Fálkinn - 06.08.1943, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
/
Æfintýri sjómannsins
Framhaldssaga eftir Philip Macdonald
gæti hafa átt þá .... Þeir vöktu hjá hon-
um óljóst hugboð, og hann flýtti sjer yfir
að borðinu og tók lokið af öðrum kass-
anum.
-,Ja, þvílík hundahepni !*‘ tautaði hann
hrifinn, því að eínhver hafði verið svo
hugulsamur að spara honum ómakið og
fundið einmitt það sem liann var sjálfur að
leita að. í kassanum lágu smáhögglar i röð
og reglu; húið var að binda utan um þá,
og blekið á miðunum, er festir voru við
])á var naumast orðið þurt. í einum höggl-
inum voru sendibrjef með sömu smágerðu
rithöndinni og var á blaðinu sem hann
tók úr stirnaðri greip liinnar myrtu, en
það lá nú ásamt öðru smádóti i treyju-
vasa Toms gamla.
Ilann las brjefin yfir í flýti og athugaði
einnig bögglana. Svo gægðist hann í hinn
kassann, en í honum voru engin brjef,
heldur hálfbrunnið drasl úr eldstónni og
hárnálar og eldspýtur og þessháttar, en
jafn vendilega frá öllu gengið og í hinum
kassanum; á merkjaseðlana var skrifað með
klunnalegri hendi, hvar hver hlutur um
sig hefði fundist. Það væri svnd að segja,
að lögreglustjóri hjeraðsins vendi ekki
menn sína á vandvirkni i starfinu.
Sjómaðurinn stakk brjefunum í brjóst-
vasa sinn, en ljet hitt kyrt. „Þakka yður
hjartanlega fyrir hjálpina!“ sagði hann
svo og sneri sjer að föngunum. Þeim
gramdisl bersýnilega bros hans og' tilburð-
ir engu minna en orðin, sem fylgdu þeim.
Hann slökti á lampanum, þreil’aði sig
út úr berberginu og lokaði hljóðlega á eft-
ii sjer.
X. KAFLI.
Hann skundaði nú fram ganginn í átt-
ina til eldhússins, en stansaði fyrir fram-
an dyrnar á lierbergi því, er Vallí hafði
húið i, stakk lyklinum í skrána og læddist
inn fyrir. Hann gekk að rúminu, þar sem
iögregluþjónninn kúrði enn, og skoðaði
hann vandlega við birtuna frá vasaljósinu
sínu.
Rannsóknin leiddi í ljós ljóta skrámu á
höfði mannsins, er hafði fengið aðkenn-
ingu að heilahristing — sárið var að öðru
leyti ekki alvarlegt og sjómaðurinn fór því
rólegur út ifrá honum ,og læsti, en skildi
lykilinn eftir í skránni i þetta sinn.
Að svo búnu hjelt hann rakleitt fram i
eldhúsið og lýsti á undan sjer. Hann rendi
slánni frá hurðinni, er sneri út að húsa-
garðinum og sneri lyklinum og opnaði upp
á gátt.
Hann hafði slökt á vasaljósinu áður en
hann opnaði, en þegar hann kom út í
hlýtt og gagnsætt næturhúmið og kallaði
lágt á Betty, heyrði liann hljóð úr horni og
sá einverja undarlega þústu. er kom honum
til að gleyma allri varúð og bregða aftur
upp ljósi. Hann starði í fyrstu forviða á
það, sem blasti við sjónum hans, en síðan
greip liann óstjórnleg löngun til að lilæja
og lengi vel hristist hann allur af niður-
bældum hlátri.
Hann færði sig nær, allur í keng af kát-
inu og brá enn einu sinni upp ljósi. Alt
var óbreytt. Betty, hreyfingarlaus eins og
myndastytta, stóð yfir manni, sem lá á
bakinu, og málmbnapparnir á treyjunni
lians glitruðu og glömpuðu í ljósgeislanum
Hann var líka eins og hann væri skorinn
úr trje, en hafði meðvitund og var ómeidd-
ur. Ilann leit upp, varirinar skulfu og ótt-
inn skein úr augunum, er 'störðu á hið
stóra trýni, er dró upp varirnar við munn-
vikin, svo að skein í vígtennurnar, eins og
tennur í gildru, sem beið þarna stöðugt
beint við nefið á honum.
„Sleptu lionum, Bet!“ sagði sjómaðurinn.
Hún þokaði sjer hnarreist í áttina til hans
eins og hún vildi segja: „Þá er nú þetta í
lagi; en þurfi einhvers rneira með, þá er
jeg til taks,“ og stóð á verði nokkur skref
frá honum. Maðurinn hreyfði sig örlítið, og
langt neðan úr hálsinum á Betty heyrðist
veikt urr, ögrandi og ógnandi. Hann lá þá
aftur kyrr, og hreyfði hvorki legg nje lið.
Af þessu fór sjómaðurinn, sem nú var
kominn galsi í aftur að brosa með sjálf-
um sjer. Hann sá í huga sjer alla söguna.
