Fálkinn - 21.05.1943, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
TVÆR ÞINGVALLAFERÐIR.
Frh. af bls. 5.
Snemma morguns risum vi6
á fætur og bjuggumst til brott-
ferðar. Var þá lagt á og sest á
bak gæðingunum. En þegar við
erum að leggja af stað, verður
okkur litið niður fyrir fæturna
á okkur og sjáum þá lcvos eina
og bæ í henni, að vísu ekki
Höfðum við þá legið úti þar við
Nesjavelli heldur Heiðabæ. —
túngarðinn um nóttina. Þóttist
vinur okkar Sigurður Eiríksson,
þá hafa fengið sönnun fyrir
máli sínu. En það var samt mis-
skilningur. Fórum við þá heim
á bæinn og var þar eitthvað
feira gesta. Þar fengum við
kaffi og að þvo okkur og var
svo lagt í síðasta áfangann of-
an á Þingvöll. Komumst við
þangað í tæka tíð, losuðum okk-
ur við hestana og reiðtýgin á
Kárastöðum og gengum það sem
eftir var.
Hátíðin byrjaði með ræðu
konungs á Lögbergi. Á eftir
honum talaði Finnur Jónsson
prófessor og lýsti staðnum fyr-
ir konungi og fylgdarliði hans,
en eftir það voru glímur og
eitthvað fleira til skemtunar.
Jeg hafði auðvitað ekkert vit
á glímu, en amaðist ekki við
henni, af þvi að jeg þurfti ekki
að taka þátt í henni sjálf, en
jeg ljet hana eiga sig í þetta
skifti. Voru mörg tjöld á völl-
unum, eins og nærri má geta.
Fór maðurinn min með mig
inn í stórt tjald, sem þingmenn
höfðu og bað einhvern þeirra
fyrir mig, því að jeg var dauð-
þreytt og syfjuð, Svaf jeg þar
meðan glíman og skemtiatriðin
fóru fram.
Nú þótti ekki tiltækilegt að
liggja úti aðra nóttina til. Var
því farið að hugsa til heimferð-
ar í fyrra lagi. Voru það mörg
bundruð manna, sem áttu leið
suður þessa nótt. Ein þeirra var
systir mansins mins og í fylgd
með henni voru nokkrar stúlk-
ur úr Edinborgarverslun. Þær
voru herfilega illa ríðandi og
áttu misgott með, að sætta sig
við það. Þær höfðu fengið
„Thomsens-truntur“ til reiðar,
en það er af þeim að segja, að
Ditlev Thomsen kaupmaður,
hafði verið svo forsjáll, að
kaupa töluvert af hestum, sem
ætlaðir voru til að leigja út við
komu konungsins. En þeim,
sem hestana höfðu valið höfðu
verið mislagðar hendur með
það. Voru margt af þessu hin-
ar örgustu bikkjur. Þær voru
allar merktar með stóru T á
lendina. Þess vegna voru þær
kallaðar Thomsens-truntur. En
Thomsen vildi ekki una þessu
nafni og breytti stafnum á lend-
inni í F. En eftir það voi-u hest-
arnir kallaðir „fákar“. — En
Thomsen ljet sjer það lynda,
því að hann skyldi ekki fyndn-
ina. Vilborg Jónsdóttir, sem
lengi var í Edinborg, var ein í
þessari ferð. Hún var sárgröm
yfir bikkjunni, sem hún sat á
og vildi fá Árna til að ganga
af Grána sinum og lána sjer
hann, en hann daufheyrðist við
þvi. Mágkona mín var aftur
á móti hin kátasta og var allaf
að stríða Vilborgu með því,
að spyrja hana, hvort þær ættu
ekki að láta hestana dansa dá-
lítið. En Vilborg tók það óstint
upp. En samt fór það svo, að
hestarnir „dönsuðu“ með þær
alla leið suður í Reykjavík og
varð þeim ekki meint við og
komumst við öll heilu og höldnu
á leiðarenda.
Nú eru bráðum komin tutt-
ugu ár síðan og jeg kom síðast
á hestbak og tel jeg það vel
farið. Því að hest er að hætta
hverjum leik, þá hæst hann
fer og þeir, sem hafa þann sið,
að detta af baki í hvert sinn,
sem þeir koma á hestbak, ættu
áreiðanlega ekki að leggja það
fyrir sig og síst þegar aldur-
inn gærist yfir þá.
Ekki hýst jeg við, að það sem
jeg liefi sagt um liina göfugu
íþrótt, reiðmenskuna og ferða-
lög yfirleitt, hafi áhrif á nokk-
urn mann, nema það hafi þau
áhrif, að jeg verði ekki beðin
að flytja íþróttaþátt í útvarpið,
en það verð jeg víst að sætta
mig við.
WIV/VlVlV
Ivlæðskeri einn í New York vakti
athygli á verslun sinni með því að
auglýsa, að hann saumaði eingöngu
föt á ístrubelgi. Streymdu brátt til
hans menn, sem var býsna vel i
skinn komið. Sá digrasti, sein hann
saumaði föt á var 162 sm. um bring-
una og 170 sm. um belginn, og not-
aði flibba nr. 50.
bað er orðið býsna fátt, sem ekki
er bægt að kaupa vátryggingu á.
Dansmeyjar válryggja á sjer lapp-
irnar, píanosnillingar fingurna,
söngvarar raddböndin og fegurðar-
drotningar spjekoppana. Og ilmvatns
fræðingar hafa vátrygt í sjer —
þefvisina. Digur fjölleikahúskerling
óttaðist að hún mundi fara að Ieggja
af og válrygði sig því fyrir sliku
böli, en reiðkona ein við sama fjöl-
leikahús, vátrygði sig fyrir fitu. —
ICvikmyndafjelag í Hollywood, sem
var að gera út leiðangur upp í fjöll,
vátrygði sig fyrir rigningu, en stór-
bóndi einn vátrygði sig fyrir sól-
skini.
„Alltaf er það sama saga,
sama eg I gamla daga.“
Sá er aðeins munurinn, að nú hefir EJKARBÚÐIN
opnað á SKÓLAVÖRÐUSTÍG 10, og þar fær mannfólkið
húsgögnin og búsáhöldin í nýja búið, og það gamla.
f Það er líka óhætt fyrir þennan snáða
að bæta við óskaseðilinn sinn því
EIKARBÚNEN
á nægar birgðir af alskonar leikföngum
við hæfi barna á öllum aldri.
Ekki missir sá sem fyrstur fær - Gjörið svo vel og líta inn.
EIKARBÚÐIN
Skólavörðustíg 10
Sími 1944