Fálkinn - 13.08.1943, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Æfintýri sjómannsins
Framhaldssaga eftir Philip Macdonald
„Já, jeg hefi sannarlega verið lieimsk. Það
veit guð! En farðu nú! Farðu, í guðanna
hænum farðu og láttu mig í friði.“ Svo var
eins og drægi úr henni allan mátt; ástríðu-
eldurinn sloknaði jafn snögt og liann hafði
hlossað upp. Hún sellist þunglega þar sem
hún áður lá. Sjómaðurinn starði án afláts
út í myrkrið á liið föla andlit konunnar,
likast ljósu mistri, lionum fanst það hverfa
á einhvern yfirnáltúrlegan hátt ofan í hik-
svarta, hotnlausa móðu, er hún settist svo
skyndilega á jörðina ...... Hann steig á-
fram eitt skref, teygði fram armana, með
hálfkæft óp á vörunum; í sama bili harst
blælaus og þreytuleg rödd hennar að eyr-
Um hans:
„Farðu,“ sagði hún. „Farðu .... jeg vi1
vera ein.“
Hann fleygði sjer á hnjen, rjett hjá þeim
stað, ier röddin kom úr, og mælti: „En þú
sagðir lögregluþjóninum, að . . . .“
„Ætlarðu að fara?“ greip hún fram í
fyrir honum og sneri sjer að lionum og reis
upp við olnboga, svo að hann sá aftur móta
fyrir andlitinu á lienni.
„Jeg ætla ekki að fara, fyr en jeg hefi
fengið einhverja skýringu.“
„Þeir komu,“ sagði hún þá, „og spurðu,
hvort jeg þekkti þig.“ Málrómur hennar var
olundarlegur og þrákelknislegur eins og í
kenjakrakka. „Hvað átti jeg að segja þeim?
Að jeg vissi ekki neitt .... að jeg hefði
aldrei á sefi minni sjeð þig? Þegar þeir vissu
fyrirfram — nógir voru til frásagnar um
það —- að þú hafðir verið hjer um nóttina.
Til hvei's er þá, að látast ekki vita? Eða
láta yfirhevra sig eins og einhvern bjálfa?
Svo að mjer datt i hug .... jeg veit vel að
það var heimskulegt .... mjer datt í hug,
að jeg skyldi þykjast hjálpa þeim; gefa i
slcyn, að mjer væri illa við þig, hefði feng-
ið illan bifur á þjer frá upphafi. Jeg von-
aði, að með því tækist mjer að blekkja þá
- og mjer tókst það líka. Jeg laug þá fulla
af ýmsu, er jeg sagði að þú hefðir sagt mjer
sjálfur, eða þá vinnufólkinu, og eins við
karlana á kránni. Eintómur uppspuni og
blaður! En þeir gleyptu við því öllu —
trúðu mjer eins og nýju neti! Jeg sagði
þeim rangt til um, livert þú hefðir farið
hjeðan, og hvenær, ef ske kynni að það
gæti hjálpað þjer, en samlcvæmt þeim út-
reikningi gast þú eklci hafa lcomist nálægt
þessu andstygðar morði ........ En farðu
nú!“ Hún sneri sjer aftur undan, en hann
var sjer ekki skýrt meðvitandi um neitt,
nema nálægð hennar þarna í myrkrinu.
Alt í einu braust ekkaþrungið andvarp
frá brjósti hennar. Sjómaðurinn rjetti út
höndina og kom við öxlina á henni, mjúka
og ldýja undir þunnri treyjunni. „Jeg vissi
elcki — hvað átti jeg eiginlega að hugsa?“
IJún vjek sjer óþolinmóð undan snert-
ingu hans. Aftur sá hann glitta í andlit
liennar rjett fyrir framan sig um leið og
hún settist upp.
„Hugsa!“ mælti hún fyrirlitlega „Hugsa?
Hvar lcemst hugsun að í þessu sambandi?
Hvernig heldurðu að hefði farið, ef jeg
hefði sest niður og hugsað, ha? Jeg hefði
samstundis komist að þeiiTÍ niðurstöðu, að
þú værir sá seki. Já, ef jeg liefði hugsað —
en jeg gerði það ekki — af því að jeg þurfti
þess ekki. Jeg vissi nefnilega, að þú gast
eklci liafa gert það. Jeg efast elcki um, að
þú kunnir að deyða — en þú gætir aldrei
lengið þig til að murka lífið úr varnar-
lausri lconu.
Sjómaðurinn fann til einkennilegrar auð-
mýktar, þar sem hann lá á hnjánum. Hon-
um var innanbrjósts líkt og barninu, sem
finnur að það fær verðskuldaðar snuprur,
eftir að hafa breytt illa við reyndan og vitr-
an vin sinn. I öngum sínum sló hann út
með hendinni og sagði: „Jeg slcil .... nú
skil jeg þig. Vertu ekki að gráta.“ bætti
I ann við ákveðnari. „Gerðu það fyrir mig,
að hætta að gráta. Hann gerði sig líklegan
til að koma við hana aftur, en þá spratt hún
upp eins og fjöður.
„Snertu mig ekki!“ hrevtti hún út úr
sjer í sama liryssingslega tóniiium og hann
hafði heyrt liana nota við hónda sinn.
Sjómaðurinn stóð hægt á fætur. Þau
stóðu andspænis hvort öðru, en fyrir aug-
um beggja var aðeins sama Ijósa mistrið
]>ar sem andlit þeirra voru, og líkamir
þeirra svartir skuggar, er runnu saman við
næturhúmið. Það varð óendanleg þögn.
