Fálkinn - 20.08.1943, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
YNGfflf
8£ftNbUftN9R
Þegar banstnæðlngarnir komn
Enn skcin sólin, en skýjafarið
ar mikið og huldi verndandi geisla-
ásjónu hennar öðru hverju, og þá
\arð svo kait að lirollur fór um
aila.
„Bráðum kemur veturinn," sögðu
þau. — Vetur? Berta litla skildi
ckki hvað vetur var. Hún mundi
ekki eftir neinum vetri, jjví að
hún var svo litil, aðeins þriggja
ára. Og hún hljóp um úti, altaf þeg-
ar sólin skein. Hún var í rauðri
prjónatreyju, sem hnept hafði verið
upp í hálsf svo að Bertu skyldi síð-
ur verða kalt.
Og hún var að leika sjer að
Bangsa, sem pabbi hafði gefið henni
í afmælisgjöf i vor. „Við skulum
dansa,“ sagði Berta, og svo dansaði
hún við Bangsa. En tveir dvergálf-
ar, sem höfðu falið sig í rósarunn-
inum, horfðu á og skemtu sjer vel.
Þetta gekk nú ágætlega þangað
lil svipvindur kom og þeytti Bertu
um. Hún veltist í grasinu og misti
Bangsa, en þá þreif vindurinn hann.
„Hver ert þú?“ sagði vestanvind-
urinn og þeytti Bangsanum. „Jeg
tek þig handa mjer að leika mjer að.
Og svo þeytti hann Bangsa greyinu
yfir garðinn og sparkaði lionum
niður engið eins og fótbolta. En
Berta grjet:
„Bangsi, komdu lieim með mjer!
Hvar ertu, Bangsi?“ En inni vissi
enginn hvað orðið var af Bangsa,
og Berta grjet sig í svefn.
Þegar á leið nóítina vaknaði liún.
Henni heyrðist ekki betur en að
Bangsi væri að kalla. Hún læddist
út í garðinn. Þar var skelfing kalt
og hana næddi í næfurþunnum nátt-
kjólnum, og svo fór lnin að hnerra.
„Hvað er þetta?“ spurði mamma
liennar, sem hafði vaknað við um-
ganginn og farið út og bar Bertu
nú inn og lagði hana í rúmið. En
þó að hún kæmi svona fljótt þá
fjekk Berta samt slæmt kvef. Hún
hnerraði og hóstaði og fjekk mik-
inn hila, en var altaf að spyrja uin
hann Bangsa sinn.
„Þetta eru vandræði með Bangsa,
bara að við gætum fundið hann, þvi
að annars verður Berta ekki i
iónni,“ sagði mamma hennar þegar
nokkrir dagar voru liðnir, en Bertu
hafði fremur farið versnandi en
hatnandi.
„Við verðum að leila að honum,
því ekki dugar víst að kaupa nýj-
an?“ sagði pabbi Bertu.
„Nei, hún þekkir Bangsann sinn,
og vill ekki annan,“ sagði mamma.
„Þá verð jeg að fara að leita,“
sagði pabbi. — En nú liöfðu litlu
álfarnir heyrt alt, sem hafði verið
sagt og hlegið að vindinum, sem
feykti Bangsa frá Bertu. „Við vit-
um hvar liann er,“ sagði annar.
„Eigum við ekki að segja honum
Bangsa hve illa henni Bertu líði ?“
Svo leiddust þeir og fundu ofurlít-
inn sólargeisla, sem þeir gátu rent
sier á út á engin, þar sem Bangsi lá.
Þegar þeir höfðu sagt honum hve
illa væri ástatt lieima, sagði Bangsi:
,.Æ, hjálpið þjer mjer heim. Mjer
þykir svo vænt um liana Bertu,
hún er altaf svo góð við mig, og nú
er hún veik — skelfingar vand-
ræði!“
Álfarnir leiddu Bangsa, en jjetta
var löng leið, og svo voru þeir
hræddir um, að einhver vondur
strákur eða hundur kæmi og tæki
hann af þeim.
„Nei, sjáðu hvað þarna stendur!“
sagði Sperrieyra, annar álfurinn.
„Já, þetta er töfrasveppur,“ svar-
aði Eyrnarsperrir, bróðir hans.
„Jeg skil ekki hvað þið eruð að
tala um,“ sagði Bangsi litli.
