Fálkinn - 04.06.1943, Blaðsíða 9

FALKINN
9
veggnum og reykti, og þá stund-
ina, sem sigarettan var ekki i
munninum á henni þá blístraði
hún eitthvert af síðustu plágu-
lögunum, sem mest var dansað
eftir.
Flint bankasendill liafði
stundum hrist hæruskotna liöf-
uðið, er hann horfði á þennán
fulltrúa tísku-æskunnar. en á
þriðja degi fór hann að hug-
leiða dagfar liennar i sambandi
við þjófnaðina, sem hjeldu ó-
slitið áfram. f öðrum lielmingi
gangsins, sem var 16 metra
langur, voru hvorki hurðir nje
gluggar eða skot, þar sem hægt
væri að fela sig. En liinn helm-
ingurinn, sem stóð lóðrjett af
sjer við þann fyrri var öðru
vísi. Þar var 2 metra djúpt skot
inn að hvelfingunni, inn á milli
snyrtiklefanna. Sitt hvoru meg-
in við skotið voru þrennar dyr
inn í fatageymslur og .snyrti-
klefa og voru snyrtiklefadvrnar
næst skotinu. Það var auðvelt
að skjótast úr snyrtiklefanum
inn í skotið að livelfingunni,
en hinsvegar átti þjófurinn á
hættu að sjást þegar hann kæmi
út aftur, ef einhver kæmi sam-
stundis út úr fatageymslu karl-
mannanna, sem var innst i
ganginum.
Cooksey fulltrúi þóttist viss
um, að tveir lilytu að standa að
þjófnaðinum, eða að þjófurinn
hefði aðstoðarmann, sein aðvar-
aði hann þegar hætta væri á
ferðum. Það gæti verið Amy
Bealy. Já, í rauninni hlaut það
að vera hún. En hvernig fór hún
að því?
Efvtil vill með einhverju lag-
inu, sem liún var að blístra?
Cooksey datt þetta í hug eftir
að hann var farinn að venja
komur sínar inn í ganginn '\mdir
því yfirskyni að fá sjer eina
pípu, en í raun rjettri til að
athuga Amy Bealy, þegar hún
* var að dilla sjer frammi í gang-
inum. Þegar einhver af karl-
mönnunum, sama liver var,
kom út á ganginn, þá blístraði
hún „Here eomes the Music",
en þegar sami maður fór inn
aftur þá blístraði liún altaf
„Charlie is going to Town“.
Það náði ekki nokkurri átt
að reyna að banna henni að
vera í ganginum, því að þá
mundi þjófurinn verða var um
sig og ekki aðhafast neitt. Og
jafn óliugsandi var að reyna að
finna þjófinn með því að ná
fingraförum af seðlunum, þvi
að þeir fara margra á milli.
Einnig mundi fjöldi af fingra-
förum vera á hurðinni að hvelf-
ingunni. Og ekki stoðaði að láta
gjaldkerana merkja seðlana, ef
einn þeirra kynni að vera þjóf-
urinn.
Cooksey fulltrúi sat „heima
lijá sjálfum sjer“ og var að
hrjóta heilann um hvernig hann
ætti að ráða þessa gátu. Það var
alls ekki vistlegt herbergi, sem
hann var í, þvi að gamaH banka-
sendill hafði ekki efni á að
leigja sjer nema Ijelegt her-
bergi. En alt í einu datt hon-
um nokkuð í liug — það var
ofur einfalt, en ef það hefði
áhrif þá mundi honum takast
að ná í þjófinn fyrirhafnarlítið.
Hann fór þegar í strætisvagn
og ók til Battle bankastjóra.
Það eina sem við þurfum er
áreiðanleg, ung stúlka, til þess
að setja upp gildruna, sagði
hann að lokum, er liann hafði
lýst hugmynd sinni fyrir banka-
stjóranum.
— Við höfmn ungfrú Freneli
sagði Battle. — Hún er sú eina,
sem veit iiver þú ert, og hún er
nægilega vel greind.
Það tók alls ekki langan tíma
morguninn eftir að setja ung-
frúna inn í málið. Að endingu
tók Cooksey upp litinn poka
og' fjekk henni.
— Hjerna er duft, sem þjer
eigið að dreifa yfir peninga-
]jokana í geymsluhvelfingunni.
Þjer fáið lykil að lienni hjá
Battle bankastjóra, og banka-
stjórarnir kalla alla karlmenn-
ina saman á fund meðan þjer
eruð í hvelfingunni. Þú getur
vísl fundið einhverja átyllu til
þess, sagði hann og sneri sjer
að Battle.
— Sei, sei já, láttu mig um
það! Það er ýmislegt, sem við
þurfum að tala saman um á
næstunni, hvort sem er, og mjer
er alveg sama þó að við gerum
það í dag.
— Ágætt! Fulltrúinn sneri
sjer aftur að ungfrú French. —
Undir eins og þjer eruð búin
farið þjer í næsta símaturn og
hringið til mín og látið mig vita,
að alt sje tilbúið. Jeg verð á
sendlastofunni. Og svo sjáum
við hvernig gengur.
Bankanum var lokað ldukk-
an 15, eins og vant var, og
Cooksey fulltrúi sat og beið í
eftirvæntingu í sendlastofunni,
eftir að hringingin kæmi. Gildr-
an hafði verið sett upp, en það
var smuga á lienni, sem þjóf-
urinn gæti komist gegnum. —
Skyldi honum hugkvæmast að
nota sjer það?
