Fálkinn - 04.06.1943, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
ATLANTIC BANK
ETTA fer í taugarnar á
mjer — ef þessir þjófnaðir
halda áfram, getur það orðið
vandamál fyrir okkur, sagði
Battle bankastjóri.
— Hægan, hægan! Ekki fer
bankinn á hausinn, þó að hann
missi 200 dollara? sagði Charles
Holt, hinn bankastjórinn. Hann
sat á kafi í stórum, leðurfóðr-
uðum hægindastól í bankastjóra
herberginu og var að reykja.
— Nei, en tvö hundruð doll-
arar á dag verða nálægt 60.000
dollurum á ári, og þú getur ekki
neitað því, að stolið hefir verið
frá okkur daglega, siðustu tvo
mánuðina. Við höfum mist yfir
10.000 dollara.
— Jæja, við verðum þá að
snúa okkur til lögreglunnar,
sagði Holt bankastjóri þvrkings-
lega.
— Lögreglunnar? Það var því
líkast og að Battle væri að fá
slag. Hann hafði of mikinn blóð-
þrýsting og Holt hafði oft varað
hann við að reiðast, en það stoð-
aði aldrei nokkurn hlut. ——
Maður getur orðið bálvondur
af svona þvaðri! Ætlarðu að
láta gera aðsúg að bankanum
með því að kalla á lögregluna?
Hvað lieldur þú að almenningur
segi — veistu ekki hvernig ein
fjöður getur orðið að fimm hæn-
um, ekki síst þegar um peninga
er að ræða. — Nei, við verðum
að ráða fram úr þessu máli í
kyrþey!
— Hvernig hefir þú hugsað
þjer framkvæmdirnar á því?
spurði Holt og það brá fyrir
kaldhæðnisbrosi á vörunum á
breiðu andlitinu á honum. —-
Hefir þú hugsað þjer að fara
— allar virðingarfylst — á fund
Sherlock Holmes og biðja hann
um að rísa upp úr gröf sinni
og ráða gátuna fyrir okkur.
— Mjer finst þetta málefni
sje alls ekki þess vert, að hent
sje gaman að því, gelti Battle
bankastjóri fram i. — En, ef
jeg á að segja þjer allan sann-
leikann, þá á jeg garplan skóla-
bróður, sem er fulltrúi í lög-
regluliðinu í New York. Jeg
ætla að biðja hann um, að taka
málið að sjer — vitanlega í kyr-
þey!
— Við hefðum tapað minna
fje, ef þú hefðir hugsað út í
þetta fyr, sagði Holt, í ögrunar-
tón.
— Jeg síma til hans undir
eins — hann heitir Cooksey!
svaraði Battle bankastjóri. Ef
hann nær í áætlunarflugvjel-
ina getur liann verið kominn
hingað eftir tvo daga, eða þar
um bil.
Battle bankastjóri fór að skrif
boi-ðinu sinu og þrýsti á hnapp.
Ung stúlka kom inn að vörmu
spori. Hún var með ljóst hár,
liðað, gráeyg var hún, en greind
skein úr þeim augum. Andlit
hennai- var ófarðað, og þótti gest-
inum — eða Holt bankastjóra
— vænt um það. Hún kom inn
með pappírsblokk og blýant í
hendini.
— Það var simskeyti, ungfrú
French, sagði Battle bankastjóri.
Til James Cooksey — ríkislög-
reglan — New York. — Þarf á
hjálp að halda. Komið með á-
ætlunarflugvjelinni. — Undir
skriftin er Michael. En munið,
ungfrú: þetta er algert einka-
mál!
— Vissulega, herra banka-
stjóri.
Tveimur dögum siðar hljóp
hár og knálegur maður, noklc-
uð fullorðinn, með loðnar augna
brúnir niður úr áætlunarflug-
vjelinni. Battle bankastjóri í
Atlantic Bank tók innilega á
móti honum.
— Jeg vona að þetta sje eltki
neitt alvarlegt, sagði Cooksey
fulltrúi þegar í stað.
— Það er eftir því hvernig á
það er litið. Mergurinn málsins
er sá, að það hverfa peningar
úr geymsluklefanum á hverjum
degi, og það er alls ekki skemti-
legt þegar til lengdar lætur,
svaraði Battle.
— Lengdar? Hvað lengi hefir
þetta gengið svona? spurði full-
trúinn, er þeir voru á leiðinni
inn í flugvallarveitingasalinn.
—1 tvo mánuði, og það vei'ð-
ur okkur dýrt spaug. Auk þess
erum við hræddir um að það
kvisist meðal almennings, að
ekki sje alt með feldu í bank-
anum. Og þess vegna hefi jeg
hugsað mjer að leita á náðir
þínar og nota mjer hina al-
kunnu snuðrarahæfileika þína,
en vitanlega verður þetta að
gerast með mestu leynd.
