Fálkinn - 11.06.1943, Blaðsíða 4

4
F Á L K I N N
KYRRAHAFSLEIÐANGURINN
Allir í björgunarbátunum
„Svona er þá þetta lygna Kyrra-
haf/' hugsaði jeg. Öldurnar kring-
um okkur voru tvisvar sinnum hærri
en jeg, þó jeg þyki langur, og þegar
flugvjelin hossaSist upp og niður,
marrandi í liáifu kafi, var erfitt að
halda jafnvæginu. Bartek hjálpaði
mjer til að losa björgunarbátinn
minn qg stjaka honum upp að
vængnum, svo að Adamson, sem var
illa meiddur, gæti rent hjer niður í
hann. Bartek fór næst. Þegar jeg
reyndi að Iiringa mínum eigin 185
punda búk fram í í bátnum, var
ekki orðið rúm eftir, jafnvel þó að
dvergur hefði átt í hlut.
Cherry, Whittaker og Reynolds
voru þegar komnir niður i hinn
stærri bátinn, en tveggja manna bát
urinn var á hvolfi og Alex og De
Angelis voru að reyna að draga
hann upp að vængnum, báðir í
sjónunu Honum hafði hvolft þegar
Alex steig ofan í hann og fóru þeir
þá báðir í sjóinn. Jeg var í vand-
ræðum, því að áður en mjer hafði
tekist að losa aluminiumsárarnar i
bátnum hafði hann rekið að stjelinu
á flugvjelinni og lá við sjálft að
okkur hvolfdi. Bátinn hafði fylt af
sjó.
Jeg veit ekki hve lengi við vorum
að koma okkur í lag, en það gerðist
fljótar, en við hjeldum. Flugvjelin
flaut enn, þó að liún væri komin
djúpt. Nú var kallast á milli bátanna
og þegar okkur hafði rekið 50 metra
eða svo frá vjelinni kallaði einhver:
„Hver liefir vatnið?“
Enginn hafði það. Og enginn
hafði nestið heldur.
Jeg er viss um, að enginn okkar
skildi fyllilega þá hvað þetta þýddi.
Sumum kann að þykja undarlegt að
við skyldum gleyma nesti og vatni,
eftir undirbúning þann, sem við
höfðum gert, en því er til að svara
að fátið og áfallið, særðu mennirnir,
sjógangurinn og bisið við bátana
olli því að við gleymdum þessu.
Þegar síðasti maðurin komst út úr
vjelinni var vatnið orðið i hnje inni
i henni, dótið, sem við höfðum tek-
ið saman var einhversstaðar niðri í
lienni og hafði kastast til við á-
reksturinn. Eftir nokkrar umræður
kom okkur saman um að fara ekki
að vjelinni aftur, því að hún gæti
sokkið þá og þegar. Þetta var óráð.
Vjelin var á floti í minsta kosti 6
mínútur. Jeg var að ausa bátinn
með hattinum mínum þegar einhver
kallaði: „Þarna fer húnl“ Stjelið
lyftist hátt upp, riðaði og sökk svo,
líkt og um skip væri að ræða.
Þá var klukkan 14.26, þann 21.
október.
Nú kom snærið utan um mig í
góðar þarfir. Vindur og sjór rak bát-
ana fjær hvorum öðrum, svo að jeg
kallaði til hinna, að festa línunni í
bátana, svo að við værum bundnir
saman, með um 20 fet bili á milli.
Cherry var kapteinn, svo að hans
bátur var fremstur, minn var ann-
ar og síðast kom tveggja manna bát-
urinn. Þetta fyrirkomulag liafði sína
II. Fyrstu þrettán dagarnir í bátunum.
Úr bátnum sáu þeir stjeliö á vjelinni lyftast, og svo sökk hún.
galla, vegna öldugangsins, sem olli
því, að bátarnir toguðu hver í ann-
an og kiptust saman á víxl. En jeg
liygg, að ef við hefðum orðíð við-
skila mundu fáir okkar eða jafnvel
enginn liafa komist lífs af. Hraustur
maður getur lifað lengi einn, en þó
lifa f.'eiri saman lengur.
