Fálkinn - 13.08.1943, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N Nx
YNGfftf
bS/&NfttfftNIN
Brúður sæprinsins
Einu sinni var ung stúlka, hún
var dóttir ríks fyrirmanns. Hún var
svo falleg að orð fór af því um iáð
og lög, og nú fóru biðlarnir að koma
til liennar úr öllum áttum. En stúkk-
an — Rosita lijet lnin — var drembi-
lát og stór upp á sig, og liryggbraut
alla biðlana þó að henni þætti vænl
um einn þeirra. Það var greifason-
urinn Roberto.
„Jeg giftist aðeins konungi eða
prins,“ sagði hún montin. „Jeg vil
eiga lieima í konungshöll og eignast
kórónu á liöfuðið."
„Þú getur eignast kórónu á liöf-
uðið og átt heima í höll, ef þú gifl-
ist mjer,“ sagði Roberto.
„Jeg kæri mig ekkert um greifa-
kórónu,“ sagði Rosita fyrirlitlega.
„Jeg vil eignast drotningarkórónu."
En svo leið langur tími og eng-
inn kom konunglegí biðillinn. Rosita
var fokreið yfir því, en Roberto
þótti vænt um það, því að þá var
kanske einhver von fyrir liann. En
þessi von varð að engu. Því að loks
kom konunglegur biðill til Rositu.
Hann kom siglandi á stóru skipi, og
með honum var fjöldi manna.
Hann hjet Wello prins og var
fríður maður. Ilárið var gult og
augun blá eins og hafið. Klæði
hans voru úr grænu flaueli, brydd-
uð með ljómandi failegum skinn-
um, sem var svo mjúkt og loftmÍK-
ið að það líktist mest sjávarfroðu.
Hann sagðist vera konungsson, og
að faðir hans ætti stórt ríki, fagr-
ar hallir og mikil tuðæfi og fjár-
sjóði. Og allt þetta átti hanr> að
erfa.
„Faðir minn er allra konunga rík-
astur,“ sagði hann. „Hann á fegurri
perlur, en þú hefir nokkurntíma
sjeð. Þegar þú verður drotnmgin
mín munt þú skreyta þig fegurri
gimsteinum, en nokkur drotning i
veröldinni hefir gert. .i :g fvlli skart-
gripaskrínið þitt pe.lum og eðal-
steinum, sem eru stórir eins og kú-
skeljar, og kórónan sem þú færð,
verður dýrari en alt landið, sem þú
býrð í.’‘
Nú Iíkaði Rositu. En þó var ein-
hver kvíði í henni innan um alla
hrifninguna. Þó að Wello prins væri
fallegur, þá fann hún, að luin mundi
aldrei geta. elskað hann af öllu hjarta
Þegar hún kysti hann, ' þá fanst
henni eins og hún kæmi við nöðru,
varir hans voru kaldar og þvalar,
og jiegar hann brosti til liennar fór
hrollur um hana, þvi að tennurnar
í honum voru ekki eins og i öðrum
mönnum. Þær voru litlar og odd-
hvassar, eins og í fiski.
En þegar liann var að segja henni
frá auðæfum sínum og höllunum
glyemdi hún öllum kvíða, en óskaði
þess eins að hann brosti ekki til
henar eða kysti liana.
Wello prins vildi giftast Rositu
sem allra fyrst, en brúðkaupið átti
að fara fram lieima lijá honuni, þvi
að foreldrar hans gátu ekki farið
í langferðir.
Þegar Rosita kvaddi foreldra sína
og Roberto greifa var liún hrygg i
hug, því að nú fyrst fann liún, að
hún elskaði Roberto, en liafði óbeit
á Wello prins. En lienni fanst ekki
hlýða að rjúfa lieit sín við liann á
siðustu stundu og reyndi að hugga
sig við alla skartgripina og fallegu
fötin, sem lnin fengi, þegar hún yrði
drotning.
