Fálkinn - 23.07.1943, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
LÆKNINUM SKJÁTLAÐIST
Leynilögreglusaga eftir D. Sharp
PARSLOW læknir kom þreytt-
ur lieim úr sjúkravitjun.
Ilann var ný setstur og ætaði að
fara að drekka te þegar sim-
inn hringdi. Hann muldraði ön-
ugur, og gekk að skrifhorðinu
og tók símann. „Parslow lækn-
ir,“ sagði hann.
„Þetta er Davis lögreglufull-
trúi, herra læknir. Getið þjer
komið heim til Osborne undir
eins?“
„Hvað er að lionum? Getið
þjer bent mjer á livað jeg á
að hafa með mjer, Davis?“
Læknirinn hafði gleymt allri
þreytu og var tilbúinn.
„Það er liætt við að þjer get-
ið ekki hjálpað honum, læknir.
Hann er dauður r— skotinn —
og morðvopnið finst hvergi.“
, „Hvert í heit....! Jæja, jeg
skal vera kominn eftir fimm
mínútur. Sælir á meðan.“
Parlow læknir lagði frá sjer
símann, saup gúlsopa af tei og
fór af stað. Davis fulltrúi opn-
aði dyrnar þegar Parslow
hringdi. Fulltrúanum gramdist
þetta morðtilfelli, sem raskaði
friði litla hæjarins.
„Jeg verð að líta á hann,“
sagði Parslow. „Hvenær upp-
götvuðuð þjer þetta — og
hvernig?“
„Hann liggur inn i reykinga-
herberginu,“ sagði Davis um
leið og þeir fóru inn. „Philip
Manderton hringdi á lögreglu-
stöðina. Það var hann, sem
uppgötvaði þetta. Hann kom til
að skila hók, sem hann hafði
fengið lánaða, og þá fann hann
Osborne dauðan.“
Þeir ;fóru inn i reykingaher-
bergið. Parslow varð hissa þeg-
ar hann hitti bæði Philip
Manderton og frú Serle þar
inni. Frú Serle var mesti gerð-
ar kvenmaður og ól upp hunda
í öðrum enda bæjarins.
„Gott kvöld frú Serle, hvað
eruð þjer að vilja lijer?“
„Jeg kom til að fá hr. Os-
borne til að kaupa af mjer
hund. Hann talaði svo oft um
það — en nú er það of seint.“
„Það er það,“ sagði Parslow
þurrlega og gekk að líkinu.
Dáni r'^ðurinn var með skot-
sár mitt á milli augnanna. Hann
hafði vafalaust dáið undir eins.
— Læknirinn lagðist á hnje hjá
líkinu. „Hm! — má jeg hreyfa
hann ofurlítið, Davis? Jeg get
ekki rannsakað hann meðan
hann liggur svona.“
„Helst ekki, læknir. En ef
þjer getið aðeins sagt mjer live
lengi liann hefir verið dauður
þá er jeg ánægður í bili. En
vitanlega rannsakið þjer hann
svo betur síðar.“
Parslow tautaði eitthvað og
byrjaði svo á hinu leiðinlega
verki.
Hann hugleiddi alt, sem hann
vissi um hinn látna, meðan
hann var að mæla líkamshita
hans. Hann hafði stundum kom-
ið til lians í læknisei'indum og
maðurinn hafði alls ekki verið
honum að skapi. Upp á síð-
kastið hafði Parslow farið að
gruna, að Osborne væri ekki
heiðarlegur maður.
„Hann hefir verið skotinn
standandi," sagði Parlow og
beygði sig svo til þess að skoða
augun í likinu, — „ef til vill í
sama augnabliki og liann var
að heilsa gestinum, sem kom.“
„En hver skyldi þá hafa kom-
ið í heimsókn til hans?“ sagði
frú Serle forvitin. „Engum hjer
í bænum var vel til hans —
en annars var það órjettmætt,
fanst mjer. Að vísu var hann
fálátur, en það hefir víst ver-
ið mest af feimni.“
„Hann hefir að minsta kosti
fengið heimsókn í lcvöld,“
sagði Parslow önugur. „Hve-
nær komuð þjer annars frú
Serle?“ spurði hann um leið og
hann leit á hitamælirinn.
„Jeg kom rjett á eftir hr.
Manderton. Ef jeg hefði komið
nokkrum mínútum fyr hefði
jeg fundið liann.“ Það fór
hrollur um hana.
„Jæja, læknir.“ sagði full-
trúinn. „hvenær haldið þjer að
þetta hafi gerst?“
~T>ARSLOW svaraði ekki strax.
Han horfði enn á hitamæl-
irinn. Það var eins og hann
væri að reikna hugareiknings-
dæmi. — Loks sagði iiann hik-
andi: „Ja, jeg hallast að því,
hm, að maðurinn sje dáinn fyr-
ir skömmu — mjög skömmu.
Að minni hyggju ekki fyrir
meira en tuttugu mínútum.
Hin andmæltu. „Tuttugu mín-
útum! Nei, það hlýtur að vera
lengra síðan,“ hrópaði frú Serle
áköf. „Annars hefði jeg heyrt
skotið. Jeg stóð hjerna við
garðshliðið fyrir tuttugu mínút-
um og var að tala við hana frú
Roberts. Yður hlýtur að skjátl-
ast, læknir.