„Það er satt, þetta eru töfra-
sveppar, en við höfum ekki tíma
til þess núna að segja þjer hvaðar,
þeir eru komnir, og ekki heldur til
hvers við notum þá. ■— 'Nú skul-
um við breyta þjer í álf, en aðeins
stutta stund, og þá getur þú flogið
lieim til hennar Bertu.“
„En ertu þá viss um að jeg gcti
orðið að Bangsa aftur?“
„Vitanlega, það er hægðarleikur.
Taktu nú töfrasveppinn og lokaðu
augunum meðan hann bróðir minn
þylur töfraorðin.“
Bangsi varð hissa, en nú sá hann
að hann var orðinn að álfi. Hann
var ekki eins stór og liinir, en það
stóð á sama, og best var þó, að
hann var orðinn ósýnilegur, því að
þá var honum óhætt fyrir slæmum
strákum og grimmum hundum.
„Nú verður að halda betur á-
fram,“ sögðu álfabræðurnir. „Við
látum storminn bera okkur!“ Og svo
slitu þeir upp hver sinn sveppinn.
„Huj—uj—uj,“ sagði storinurinn
og rykti í þá og lyfti þeim upp í
sveppunum, eins og þeir væru fall-
hlífar. Og nú flugu þeir allir af
stað, Bangsi líka, og bárust í rjetta
átt, heim á leið til Bertu iitlu, sem
lá grátandi og var að kalla á hann
Bangsa sinn. Aldrei hafði Bangsi
skemt sjer jafnvel og i þessari flug-
ferð.
„Þetta var ekki lengi að ske,“ sagði
hann þegar þeir lentu á hlaðinu.
„Bara að jeg geti flogið svona,
hvenær sem mig langar til þess —
en jeg get það sjálfsagt ekki nema
jeg sje álfur.“
„Nei,“ svöruðu álfarnir. „En þeg-
ar Berta verður stærri og hættir að
hafa gaman af þjer, þá skulum við
koma og breyta þjer í álf aftur.“
„En fyrst verðið þið að gera úr
rnjer björn, Jjví annars getur Berta
ckki sjeð mig!“ sagði Bangsi angur-
vær.
„Bíddu við!“ sagði Sperrieyra.
„Við skulum koma hjerna undir
runnann, þvi að þar er ekki eins
livasst. Legðu nú aftur augun!“
Og nú skeði breytingin á ný og
þarna lá Bangsi í bjarnarlíki í gras-
inu í gárðinum. Álfarnir voru liorfn-
ir, en þarna stóð liann pabbi henn-
ar Bertu, og var að skima kringum
sig.
„Siáum til, þarna er hann. Þetta
var heppilegl!“ sagði hann og tók
upp bangsann. ,.Nú verður Berta
glöð og hættir að kvarta. Það var
svei mjer gott, að björninn hennar
sk.vldi ekki týnast alveg,“ sagði hann
og leit á björninn.
„Jeg skal segja j»jer nokkuð,“
sagði liann þegar hann kom inn
„Það var alveg eins og liann Bangsi
deplaði augunum. Jeg veit að þetta
er ekki annað en ímyndun, en svona
sýndist mjer ]»að nú samt!“
„Svo mikið er víst að þú fanst
hann,“ sagði mamma. „Og nú skul-
um við flýta okkur inn og gefa
Bertu hann aftur.“
„Líttu á, Berta!“ sagði móðir henn
ar og gekk til hennar. Þarna er
liann Bangsi þinn Hann pabbi þinn
fann liann í garðinum!“
„Æ, Bangsi!“ Berta settist upp í
rúminu og þrýsli Bangsa að sjer.
„Hvar hefir þú verið, Bangsi?"
Hún hallaði sjer út af og Bangsi
sagði henni svo alla ferðasöguna,
þangað til hún steinsofnaði. Og þeg-
or hún vaknaði var hún miklu
hressari, og svo sagði hún mömmu
sinni alt, sem Bangsi liafði sagt
lienni.
„Þig liefir dreymt, barn!“ sagði
mamma hennar og kysti hana, en
Berta hristi liöfuðið og brosti til
Bangsa — þau vissu bæði liverni'-
í öllu lá.
S k r í 11 u r.