Loks kom orðsendingin, sem
hann beið eftir. Cooksey þakk-
aði fyrir og hringdi til Battle
bankastjóra, og þegar starfs-
fólkið var albúið til að fara
lieim, nokkru siðar, fjekk það
hoð um að koma í fundarsal-
inn. Það varð ekki lítið forviða
þegai- það sá sendilinn Flint
þar með báðum bankastjórun-
um.
— Konur og karlar! lióf Flint
máls. — Eins og flestum ykkar
mun kunnugt hefir talsvert ver-
ið um stuldi hjer í bankanum
upp á síðkastið, og jeg býst við
að ykkur sje það áhugamál,
ekki siður en bankastjórunum,
að þessir þjófnaðir komist upp,
og að þjófurinn eða þjófarnir
náist. Jeg vona að þið afsakið,
að jeg liefi siglt undir fölsku
flaggi hjerna. Jeg heiti Cooksey
fulltrúi frá lögreglunni í New
York.
Nú heyrðisl undrunarkliður
frá mannsöfnuðinum, en þó
varð fólkið enn meira hissa er
liann hjelt áfram:
— Jeg hefi leyft mjer að
setja upp gildru fyrir þjófinn,
og þess vegna bið jeg ykkur að
koma hjer og sýna mjer hend-
urnar á ykkur.
Hann tólc vattlagð og litið glas
með gulum vökva, og jafnóðum
að fólkið rjetti fram hendurnar
strauk liann um fingurna á því
með vattinu. Komu þá gulbrún-
ir blettir þar sem strokið var.
Nú kom hver eftir annan til
hans og eftirvæntingin og kvíð-
inn óx eftir því sem lengra leið
á. Hver af starfsbræðrunum var
þjófurinn? Alt í einu tók Cook-
sey viðbragð — það var Rankin
gjaldkeri, sem var hjá honum
þá. Bláir blettir komu á fing-
urna á honum, þegar Cooksey
strauk þá.
— Hjerna er þjófurinn! hróp-
aði Cooksey ánægður. — Eða
haldið þjer að það þýði að
neita? spurði hann gjaldkerann
sem var ungur maður og i-
smeygilegur í andliti.
— Jeg skil ekki livað þjer
eigið við, sagði Rankin, hinn
rólegasti.
— Ekki það? Eigið þjer
kanske jafn erfitt með að skilja
lög? spurði hann og fór að
blístra „Here comes the Music“.
Þá leit gjaldkerinn ósjálfrátt
til Amy Bealy, sem fölnaði svo
að sjáanlegt varð gegnum farð-
ann, og tók krampataki um
handtöskuna sína.
— Eða viljið þjer kanske
heldur heyra þetta? Cooksey
blístraði nú „Charlie is going to
Town“. Litið þjer bara á hana.
Nú er engin miskunn hjá Magn-
úsi. En til þess að gera kvölina
sem stysta ætla jeg að biðja
alla nema Rankin og ungfrú
Bealv að fara út. Og svo eitt
enn: Jeg ætla að biðja ykkur öll
um að þegja yfir þessu.
Fólkið fór alt út úr salnum
steini lostið, og Cooksey lok-
aði dyrunum á eftir því. Svo
sneri hann sjer að þjófnum af-
hjúpaða og sagði honum, að
bankastjórnin hefði ákveðið að
láta málið ekki ganga til lög-
reglunnar, með því skilyrði að
hann borgaði aftur fúlguna,
sem hann hafði stolið. Voru
peningarnir ekki i hans vörsl-
um enn þá?
Rankin kinkaði kolli. — Jú,
þeir voru það. Það er að segja,
nokkur hundruð dollurum hafði
hann eytt, bætti hann við.
0 gast ekki útskýrt hvern-
ig þú fórst að því að láta
fingurna á honum verða bláa?
spurði Battle hankastjóri. —
Cooksey sat með þeim háðum
bankastjórunum og var að
snæða miðdegisverð á „Troca-
dero“, nokkrum klukkutímum
seinna.
— Mjer er engin launung á
því. Þetta var ofur einfalt mál.
Jeg mintist atviks, sem fyrir
mig kom einu sinni á stúdents-
árum mínum. Jeg ætlaði á dans-
leik, en fjekk alt í einu óþol-
andi tannpínu, þegar jeg var
í þann veginn að fara. Það var
orðið of áliðið til þess að' fara
til tannlæknis og of langt í lyfja-
búðina og út úr vandræðum
bar jeg joð á tannholdið, til
þess að sjá hvort verkurinn sví-
aði ekki. En þá kom ofurlítill
dropi á skyrtubrjóstið mitt, og
var hlár hlettur eftir. Með öðl'-
um orðum, joðið litar línsterkju
bláa, eða kanske öllu fremur
öfugt. Það var sterkjuduft, sem
ungfrú French fjeklc til að
sáida yfir peningapokana, svo
að þjófurinn lilaut að fá það á
fingurna undir eins og hann
snerti við pokunum og opnaði
þá. Og svo — jæja, þið sáuð
sjálfir, að jeg penslaði fingurna
á fólkinu með joðspritti. Og
árangurinn var ekki lengi að
koma í ljós.
— Afbragð! sagði Battle. —
Þessi aðferð gat ekki mistekist.
— Mistekist? Jú, vissulega,
svaraði fulltrúinn hægur. —
Ef Rankin gjaldkeri liefði þveg-
ið sjer um hendurnar á eftir að
liann var í geymsluhvelfing-
unni, þá hefðum við staðið uppi
eins og glópaldar og fengið
langt nef.