En Roberto var harmi lostinn yfir
að missa liana og honum fanst hún
væri að stofna sjer i mikla hættu.
Þess vegna laumaðist hann um borð
í skip Wellos; hann varð að sjá
livert farið væri með hana Rositu
hans, og hann vildi hafa gát á, að
henni yrði ekki gert neitt ilt. Og
svo ljet hann skipið sitt sigla á eftir
þeim, í liæfilegri fjarlægð.
Þcgar skip prinsins var komið á
haf út og Rosila sá ekki annað en
haf og himinn, fanst henni hún
verða svo ofur einmana og langaði
mest til að komast lieim til skyld-
menna sinna. Nú fann hún, að henni
stóð á sama um alla fjársjóðu ver-
aldar og að drotningartignin var
hjegómi, sem ekki var vinnandl til
fyrir Wello prins. Henni fanst blóö-
ið storkna í æðunum, þegar hún
leit á hann. Þarna stóð hann með
sigurglott á vör.
Rosita stóð upp og reikaði til
lians. „Fyrirgefðu rnjer,, Wello prins.
Jeg finn að jeg get ekki komið með
þjer — jeg get aldrei gifst þjer.
Gerðu svo vel og farðu með mig
aftur heim til foreldra minna, og þá
skal jeg altaf minnast þín með þakk-
læti.“
„Flytja þig lieim aftur!“ orgaði
prinsinn. „Jeg ætti nú ekki annað
eftir. Ónei, þú kemst aldrei heim aft-
ur.“
„Rosita náfölnaði „Hvað crt þú
að segja. Þú, sem lofaðir, að jeg
skyldi fá að heimsækja foreldra
mína, þegar jeg vildi.“
Nú skein í ljótu tennurnar á prins-
inum og hann hló dátt.
„Nei, enginn á afturkvæmt frá
hafsbotni,“ sagði hann.
„Frá hafsbotni?" endurtók Ros
ita hrædd. „Hver ertu?“
„Jeg er sæprinsinn og þú átt að
verða sæprinsessan mín og síðar
drotningin mín.“
Rosita hljóðaði. „Hver.s vegna
gabbaðir þú mig?“ stundi húu.
„Af því að jeg elska þig. Komdu
með mjer, þú veist ekki hve fall-
egt er í mínu ríki. Höllin er úr feg-
urstu kóröllum, með perlum og gim-
steinum, og gólfin úr silfri. I.itlu
ofan í sjóinn, þar sem sólblikið er
á. Þar niðri á jeg heimta.“
„Nei, aldrei. Þá fengi jeg aldrei
framar að sjá fögru veröldina, þar
sem sólin skín og himininn er blár.
Jeg ætli að lifa ofan í köldu, dimnm
vatni — og með þjer,“ bætti liún
við. „Nei, heldur kýs jeg dauðann.“
Wello prins liló og liláturinn var
eins og hrimgnýr og slormhvinur.
„Það stoðar ekkert — nú á jeg
þig!“
En á sömu stundu stóð Roberto
andspænis þeim. Prinsinn æpti af
vonsku og Rosita af gleði. Hún vafði
örmunum um hálsinn á Roberto og
hann þrýsti henni fast að sjer.
„Nei, jeg á hana en ekki þú, við-
bjóðslegi sædraugur!" sagði Roberto.
„Jeg sleppi lienni ekki!“
í lieiftinni ætjaði sæprinsinn að
ráðast á þau, en þá tók Roberto
upp krossmark og lijelt því fram fyr-
ir sig. Sæprinsinn hörfaði þá undan.
Ilann gnísti lönnum af reiði og
hrópaði: „Þá skulúð þið bæði
deyja!“
Svo veifaði liann töfrasprota og
þá liðaðist skipið í sundur. Wello
prins sökk glottandi niður úf öld-
unum ofan í ríki sitt, en Roberto
barðist við að halda Rositu og ’sjer
uppi ásundi.
