Fálkinn - 28.05.1943, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
YNCSVU
U/&NMRMIR
Drekinn og boilurnar
Einu sinni var kongur, sem þótti
svo einstaklega góðar bollur. Ekki
litlar og skorpnar bollur, lieldur
stórar bollur með miklu al' rúsínum.
Og áríð sem sagan gerðist vildi
svo til að bolludaginn bar upp á
afmælisdag drotningarinnar.
„Nú skulum við gera okkur glað-
an dag!“ sagði konugurinn og njeri
saman höndunum. „Fæðingardag og
bolludag í einu! Súkkulaði og þeyti-
rjóma og bollur með — nam! nam!
— en hvað jeg hlakka til!“
Og öll hirðin lilakkaði lika til,
því að lienni þótti bollur góðar,
ekki síst þessar, sem bakaðar voru
fyrir bolludaginn.
„Látið þið kalla á matsveininn,“
sagði kongurinn. Og nú kom yfir-
matsveinninn og hneigði sig djúpt
— nei, ekki gerði hann það nú, því
að hann var svo feitur að hann gat
ekki hneigt sig, en kongurinn fyrir-
gaf honum það, því að hann vissi
livernig á stóð.
„Jæja, kunningi,“ sagði kongurinn
og smjattaði. „Nú er afmælið drotn-
ingarinnar bráðum!“
„Já, herra kongur. Jeg er búinn
að kaupa súkkulaðið,“ sagði kokk-
urinn.
„Gott, kunningi, það var hyggi-
legt, enda bjóst jeg við þvi af þjer.
En hefirðu keypt nokkuð fleira?“
sagði kongurinn.
„Já, jeg befi keypt sína ögnina af
fleiru góðu.“
„Hefirðu keypt fínmalað hveiti
og smjer, bestu tegund af eggjum,
nokkra sekki af rúsínum, súkkat i
stórum bitum og möndlur? Hefirðu
alt sem þú þarft í bestu bollur, sem
hægt er að baka i veröldinni?“
„Já, jeg hefi það alt og jeg skal
baka bestu bollur, sem nokkurn-
tíma hafa verið bakaðar i veröld-
inni,“ sagði yfirmatsveinninn.
„Það er gott,“ sagði konungurinn
og sleikti út uin þegar hann hugs-
aði til sælgætisins, „farðu nú að
baka og bakaðu bæði dag og nótt og
hafðu þetta eins gott og þú getur,
svo að við getum haldið stóra bollu-
veislu á mánudaginn.
Matsveinninn reyndi að hneigja
sig eftir því sem istran leyfði og
fór svo fram i eldhús. „Byrjið þið
nú öll!“ sagði hann við eldhúsfólk-
ið. „Við eigum að baka bollur und-
ir mánudaginn!“
Og nú var tekið til óspiltra mál-
anna. Bollulyktina lagði um alla
höllina og langar leiðir frá henni,
svo að vatn kom í munninn á öll-
um, sem komu nærri.
„En livað jeg er orðinn þreyttur!"
sagði yfirmatsveinninn, og alt að-
stoðarfólkið hans geispaði og sagð-
ist vera enn þreyttara en hann. En
kongurinn, sem altaf liafði verið að
koma i eldhúsið og smalcka, sagði:
„Nú er jeg orðinn-svo saddur, að
jeg má til að fá mjer blund.“
Svo fóru nú allir að sofa um
kvöldið og steinsváfu þangað til
yngsti kongssonurinn vaknaði um
morguninn og kallaði: „Hvar eru
bollurnar?“
Ja, hvar eru j)ær? hvergi sást svo
mikið sem ein einasta bolla; þær
voru allar horfnar, og l)ó höfðu þær
verið mörg hundruð.
„Það hljóta að hafa komið hingað
ræningjar eftir að við sofnuðum,“
sagði drotningin loksins. Og kon-
ungurinn sagði, að það væri áreið-
anlegt.
„Hvað á nú til bragðs að taka?“
sögðu hirðmennirnir. „Nú eru ekki
nenia tveir dagar til afmælis drotn-
ingarinnar.“
„Bakið þið fleiri bollur!“ sagði
kongurinn, og gætið þið þeirra bet-
ur en í nótt!“ Og svo var farið að
baka og um kvöldið fóru allir dauð-
lúnir i rúmið, en kongurinn sagði
við varðmanninn: „Láttu allar boll-
urnar inn í liátíðasalinn og vaktu
við dyrnar, svo að engin komist inn
í nótt!“
En um morguninn eftir var uppi
fótur og fit. Ekki hafði verið hreyft
við hurðinni að hátíðasalnum, en
gaflinum í salnum, þeim sem hásæt-
ið stóð við, hafði verið ýtt inn, og
allar bollurnar voru horfnar.
