Fálkinn - 21.05.1943, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
LEÐURBLÖKUR 1 BELFRY.
Farmhald af bls. 11
„í svefnlierbergi mínu,“ sagði jeg
lil skýringar.
„Drottinn minn, þjer eigið við
peningaskápinn ?“
,jJá, jeg er hræddur um það.“
„Persneska höfuðfatið mitt!“*kall-
aði frúin óttaslegin upp yfir sig.
„Tordýflarnir mínir!“ sagði sir
Borwick og hljóp æstur út að dyrum
og út í ganginn. „Tordýflarnir mín-
ir!“
Konan hans og jeg eltum hann þar
til hann var kominn í svefnherberg-
ið, sem fyrir ráninu hafði orðið.
Dálítill áhugasamur hópur hafði
þegar safnast þar saman, vafalaust
fyrir tilstilli aðvífandi þjóns, þarna
var yfirþjónninn Munnings, Barber
næturvörður og tvær þjónustustúlk-
ur, sem stóðu i dyragættinni og voru
eitthvað að skríkja í æsingi. Sir
Borwick stjakaði kvenfólkinu til hlið
ar og gekk rakleiðis að peninga-
skápnum, leit sem snöggvast inn í
hann og sneri sjer síðan að Munn-
ings.
„Hefurðu hringt á lögregluna?“
spurði hann.
„Jeg ætlaði að fara til þess,“ sagði
Munnings.
„Jæja, gerðu það undir eins.“
„Gott og vel sir Borwick." Munn-
ings gekk á brott.
Húsráðandinn sneri sjer að næt-
urverðinum. „Hvernig gerðist þetta?1
spurði hann.
„Það veit jeg ekki, lierra. Kanske
að þessi maður — og hann benti á
mig — gæti frætt okkur um það?“
„Vissulega," stamaði jeg. „Auð-
vitað — jeg — jeg —“
„Gott og vel —?“ húsráðandinn
ávarpaði mig. — „Þú svafst hjer í
nótt geri jeg ráð fyrir?“
„Ekki vitund,“ sagði jeg sannleik-
anum samkvæmt.
„Þú hafðir þetta herbergi, hvað?“
„Fræðilega sjeð er það rjett.“
„Jæja þá, lialtu áfram og segðu
okkur söguna. Hvernig komust þjóf-
arnir inn?“
„Inn um gluggann geri jeg ráð
fyrir.“
„Iieyrðirðu ekki til þeirra?“
„Nei, það get jeg ekki sagt.“
„Ef til vill hafa þeir ráðist á hann
í svefni og barið úr honum vitglór-
una,“ gat frú Trout sjer til.
„Þváður,“ sagði sir Borwick, „þess
hefði ekki þurft með!“
Mjer likaði illa sneiðin. „Jæja þá
Biffin, hjer hafðir þú nú ráðin. —
Ilvað gerðist? Hvað gerðir þú þeg-
ar þjófarnir komu?“
„Það er staðreynd, að jeg var ekki
hjer,“ sagði jeg.
„Ekki hjer?“
„Hvar var Ponto,“ sagði frú Trout.
„Hann svaf líka annarsstaðar,“
sagði jeg.
„Hann er varðhundur við yðar
hæfi!“ kallaði sir Borwick hryss-
ingslega.
„Það er þessi fuglatik, þarna uppi
á bænum,‘ sagði frú.Trout. „Jeg varð
þess vör síðastliðin föstudag, er við
gengum fram hjá, að Ponto rendi tiJ
hennar hýru auga.“
„Látum Ponto eiga sig,“ sagði sir
Borwick. „Á jeg að skilja yður svo,‘
hann hjelt áfram að horfa á mig
með óskemtilegu augnaráði, „á jeg
að skilja yður svo,að þjer hafið
elcki eytt nóttinni i yðar eigin svefn-
herbergi?“
„Nei,“ sagði jeg. „Jeg meina já
.... það er að segja .... jeg .
Húsráðandi sneri sjer að hinum
áhugasama liópi í kring um okkur.
„Farið aftur til vinnu ykkar,‘ sagði
hann við þjónustustúlkurnar. „Þú,
Barber, getur beðið fyrir utan í
ganginum. Jeg þarf að tala við þig
seinna. Albert —“ hann sneri sjer
að þjóninum, sem hlustaði á alt, er
fram fór gapandi af undrun — „út
með þig!“
Jeg varð svo eftir einn með hús-
ráðanda og húsfreyju.
