Fálkinn - 20.08.1943, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
Robin. Hann tók í handlegginn á
henni og dró hana til baka, eins og
áfi vœri a'ð siða barnabarnið sitt.
„Trésor lians Victors!“ hvíslaði
ólaine. „Hvernig komst hann hing-
að?“
Þjóðverjarnir komu með hann
með sjer.“
Alaine svimaði í svip. Robin tók
liana og setti hana í stól.
„Þýski höfuðsmaðurinn reið lion-
um, þegar hann kom heim veginn."
Alaine varð náföl. „Þá hlýtur
Victor að vera dáinn."
„Þetta sannar ekkert — það getur
verið þvert á móti. En þjer megið
ekki fara út í hestlnisið, barónessa.“
„Hversvegna ekeki?“
„Trésor tryllist kanske við að sjá
yður, og það gætn stafað vandræði
af þvi. Aldrei skyldi maður ljósta
því upp, sem hægt er að þegja yfir.“
Alaine hugsaði sig um andartak.
„En jeg verð að rannsaka þetta
— jeg verð að fá skýringu.“
„Von Gradowitz getur eflaust gef-
ið yður skýringuna!“
Alaine starði á hann. Svo rjetti
liún honum báðar hendurnar.
„Þökk fyrir — Robin!“
Og nú fór Alaine að verða hug-
leikið að tala við von Gradowitz —
eigi síður en honum að tala við
hana, þó að ástæðan væri gagnstæð.
Um kvöldið, þegar dagsverkinu
var lokið, fóru greifafrúin og Alaine
að spila bezikk uppi i salnum. Von
Gradowitz og iiðsforingjar hans
voru þar líka. Greifaekkjan vildi
íækja húsmóðurskyldur sínar með
því að vera þarna iíka —- þó að hún
mælti ekki orð við gestiua, jafnvel
þegar von Gradowitz ávarpaði hana
á góðri frönsku. Hún ljet sem hún
skildi hann ekki. Höfuðsmaðurinn
fylgdist með spilinu af augljósum
áhuga, eða rjettara sagt: það var
Ataine, sem hann horfði á, kurteys-
tega og svo lítið bar á, en þó þann-
ig, að ekki varð um vilst.
Að kvöldi annars dagsins, þegar
greifaekkjan og Alaine sátu yfir
spilunum á nýjan leik, sneri Alaine
sjer alt í einu að höfuðsmanninum,
þar sem hann stóð við gtuggakist-
una og sagði:
,Er sjeð um hestana ykkar svo að
í Jagi sje?“
Von Gradowitz hneigði sig: „Það
er ein af fremstu skyldum lier-
mannsins, barónessa. Jeg liefi meira
;.ð segja sjerstaka ástæðu til að láta
injer ant um ,það, því að jeg hefi
cignast . .. .“ (hjer ætlaði liann að
segja „franskan", en leiðrjetti sig
og sagði „nýjan hesl! Dásamlegan
hest! Þjer ættuð að sjá hann, bar-
órtessa! Hann er einn fallegasti liest-
urinn, sem jeg hefi sjeð.
Alaine liafði einsett sjer að fara
cins tangt og hún kæmist.
„Jcg verð forvitin, að heyra þetta,
höfuðsmaður."
Von Gradowitz greip tækifærið.
, Má jeg segja yður frá þvi ....“
Alaine, sem hafði undirbúið greifa
frjúna undir þetta, sneri sjer að
henni og spurði: „Leyfir greifafrú-
in, að við liættum að spila um
stund?"
Greifaelckjan kinkaði kolli og von
Gradowitz fór að segja frá:
„Frakkar höfðu varið bæinn Baz-
ailles af mikilli hugprýði. Þegar
saxneska sveitin úr 23. herdeild
nálgaðist Bazailles, bað von der
Tann sveitina um að halda til Mon-
villiers — en sjálfur stefndi hann
norðvestan að Bazailles. Saxar rjeð-
usl nú á borgarmúrinn og loks varð
4. franska sjóliðasveitin að liörfa
undan úr bæjargarðinum. Nú sóttu
Payarar samtímis fram milli garð-
; nna fyrir sunnan og vestan bæinn,
og urðu Frakkar þá að láta undan
síga upp í hæðirnar fyrir norðan
Bazeilles.“
Von Gradowitz var svo hugfang-
inn af eigin sögu sinni, að hann
tók ekki eftir konunum, sem hlýddu
á liann. En þær voru báðar náfölar
og einblíndu á gólfið — eins og vax-
brúður. Von Gradowits lijelt áfram:
„Samtímis því að Frakkar urðu á
burt úr Bazeillcs urðu þeir að láta
undan síga í hæðunum fyrir vestan
la Moncelle. Og nú gátum við bætt
við okkur liði og sótt fram frá Mon-
celle upp í liæðirnar fyrir vestan
Givonnelæk. Þar sáum við franska
riddaralierdeild, sem varð að hörfa
cndan eftir ákafa vör.n. Jeg sá ung-
an fyrirliða á ágætum liesti — hann
var i frestu röðinni. Hann var svo
hugprúður, svo hraustur, svo göf-
ugmannlegur og fríður, að við tók-
um allir eftir honum. Hann mun á-
vall standa mjer fyrir hugskots-
sjónum sem tákn frönsku einkunn-
arorðanna: „Honeur et Patrie“. Við
komumst svo nærri að jeg gat seð
að hann hafði dökkblá augu, ofur-
lílið yfirskegg og fallega höku með
Pjetursspori.“
Alaine de Courveneur vatt sjer
snögglega til og greip fasl í hand-
legg greifaekkjunnar. Það lá \>ið
að frú la Tour væri að liníga niður
af stólnum er hún hlustaði á frá-
sögn höfuðsmannsins af syni henn-
ar, en Alaine kom henni til að
jafna sig.
