Fálkinn - 06.08.1943, Blaðsíða 13
F ÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 464
Lúrjett skýring:
I. Fjórar samstæður, 7. Þjónustu-
stúlka, 11. Hás, 13. Stöng, 15. Þeir
fyrstu, 17. Streymdi, 18. Gaddur,
19. Forsetning, 20. Andköf, 22. Ein-
kennisstafir, 24. Tveir eins, 25. Tit-
ill, 20. Simnefni, 28. Ferðalags, 31.
Fæðir, 32. Órjett. 34. Vond, 35.
Iívenmannsnafn, 30. Ættarnafn, 37.
Friður, 39. Titill, 40. Elska, 41. Lag,
42. Bugða, 45. Óþektur, 40. Trylt,
47. Stafur, 49. Sófl, 51. Þingmaður,
53. Vörumerki, 55. Sagnmynd, 50.
Pelaglas, 58. Gerð, 00. Gróðrarblett-
ur, 01. Samtenging, 02. Mynni, 04.
Elska, 05. Verslunarmál, 00. Húsdýr,
08. Fljótur, 70. Efnafr.sk.st., 71.
Kompa, 72. Rír, 74. Þroskist, 75.
Menn.
Lóðrjett skýring:
1. Skóf, 2. Tveir eins, 3. Lík, 4.
Þjáir, 5. Mannsnafn, 0. Þrír eins,
7. Verð, 8. Hress, 9. Goð, 10. Fjár-
munir, 12. Eyrir, 14. Svip, 10.
Beygja sig, 19. Tónverkið, 21. Munn-
ur, 23. Kjörgripur, 25. Sveit, 27.
Ofn, 29. Tvíhljóði, 30. Undir skjöl-
um, 31. Ögn, 33. Sögn, 35. Ábati,
38. Skelfing, 39. Lágði, 43. Dreng,
44. Rjett, 47. Gælunafn, 48. Leiðsl-
ur ef., 50. Dulnefni, 51. Sund, 52.
Tveir eins, 54. Kyrrð, 55. Bónastagl,
50. Fljótur, 57. Horfa, 59. Sprotar,
01. Fylgdi eftir, 03. Stúlka, 00 Ælt,
07. Efni, 08. Smaug, 09. Kvenmanns-
nafn, 71. Bókstafur, 73. Einkennis-
stafir.
LAUSN KR0SS6ÁTU NR.463
Lárjett ráðning:
1. Tjara, 7. Svæði, 11. Farga, 13.
Rekir, 15. Of, 17. Grár, 18. Álún,
19. Ár, 20. Mas, 22. II, 24. Fr, 25.
Aga, 20. Funi, 28. Lukka, 31. Sker,
32. Táls, 34. Mul, 35. Brun, 30.
Vík, 37. Kr. 39. Er! 40. Rgn, 41.
Raungóður, 42. Sól, 45. Rf, 40. An,
47. Æsa, 49. Laun, 51. Tjá, 53. Næði,
55. Egna 50. Smári, 58. Sult, 00.
Lag, 01. Ók, 02. Na, 04. Rar, 05. Gr,
00. Kram, 08. Anna, 70. Ró, 71.
Narra, 72. Minka, 74. Ranka, 75.
Tauma.
Lóðrjett ráðning.
1. Tromf, 2. Af, 3. Rag, 4. Arri,
5. Mar, 0. Þrá, 7. Skúr, 8. Vin, 9.
Ær, 10. Iðrar, 12. Gáll, 14. Elfa,
10. Fauti, 19. Ágeng, 21. Snák, 23.
Skuggsjár, 25. Akur, 27. II, 29. Um,
30. Kl, 31. Sr, 33. Skarn, 35. Brunn,
38 Rut., 39. Eða, 43. Ólgar, 44.
Lang —47. Æður, 48. Silar, 50.
Ua, '51. Tm, 52. Ár, 54. Æs, 55. Elg-
ur, 50. Skar, 57. Inni, 59. Tróða,
01. Orri, 03. Annt, 00. Kak, 07. Mal,
08. Amt, 09. Aka, 71. N N, 73. Au.
„Er .... gel jeg .... er nokkuð að?“
spurði liann loks og vafðist lunga um tönn.
Honum fanst spurningin alt í einu svo ó-
viðeigandi og heimslculeg, að liann kafroðn-
aði og þakkaði sínum sæla fyrir myrkrið.
Þögnin, er varð á eftir orðum hans var
sú dýpsta ogæinkennilegasla, er hann hafði
lifað þessa nótt, ólík hinni lamandi, viösjálu
kyrð, er liafði fylt hann skelfingu heima í
húsinu. Þessi þögn var nistandi sár og
þrungin eftirvæntingu; fyriiboði stórfeldra
hamfara, líkust logni á undan stormi.
Sjómaðurinn beið þóss er verða vildi,
teygði höfuðið lítið eitt fram, boginn í herð-
um. Betty nuddaði hausinn við lmjen á
honum, en hlaut hvorki lof nje last. Hana
stórfurðaði á þessu tómlæti fjelaga síns.
Nú færðist líf í hrúgaldið, sem hímdi upp
við trjeð. Sjómaðurin heyrði þrusk, það
skrjáfaði í kjól, og hann fann það, fremur
en hann sæi, að frammi fyrir honum stóð
há og fönguleg kona. Hann sá liana aftur
fyrir sjer í huganum, þar sem hún stóð fyr-
ir utan krána og horfði á eftir honum. Það
fór um hann, snöggur, heitur straumur við
endurminninguna og nú liljómaði rödd
hennar í eyrum hans á ný:
„Þú! Er þetta virkilega þú?!“ kallaði
hún lágt. Málrómurinn var dimmur og
ekkaþrunginn og kom við hjarta hans.
