Fálkinn - 30.07.1943, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
A. Coralie Stantow:
Dularfulla hálsfestin
Jeg er góður vinur Durance-
hjónanna. Þau eru elskulegustu
hjón, sem jeg hefi nokkurntinia
þekt, og þessi einkennilega
saga, sem jeg ætla nú að segja
ykkur er um þau. Við skulum
láta sálfræðingana eða guð-
spekingana útskýra hana ef
þeir geta. jeg slcil liana e'kki og
get ekki útskýrt hana, en jeg
segi frá atvikunum eins og þau
komu fyrir.
Fyrir ári hitti jeg Duranee á
virkisstrætinu í París, en þar
var jeg staddur í enskum er-
indagjörðum. Jeg hafði ekki
sjeð vin minn í heilt ár. Hann
og kona hans eru á sífeldum
ferðalögum. Þau eru ung, rík
og barnlaus, og það er ekkert
sem bindur þau við heimilið.
Á sumrin í Noregi, á haustin
í Skotlandi og um jólaleytið í
Egyptalandi. Þannig er líf
þeirra
„Hvað er þetta! — í París í
nóvember!“ hrópaði jeg þegar
jeg liafði heilsað vini mínum.
„Hversvegna njótið þið ekki
sólskinsins á suðlægari strönd-
um ?“
„Við erum líka á ferðalagi,“
svaraði liann. „Konan inín er
ekki vel hraust. Það eru taug-
arnar. Hún þarf meiri ró, og
þessvegna búum við ekki í hús-
inu okkar, heldur á Maurice-
hótelinu.“
Jeg Ijet undrun mína í ljós
og spurði hvort hún væri of
veikburða til þess að taka á
móti heimsókn.
„Nei, það mun gleðja hana
að sjá góðan og gamlan vin
eins og þig,“ sagði hann.
„Komdu í dag, en vertu við-
búinn að sjá, að hún hefir
breyst talsvert, síðan þú sgst
hana seinast.“
»
Jeg lagði ekki djúpa merk-
ingu í orð hans. Jeg bjóst við
að sjá frú Durance dálítið föl-
ari og veiklulegri en hún átti
að sér. Þið getið því ef til vill
gert ykkur í hugarlund undrun
mína þegar jeg sá hana, eins
fallega og áður, með hinn fagra
hörlindslit og skæru, bláu aug-
un, en fallega, tinnudökka hár-
ið hennar var orðið snjóhvítt!
Útlit hennar var þó engan veg-
in óviðkunnanlegt. Hún var jafn-
vel ennþá meira töfrandi en
áður. Mótsetningin milli silki-
mjúká, hvíta hársins og svörtu
augnabrúnanna og augnahár-
anna gerði það að verkum að
hún líktist málverki. En hvað
hafði komið fyrir, sem gat or-
sakað slíka breytingu hjá ungri
konu, sem gat fengið allar ósk-
ir sína uppfyltar? Jeg er í fylsta
máta stjórnmálamaður og van-
ur að halda tilfinningum mín-
um i skefjum, þess vegna get
jeg' hrósað mjer af þvi, að það
var ekki minstu undrun hægt
að lesa í svip mínum, þegar jeg
hneigði mig fyrir hinni ungu
vinkonu minni. Annars var tæp-
lega hægt að sjá nokkra breyt-
ingu á hinni töfrandi framkomu
hennar. Aðeins tvisvar sinnum
tók jeg eftir ókunnu bliki í
augum hennar og einkennileg-
um skugga, sem minti mig ó-
hugnanlega á hvíta hárið.
Hún yfirgaf okkur snemma,
en maður hennar bað mig um
að fara ekki strax. Þegar við
höfðum komið okkur þægilega
fyrir, sagoi hann alt í einu:
„Þú varst liissa, Joliffe!“
„Jeg varð agndofa.“ sagði
jeg. „Fallega hárið á konu
þinni . . . .“
„Varð hvítt á einni nóttu,“
greip hann fram í. „Jeg ætla
nú að segja þjer alla söguna.
Jeg hef altaf borið traust til
hinnar heilbrigðu dómgreindar
þinnar og ef til vill getur þú
sagt mjer hvernig á að hegða
sjer gagnvart taugaveiklandi í-
myndunum. Hann kveikti sjer
í vindlingi og sagði mjer eftir-
farandi sögu:
„Fyrir sex vikum vorum við
stödd á skartgripa- og lista-
verkauppboði í Róm. Þar voru
margir fallegir lilutir, þ. á. m.
margir fallegir skartgripir, sem
rómverekur kirkjuhöfðingi nokk
ur hafði átt. Laust eftir miðj-
an dag var boðin upp perlu-
hálsfesti, sem konan mín varð
ákaflega hrifin af. Perlurnar
voru ákaflega stórar, en litur
þeirra látlaus og lögunin var
ekki sjerstaklega falleg. Það
buðu ekki margir í festina og
við fengum hana fyrir sann-
gjarnt verð. Festin var hjer
um bil þriggja álna löng og
bandið, sem perlurnar voru
dregnar á, var mjög sterklegt.
Stella sagði . þegar hún hafði
skoðað það: „Það væri hægt að
hengja mann í þessari festi.“
Þetta sama kvöld fóriim við
í boð, og Stella skreytti sig
með festinni. Við fórum snemma
heim og fórum að 'esa, því að
við förum altaf seint að hátta.
Rjett eftir miðnætti komu boð
til mín þess efnis, að uppá-
/
haldsreiðhesturinn minn væri
fárveikur. Jeg fór strax út i
hesthúsið, en Stella hjelt áfram
að lesa.