„Greifafrúin verður þreytt á frá-
sögn yðar,“ sagði Alaine rólega, „en
l-.ún er ef til vill bráðum búin?“
Von Gradowitz skeytti ekki um
smámuni en hjelt áfram:
„Maðurinn við hliðina á mjer
miðaði byssunni, en jeg stöðvaði
liann. Hversvegna að vera að skjóta?
sagði jeg — við náum honum og
tökum hann til fanga! Saxneska her-
sveitin hleypti nú áleiðis að, brúnni.
Franski foringinn ungi ætlaði að
knýja hest sinn áfram til atlögu, en
í sama bili þreif einhver af hans
c-igin mönnum liann af baki — og
það var viturlegt, því að ef hann
hefði ráðist fram að 'brúnni var
tionum dauðinn vis. Og svo var
liann leidur á burt sem fangi, á-
samt fjelögum sínum. Þannig bjarg-
aði liann lífinu------“
Alaine hafði eklci litið á höfuðs-
manninn meðan hann sagði sögu
sína. En nú leit hún upp.
„Þjer þyrmduð lífi hans, Grad-
owitz höfuðsmaður? Var ekki svo?“
Von Gradowitz lineigði sig. „Bar-
ónessa, þjer megið skilja það sem
vott aðdáunar minnar fyrir frönsk-
um anda! Hann bjargaðist, en jeg
fjekk hestinn hans — og nú stendur
hann lijerna í hesthúsinu."
Alaine hafði ekki litið á von
Gradowitz nema riett í svip. Máske
l:rást henni sjálfsþjálfunin þetta eina
augnablik, því að höfuðsmaðurinn
fór svo hjá sjer við augnaráð henn-
ar, sem hann af gildum ástæðum
ekki skildi, og þessvegna sennilega
misskildi, að hann roðnaði og fór
að stama — hneigði sig og þagði.
Alaine stóð upp og studdi frú
lu Tour. „Greiíafrúin er þreytt.
„Góða nótt, herrai' mínir!“ sagði
kún. Og svo fóru þær út.
Alaine ljet kalla á Robin. Þegar
hún hafði sagt honum sögu von
Gradowitz sagði Robin: „Guð hefir
varðveitt unga greifann. Hann lifir
og við munum bráðum fá að heyra
frá honum.“
„Bara að við gætum sjálf .... en
þeir hafa gát á liverju fótmáli okk-
ar.“
„Jeg veit einn .stað þar sem eng-
inn getur sjeð mig.“
„Hvað eigið þjer við, Robin?“
„Enginn Þjóðverji þekkir stigann
upp í efstu skotgeilarnar í turnin-
um. Engin hefir tekið eftir mjer og
cnginn mun sakna min. Ef að þjer
sjáið um að jeg fái mat, skal jeg
vera á verði uppi í turninum —
þaðan sjest vel yfir alla vegi til
-norðurs og vesturs.“
Alaine horfði á hann með eftir-
væntingu: „Og hvað svo?“
„Ef eitthvað gerist þá skal jeg
láta yður vita undir eins.“
„En hvernig þá?“
Robin svaraði íbygginn. , Kalkúnar
eru Þjóðverjar, Hanar eru Frakkar.“
Nú leið heil vika. í átta kvöld
kvöldu Alaine og greifaekkjan sig
til að sitja uppi í salnum og spila
bezikk. Von Gradoyyitz liöfuðsmað-
ur gerði á kurteysan liátt alt sem
hann gat til að vekja athygli Alaine
á sjer — en það var árangurslaust.
Niunda kvöldið kom Robin Per-
rot inn í salinn eins og þjófur á
nóttu. Hann gekk hljóðlega að spila-
borðinu og sagði — og horfði á
Alaine um leið:
„Það erú ekki margir kalkúnar
eftir, þeir liafa ekki þolað vætuna,
en það er komið lieilmikið af ung-
um hönum, þeir eru að skríða úr
egginu.“
Sannleikurin var sá, að Þjóðverj-
;.rnir í þorpinu höfðu verið að
strjúka smátt og smátt vegna sífeldra
árása frönsku liersveitannaa, og i
sjálfri liöllinni i la Tour var einnig
fáliðað.
Hendur frú la Tour skulfu, svo
að hún varð að leggja frá sjer spilin,
og Alaine laut niður, svo að enginn
skyldi sjá andlitið á lienni.
