Fálkinn - 18.06.1943, Blaðsíða 9

F A L K I N IS
9
um og heyrðist þá vera pískrað
hak við pálina þar .... Hann
gægðist og sá þá Sonju halla
höfðinu upp að öxlinni á
Schlumberger.
Dicky þakkaði hamingjunni
fyrir að pálminn var þar sem
hann var, og stóð þarna lcyr.
Um stund var hann sem steini
lostinn. Hvernig bar að skilja
þetta? Sonja var dóttur Schlum-
hergers til skemtunar? Var
hugsanlegt að hún væri ástfang-
in af föður hennar? Og hann
.... Dicky fanst þessa stundina
að Schlumberger væri einstak-
lega ógeðslegur maður, enda
þótt hann gæfi sjer ekki tíma
til að athuga hvernig á þessari
tilfinningu stæði.
Jæja þá! Sonja virtist ekki
hafa neitt á móti því að giftast
Schlumberger! Honum fanst
þessi tilhugsun bæði hlægileg
og óþægileg. Og þó .... hvað
kom honum þetta eiginlega við.
Hafði hann ekki sjálfur sýnt
ungfrú Schlumberger (eða má-
ske rjettara sagt: peningunum
hennar)1 ríkulegan áhuga.
Hann reyndi að hlera samtal
Sonju og Schlumbergers, en það
var ekki hægt, og þegar Sonja
sýndi á sjer fararsnið flýtti hann
sjer úr felustað sinum bak við
pálnjann.
Dicky Bayes var nýsofnaður
þegar hann vaknaði við eitt-
livað hljóð utan af ganginum.
Það var eins og þjónn væri á
hlaupum um ganginn og ljeti
miðdegisgongonginn gjalla, en
áður en hann hafði hugleitt,
hvort gistihússtjórinn gæti leyft
sjer þesskonar gaman, heyrðist
aftur fótatak og svo var lamið
á hurðina hjá honum.
— Eldur, monsieur! Fljótt!
Fyrst af öllu datt Diclcy
Sonja í hug. Hann fleygði af
sjer yfirsænginni og þreifaði
með fótunum eftir inniskónum
sínum en hugsaði jafnframt um
hvort lyftan myndi vera í gangi
ennþá. Honum varð rórra er
hann mintist þess að Sonja og
Marguerite voru háðar í gömlu
álmunni, þar sem tvöfalt verð
var greitt fyrir herbergin vegna
Hinriks IV. Dicky hleypti sjer
í yfirfrakkann og hljóp út á
ganginn.
Þar var troðfult af fólki og
allir voru að flýta sjer út, sem
mest þeir máttu — stjökuðu og
hrintu til þess að komast að
stiganum niður í dagstofuna . .
en þetta var ekki leiðin, sem
Dicky hafði hugsað sjer að fara
heldur átti hann að sækja á
móti straumnum. Fallegar, ung-
ar stúlkur voru allsstaðar fyrir
hoaum, skartgripaskrín rálcust
í hann og hvað eftir annað þrifu
gamlar dömur í hann og hróp-
uðu: Þjer eruð að villast!
„Afsakið þjer, afsakið þjer,“
tautaði hann utan við sig og
þreifaði sig áfram.
Þetta var eins og martröð. —
Hann hljóp og hljóp, en virtist
ekki þolca neitt áfram; loks varð
reykurinn þjettari og færri og
færri urðu á vegi hans. Þegar
hann kom að gamla hringstig-
anum fræga var þar ekki nokk-
ur maður, sem gat dáðst að
stökkinu, sem hann tók yfir
fimm fyrstu þrepin. Gamli við-
urinn logaði eins og kvoðutrje
og logarnir strukust um hann,
en hann varð fljótari en svo, að
þeir gætu kveikt í lionum. Hann
æddi upp stigann og sveif á
dyrnar hjá Sonju.
„Halló, Dicky!“
Hún var enn í silfurbrydda
kjólnum sínum og stóð við
gluggann, og róin í rödd henn-
ar verkaði á hann eins og köld
hönd væri lögð á ennið á honum.
„Jeg er kominn til ag hjarga
yður!“ sagði hann og flýtti sjer
að loka hurðinni, svo að hún
skyldi ekki sjá, hvernig um-
horfs var fyrir utan.
Sonja hleypti brúnum. „Eru
engir slökkviliðsmenn hjerna.
Haldið þjer ekki að þeir verði
fyrir vonhrigðum þegar þeir
koma?“
Honum fanst þessi gaman-
semi hennar ekki vel viðeig-
andi, ekki síst er hún sá, hvernig
hann var útleikinn, sótugur og
sviðinn.
,Þeir eru ekki komnir enn
þá,“ syaraði liann kuldalega.
„Það litur svo út, sem við sje-
um lokuð inni þangað til þeir
koma. Jeg var úti á glugga-
stallinum, en það virðist ekki
liægt að komast niður þaðan.“
„Á gluggastallinum?“ Hann
horfði forviða á silfurkjólinn
hennar og tók eftir grænni rák
á honum, ofan frá hnje og nið-
ur á ökla. Það líktist ekki Sonju
að fara svo óvarlega með föt-
in sín.
„Já, það er ómögulegt að kom
ast þaðan. Jeg sje ekki að þjer
getið lijálpað mjer á annan liátt
en þann, að styðja mig út að
brunaliðsstiganum, þegar hann
verður reistur upp að gluggan-
um.“
Þegar Dicky fór að yfirvega
það mál sá hann að það gat
hann ekki heldur .... en það
var óþarfi að minnast á það.
Hann sneri til dyra og ætlaði
út sömu leið, en þá mundi hann
að stiginn niður hlaut að vera
orðinn alelda.