— Jeg þakka skjallið, en þú
skalt ekki gera þjer of liáar liug-
myndir um mig, svaraði Cook-
sey og, hló. — Mundu að jeg er
vanur að hafa öll liugsanleg
hjálpartæki við hendina, en
hitt veit jeg ekki, hvernig jeg á
að bjarga mjer einn. Jæja, á
hverju eigum við að byrja?
— Fyrst skulum við nú fá
okkur matarbita, svaraði banka-
stjórinn og benti á veitingaskál-
ann.
Battle bankastjóri stakk upp
á því, að þeir skyldu fara inn
í bæinn hvor í sínu lagi. Á þann
hátt yrðu það ekki aðrir en Holt
og ungfrú French, sem vissu
nokkuð um komu fulltrúans.
Gagnvart starfsfólkinu í bank-
anum átti Cooksey að koma
fram sem staðgengill fyrir einn
sendilinn í bankanum, sem
hafði orðið að fara á spítala
til þess að láta taka úr sjer
botnlangann.
— Jæja, segðu mjer nú eitt-
hvað frá þessu, sagði fulltrúinn.
— Þú segir að það hverfi pen-
ingar úr geymsluklefanum. —
Hverjir liafa aðgang að hon-
um ?
— Holt og jeg, auðvitað, og
svo gjaldkerarnir fjórir, Penn-
wright, Rankin, Quain og Soft-
man. Þeir sækja kassana sína
klukkan níu og láta þá inn aft-
ur klukkan sextán, þegar bank-
anum er lokað. Eftir það sitja
þeir venjulega um klukkutíma
yfir reikningum og ganga frá
þeim.
— Hvenær dagsins heldurðu
að þjófnaðurinn sje framinn?
— Áreiðanlega milli klukkan
15 og 16. Við höfum þá reglu
að Iáta gjaldkerana líta hvern
eftir hjá öðrum, þegar pening-
arnir eru taldir og látnir í poka,
sem svo eru innsiglaðir. Eftir
að pokarnir eru komnir i
geymsluhvelfinguna þá er
henni læst. Þessir 200 dollarar
hverfa alt af eftir að pening-
arnir eru komnir í geymslu-
hvelfinguna. Á morgnanna er
einn pokinn altaf opinn og
horfnir úr honum rjettir 200
dollarar.
— Falskir lyklar, vitanlega?
—Já, enginn vafi á því. En
spurningin er sú hver hafi
þessa fölsku lykla. Það geta
vitanlega verið einhverjir aðrir,
en þeir, sem jeg hefi nefnt.
— Hvers vegna hafið þið ekki
sett vörð við geymsluhvelfing-
una?
— Hm! Þú hefir ekki sjeð
. ganginn, sem liggur inn að hon-
um. Þarna er livergi skot til að
fela sig i. Og það sem verra er:
snyrtiklefar starfsfólksins liggja
út að þessum gangi. Það er ó-
mögulegt að líta eftir livorl
fólkið er að fara inn í snyrti-
klefana eða livort það fer inn
í hvelfinguna.
— Hm! En livers vegna tekur
hann nákvæmlega 200 dollara
í einu? Hvers vegna tekur hann
ekki meira?
— Sennilega af varkárni. Ef
við Ijetum gera þjófaleit á fólk-
inu fyrirvaralaust og t. d. 1000
dollarar findust á einhverjum,
þá mundi þetta þvkj a grunsam-
legt, en hitt er ekki tiltökumál
þó að einhver sje með 200 doll-
ara á sjer. Það er eklci auðvelt
heldur að merkja seðlana ,því
það er einhver af þeim, sem
daglega handfjatlar peninga i
bankanum, sem er þjófurinn.
■— Já, þessi náungi er alls
ekkert flón, sagði fulltrúinn og
lagði í fleskið og eggin, sem af-
greiðslustúlkan hafði látið á
borðið. Hann át eins og liann
hefði ekki smakkað mat i marga
mánuði.
Nýi sendillinn, sem kallaði
sig James Flint, var þjettur karl
og talsvert málskrafsmikill og
varð brátt besti kunhingi starfs-
fólksins. Hann var símasandi
og „sögurnar“ hans gátu stund-
um orðið dálítið þreytandi. En
öllum var lilýtt til hans, og feg-
urðardrotningin i bankanum,
hún Amy Bealy, ljet svo lítið
að brosa til hans. Hún var af
blóðsuguættinni og var aldrei
ánægð nema einhverjir af karl-
mönnunum lægi á hnjánum fvr-
ir henni, enda svikust þeir ekki
um það. Hún var skartgjörn
og liafði mjög gaman af að
dansa „swing“ og „hot“. Og svo
reykti hún eins og svín. Sjer
til mikillar mæðu gat hún ekki
reykt inni i afgreiðslusalnum
og var þess vegna altaf að
skreppa inn í ganginn til þess
að fá sjer nokkra drætti úr
sígarettunni. Þar var uppáhalds-
staðurinn hennar, þegar húri
var ekki vant við látin. Þá stóð
hún og hallaði sjer upp að