Alaine leit nú á Robin: „Viljið
þjer gera svo vel að fylgja greifa-
frúnni upp í herbergið liennar. Hún
er skelfing þreytt.“
Greifafrú la Tour studdist við
liandlegg Robins og gekk út.
Síðan sneri Alaine sjer að von
Gradowits höfuðsmanni.
„Hr. höfuðsmaður. Viljið þjer
halda áfram spilinu við mig?“
„Fúslega, barónessa — jeg þakka
yður innilega fyr.:r.“
„En það er með einu skilyrði!“
„Jeg játa öllum skilyrðum!“
„Að sá sem tapar hafi rjett til að
heimta að fá að reyna aftur!“
„Já, það er svo sem anðvitað.“
„Þjer leggið drengskap yðar við?
Sá, sem vinnur skal gefa hinu kost
á að reyna aftur?‘
„Eins og yður þóknast, barón-
essa.“
Spilið hófst, barónessan tapaði og
heimtaði að fá að reyna aftur. Ný
tilraun — nýtt tap. Meðan Alaine
spilaði hlustaði lmn nákvæmlega
cftir hvort ekkert lieyrðist utan að.
Von Gradowitz varð ákafur og óró-
legur. Alaine tapaði í sífellu. í livert
skifti sem liún heimtaði „revanche“
brosti hún ismeygilega um leið, og
þetta bros ruglaði von Gradowitz og
setti liann út úr rásinni. Hinir liðs-
foringjarnir stóðu i liálfhring bak
við spilafólkið. Og smátt og smátt
varð einliver dularfullur kyngikraft-
ur kringum þetta spil, þar sein ann-
ar aðilinn virtist altaf vera að tapa,
en hinn í sífeldri lieppni.
Alt í einu heyrðust skothvellir
úti fyrir hallargarðinum.
Von Gradowitz spratt upp. Alaine
leit til hans glampandi augum.
„Revanclie, herra höfuðsmaður!"
Það kom hik á Gradowitz. „Þjer
verðið að afsaka, barónessa."
„Jeg hefi drengskaparorð yðar
fyrir því, herra höfuðsmaður!“
„Jeg er liræddur um, að þetta
verði mjer of dýrt spil, borónessa.“
Alaine hafði ekki af honum aug-
un. „En livað spilum við um?“ sagði
hún.
„Barónessa, þessi skot — þarna
fyrir utan .....“
„Hr. von Gradowitz — þarf kona
að leggja nokkuð undir, þegar liöf-
uðsmaður hefir unnið drengskapar-
heit á móti? En látum ’það gott
heita —þjer skuluð fá veð að spila
um, sém liklega vegur á móti dreng-
skaparheiti yðar. Jeg legg sjálfa mig
undir!“
«> Höfuðsmaðurinn kiptist við og
hann kastaði sjer til í stólnum.
Skothríðin fyrir utan varð ákafari.
Hinir foringjarnir livísluðust á og
ióru út úr salnum.
Blóðið rann i æðum von Grad-
witz er hann byrjaði spilið á ný.
En þá var liurðinni hrundið upp
og þýskur herforingi hrópaði:
„Allir verðir hafa verið handtekn-
ir. Höllin er umkringd!“
Von Gradowitz spratt upp. Alaine
greip í handlegginn á honum.
„Þýskt drengskaparheit — og
frönsk kona lögð að veði!“
Von Gradowitz seltist aftur en
hriðskalf. Alaine sagði bezikk.
„Herra von Gradowitz. Þjer haf-
ið tapað!“
Hávaðinn fyrir utan fór sivaxandi.
Úr göngunum heyrðist þungt fóta-
tak, og hróp og öskur.
Von Gradowitz sat kyrr. Hann
stakk hendinni í vasann og tók upp
skammbyssu.
„Já barónessa. Jeg liefi tapað!“
Um leið og hann lyfti skammbyss-
unni og miðaði henni, brá Alaine
við skjólt og sló skammbyssuna lil
hliðar, svo að kúlan gerði gat i
loftið. í sama bili var hurðinni
hrundið upp á ný og salurinn fylt-
ist af frönskum hermönnum, með
Victor la Tour í broddi fylkingar.
Alaine nam staðar milli þeirra og
von Gradowitz, eins og hún ætlaði
að verja hann.
„Victor!“ hrópaði hún. „Þessi
maður hefir þyrmt lifi þínu
þyrmdu nú lifi hans.“
Von Gradowitz var náfölur. Victor
gekk til lians og lieilsaði að her-
manna sið.
„Herra höfuðsmaður! Viljið þjer
leyfa mjer að gera skyldu mína?“
Von Gradowitz lieygði höfuðið og
rjetti Victor sverð sitt. Alaine rjetti
honum höndina.
„Herra höfuðsmaður. Þjer rufuð
ckki drengskaparheit yðar!“
Von Gradowitz brosti veiku brosi
og leit á barónessuna og Victor á
vixl.
„Og þjer sigruðuð, barónessa. Þvi
að nú kemst vinningurinn i rjettar
hendur."