Fálkinn - 06.08.1943, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9

EFTIR SAMFUNDI Á HAFINU.
/ vetur tvístraði tundurspillirinn „Garth“, undir forustu
commander Scratchard, þýskri E-bátasveit, sem hafði gert ár-
angurslausa atlögu að skiplest á Norðursjónum. Þetla var i
myrkri, en bátarnir fundust með því að skjóta Ijóssprengjum,
sem vörpuðu birlu á sjóinn. Hriðskotabyssurnar á ,,Garth“
tvistruðu bátunum og hittu einn þeirra, en i öðrum kviknaði
og skotfærabirgðir hans sprengdu hann í loft upp. Sjö af Þjóð-
verjunum björguðust ásamt skipshundinum. og aðeins einn
þeirra var alvarlega særður. —
■

VIÐ GABES-SKARÐ.
Tíu milum fyrir norðan bæinn Gabes í Tunis er fjaltaskarð
eitt, sem hentugt er til að búast til varnar í. Var því spáð, að
8. hernum breska mundi veitast erfitt að komast norður úr því
skarði á leið til Bone-höfða. En það fór á aðra leið. Vörn Þjóð-
verja var biluð, enginn stóðst hinn ósigrandi 8. her, sem óð
áfram lil næstu stöðvar, við Wadi Akari. Hjer sjást breskir
,,tilhreinsunarmenn“ að merkja með hvítu svæði bau, er þeir
hafa hreinsað jarðsprengjur úr, svo að bifreiðarnar sjái hvar
þeim er óhætt að fara.
1z LERIÍASAMKUNDAN var hald-
•*•*■ in í Stóra-þorpi.
Þegar talað er um klerkasam-
kundu, er einnig átt við kanúka.
Fjölda margir menn halda að kan-
úkar sjeu prestar, sem ekkert hafi
fyrir stafni; að það sjeu menn sem
hafi góðar tekjur, sem hugsi eink-
um um að láta sjer líða vel. Sumir
halda jafnvei að ávaxtamauk og
rjómi sje liin daglega fæða jjeirra.
Þessu var að minsta kosti ekki
þannig háttað með kanúkana í
Stóra-þorpi; þeir höfðu litlar tekj-
ur og það var miklu algengara, að
hjá þeim væru saxaðar baunir og
annað grænmeti á borðum, heldur en
akurhænsn eða þesskonar góðgæti.
Þar fyrir tel jeg líklegt, að kan-
úkarnir hafi ekki verið fráhverfir
góðum mat, ef þeim bauðst hann á
annað borð. — En sleppum því að
sinni.
Er saga þessi gjörðist bjó á „Sant-
Mári“ maður að nafni Pjetur.
Pjetur þessi, hafði getað verið
hamingjusamasti maðurinn í öllu
þorpinu. — En, það var einkum eitt
sem olli honum hugarangurs, og
rak alla lífsgleði á flótta frá hon-
um; og tilefni allra þessara harma
var tólf dala landsskuldar afgjald,
sem honum bar að greiða árlega til
klerkasamkundunnar í bænum.
Margir ykkar munu nú ef til vill
hugsa með sjer, að tólf dalir sjeu of
lítil fjárupphæð til þess að það svari
kostnaði að vera geðillur út af. —
Það er líka að vissu leyti rjett at-
hugað. — En Pjetur var á annari
skooun. Það er heldur ekki alt af
sem menn geta selt sig inn í eða
skilið sorgir annara. — Og tólf' dalir
voru þó altjend 30 frankar.
Pjelur var ekki mönnum sinn-
andi, þegar liann mundi eftir þess-
um leiðinlega útgjaldalið. Hann gat
ekki sofið, og honum fanst jafnvel
óbragð vera af matnum. En út yfir
tók þó á degi hins heilaga Michius-
ar, þegar hann fór í kistuhandrað-
ann og taldi fram spegilfagra skild-
ingana.
Síðla nætur, áður en fuglarnir
hófu morgunsöngva sína, lá Pjetur
vakandi í rúmi sínu, sárþjáður af
\