Jeg man ekki vel hvað gerðist
þetta fyrsta kvöld. Löðrið og grænn
sjórinn gekk í sífellu inn í bátinn
°g Je6 jós timunum saman með bless-
uðum gamla hattinum mínum. Þetta
liðkaði skrokkinn og olli því að jeg
hugsaði ekki of mikið.
MATVÆLIN:
Fjórar appelsínur.
Einliverntima um kvöldið athug-
uðum við „eignir“ okkar. Hið eina
matarkyns var fjórar apelsínur, sem
Cherry hafði stungið i vasana áður
en liann lenti, súkkulaðiplatan sem
jeg hafði með og eitthvað sex súkku-
laðistykki, sem Alex átti. Súlckulað-
ið var aldrei etið. Það sem Alex átti
liafði eyðilagst þegar hann fór í
sjóinn, og varð hann að henda því.
Daginn eftir, þegar jeg fór að gæta
að mínu, var það orðið að grænni
leðju, sem hvorki jeg eða fjelagar
mínir vildu snerta við.
Svo að appelsínurnar voru einar
eftir. Jeg vissi að maður getur lifað
lengi matarlaus og vatnslaus og hafði
því meiri áhyggjur af fátaskortin-
um. Engir voru sæmilega klæddir
nema Adamson og jeg. Hann var i
einkennisbúningi sinum og með liúfu
og jeg var í bláum sumarfötum með
hálshnýti, vasaklút og sjálfblekung.
Hinir, sem höfðu búið sig undir
að þurfa að synda, höfðu fleygt af
sjer skónum og höfuðfötunum. Eng-
inn hafði húfu eða peysu, en flug-
mennirnir báðir höfðu skinnjakka.
Sumir höfðu fleygt af sjer sokkun-
um. Bartek var nakinn, að öðru
leyti en því að hann var í skyrtu.
Það kann að vera að jeg hafi
gleymt einu eða tvennu, en annars
var þetta alt og sumt, sem við höfð-
um meðferðis: ferða-apótek, 18
merkjaljós og byssa til að skjóta
þeim, tvær handdælur til að ausa
bátana og dæla lofti i þá, tveir
skeiðahnífar, tvær beygitengur, lít-
ill vasakompás, tvær skammbyssur,
sem Cherry og Adamson áttu, tvö
austurtrog úr gúmmí, þrír pakkar
níeð gúmmilimi og bótum, einn fyr-
ir hvern bát, nokkrir blýantar og
uppdráttur af Kyrrahafinu. Við höfð-
um allir sigarettur, en sjórinn komst
í þær svo að við hentum þeim strax.
Loks hafði Reynolds tvö færi með
önglum, sem hann hafði náð í úr
fallhlíf eftir að við lentum. En beitu
höfðum við enga, svo að veiðihorf-
urnar voru litlar, nema okkur tæk-
ist að skjóta máf.
En þetta fyrsta kvöld gerðum við
okkur ekki grein fyrir hve fátælcir
við vorum. Við vorum þreyttari en
svo, að við færum að gera okkur
rellu út af því. Þrír eða fjórir af
piltunum voru mjög sjóveikir og
mjer leið ekki vel heldur, þó að
aldrei seldi jeg upp. Adamson var
sárþjáður í bakinu; í hvert skifti
sem báturinn hjó, fanst honum eins
og verið væri að merja í honum
nýrun. En jeg var hræddari um
Alex, í litla bátnum aflasta. Hann
hjelt áfram að kúgast löngu eftir að
hinir voru hættir þvi. „Hvað gengur
að lionum?“ kallaði jeg til De Ange-
lis. „Jeg veit ekki,“ svaraði hann,
„hann hefir líklega drukið firn af
sjó þegar hvolfdi undir okkur.“
Sólin gekk snögglega til viðar,
ísköld þoka þyrlaðist upp yfir haf-
inu og tunglið kom upp — það var
fögur sjón.
Hákarlarnir gera vart við sig.
