Fálkinn - 04.06.1943, Blaðsíða 12
12
F Á L K I N N
Æfintýri sjómannsins
Framhaldssaga eftir Philip Macdonald
Sjómaðurinn deplaði augunum, svo lítið
bar á, framan í Tom. Hann sagði:
„Hvenær sástu kvikindið síðast, Vallie
mín?“
„Það eru einar þrjár, fjórar vikur síð-
an.“ Hún gnísti tönnum og bætti við. „Og
fegin verð jeg. Hún grjet og barmaði sjer
öll ósköp — og jarðaði hana svo sjálf.“
„Á!“ sagði sjómaðurinn. „Þar slapp liún
\ el .... Hún liefir auðvitað troðið of miklu
• í hann; kvenfólkinu hættir oft við því.
Gefið honum of marga sykunnola og sæt-
indi, en ekkert kjöt.“
Það var eins og leiftur fornrar gremju
bljesi sem snöggvast nýju lífi í óbeit henn-
ar á umtalsefninu, og hún sagði:
„Jæja, sama er mjer úr hverju hann
drapst .... en það var ekki af sætindaáti,
því að þau voru aldrei til.“
„Nei, ekki það. En livernig var það ann-
ars með konfektið?“ Tómlætið í rödd sjó-
mannsins var aðdáunarvert.
„Nú ertu farinn að stríða mjer!“ Hún liló
upp við öxlina á honum.
„Ekki var það dauðaorsökin, því að
Teenie hrökk upp af daginn sem það
kom.“
„0, jæja þá,“ sagði liann og geispaði
letilega, en drap aftur titlinga í laumi
framan í Tom. „Jeg er orðinn stirður af
að sitja. Varaðu þig ....“ sagði hann og
stóð upp af rúminu, rjetti upp handlegg-
inn og teygði úr sjer. Stúlkan fylgdi hrevf-
inguin hans með galopnum augum,
„Sá er nú stór! Finst þjer liann ekki stór,
Tom glúpnaði og kinkaði livita kollinum.
„Víst er hann það.“ Hann stóð nú einnig á
fætur og beygði hnén á víxl, til þess að
liðka þau. „Hann er fjári stór; hann er það
í öllum skilningi. Þú kannast við orðtakið:
stór skrokkur, en hrat í heilastað.“ Að svo
mæltu sneri hann sjer við og tók i hand-
legg sjómannsins. „Komdu, Stubhur. Við
skulum fara upp. Þú verður að hjálpa
mér að taka til.“
„Alt í lagi!“ sagði sjómaðurinn. „Og þú
sjerð um þig, vinkona?“
Hún brosti lil hans. Nú hafði hann séð
þetta bros einum fjórum sinnum, en áhrif
þess á sjómanninn mögnuðust við hvert
nýtt bros í stað þess að minka.
„Jeg er svo syfjuð,“ sagði hún og lagðist
aftur upp í rúmið og lijúfraði sig undir á-
breiðunni. Sjómaðurinn hafði ekki að henni
augun. Aftur var togað i ermina lians og
Tom sagði: „Áfram með þig!“
Og sjómaðurinn hlýddi .... Hann þreif-
aði sig áfram á eftir gestgjafa sínum, fram
þröngu, dimmu göngin og upp járnstig-
ann uns þeir stóðu aftur á kofagólfinu.
Tom gekk frá hellunni og ýtti rúminu aft-
á sinn stað. Betty lyfti efri vörinni og
brosti til þeirra, svo að skein í vígtenn-
urnar. Hún lá kyr á sama stað og hjelt
vörð.
Sjómaðurinn brosti kankvís út í annað
munnvikið og spurði: „Viltu konfekt?“
Tom starði á hann og svörtu augun hans
leiftruðu.
„Við livað áttu, eiginlega?“
„Skildirðu ekki, hvers vegna jeg gaf þjer
merki áðan,“
„Ef til vill, ef til vill ekki .... En þú
miðar í blindni, sonur sæll!“
„En hvernig get jeg annað, Sje maður
staddur í skógi með hundið fyrir augun,
og lileypi maður af skoti, nú þá hittir mað-
ur trje! Og það er einmitt það, sem jeg
hefi gert.“
„Ef til vill; ef til vill ekki“ rumdi í
Tom.
„Þú ert óþolandi þverhaus, efasemda-
gepilU og luhbalegur karlfauskur“ sagði
sjómaðurinn með breiðu bi-osi.
Tom hló dátt.
„Hlæ þú bara. Blessaður hlæðu, þangað
til löngu eyrun þín rifna frá kjálkunum.
En þú hlýtur þó að skilja það, að góðgætið
i öskjunni var ekkert hollmeti . . . Skaði
að kerlingartíkin skildi ekki prófa það á
sjálfri sjer áður en hún gaf liundinum
það.“
„Heyr, heyr!“
„Já. En svo maður haldi sjer við efnið.
Er þjer ljóst, hvað við erum komnir vel á
veg .... eftir einn einasta klukkutíma?
Hugsaðu þjer bara. Nú vitum við liverja
hún umgekst; við vitum, áð einhver reyndi
að koina henni fyrir kattarnef með því
að senda henni þetta sælgæti. Þetta vitum
við, en hins vegar er manni næst að halda,
að það liafi verið einn af sama sauðahúsi,
sem að sendingunni stóð. Ennfremur hénd-
ir framkoma hennar til þess, að hún hafi
sjálf álitið, að það hafi verið einn þeirra,
er búa lijer í nágrenninu — þeir Rudd,
Ridgeway og Pole. í hvert sinn er þeir
komu bauð hún þeim konfekt og liló við
um leið. Jeg heyrði hana meira að segja
sjálfur segja það, eins og þú veist. Spurn-
ingin er þá þessi: Hvað getum við gert?
Svarið er: Við Ieitum upjii þá Rudd, Pole
og Ridgeway — höldum okkur við þessa
þrjá til að hyrja með. Það auðvéldar sak-
irnar mikið, að mínum dómi. Þú skilur
hvað jeg er að fara?“
Tom kinkaði kolli. „Já, jeg skil .... jeg
skil, og það fyrir góðri stundu. Jeg býst
við að þú hafir á rjettu að standa. Maður
veit þá altjend hvar leggja skal fyrstu
snöruna. En ....“ Hann þagnaði og ypti
öxlum.
Sjómaðurinn skundaði til lians i einu
skrefi og sló á aðra efagjörnu öxlina.
„Um livað ertu að hugsa karlinn? Ot
með það.“
„Jeg var að hugsa um,“ rödd hans var
hikandi, „. .. . var, svona að velta því fyr-
ir mjer, hvort ekki væri rjettara, að við
ljetum heilbrigða skynsemi ráða í þessu
máli.“
„Heilbrigða skynsemi?“
„Já .... eh, jeg held það væri skynsam-
legra, að við skýrðum lögreglunni frá því,
sem við nú höfum komist að. Það er þeirra
atvinna að fást við slika lduti; við erum
bara viðvaningar .... og eigum að öllu
leyti örðugt um vik.“
„Kallarðu þetta heilbrigða skynsemi?“
Tom hnykti höfðinu liarðákveðinn.
„Jeg álít,“ sagði sjómaðurinn með nokkr-
um þunga, „að sje þetta, sem þú sagðir
heilbrigð skynsemi, þá á hún alls ekki við
í þessu tilfelli. 1 því umhverfi ....“ IJann
kreysti öxlina, sem hönd hans hvíldi á.
„Skilurðu það ekki, maður, að ef við fær-
um að segja lögreglusnápunum frá þessu
.... við vitum að saga okkar er sönn, en
hvað geta þeir dæmt um það? Við gætum
ekki einu sinni sagt þeim, liver hefir sent
öskjuna. Og livar stöndum við þá? Get-
urðu, sagt mjer það? Og það sem meira er
um vert, hvað yrði um Vallí? Þú veist það
ofurvel; þeir væru neyddir til að taka
hana fasta, jafnvel þótt þeir grunuðu hana
ekki um glæpinn, en það gera þeir undir
eins .... Og ef þeir setja hana inn, þá
sleppir hún sjer alveg . . . .“
Það færðist smámsaman hros yfir and-
litið á Tom gamla. „Þú hefir rjett að mæla
Stubbur,“ sagði liann. „Alveg laukrjett.
Jeg hefi raunar alt af haft ýmugust á heil-
brigðri skynsemi .... Og svo ekki meira
um það.“
Sjómaðurinn dró stól að borðinu og tók
sjer sæli. ,,Já, hvað sagði jeg .... Hvað er
þá næsta mál á dagskrá?“
Tom gekk til hans og tók sjer stöðu hinu
megin við borðið. Svo sagði hann með
hægð:
„Það er það, að jeg fer, sæki Rudd og
keín með hann liingað og rek úr honum
garnirnar.“
Sjómaðurinn samsinti þessu. „Það verð-
ur þá fyrsta sporið — og vonandi í rjetta
átt.“
„Þú getur legið á lileri, og fylgst með.
Við úthúum það einhvernveginn.“
„Ekki er það lakara!“ svaraði sjómað-
urinn.
Síðan komu þeir sjer saman um tilhög-
unina, og er alt var klappað og klárt tók
sjómaðurinn til máls. Hann náði í veskið
sitt og tók úr þvi gulnaðan hrjefsnepil.
Með hliðsjón af honum, útskýrði hann ein-
slök atriði á hernaðaráætluninni, sem gekk
i gildi samstundis. Að því búnu þögðu báð-
ir um stund. Þeir sátu hvor á móti öðrum
og studdu olnbogunum á borðið. Hægt og
hægt fyltist kofinn af þjettum, bláleitum
reyk, er steig upp úr pipum þeirra. Báðir
hugsuðu sitt, livor á sina vísu.
VI. kafli.
Það var orðið dimt og skuggalegt inni
i kofanum. í myrku skoti andspænis dyr-
unum glitli í daufar glæður seinni elds-
ins, sem kveiktur var þann daginn. Kofa-
dyrnar stóðu í hálfa gátt og Betty lá ská-
halt yfir þröskuldinn með trýnið og fram-
fæturna fyrir utan, en bústinn bakhlut-
ann fyrir innan. Annað lífsmark var ekki
sjáanlegt.