„Ef svo er, sem þjer haldið,
læknir,“ sagði fulltrúinn, „þá
bregðast allir útreikningar mín-
ir. Jeg get mjer til að klukku-
tími sje siðan.“
Parslow svaraði engu.
„Nei, þetta er ekki rjett,“
sagði Philip Manderton álcveð-
inn. „Þá liefði einliver átt að
skjóta hann fimm mínútum áð-
ur en jeg kom. Þá hefði jeg
hlotið að sjá hann vera að
skilja við.“,
„Þið virðisl öll hafa betur
vit á þessu en jeg,“ sagði Pars-
low. „Jæja, segjum þá 25 mín-
útur í mesta lagi. En ekki sek-
úndu meira.“
„Já, en líkið er stirðnað,"
sagði Manderton.
Parslow leit á hann og ypti
öxlum. „Það kemur ekkert
þessu máli við. Það er vitan-
lega ekki eðlilegt, en heilsufar
Osborne var ekki heldur eðli-
legt. Gleymið ekki að jeg var
læknir lians. Það er ekki hægl
að gefa algilda reglu fvrir þvi
hvenær lík stirðna. Annars segi
jeg ekki annað en skoðun mína
sem lælcnis," hætti hann við
dálítið hvasst.
„Það er alt i lagi, lælcnir,
sagði fulltrúinn. „Jeg er ánægð-
ur ef þjer endurtakið þetta við
líkskoðunina. Svo að inaður-
in liefir þá dáið milli klukkan
17.05 og 17.15 Og klukkan var
17.15 þegar Manderton símaði
til lögreglunnar.
Parslow læknir setti hitamæl-
irinn í tösku sína og sneri sjer
að Manderton. „Þjer voruð ekki
lengi að sækja bókina og skila
henni,“ sagði hann eins og
hann hefði ekkert annað að
segja.
„Svo var yður fyrir að þakka.“
Manderlon sneri sjer að full-
trúanum og sagði: „Læknirinn
lofaði mjer að aka með sjer í
bifreiðinni frá stöðinni. Jeg
kom með lestinni 16.48. Svo fór
jeg beint heim og sótti bókina.
Jeg var hræddur um að gleyma
henni aftur — jeg er með þeim
ósköpum gerður að gleyma oft-
ast að skila bókum, sem jeg fæ
lánaðar.“
„Jæja,“ svaraði Davis úti á
þekju, og skrifaði eitthvað i
minnisbókina sína. „Hafið þjer
annars nokkuð að segja lækn-
ir?“
„Ekki annað en að jeg er
reiðubúinn til að kryfja líkið
hvenær sem vera skal — en þó
verð jeg að liafa klukkustund-
ar fyrirvara. En nú verð jeg að
fara .... Þjer bíðið víst eftir
Ijósmyndaranum og fingrafara-
manninum? Hringið til mín á
niorgun ef eitthvað gerist, Davis.
Sælar, frú Serle — sælir Mand-
erton.“
Og Parslow læknir flýtti sjer
heim í teið.
K EGAR viðtalstími Parslow
var úti daginn eftir kl. IIV2
kom Davis.
„Mig langar lil að tala dálítið
við yður um morðmálið, læknir,
ef þjer hafið tómstund. Jeg fæ
ekkert up úr þjóni Osbornes
— hann þegir eins og steinn.
Það eina sem hann veit er að
hann var i Dorcliester allan
dagin i gær. Og enginn i bæn-
um gelur sagt neitt frá Os-
borne.“
„Philip Mandertop heimsótti
hann við og við, og frú Serle
hefir lika talað við liann stund-
um. Yita þau ekki neitt um
Osborne?“
„Nei, jeg yfirlieyrði þau í gær,
og þau vita ekkert, sem máli
skiftir. En þjer voruð læknir
hans. Vitið þjer ekkert um efna-
Iiag' hans? Han kallaði sig lifa
á eignum sínum, en hvernig
hefir hann komist yfir þær?
Bankinn hans getur engar upp-
lýsingar gefið.“
„Er það ekki?“
„Nei. Bankastjórinn vill fús-
lega lijálpa okkur. En liann seg-
ist oft hafa brotið heilann um
hvernig liafi staðið á viðskifta-
reikningi Osbornes. Það gæti
virst svo, sem liann væri veð-
málaráðunautur, segir hann.
Þjer skiljið: hann lagði stórar
summur inn í bankann en mjög
mislangt Ifeið á milli.“
Parslow kinkaði kolli. „Jú,
jeg skil, Davis. En hann fjekst
ekkert við veðmál — svo mik-
ið get jeg sagt yður. Mig hefir
grunað dálítið um hann um
nokkurt skeið, en sá grunur er
reistur á veikum forsendum.“
„Oklcur hefir eflaust grunað
það sama,“ sagði Davis. „Karl-
inn hefir lifað á íjárþvingun?
Það verður erfitt að finna morð
ingjann, nema við náum í skrá
yfir þá, sem hafa orðið fyrir
barðinu á bonum. Sannast að
segja langar mig ekki að hand-
taka neinn fyrir morð á þess-
konar blóðsugum.“
„Nei, en það er skylda yðar,
Davis,“ sagði Parslow.
„Jú — þáð mun vera svo,“
svaraði Davis með semingi.
„Annárs hef jeg ástæðu til að
halda, að morðinginn liafi
lieimsótt Osborne í gær milli
klukkan 15 og 16, ef til vill til