og járnarusl og
eldiviður í öðru. Það var að eins einn inn-
gangur, dimma, þrönga smugan við end-
ann á göngunum, er lágu frá stiganum.
Sjómaðurinn kveikti sjer í pípu. „Það
er eitt, sem jeg fæ ekki sjeð, og það er,
hvernig jeg get sjeð,“ sagði hann með
hægð.
Stúlkan fór að hlæja. „Tom, finst þjer
hann ekki fyndinn?1
Tom leit á sjómanninn. „Þar komstu með
það, Stubbur! Þótt jeg segi sjálfur fra,
þá er hirtan með því hesta .... hún er
refnilega ein af þeim endurbótum, sem jeg
hefi gert. Þegar jeg settist hjer að, ríkti
myrkur í undix-djúpunum — eða engin
birta að gagni, skiluxðu. Verði ljós, sagði
jeg — og það vai’ð .... Tja, hvei’nig fór
jeg að því? Jai, það skal jeg segja þjer.
Ef þú tækir upp á því að snuðra og snapa
þarna fyrir ofan, gæti vel farið svo ....
það gæti skeð, segi je£, að þú rækir tærnar
í eina eða tvær kanínuholur — eða jafn-
vel tuttugu til þrjátíu holur, ef vel væri
leitað .. ;.
/
„Nú, já, já,“ sagði sjómaðui’inn. „Ekki
svo grænn, gamli maðurinn.“
„Já, víst er það/^sniðugt! Jeg þori að
veðja, að það getur ekki nokkur maður
þekt minar liolur fi'á kanínuholunum ....
Munaði minstu að Bet ljeti gabba sig. En
nú veit liún það.“
„Já, en Tom .... hvei’skonar staður er
þetla?“ greip stúlkan áköf fram í fyrir
þeim.
Sjómaðurinn kinkaði kolli innan í reyk-
skýinu. „Já, segðu okkur það.“
„Hvernig ætli jeg viti það?“ sagði Tom.
„Jeg fann staðinn .... og það veit eng-
inn um hann nema jeg. Þú heldur þó ekki,