Skáldið frá Skakkholti hefir tekið
nýtt herbergi á leigu, og á kringl-
óttu stofuborðinu stendur ker með
gullfiskum í. Hann segir við liús-
ráðanda:
— Þjer megið til með að taka
þessa gullfiska úr kerinu. Jeg verð
að ■ hafa kyrð og næði til þess að
geta unnið.
Gesturinn: Hafið þjer herbergi
til leigu, frú?
Frúin: — Já, bæði stór og smá.
Gerið þjer svo vel að koma inn
fyrir og líta á þau.
Gesturinn: — Jeg þarf þess ekki
með. En hversvegna hahð þjer her-
bergi til leigu? Það er vegna þess
að þjer auglýsið ékki í blaðinu okk-
ar. Jeg er nefnilega auglýsingasafn-
ari, en vantar alls ekki herbergi.
Vinurinn (sem er læknir): —
Heyrðu, mjer er sagt að það sje
eitthvað að konunni þinni. Hvað
er það?
Eiginmaðurinn: — Ja, það er nú
víst aðallega jeg.
Elsa: — En hvað ungir menn
geta verið kjánalegir þegar þeir eru
ástfangnir.
Lísa: —- Æ, segðu mjer betur frá
því. Hefur hann beðið þín?
Madsen: — Jeg óska þjer til ham-
ingju með trúlofunina lians sonar
þins! Þau liafa víst trúlofast af ást
eingöngu.
Olsen (styggist): — Afsakaðú,
jeg ætla að láta þig vita, að stúlk-
an er vel efnuð.
Frúin: — Þelta finst mjer skrambi
hart: að eiga að borga 11 krónur
fyrir kílóið af ketinu! Ja — það
vcrð jeg að segja!
Slátrarinn: — Já, þjer segið það
satt. En ennþá harðara yrði það
undir tönnina, ef þjer keyptuð ket-
ið, sem við seljum fyrir 7 krónur!
Þá munduð þjer segja: Þelta er bæði
hart og seigt!
Frúin (við nýju stofustúlkuna):
— Og svo er það tvent, sem jeg
krefst af yður: að þjer sjeuð hlýðin
og sannsögul.
Stúlkan: — Já, auðvitað. En ef
einhver hringir og spyr eftir yður,
en þjer skipið mjer að segja, að þjer
sjeuð ekki heirna — hvort á jeg þá
uð vera hlýðin eða sannsögul?
Seinn skemtiferðamaður: — Heyr-
ið þjer, bílstjóri! Ef að þjer akið
mjer inn að Elliðaám á þremur min-
úlum, til jiess að ná í áætlunarbíl-
inn, þá skal jeg borga yður 25
krónur!
Bílstjórinn: — Nei ekki get jeg
gert það. Því að ef jeg elc yður inn
að Elliðaám, þá fæ jeg 50 króna
sekt, fyrir hraðann. Og svo lendum
við báðir á hærri stað, þar sem við
verðum að dúsa við vatn og brauð!
Drenguri.nn litli, sem dó.
Villi (Faðirinn): — Heyrðu, Billi!
Þú ert og verður óforbetranlegur.
Jeg sendi þig til Afríku, — beint í
ginið á Ijónunum.
Billi (15 ára): ■—- Þú tímir því
ekki, pabbi. Manstu ekki eftir því,
sem þú sagðir mjer um mannæturn-
ar í Afríku. Það kostar sjö þúsund
krónur að komast til jieirra. En úr
því að þú vilt endilega drepa mig
þá er það best að þú gerir það
hjerna. Þá sparar þú 7000-kalIinn
— en jeg græði hann.
—- Hvað ei’tu að bulla, drengur?
sagði Villi.
— Jeg veit livað þú ert ágjarn,
pabbi! sagði Billi.
(ViV/V/V/V
Ur unnustabrjefi:
Jeg tjái þjer mínar innilegustu
óskir. — Jc-g gæti farið beint í
gegnum dauðans dyr, ef að jeg ætti
að gera það fyrir þig. Jeg gæti synt
Atlantshafið, fram og til baka, ef
þú bæðir mig um það. Alt geri jeg
fyrir þig! Jeg elska þig.
P.S. — Ef það rignir á laugar-
dagskvöldið kemur, þá kemur þú tii
mín. — Ef það verður þurt veður,
þá skal jeg koma sjálfur. Þinn elsk-
andi Tob.