„Jeg ætla að fara lieim,“ ságði konan
eftir langa mæðu. En hún hreyfði sig ekki.
Hann endurtók orð hennar annars hugar,
en í spyrjandi tón.
„Það er svo sem elclci neitt skemtilegt
að lcoma heim núna. Það væri syi\fl að
segja,“ sagði hún blátt áfram og ástríðu-
laust eins og hún væri að i-æða annara
hagi.
Sjómaðurinn tók þessu umræðuefni feg-
ins hugar, hann var bæði ruglaður og utan
við sig og vissi það eitt, að hann yrði að
reyna að ná fótfestu í veruleikanum.
„Hvað er að?“ spurði hann. „Er hann
eitthvað erfiður núna?“
„Erfiður!“ Hún liló; raunar var það eklci
hlátur, heldur þetta einkennilega „ha!“,
sem hann botnaði aldrei í, liversu oft sem
hann lieyrði það. „Erfiður,“ endurtók hún.
„Hann er kominn í danðann!“
„Hvað segirðu !“ hrópaði hann undrandi.
„Þarna um nóttina ... . nóttina sælu
var hann dauðadrukkinn, eins og þú lík-
lega sást. Lælcnirinn sagði, að þá hefði hann
alveg farið með sig .... mælirinn var full-
ur, skilurðu? Hann hefir elcki náð sjer
síðan. Fjekk snert af slagi — og nú síðast
heilablóðfall. Húsið er fult af læknum og
hjúkrunarkonum dag og nótt .... en það
ætlar að dragast fyrir honum.“
„Jeg ....“ sagði sjómaðurinn. „Mjer
þykir . . . .“
Hún færði sig nær honum, rjetti upp
aðra höndina og greip um treyjuhornið
hans. Hún i*ykti í það og Iiristi, á meðan
orðin streymdu af vörum hennar:
„Ef þú segir að þjer þyki það leitt, slcal
jeg .... Þú harmar hann elclci! Svo fram-
arlega sem þjer stendur elclci lijartanlega
á sama, þá ertu feginn. Að öðrum kosti
crtu .... Nei, við slculum vera hreinskilin,
fyrir alla lifandi muni!“ hrópaði hún með
iieift í rómnum, hreinskilin um fram alt.
Jeg er að minsta kosti ekki hnuggin. Jeg er
fegin, fengin! Himinlifandi, heyrirðu það?
Og enginn slcal fá mig til að segja, að jeg
íiarmi fráfall hans! Ærleg og hreinskilin.
Jeg þrái að geta verið hrein og hein bæði
við sjálfa mig og aðra — en jeg hefi ekki
verið það, nje aðrir sýnl mjer hreinskilni.
Hvað er það annað en óhreinindi og vesal-
menska, að lialda áfram að búa með mann-
skepnu, sem mann hryllir við að horfa á
og hatar nálægð hans. Hatar! .... En nú
cr það búið; jeg álcvað að yfirgefa hann
— var staðráðin í því, morguninn, sem þú
fórst. Ilvort sem jeg færi ein, eða .... eða.“
Hún laulc ekki við setninguna; orðin svifu
í lausu lofti á milli þeirra. Hendur henn-
ar fitluðu enn við treyjuhornið hans eins
og í ráðleysi.
„En livað varstu að gera lijer .... grát-
andi úti í skógi?“ spurði sjómaðurinn, sem
vissi eldci sitt rjúkandi ráð.
Hún hrökk við; höndin, sem hjelt í
treyjuhornið hans varð hreyfingarlaus, og
hann fann hvernig hún stirðnaði öll frá
hvirfli til ilja.
„Heimskingi!“ hrópaði hún. „Ó, hvað þú
getur verið heimskur!“ Hún dró alt í einu
að sjer höndina; hann fann einlivern hvin
við eyrað á sjer og vissi ekki fyr en hún
rak honum löðrung, svo að undan sveið.
„Hvað á þetla nú að þýða?“ spurði hann
öldungis forviða.
Svarið, er hann fjekk kom álíka óvænt og
kinnliesturinn. Ilún hljóp í fangið á honum,
vafði hann örmifm og þrýsti honum að
sjer. IJún sveigði höfuðið aftur á halc; hann
laut niður, og nú gat liann lilcs greint svip-
hrigðin í föla andlitinu hennar og þreytu-
drættina í kring um stóru, dölclcu augun.
Svo fór hún að gi'áta, rólega og ástríðu-
laust eins og barn, sem er úrvinda af
þreytu. Hann sá varir hennar bærast og
augun blikuðu barmafull af tarum.
„Jeg skammast mín svo mikið,“ hvíslaði
hún. „Jeg ætlaði ekki að .... en mjer hefir
liðið svo illa .... kystu mig einu sinni —
haltu mjer fast og kystu mig.“
I brjósti sjómannsins reis alda heitra og
sterkra tilfinninga. Hann fjekk ákafan
hjartslátt og kom elcki upp nolckru orði.
Blóðið svall í æðum hans með dimmum,
þungum nið og fortíð, nútíð og framtíð,
fornar óskir og þrár, runnu saman við
þessa mikíu móðu, er vaggaði sál hans í
algleymisunaði, hann var kominn i liöfn.
Hann vafði hana að sjer og beygði sig
ofan að henni. Lágt sæluandvarp leið frá
brjósti hennar og höfuðið fjell lengra aft-
ur á bak.......
En i sama bili og varir þeirra mættust,
Ivfti sjómaðurinn liöfðinu snögl — eins og