„Jæja, lierra minn! Jæja, minn
ungi vinur —“ sir Borwick ávarp-
aði mig i tón, sem jeg myndi hafa
harmað i hvaða öðrum kringum-
stæðum sem væri. — „Jeg væri yð-
ur mjög þakklátur, ef að þjer vilduð
vinsamlegast segja mjer hvernig þjer
eydduð síðustu nótt.“
„Á leðurblökuveiðum/ sagði jeg i
mesta sakleysi.
„Reynið ekki að hafa mig að háði
herra minn!‘
„Þess þarf ekki með,“ sagði jeg,
„jeg meina, jeg er ekki að því.“
„Á jeg þá að skilja yður svo, að
þjer hafið ekki verið í yðar eigin
svefnherbergi?“
„Já,” sagði jeg. „Jeg held að yð-
ur ætti að skiljast það.“
„Þjer hafið þá í raun og veru ver-
ið i — í — herbergi einhverrar
annarar persónu?'
„Jæja — já — gera má ráð fyrir
því.“
„Maria,“ sir Borwick snéri sjer
að konu sinni. „Jeg held, kanske, að
það væri betra að þú færir.“
„Jeg vildi heldur vera kyr," sagði
frú Trout og varð, svo virtist mjer,
óvenjulega feimnisleg.
„Eins og þú vilt.“ Hann óvarpaði
mig aftur. „Jeg vil ekki vera að eyða
orðum að þvi hvilíkur einstakur
þoipari jeg held að þjer sjeuð.“ Og
svo bætti hann við. „Það fer lest
til Lundúna klukkan 10.35. Þjer get-
ið ekið með kenslukonuvagninum
á járnbrautarstöðina.“
„Kenslukonuvagninum —?” sagði
jeg mótmælandi. Hann stöðvaði mig
með augnatilliti.
„Þjer megið teljast heppinn, að
vera ekki látinn fara gangandi,“
lijelt hann áfram. „En áður en þjer
farið er eitt, sem jeg verð að krcfj-
ast vitneskju um. í hvaða lierbergi
— ?“
„Jeg neita að segja yður það,“
greip jeg fram i. „Sem sómamaður
__<»
„Þú gætir varla vænst þess að
hann — “ sagði frú Trout.
„Sómamaður! Pu! Sir Borwick
sópaði konunni sinni til hliðar.
„Segið mjer nafn þessarar kven-
sniftar þegar i stað,“ þrumaði liann,
„og jeg skal sjá um að hún komist
út úr húsinu!“
„Það getur vafalaust ekki verið frú
Earthenwell,“ greip konan hans
fram í, „eða vesalings litla ungfrú
Cheap, eða Alice Glown?“
„Alice? Jeg myndi eins vel geta
haldið að það væri María. Auk þess,‘
bætti frú Trout við, „þá er hún
enn þá í sorgum vegna móður sinn-
ar.“
„Frú Wipdlesliam gamla kemur
ekki til greina/ hjelt húsráðandi
áfram.
„Þá eru einungis ungu stúlk-
urnar eftir,“ sagði frú Trout.
„Það getur þó ekki verið —!"
sir Borwick sneri sjer að mjer eins
og tígrisdýr, „Ef að jeg hjeldi slíkt
mögulegt hjer i minum húsum —!
Svei mjer þá sem jeg myndi þá
ekki láta yður giftast stúlkunni ó
morgun!“
„Gott og vel!“ sagði jeg, „mjer
stendur svo sem á sama.“
— Á meðan að Biffin hafði verið
að segja mjer þessa sögu, sem var
nokkuð löng, höfðum við verið að
■nga fram og aftur við norðurinu-
gang dýragarðsins. Og nú hafði hann
hlje á frásögn sinni og jeg sá hann
renna , augunum í áttina að inn-
gönguhliðinu, en inn um það var
nú einmitt einhver mjög yndisleg-
ur kvenmaður að koma ásamt tveim-
ur litlum stúlkum, auðsjáanlega tví-
bUrum og svo sem fjögurra ára að
aldri.
„Þú verður að ljúka sögu þinni,“
sagði jeg. „Jeg bíð endisins með eft-
irvæntingu.“
„Hjerna eru þau!“ svaraði hann,
virðandi mig algjörlega að vettugi.
„Halló Júlía,“ kallaði hann, þegar
þrenningin hafði færst nær og var
komin til móts við hann. Og svo
sneri hann sjer að mjer. „Þú þekkir
ekki konuna mína, eða hvað? Júlía,
þetta er fornvinur minn.“
Við tókumst i hendur.
„Jeg held að við höfum aldrei
sjest óður,“ sagði Júlía.