Vesalings dýrið var mjög
þungt haldið, en þó var von
um að bjarga mætti lífi þess.
Jeg Ijet sækja dýralæknir og
við sátum yfir hestinum alla
nóttina, en ld. 5 um •morguninn
Ijet jeg skjóla hann, þar eð
ekkért var fyrirsjáanlegt nema
dauðinn.
Þegar jeg kom inn tók jeg
eftir að rafmagnsljósið í her-
bergi konu minnar logaði, enn-
þá, og mjer til mikillar undr-
unar fann jeg hana sitjandi
í sama stólnum, sem hún hafði
setið i um kvöldið, og hún
hafði hvorki farið úr samkvæm-
iskjólnum nje teldð af- sjer
skartgripina. Jeg sá að hún var
sofandi, en þegar jeg nálgaðist
hana rauk hún upp með and-
fælum og rak upp svo voðalegl
hræðsluóp, að jeg vona að mjer
verði hlíft við að heyra nokk-
urntíma annað eins. Jeg veit
að jeg gleymi aldrei útliti henn-
ar, vilta og tryllingslega augna-
ráðinu í náföla andlitinu, og
jeg ætlaði ekki að trúa mínum
eigin augum þegar jeg sá, að
tinnusvarta hárið hennar var
orðið hvítt sem mjöll. Hún
þreif í ofboði af sjer perlufest-
ina, sem við höfðum keypt dag-
inn áður og kastaði henni á
gólfið.
„Hún er bölvuð!" hrópaði
hún. „Taktu liana burt! — —
Þær eru rauðar af blóði!“
Jeg reyndi að sefa hana og
eftir dálitla stund hafði hún
jafnað sig svo að hún gat farið
að segja mjér frá því sem kom-
ið hafði fyrir. Hún kvaðst liafa
sofnað út frá bókinni og sig
liefði dreymt hræðilegan draum'
Henni fanst hún sjá unga og
fagra konu, klædda í miðalda-
búning, sofandi í rikmannlegu
herbergi, og um hálsinn bar
hun sömu festina, sem Stella
hafði fleygt frá sjer. Svo sá
hún mann koma inn i herberg-
ið, — mann, sem var klæddur
í flauel og purpura og bar gim-
steinum1 skreytt sverð við hlið.
Hann læddist til sofandi stúlk-
unnar og kyrkti hana með liáls-
festinni. Stúlkan vaknaði ekki,,
og festin slitnaði ekki; hún
fullkomnaði hið viðurstyggilega
níðingsverk. Stella sá manninn
læðast út úr stofunni með djöf-
ullegt ánægjuglott á illmann-
legu andlitinu. Hún sá lík stúlk-
unnar velta niður á gólfið og
brostin augun stara á gylt loft-
ið, en um háls hennar ljeku
hvítar perlurnar.“
Sagan var svo hryllileg, og
Durance sagði svo ‘einkenilega
frá henni að mjer rann kalt
vatn milli skinns og liörunds við
hverja setningu í frásögn hans,
og mjer fanst ískaldur gustur
streyma um herbergið.
„Þegar Stella liafði sagl mjer
frá þessu,“ hjelt hann áfram,
„kom sami angistarsvipurinn á
andlit hennar, og þegar henni
varð litið á perlurnar. sem láu
í hrúgu við fætur hennar, byrj-
aði hún að hljóða, eins og hún
sæi þær ennþá um hálsinn á
liinni ógæfusömu fórn mann-
vonskunar. Jeg var dauðhrædd-
ur við sálarástand hennar og til
þess að reyna að láta perlurn-
ar missa vald sitt yfir henni,,
traðkaði jeg þær sundur ögn
fyrir ögn með fætinum.“
Þegar hann hafði þetta máelt,
tók hann litlar trjeöskjur, sem
stóðu þar á borði, opnaði þær
og ljet þær fyrir framan sig.
I þeim var hvítt duft og silki-
snúra, sem var nálega eins dig-
digur og 1-eipi. Durance rjetti
mjer annan enda hennar, en
tók sjálfur'í hinn. Jeg skildi
hann, steig tvö skref aftur á
bak og við toguðum í snúruna,
eins fast og við gátum. Venju-
leg silkisnúra hefði slitnað
strax, en þessi var svo ein-
kennileg að hún virtist vera
sterk sem kaðall. Við litum
hvor á annan, og liann lagði
snúruna í öskjuna aftur.
„Þetta eru léifarnar af liáls-
festinni,“ sagði hann, „en jeg
hef ennþá ekki sagt þjer alt. I
heila viku var Stella nær dauða
en lífi af hitasótt og síðan liafa
leiðinlegir draumar ásótt hana
á hverri nóttu. Hana dreymir
konu, sem leitar að perlunum,
og svipur þessarar konu ásækir
hana bæði dag og nótt. Hún
hefir lýst andliti hennar fyrir
mjer, og það er sjerlcennilega
fagurt en mjög sorgbitið. Stella
trúir því að liún muni einhvern
tíma liitta þessa konu, og þá
ætlar liún að gefa henni það,
sem eftir er af hálsfestinni. En
til allrar hamingju liræðir þessi
draumur hana ekki, heldur fær
hana til að gleyma þeim fyrsta.
Jeg liefi gert margar tilraunir
til að fá að vita, hver hafi átt
festina, en þær hafa allar orðið
árangurslausar.1 Jeg hef aðeins
fengið að vita að festin sje ihjög
gömul, og sumir hafa giskað á,
að lienni liafi verið stolið frá
einhverri Madonnu-mynd eða
dýrlingslíkneski.----------Jæja,
Joliffe! Þetta er nú sagan. Hvað