Sá lögregluþjóninn, sem var á verði fyrir
utan læðast að eldhúsdyrunum i þeim til-
gangi að hjálpa hinum hugdjörfu fjelög-
um sínum, er öskruðu og stöppuðu inni í
húsinu. En áður en það megi takast, þýtur
einhver ferlegur skuggi út úr gluggaskot-
inu, ræðst á hann og íleygir honum til jarð-
ar. Þegar hann fer að átta sig á lilverunni
og er hættur að sjá stjörnur, liggur hann
endilangur á jörðinni, en rjett við nefið
á honum er glottandi hundstrýni í meira
lagi ófrýnilegt. í hvert sinn er hann ætlar
að hreyfa sig eða reka upp ljóð fer skepn-
an að urra og beittar tennur blika í blóð-
rauðum, slapandi skolti ....
Enn á ný varð sjómaðurinn að láta hend-
ur standa fram úr ermum. Það sauð niðri
í honum hláturinn á meðan liann batt og
keflaði fjórða fórnardýr sitt; var það ljett
verk, því að maðurinn rey.ndi ekki að snú-
ast til varnar.
Hann skutlaði honum inn í eldhúsið og
valdi honum þar miður virðulegan sess
undir vaskinum, innan um lýoppa og kirn-
ur. Síðan fór hann út og lokaði húsinu.
Erindi hans var lokið; sönnunargögnin láu
í vasa hans, svo að' nú gátu þau hugsað til
heimferðar Betty og hann.
Þau fóru sömu leið og þau komu, skriðu
undir girðinguna og inn i dimman skóginn,
þar sem óhætt var að ganga upprjettur.
Sjómaðurinn var ljettur í spori, en
gleymdi þó ekki að fara varlega, og ósk-
aði sjálfum sjer til hamingju með leiðang-
urinn. Honum var nærri því hlýtt til lög-
regluþjónanna, er hann hugleiddi, að án að-
stoðar þeirra hefði honum sennilega aldrei
tekist að finna brjefin einsamall og aðeins
með vasaljós til að lýsa sjer. Þeir höfðu
efalaust gert húsrannsókn margir saman
um hábjartan daginn, en brjefin voru samt
sem áður elcki komin í leitirnar, þegar
slcift var um vörð undir nóttina, því að þá
hefðu þau tafarlausl verið flutt á næstu lög-
reglustöð ásamt gögnunum —
Á meðan þau hlykkjuðust áfram i gras-
inu á milli girðingarinnar og skógarins,
liafði hann hvíslað að Bettv: „Mig langaði
ekki beinlínis í bjerann þinn í þetta ■skifti.
Fjórir i einu er full mikið af því góða!“
En lánið hafði sannarlega leikið við hann
þetta kvöld, hugsaði hann og varð þess nú
var, að þau nálguðust þann stað, er þau
urðu að fara úr skógarþykninu út á ber-
svæði heiðarinnar, til ])ess að komast yfir
í skóginn heim til sín.
En alt í einu rak Betty upp lágt viðvör-
unargól eins og hún vildi segja: hingað og
ekki lengra! Þau stönsuðu bæði og lögðu
við hlustirnar.
Utan úr náttmyrkrinu, er var þrungið
l'úsundfaldri angan jarðárgróðursins, barst
ofur veikt hljóð. Það var ekki unt að segja
hvers eðlis það var og hvort það var langt
i burtu; og ekki vissi hann lieldur úr hvaða
átt það kom fyrr en honum varð litið á
hundinn, sem spenti eyru og skott. Sjó-
maðurinn varð líka aflur að eyra og um
síðir skildist honum, hvað þetta var. Það
var mannsrödd, þó ekki venjulegt manna-
mál. Megintónninn var hár, en þó ofinn
dýpri hljóðum. Þetta liljóð kom illa við
hann, því að meðan hann var að hlusta á
það, bljes það honum í brjóst þunglyndi,
sem seytlaði fyrst ofur hægt, en varð svo
að flóði, er skolaði burt fögnuðinum, sem
bægt hafði áhyggjum hans á burt. Honum
virtist hljóðið verða skýrara. Hann stóð
hreyfingarlaus og reyndi að finna einverja
sennilega skýringu á því. Það liækkaði og
lækkaði, kæfði ok kom á ný, sárt og sorg-
mætt, og alt í einu skildist honum, að þarna
var lcona að gráta.
Þá gerði hann það, sem hann aldrei síðar
gat skilið, er litið var á það hvernig á stóð.
Hann fór beint í áttina á gráthljóðið og
hirti vorki um lögreglu nje manndráp, nje
það mikla fje, er lagt hafði verið til höfuðs
honum. Það lá lengra inni i skógarþykninu
og með hverju skrefi varð skíman, er stýrt
liafði fótum hans, daufari. Gangurinn varð
nú æ erfiðari. En Betty fór á undan. Hún
hvarf sjónum hans, en hann staulaðist á
eftir.
Er hann liafði farið einar hundrað stikur,
er virtust heil míla, rakst hann á tikina.
Hún var að þefa af einhverri hrúgu, sem lá
upp við trjtí í jaðrinum á litlu rjóðri. Þar
var nægileg skíma til að sjá að minsta kosti
höndina fyrir framan nef sjer eða stíginn
við fætur sjer.
Gráturinn var nú hljóðnaður. Sjómað-
urinn gægðist varlega niður fyrir sig og
kom þá auga á eitthvað ljósleitt, sem við
nánari athugun var kvenmannshönd, er
strauk blíðlega um kollinn á Betty. Hann
færði sig nú út úr myrkrinu undan stóra
trjenu, sem bafði hulið hann til þessa. Það
kom á hann hik; honum hafði ávalt verið
óljúft að blanda sjer i einkamál annara,
en nú varð ekki snúið við,.