HEFNDIN
þessari hugsun. Alt i einu gefur
hann Katrínu konu sinni olnboga-
skot og segir við liana: „Heyrðu
kona, loksins hefir mjer komið ráð
í hug.“
„Það er gott! Eigðu það fyrir
þig, og lofaðu mjer að sofa í friði.“
„Láttu ekki svona kona! Það er
dagur á lofti. — Taktu eftir því
sem jeg ætla að segja þjer, jeg er
altaf að reyna að finna ráð til þess
að geta losnað við að þurfa að
greiða jarðar-afgjaldið til klerka-
samkundunnar. — Eða þá að öðr-
um kosti að fá að greiða það í
eitt skifti fyrir öll. — Hvernig lýst
þjer á þetta?“
„Æ, góði vertu ekki altaf með
þetta nöldur! Kanslce væri það besla
lausnin, þá yrði líklega friður á
eftir fyrir þessum endemis píslar-
söng þinum. — En heldur þú að
kanúkarnir fallis| á þetta?“
„Jeg er nú ekki mjög smeikur við
það, að þeir geri mjer ekki þann
greiða. — Enda er þetta ekki nema
sanngirnis krafa frá minni hálfu.
— Nú, og auk þess, eru kanúkarnir
bestu kunningjar mínir. Jeg trúi
því tæpast fyr en jeg tek á, að þeir
muni • bregðast mjer.“
„Hvaða astæðu ættu þeir líka að
liafa til þess?“
„Æ, jsetta kvenfólk! Það er altaf
svo úrræðalaust. Og hver svo sem
endirinn verður, þá ætla jeg strax í
dag að hafa tal af kanúkunum.“
— Er degi tók að halla, klæddist
Pjetur í viðhafnarbúning sinn, og
hjelt á fund kanúkanna.
Pjetur hjelt fyrst á fund yfirkan-
úkans, og talaði máli sínu við liann.
— „Kæri Pjetur!“ svaraði kanúkinn,
„jeg heiti þjer þvi, að jeg skal inuna
Saga eftir Eugéni Plaucud
eftir þjer, en auðvitað verð jeg svona
til málamynda að bera þetta undir
hina bræðurna."
Pjetur gekk á fund þeirra hvers
um sig, og bar upp erindi sitt fyrir
þeim. Og þeir svöruðu allir á eina
lund, að þeir ættu erfitt með að neita
honum um nokkurn greiða. Og hjetu
honum að þeir skyldu muna eftir
honum.
Þegar Pjetur kom heim neri liann
saman lófunum af kæti yfir árangri
ferðarinnar, og sagði við konu si,na:
„Jæja Ivatrín! Þá er nú þetta vandr-
æðamál loksins klappað og klárt.
— Þvi segi jeg það, sem jeg hefi
allaf sagt, að kvenfólk er bara kven-
fólk, og er altaf sjálfu sjer líkt. —
Þú hefðir bara átt að sjá hversu
kanúkarnir tóku á móti mjer. —
Þetta eru mestu ágætismenn.“
„Mikið dauðans flón getur þú
verið,“ sagði Katrín, og hrærði i
grautarpotlinum.
Sunnudaginn, næsta þar á eftir,
var klerkasamkundan kölluð saman
til að ræða þetta landsskuldarmál.
— Og allir kanúkarnir, — hver einn
og einasti, án undantekningar; þver-
tók fyrir að verða við óskum Pjet-
urs.
Vesalings maðurinn gat hvorki
neitt svefns nje matar fyrst í stað
eftir þessi vonbrigði.
„Hefðu þeir bara látið vera með
að lofa því, að inuna eftir mjer.“
Tautaði hann í sífellu. Ivona hans
þagði, þó henni fyndist ekki ástæða
til annars, en að gera gys að lionum
fyrir flónskuna. En hún var vænsta
kona og hálf vorkendi bónda sin-
um.
Pjetur jafnaði sig þó von bráðar
aftur; hjann umgekst kanúkana eins
og ekkert hefði ískorist, og mintist
ekki framar á þetta mál. — En liann
beið rólegur eftir degi liefndarinn-
ar.
Hátíðisdagur heilágs Kláusar fór
í hönd, og var það afmælisdagur
Pjeturs. Hann fór að nýju í spari-
l'ötin, og gekk á fund kanúkanna,
og bað þá að gera sjer þá sæmd, að
borða miðdegisverð hjá sjer á af-1
mælisdaginn.
Kanúkarnir þurftu ekki að halda
neina klerkasamkundu til að ræða
þetta mál. — Og næsta sunnudag,
er þeir höfðu lokið tiðasöng, fóru
kanúkarnir að tínast upp að „Sant-
Mári“. Þeir voru banliungraðir og
hlökkuðu mikið til matarins, sumir
sögðu, að þeir hefðu kvöldið áður
farið i lyfjabúðina, til að verða enn
þá lystugri. — En óvíst er livort
það er satt.
Hvort sem þetta er skröksaga eða
ekki, þá var víst um það að garnirn-
ar gauluðu i kanúkunum af hungri;
þegar þeir fóru að setja pentudúk-
ana á sig.
Til þess að ná sjer ennþá betur
niðri á kanúkunum liafði Pjetur
látið bera alla rjettina á borðið:
Súpu, grænmeli, steik og ábæti. —
Og ' auk þess var grjðarstór tóm
tin-skál, á miðju borði.
Er gestirnir höfðu beðið borðbæn-
ina og blessað matinn; sögðu þeir
allir einum rómi, að Pjetur væri
fyrirmynd annara að rausn og höfð-
ingsskap.
Það var sannarléga ánægjulegt að
sjá kanúkana sitja til borðs. Augun
ljómuðu og vatnið kom fram í munn-
inn á þeim. Matarilmurinn var lika
ágætur og það var auðsjeð að þeir
ætluðu að gera matnum bestu skil.
„Eftir hverju erum við annars að
biða?“ sagði Brandur kanúki, sem
var glorliungraðastur þeirra allra.
Þá stóð Pjetur upp í skyndi, þreif
hvert matarílátið á fætur öðru og
fleygði öllu í stóru tin-skálina á
borðinu. Súpunni, grænmetinu, steik-
inni og vínföngunum. Og hrærðri
svo sem ákafast i öllu saman.
„Hvað ertu að gera maður?“ liróp-
uðu kanúkarnir hver í kapp við ann-
Framliald á næstu siðu.