„Nú tekur út yfir allan þjófabálk!“
sagði kongurinn. „Hver stjórnar
þessu? Engar bollur og nú er ekki
liægt að baka fleirit Iíver getur
þjófurinn verið?“
„Jeg veit það,“ sagði einn af her-
mönnunum skjálfandi. „ Það er
drekinn úr Sjömílnafjalli — jeg sá
lionurn- bregða fyrir í morgun, þegar
jeg fór heim. Og allir vita að bollur
eru uppáhaldsmaturinn hans.‘
„Þá skipa jeg hermönnum mínum
að drepa drekaskömmina undir
eins!“ sagði konungurinn. „Og nú
verður matsveinninn að reyna að
baka einu sinni enn, því að annars
höfum við ekkert á morgunn. Og
hermennirnir verða að stúta drek-
anum, svo að hann steli ekki frá
okkur i nótt.“
En hermennirnir hlökkuðu nú
ekkert til að berjast við -eldspúandi
dreka, sem liafði jetið mörg þúsund
bollur, svo að þeir afsökuðu sig.
Sumir þeirra fóru að hósta og
sögðust vera að fara i bóllð og
drekka hafraseyði, aðrir gengu halt-
ir og sögðust hafa hælsæri. Og hin-
ir skulfu svo mikið að þeir mistu
sverðin sín, svo að hershöfðingjan-
um þýddi ekkert að senda þá af
stað.
En þá barst óvænt hjálp. Yngsti
kongssonurinn kom hlaupandi og
sagði: „Farið þið heim til ykkar,
jeg skal sigra drekann einn!“
„Hvað segirðu?“ sagði konungur-
inn forviða. „Hvernig ferðu að þvi?“
„Það er enginn vandi,“ svaraði
prinsinn. „Skipaðu aðeins svo fyrir,
að allar bollurnar sjeu látnar niður
i garðskálann; svo fer jeg þangað
aleinn, og á morgun •— ja, sjáðu nú
til!“
„Þú munt ekki ætla þjer að sitja
að bollunum cinn?“ spurði kongur-
inn. Hann fór að gruna margt.
En prinsinn virtist móðgast við
Tillaga um nýja tegund af sokkaböndum handa konum, sem eru með
börn i strœtisvögnum.
— Hallál Jeg hefi fundið slroku-
hundinn, sem þjer eruð að auglýsa
eftir.
— Þið verðið að doka við, svo
sem hálftíma, meðan jeg dúklegg
gólfið!
þetta, svo að kongurinn sagði:
„Jeg er að gera að gamni minu
— gerðu eins og þú vilt.“
Þarna var haugur af nýjum boll-
um, en prinsinn bað um ofurlítið
af deigi. Hann sagðist ætla að baka
nokkrar bollur i viðbót.
Þegar dimdi af nóttu sat prinsinn
og beið. Hann var sá eini-sein vakti
— allir hinir sváfu dauðþreyttir eft-
ir baksturinn.
Og svo kom drekinn.
„Gott kvöld,“ sagði prinsinn vin-
gjarnlega. „Hjerna er jeg með nokkr-
ar spánýjar bollur handa þjer!“ Og
svo rjetti hann drekanum eina af
bollunum, sem hann hafði bakað
sjálfur. Og drekinn gleypti bolluna.
„Meira!“ sagði drekinn og sleikti
út um. Og prinsinn gaf honum fleiri
og fleiri, þangað til drekinn fór að
stynja.
„Jeg er saddur, jeg get ekki etið
meira — æ, en hvað er þetta! Jeg
get ómögulega hreyft mig. Hvernig
stendur á þessu?“
Þarna lá drekinn eins og skata
og gat sig ekki lireyft. Og liann
stundi og veinaði, en um morguninn
fór prinsinn og sótti konginn og
hirðmennina og stríðsmennina.
„Sjáið þið!“ sagði liann sigri lirós-
andi. „Nú liefi jeg veitt drekann —
liann getur ekki hreyft sig.“
„Jeg bakaði nokkrar bollur sjálf-
ur,“ sagði prinsinn, „en setti í þær
blýkúlur og steinvölur i staðinn fyr-
ir rúsínur og súkkat. Og þið sjáið
þarna, hvernig það hefir verkað."
Nú gat drekinn ekki gert neinuin
mein, svo að það var liægt að temja
hann og svo varð hann konunglegur
hirðdreki, en fjekk ekki bollur nema
þegar konungurinn gaf honuin þær.