„En jeg veit alt um yður,“ svaraði
jeg.
„Hvað hefirðu verið að segja hon-
um,“ spurði hún manninn sinn
hlæjandi. ..........
„Ekkert elskan min.“ Hann sneri
sjer að tvíburunum. „Komið börn,
við skulum gefa leðurblökunum/
„Percy er stórhrifin af leðurblök-
um,“ sagði Júlía.
„Það get jeg vel skilið,“ sagði jeg.
Árni Ólafsson þýddi.
að jeg hafi farið að spyrjast fyrir um
hann ?“
SjómaSurinn hristi höfuSiS. „Nei, en þú
hefir samt einhverja hugmynd um hann.
Jeg sje það á þjer!“
„Þú ert bráðskarpur, Stubbur .... Jæja
þá, jeg hefi hugmynd um hann, og hún
er sú, að þetta jarðhús hafi eitt sinn til-
heyrt eigninni hjerna fyrir ofan.“ Hann
benti yfir öxlina á sjer með þumalfingrin-
um.
„Ha?“ sagði sjómaðurinn hvatskeytlega.
„HvaS er nú það?“
„Friars Mallow,“ svaraði Tom. „ÞaS er
kona sem á húsið núna, lafði Creighton.
Hún er ekkja. Hann fjell 1916. Jeg var ráðs-
maður hjá honum þrjú árin á undan. Þá
komst jeg yfir þennan kofa .... þurfti
enga leigu að borga, en sá um jörðina, og
rjeð mjer sjálfur. Okkur kom vel saman,
húsbóndanum og mjer. Og hún er ósvikin
hefðarkona, það má liún eiga. Um mán-
uði eftir að ég flutti í kofann, var jeg eitt
sinn að þrífa gólfið .... og þá rakst jeg
á lausu helluna.
„Heldurðu virkilega, að þau hafi ekki
vitað um þetta?" spurði sjómaðurinn van-
trúaður og sló út með hendinni.
„Það er einmitt það sem jeg held ....
Sjáðu nú til, Stubbur, Creigliton hjónin
fluttu ekki til Frians Mallow fyrr en ’14,
en þar áður tilheyrði staðurinn Mallocks-
ættinni, sem nú er liðin undir lok. Hann
keypti Friars af skiftaráðendunum.“
Sjómaðurinn leit hvössum augum á gest-
gjafa sinn. „Heldurðu að þetta Mallocks-
fólk hafi ekki vitað um það?“
Tom ypti öxlum. „Það get jeg ekki sagt
um. En þau höfðu ekki minstu hugmynd
um staðinn. Það fullyrði jeg hiklaust ....“
„Tom! Tom!“ kallaði Vallie úr rúmi
sinu, og rödd liennar var há og óþolinmóð.
„Hverskonar staður er þetta, sem við er-
um á?“
Sjómaðurinn kerti hnakkann og skelli-
bló. Hann sagði hálf hlæjandi:
„Hún hefir rjett fyrir sjer. Þetta var hálf
gerður útúrdúr/1
„Það var það að sumu, en ekki öllu leyti
.... en svo að við snúum okkur að nýj-
um tilgátum — hvað heldurðu að við sje-
um langt frá sjó?“
„Svona fimtán til sextán mílur.“
Tom kinkaði kolli. „Þú ferð skrambi
nærri um það. Jæja, tilgáta mín er sú, að
smyglarar hafi notað þetta jarðhús fyrir
vingeymslu. Hvað segirðu um það?“
Sjómaðurinn bandaði frá sjer reyknum
og benti á tunnuskriflin. „Ætli að þú eigir
ekki kollgátuna ....“
„Og jeg held líka, hjelt Tom áfram, „að
það hafi eitt sinn legið göng lijeðan og
alla leið til Friars.“ Hann benti. „Það hefir
auðsjáanlega verið fylt upp í þennan hluta
af veggnum þarna.“
Rödd Vallí kvað enn einu sinni við i
eyrum þeirra, en nú var liún ekki lengur
hávær og skipandi. „Æ, góði Tom, ætl-
arðu ekki að segja mjer livaða staður þetta
er í raun og veru?“
Sjómaðurinn settist á rúmið. „Hann er
undir jörðinni .... undir kofanum hans
Tom. Þetta er fylgsni, sem enginn lifandi
maður veit imi, nema við þrjú. Skilurðu
nú?“
„Nú skil jeg. Þetta er einkenhilegur stað-
ur .... en jeg kann vel við mig hjerna.“
Hún sneri ljósa höfðinu og litaðist um.