En mennirnir á skipi lians liöfðu
sjeð ófarirnar og komu nú á vetl-
vang. Og þeim tókst að bjarga
Roberto og Rositu, og svo fór skipið
heim.
Foreldrar Rositu urðu afar glöð,
er þau sáu liana aftur, því að þeim
liafði aldrei lilist á Wello prins.
Skömmu síðar var brúðkaup Roh-
crto og Rositu haldið. Þau Ijómuðu
af ánægju, og Rositu furðaði á, að
sjer skyldi ntikkurntíma hafa dottið
í liug að kásta annari eins gæfu á
glæ, — jafnvel þótt drotningarkór-
óna væri i boði.
,---------------------------
S k r í 11 u r.
____________________________j
Framtíðar-sparsemi:
Frú Skens (við lrú Glcns, sem er
að stíga inn í flugvjelina sína): —
Hvert eruð þjer að fara, frú Glens?
Frú Glens: — Norður á Akureyri.
Það borgar sig nefnilega alls ekki
að kaupa ketdeigið í frikkadellurn-
ar sínar lijerna. Það kostar 5 aurum
minna á Akureyri.
Gáta:
Pjesi: — Það hefir fjórar fætur,
og getur þó ekki gengið — hvað held-
urðu að það sje?
Drjesi: — Nei — jeg get ekki ráð-
ið fram úr því. Hvað er það?
Pjesi: — Skelfing ertu vitlaus.
Það er borð.
Frúin: — Heyrið Jijer, Anna. Nú
hafið Jijer enn einu sinni mölvað
fyrir mjer ábælisdisk. Nú hlýtur
þetla að hætta.
Anna: — O sei, sei, nei. Það eru
fjórir diskar eftir.
- Jeg er að lmgsa uin að gefa
honum frænda l'imtíu vindla i af-
mælisgjöf. Heldurðu að maður geti
gefið honum nokkuð, sem honum
þykir vænna um?
— Já, hundrað vindla.
Kennarinn: — Segðu mjer nú salt
Sæmi. Hver skrifaði stílinn Jiinn?
Sæmi: — Hann pabbi.
Kennarinn: — Og gerði hann það
einn?
Sæmi: — Nei. Jeg.hjálpaði hon-
um dálítið.
— Heyrðu, Durgur! Reyndu nú
að stilla þig um að vera að ergja
þig yfir, að þú skulir vera svona
digur!
— Ef jeg ergi mig ekki yfir þvi,
þá mundi jeg verða enn þá digrari.
Kennarinn: — Ef jeg segi: „Jeg
er l'arinn!“ er það Jiá rjett mynduð
setning, Pjetur litli?
Pjesi: — Nei!
Kennarinn: Nú. Hvers vegna
ekki?
Pjesi: — Vegna þess, að þjer er-
uð hjerna enn þá!
Lófalesarinn: - Þjer munuð kom-
ast hjá öllum alvarlegum sjúkdóm-
um, verða nijög rík og komast á
háan aldur og........
Ungfrúin: — Hvað lialdið Jijer að
mig varði um það. Getið þjer ekki
sagt mjer, hvort það er hann Láki
eða hann Káki, sem bíður min?
Próf í Afríku.
Kennarinn (við svertingja, sem er
að taka próf til undirbúnings því að
bera út póst í Kongo): — Hve langt
er frá jörðinni til sólarinnar?
Svartur: — Það veit jeg ekki. En
ef þjer ætlist til að jeg beri út póst
á þeirri leið, þá lield jeg að það sje
best að jeg hætti við að taka prófið.
Góð auglýsing.
Sumstaðar i heiminuru eru fleiri
kvikmyndahús, að tiltölu við fólks-
fjölda, en í Reykjavik, og þess vegna
þurfa þau að auglýsa vel, til liess
að sýna ekki fyrir of mörgum tóm-
um stólum. Eitt kvikmyndahús aug-
lýsti svona:
Allt fólk yfir áttrætt hefir ókeyp-
is aðgang hjer, ef það kemur með
foreldrum sínurn.