Við skiftum okkur í vaktir, tvo
tima í senn. Jeg hjet 100 dollara
verðlaunum þeim, sem fyrstur sæi
land, skip eða flugvjei, þó það kunni
að þykja flónslegt nú. En enginn
sofnaði þessa fyrstu nótt. Við vorum
votir og aumir. Þó dró úr sjógang-
inum undir miðnætti. Það var hlýtt
bæði i lofti og sjó, en þó fanst mjer
eins og skvett væri á mig ísvatni í
hvert skifti sem gaf á bátinn. Við
Bartek skiftum um stað á hverjum
klukkutima til að skiftast á um að
hafa skjól liMor af öðrum. En mjer
hitnaði aldrei og stóð þvi mest af
nóttinni i austri, til þess að reyna
að verjast kulda. Ilákarlatorfa hafði
farið að elta okkur undir eins og
okkur rak frá flugvjelinni; sjórinn
virtist fullur af þeim. Þeir voru alt
af að reka sig í botninn á bátnum.
Það var hægt að finna til skrokks-
ins á þeim, þegar hann snerti
gúmmídúkinn. Og liöggin voru svo
sterk að báturinn lyftist 3—4 þuml-
unga.
Það var lengi að birta af næsta
degi, gráa þokan eyddist smámsam-
an svo að sólin gat brotist í gegn.
Oklcur var marga klukkutíma að
hitna því að næturþokan hafði nist
okkur inn að beini. Eins og jeg hefi
sagt þá áttum við fjórar appelsinur,
en við ákváðum að geyma þær. Mjer
var falin varsla þeirra með al-
mennri atkvæðagreiðslu, og Cherry
afhenti mjer þær. Þó var afráðið að
skifta þeirri fyrstu hálfri þá um
morguninn, og taka síðan hálfa á
dag. Með því móti gætu þær enst
i átta daga.
Jeg skifti appelsínunni í tvent,
helmingaði svo helminginn, og síð-
an fjórðungana i tvent, svo að liver
maður fjekk áttung úr liálfri app-
elsínu. Geta má nærri að jeg skifti
jafnt, því að sjö menn voru vitni.
.Teg skoðaði meira að segja appelsín-
una í krók og kring í heila mínútu
áður en jeg skifti henni.-Sumir sugu
og átu börkinn, en við Cherry
geymdum okkar börk í beitu.
Menn liafa lent i sjóhrakningum
fyrr og ýmsir hafa hrakist lengur á
sjónum en við gerðum. Það sem
kvaldi okkur mest var, eins og þjer
munuð geta nærri, liungur og jiorsti,
liiti og kuldi og sívaxandi magn-
leysi. Að sumu leyti voru annar til
áttundi dagurin verstir. Sjórinn varð
sljettur og gljáandi, sólin skein brenn
heit allan daginn; bótarnir hreyfð-
ust ekki og það var slakt á snærinu
milli þeirra. Mjer fanst jeg finna
þef af stiknandi holdi og af bráðn-
andi gúmmíi.
Oltkur logsveið í andlit, liáls, úlf-
liði og fætur, sem sólin brendi í
sífellu. De Angelis og Whittaker sem
voru útitcknari en við fyrir, fengu
viðnámsbetra hörund i tíma, en við
stiknuðum dag eftir dag. Hendurnar
ó mjer bólgnuðu og blöðrur komu
á þær, og þegar saltur sjórinn kom
við þær logsveið mig og svo brendi
sólin þær á ný. Jeg hefi enn hrúður
á hnúunum, þremur mánuðum eftir.
Við fengum Ijót dreyrandi sár á
munninn. Reynolds, sem ekki hafði
neitt til hlifðar fótunum á sjer, varð
allur útsteyptur í sárum. Hann brann
meira að segja á iljunum.
Þessir fyrstu 5—6 dagar eru verstu
dagarnir, sem jeg hefi Iifað. Nóttin,
sem jeg lá i brotinni flugvjel skamt
frá Atlanta, með dauðan mann lim-
lestan undir bringunni liafði átt
sínar kvalir fyrir mig. Eri þá hafði
kvölin verið blandin óráði, og eftir
nokkra stund heyrði jeg mannamál
í myrkrinu. En þarna í Kyrrahafinu
fanst mjer likast og verið væri að
steikja mig á teini. Jeg hefði verið
illa kominn ef jeg liefði ekki haft
hattinn minri. Jeg fylti hann með sjó
og þrýsti honum svo niður á eyru.
Þegar við björguðumst voru börð-
in rifin af að nokkru leyti.