„Það eina væri þá,“ sagði
Sonja, „að þjer settust og reykt-
uð eina sígarettu meðan þjer
bíðið.“
Dicky var þakklátur fvrir ráð-
ið, og leitaði í vösum sínum og
náði í sígarettu.
,Jeg hjelt að þjer reyktuð ekki
nema dýrar sígarettur, Dicky!“
Nú brosti hún í fyrsta skifti
til hans, gegnum sígarettureyk-
inn. Tóhakið hafði góð áhrif á
hann, og hann reykti ákaft. Þau
skyldu komast út.
Þá tók hann eftir að Sonja
horfði á hann geislandi augum
og augnabliki síðar þreif hún
í handlegginn á honum.
„Dicky, mjer hefir dottið á-
gætt ráð í hug! Yður er borgið
úr þessu. Það er ekki jeg, sem
þjer eigið að bjarga heldur
Marguerite!“
„Marguerite?“
Hún benti á rúmið, þar sem
eitthvert fatahrúgald lá. „Þetta
er Marguerite. Það leið undir
eins yfir hana.“
Dicky færði sig nær og komst
að raun um, að þarna sást
reyndar á hausinn á ungfrú
Schlumberger út úr fatahrúg-
unni.
„Takið þjer hana upp og ber-
ið hana út að glugganum. Stig-
inn er reyndar ekki kominn enn
en þetta lítur vel út — þegar
maður sjer það neðan frá.“
Hinn lirausti björgunarmaður
færði sig nær rúminu með sem-
ingi og tók í sængurnar. Svo
tók hann hina þungu byrði og
bar hana út á gluggasvalimar,
og komust áhorfendurnir niðri
allir á loft þegar þeir sáu þessa
sýn.
„Getið þjer ekki riðað dálítið
á fótunum?“ hvíslaði Sonja, er
hafði falið sig bak við glugga-
tjaldið.
Dicky hlýddi og riðaði eitt
skref aftur á bak og hallaðist
upp að gluggapóstinum.
„Er Schlumberger gamli
þarna niðri?“
„Eldd sje jeg betur. Hann æðir
þarna fram og aftur fyrir fram-
an mannþyi-pinguna og baðar
öllum öngum, og svo er hann
að kalla eitthvað, en jeg heyri
ekki hvað hann segir.“
„Hann er líklega að gefa sam-
þykki sitt,“ sagði Sonja.
Alt í einu heyrðust há gleði-
óp frá mannfjöldanum.
„Þetta er til yðar, Dickv!“
„Nei, jeg er hræddur um, að
það sjeu dælurnar, sem eiga
þessi óp. Nú eru þeir að reisa
stigana.“
„Það hlýtur að vera spenn-
andi,“ tautaði Sonja. Hreimur-
inn í röddinni var þannig, að
Dicky gat ekki stilt sig um að
líta við, og alt í einu gerði hann
sjer ljóst, að þessi ró og kæru-
leysi í lienni var ekki annað en
uppgerð, og að liún var í raun-
inni hrædd. Án þess að hugsa
sig frekar um slepti liann ung-
frú Schlumberger, svo að hún
datt með dynk, og hljóp til
Sonju.
„Róleg, Sonja, þetta er hráð-
um afstaðið. Þeir bjarga okkur
eftir augnahlik. Ekki að vera
hrædd!“
„Jeg er ekkert hrædd,“ sagði
Sonja.
Hann dró hana niður á legu-
bekk við hliðina á sjer og lagði
kinnhia að hárinu á henni. Það
ilmaði eins og gamaldags hlóma
heð.
„Hvað er það. sem þier not-
ið i liárið ?“
„Lavendel.“ Dicky rjetti úr
sjer.
„Segið þjer mjer Sonja. ætlið
þjer að giftast honum?“
„Hverjum?“
„Svona nú. Ekkert látalæli!“
hrópaði Dicky ákafur. „Auðvit-
að á jeg við Schlumberger. Ætl-
ið þjer það ?“
„Hvers vegna eigum við að
vera að tala um það?“ sagði
hún ertandi.
„Jeg vildi óska að þjer gerð-
uð það ekki, Sonja. Þjer verðið
eklci hamingjusöm i þvi hjóna-
bandi.“
„Jeg fæ livað sem jeg óska
mjer.“
„Og hvað hafið þjer við það að
gera?“
Þau horfðu um stund livast
hvort á annað, en áður en þau
gátu hugsað sig um og pexað
áfram, sást haus á manni upp
yfir gluggalcarminn.
„Dicky, þarna er stiginn kom-
inn.“
Dicky hljóp eins og örskot,
tók ungfrú Schlumberger upp
og rjetti slökkviliðsmanninum
hana. Hann stóð augnablik kyr
til þess að ná jafnvæginu, svo
hvarf hausinn á honum liægt
niður, en Dicky fór að sófanum,
þar sem Sonja stóð, föl og
skjálfandi.
.Hvernig datt yður i hug að
gera þetta, Dicky. Nú hafið þjer
mist af tækifærinu.“
„Mjer er sama. Hevrið þjer
nú, Sonja. Áður en við förum
út um gluggann, ætla jeg að
áegja yður, að ef þjer giftist
karlinum og jeg giftist Margue-
rite, þá verðum við hæði ógæfu-
söm. Jeg veit það. Jeg veit vel
hvað jeg segi, og jeg hugsa fvlli-
lega skýrt.“
Hann sá að liún hlustaði á
hann, og að liún skildi liann. Og
svo tók hann heníiinni um lierð-
arnar á henni.
Frh. á bls. 11.