„Já. En.......“ byrjaði hann, en gleymdi
svo alveg, livað hann ætlaði að segja.
„Þú!“ sagði hún enn, og kom svo nærri
honum, að svalur andardráttur hennar ljek
um vanga hans. „Þú, hjerna!“ Hún teygði
upp handleggina, tók utan um hálsinn á
honum og dró liöfuð hans niður lil sin.
Eitthvað heitt og mjúkt kom við andlitið á
honum og þegar liann lyfti liöfðinu aftur,
voru varir hans saltar og votar.
„Þú komst ekki,“ sagði hún.
„Jeg ......jeg,“ stamaði liann Hvernig
átti jeg að geta það?“ Hann reyndi að ryfja
upp fyrir sjer í huganum hið ávala, föla
andlit, sein iivíldi við barm hans í myrkr-
inu. Hann reyndi að lesa í augum hennar,
en nóttin var dimm og huldi öll svipbrigði.
„Néi ...... Þú gast ekki komið. Það er
alveg satt,“ sagði hún liægt.
Alt í einu var sem hann rankaði við sjer.
Hann greip svo óþyrmilega utan um úln-
liðinn á henni að flestar konur hefði hljóð-
að af sársauka. „Maður frjettir ýmislegt á
förnum vegi,“ sagði hann í nöprum tón.
Hún færði sig frá honum og svaraði í
sama tón: „Hvað áttu við með því?“
„Vertu ekki með nein látalæti!" sagði
sjómaðurinn svo hranalega, að honum
hlöskraði sjálfum.
Þá rak hún upp hlátur; kastaði til höfð-
inu og liló sluttum og beiskum hlátri.
„Heimskingi!“ var það eina, sem hún
sagði.
Skyndilega. varð sjómaðurinn gripinn
ofsalegri hræði; í huganum var hann marg-
búinn að segja skilið við þessa konu, á-
kveðinn i að láta sjer standa á sama um
liana; en á þessari stundu fyltist hann ó-
skiljanlegu liatri til hennar, sem stóð þarna
í myrkrinu og storkaði honum. Hann hristi
á henni handlegginn og muldraði milli
tanna sjer:
„Já, jeg er erkiflón! En þú...... þú ert
svo saklaus, að þótt munnurinn á þjer sje
rauðglóandi af lýgi væri ekki hægt að hræða
upp í þjer smjörflís! En nú veit jeg hverj-
ir eru vinir mínir og hverjir eldci! Skilurðu
mig? Ein þeirra iieyrði til þín.“ Hann hjelt
enn um úlfliðinn á henni. „Þú veist heil-
mikið um mig, er það ekki? Og ekkert feim-
in við að segja frá því!“
„Sleptu mjer!“ stundi hún með rödd,
sem var hás og dimm af sársauka.
Hann þeytti henni frá sjer. ,Þu bjóst ekki
við að jeg mvndi frjetta það, var það? Jeg
komst að því samt........ þú og þessir lög-
reglusnápar, ha!“ Hann skirpti.
Það varð þögn. Að lokum spurði hann
hálf hránalega:
„Er það annars satt, að þú liafir sagt til
mín? Segðu mjer eins og er.“
„Þú virðist vita þetta alt saman,“ sagði
hún kjökrandi. „Það er ekki til neins, að
jeg fari að útskýra það .... til hvers væri
það svo sem?“ Röddin sveik hana og end-
aði í hálf snöktandi, vonleysislegu andvarpi
sem kom ónotalega við sjómanninn. Hann
varð eitthvað undarlegur í hálsinum. „Þú
ætlar að segja ....“ byrjaði hann, en þá
greip hún eldsnögt fram í fvrir honum:
„Jeg ætla ekki að segja neitt! Jeg á ekkert
vantalað við þig. Jeg er svo sem ekki neitt
.... aðeins kona, sem var nógu vitlaus til
að kasta mjer í fangið á þjer. Hvers vegna?
Jeg skil það ekki nú. Liklega hefi jeg hald-
ið, að jeg .... að þú værir öðruvísi. Ó,
heldurðu að jeg viti ekki livað þú ert að
hugsa! Þú álítur auðvitað, að jeg sje ein af
þeim, er sefur hjá Tom í nótl, Dick á morg-
un og George hinn daginn — sem sagt
hverjum, sem að garði ber. Gjörðu svo vel,
trúðu því sem þjer sýnist. Jeg ætla ekki að
hafa fyrir því, að leiða þig í allan sann-
Ieikann. En jeg.endurtek það, að þú ert
heimskingi! Þú hefðir átt að vita betur,
eftir það, sem okkur fór á milli þá nótt —
i stað þess að trúa allskyns sögusögnum og
virða mjer alt á versta veg. Þú áttir að
vita betur, segi jeg .... það var líka rangt
af mjer, að trúa þessu um þig ....“ Hinn
ástríðuþrungni, skrykkjótti orðaflaumur
hljóðnaði óvænt, en rjett á eftir kvað við
hvellur kuldahlátur utan úr myrkrinu. Sjó-
maðurinn hreyfði sig; varir lians opnuðust,
en áður en liann fengi sagt nokkuð tók hún
aftur til rnáls: