Fálkinn - 11.06.1943, Blaðsíða 10
10
F Á L K I N N
S k r f 11 u r.
VNcyw
bSS&NbURNIR
Þumalingur lendir í æfintýri
„Eigum við að skreppa ofan i
fjöru,“ spurði Lix tvíburabróður
sinn fyrsta morguninn, sem þeir
voru í Látravík í sumarfríinu með
mömmu sinni.
„Sjálfsagt!“ sagði Lex og svo hurfu
þau.
Það var eitt leiðinlegt við tvi-
burana Alexander og Angelicu —
sem venjulega voru kölluð Lex og
Lix, því að nöfnin voru alt of löng
á svona litla krakka — eitt leiðin-
legt: hvað þau voru liugsunarlaus.
Auðvitað datt þeim ekki í hug að
vera óþæg, en þau voru svo ólm í
að komast í fjöruna, að þau gleymdu
alveg að spyrja mömmu sína leyfis;
þau hurfu bara, og þegar þau áttu
að fara að borða morgunmatinn,
vissi enginn hvar þau voru.
„Æ, æ!“ audvarpaði mamma, sem
hafði vanist hugsunarleysinu í tvi-
burunum þessi sjö ár, sem þau höfðu
lifað, „ætli þau komi eki þegar þau
eru orðin svöng, — ef eitthvað hefði
orðið öð þeim, þá mundi jeg hafa
verið látin vita.“ Þetta svndi, að
mamma var hyggin og þekti krakk-
ana.
En þau hlupu nú af stað, qg stað-
næmdust fyrst við horngluggann á
búð, þar sem sýnd voru leikföng.
Þetta voru alls ekki eins fín leik-
föng og í stóru búðunum í borg-
inni, en einmitt þess vegna leist
krökkunum betur á þau. Þarna voru
brúður og örkin hans Nóa og nokk-
ur dráttardýr og tveir bátar, og svo
auðvitað fötur og skóflur og skeiðar
til að grafa sand með og nokkrar
gúmmíblöðrur.
„Hvað eigum við að kaupa?“
spurðu þau bæði í senn, því að þeim
datt svo oft það sama i hug báðum.
„Eigum við að kaupa fötu og
skóflu og nokkur sandmót?“ spurði
Lix.
„Nei, ertu frá þjer, hvað ætli sjfe
varið í það? Við getum fengið lán-
aða slceið heima til að grafa með
og notað kökumótin fyrir sandmót,“
svaraði Lex, þó að það væri nú
undir hælinn lagt hvort mamma hans
vildi lána honum mótin og skeið-
ina.
„Jeg kæri mig ekkert um brúður!“
Lix fyrirleit þess háttar leikföng.
„Ekki nema lifandi brúður.“
„Lifandi brúður!“ át Lex eftir
með fyrirlitningu. „Ef jeg sje nokk-
urn tíma lifandi brúðu, þá skal jeg
kaupa hana hönda þjer,“ sagði
hann, því að hann þóttist viss um,
að lifandi brúða væri ekki til.
Loks kom þeim saman um að
kaupa tvær gúmmiblöðrur og þegar
þau höfðu fengið þær áttu þau enn
peninga eftir. Svo hjeldu þau áfram
og námu staðar augnablik til þ^ess
að klappa hundi fátæka mannsins
og gefa honum tvíböku, sem Lex
fann hann i vasa sínum.
„Þetta er svo góður hundur,“
sagði Lix og hjelt áfram; hún Ijet
sem hún tæki ekki eftir að Lex lagði
tíeyring í bollann fátæka mannsins.
Lex . var svo brjóstgóður, en vildi
ekki láta á þvi bera.
Loks komu þau niður í fjöru —
en,n hvað það var gaman þarna!
Á báðar hendur var gráhvítur,
mjúkur sandur en fyrir utan bláar,
silkigljáandi öldur og sló á þær
gullnum blæ þar sem sólin skein;
himininn var líka blár með ljettum
ljósum skýjum hjer og hvar; þetta
var fagur sumardagur, heitur en
þó ekki mollulegur, svo að það eng-
in furða þó að börnin gleymdu tím-
anum. Nú komu fleiri börn og Lix
og Lex tóku eftir að það var glatt
á hjalla þar sem ísrjómasalinn var
að selja.
„Eigum við ekki að fá okkur is-
rjóma iíka?“ spurði Lex.
Systirin var til í það — þú átt
aura enn ■— og svo fóru þau að
vagninum.
„Líttu á!“ sagði Lix og tók í
ermina hans bróður síns. „Sjáðu
dverginn, sem dansar þarna á borð-
inu hjá ísrjómasalanum!“
„Þetta er — skelfing lítill dverg-
ur!“ svaraði Lex steinhissa.
„Dvergur!“ heyrðist mjó en mjög
greinileg rödd segja. „Skelfing ertu
vitlaus! Sjerðu ekki að jeg er hann
Þumalfingur?"
„Það er alveg rjett. Þetta er hann
Þumalfingur!“ hvíslaði Lix og sperti
upp augun.
Fötin hans hengu til þurks á segl-
garnssnúru yfir ísvagninum. Sjálfur
var hann klæddur í einn bikarinn,
sem ísin var seldur í, og hann fór
honum vel.' Á höfðinu hafði hann
brodd af kramarahúsi.
„Hann datt ofan i mjólkina,“
sagði ískökusalinn, „svo að jeg
varð að veiða hann upp úr, færa
hann úr og þurka fötin hans —
en ekki gat jeg látið hann vera ber-
an, svo að jeg færði hann í papp-
irsbikar.“
Krökkunum leist einstaklega vel á
Þumaling, en Lix tók í ermina hans
bróður síns og hvíslaði:
„Þú lofaðir mjer lifandi brúðu
— gefðu mjer hann Þumaling! Hann
er lifandi og hann er eins og brúða
— æ mig langar svo til að eiga
hann, og jeg skal fara vel irteð hann.“
Lex varð að játa að það var. satt,
sem systir hans sagði; hann hafði
lofað henni lifandi brúðu, og þarna
var Þumalingur ........
„Get jeg lceypt hann?“ spurði
hann.
„Hvað áttu við?“ sagði ísmaður-
inn. „Viltu eiga þumaling og fara
vel með hann?“
Það er handa systur minni,“ svar-
aði Lex og Lix kinkaði kolli.
Þumalingur horfði á þau á vixl,
svo hló hann og sagði:
„Þið megið gjarnan fá mig, en ef
mjer leiðist hjá ykkur þá hefi jeg
einhver ráð að komast i burt.“
ísmaðurinn gaf þeim sína ísvöfl-
una hvoru fyrir aurana, sem Lex
átti eftir, svo tók hann fötin hans
Þumalings saman, því að þau voru
Gamli maðurinn: — Það var rjett
hjá ykkur, drengir minir, að tína
þetta pappírsrusl upp af götunni.
Hvað gerið þið svo við það?
Strákarnir: — Við stingum þvi
ofan i póstkassana.
Húsbóndinn: — Gefið þjer betlar-
anum nokrar tómar flöskur, hann
getur selt þær fyrir nokkra aura.
Vinnukonan: — Hann virðist hafa
þekt betri daga, veslingurinn.
Húsbóndinn: — Jæja, gefið þjer
lionum þá kampavínsflöskur!
— Konan min á afmæli á morg-
un og jeg veit ekkert hvað jeg á að
gefa henni.
— Spurðu hana þá hvað hún óski
sjer.
— Nei, svo mikið hefi jeg ekki
efni á að borga.
Olsen: — Ungfrú Irma, haldið
þjer ekki að þjer gætuð lært að
elska mig?
Irma: — Nei, Olsen, það get jeg
aldrei lært.
Olsen: (hristir höfuðið): — Mjer
datt þetta í hug. Þjer eruð orðin of
gömul til að læra.
orðin þurr. Lex stakk þeim í vasa
sinn, en Lix bar Þumaling í hend-
inni.
Þau fóru út í fjöru, þar sem skjól-
gott var. Þar voru sandhólar, sem
skygðu á, svo þau gátu verið út af
fyrir sig.
Þumalingur sagði þeim frá ferða-
lögum sinum og þau hlustuðu vel á,
lengi, lengi, þangað til þau urðu alt
i einu svo syfjuð, að þau gátu ekki
lialdið augunum opnum —.
„Sofið þið hjerna, krakka-angar!“
sagði mamma þeirra, þegar hún fnn
þau, er hún fór niður í fjöru til að
fá sjer sjóbað. „Og þið hafið engan
morgunmat fengið ennþá.“
Lix og Lex rjettu úr sjer og njeru
stýrurnar úr augunum. Þau voru
orðin svöng og spruttu á fætur.
„En hvar er Þumalingur?" spurði
Lix og skimaði i kringum sig. í
sandinum hjá þeim lá tómur ís-
bikar og broddur af isvöflu — en
Þumalingur var horfinn og lika
fötin hans.
„Ykkur hlýtur að hafa dreymt
þetta, börn,“ sagði mamma þeirra,
og síðarmeir lá við að börnin tryðu
þessu, því að ísmaðurinn kannaðist
alls ekki við að hafa sjeð þumaling
og látið hann fara i bikar, eða
þurkað fötin hans.
En þau vissu nú samt að þetta var
satt, en það er bara svo skrítið með
fullorðna fólkið — það trúir aldrei
því, sem er verulega gaman að.
— Var þjer ekki ljettara þegar ræn-
inginn slepti þjer?
— Nei, en jeg var tvö hundruð
krónum ljettari.
Njáll tæknir: — Hafið þjer lesið
bókina mína um svefnleysi?
Pátl læknir: — Já, hún er ágæt.
jeg steinsofnaði áður en jeg var bú-
inn með tvær síður.
Hún: — Þú getur ekki ímyndað
hvernig sveimað var kringum mig i
sumarfriinu.
Hann: — Jú, jeg veit að það var
óvenjumikið um mý í sumar.
Frú Gudda: — Finst yður vera
mikill sparnaður að því að búa til
matinn sjálf, frú Snudda.
Frú Snudda: — Já, tvimælalaust.
Maðurinn minn og krakkarnir borða
ekki nema helming, þegar jeg bý til
matinn sjálf.
— Talar dóttir yðar erlend tungu-
mál?
— Já, dálítið. Hún getur sagt já
á sex tungumálum, ef ske kynni að
einhver útlendingur bæði liennar.
IVIV/VMI/V
— Halló, Franz, hvernig liður þjer.
Hvar áttu heima núna?
— Reynimel 165, á kvistinum.
— Á kvistinum? Veslingurinn. —
Ertu nú sokkinn svo djúpt?
Móðirin: — Drengurinn minn er
dálítið seinþroska, svo að þegar þjer
farið að kenna honum megið þjer
ekki ætlast til of mikils af honum.
Kennarinn: — Jeg heimta ekki
nema tvær krónur um tímann.