Fálkinn - 20.08.1943, Blaðsíða 12

F Á L K I N N
Æfintýri sjómannsins
Framhaldssaga eftir Philip Macdonald
honuin, en .... han laut niður og studdi
lófanum aflur á herðar hundsins; hárin
ristu enn sem fyr, söni var stælingin, og
slríðshljóniurinn í dimmu urrinu var engu
minni en áður.
Sjómaðurinn rjetti úr sjer og stóð hugs-
andi í sömu sporum. Hann botnaði ekkert
í hegðun hundsins, ef þetta var Töin, sem
þeir heyrðu til inni í kofanum.
Skyndilega lyfti hann liöfðinu ákveðinn
og greip um hurðarlokuna. Hann rak tána
i tíkina og sagði lágt:
„Farðu inn! Farðu inn! Geltu!“ Senni-
lega höfðu orð hans enga sjerstaka merk-
ingu í eyrum hennar, en raddblæinn, lágan
og skipandi, skildi hún óðar í bili. Hún
þaut á hurðina, krafsaði í hana með ákafa
og slengdi sjer livað eftir annað á liana
með öllum sínum þunga, svo að hrikti í
lás og hjörum. Hún glenti upp skoltana og
gelti svo að undir ‘tók.
Sjómaðurinn þrýsti sjer upp að veggn-
um vinstra megin við dyrnar. Hann bjóst
ekki við að þurfa að bíða lengi.
Sú varð lika raunin. Jafnskjótt og tíkin
ljet til sín heyra, barst hratt fótatak að
innan og skellurinn, er loku var skotið frá.
Ilurðin var opnuð, en ekki meira en sem
svaraði því að liöfuð gæti gægst út. Hann
sá út undan sjer, að þetta höfuð, sem leit
út eins og svartur knöttur vegna þess bve
dimt var, bar hærra við dyrastafinn, en
liöfuðið á Tom hefði gert. Sá sem inni var
hastaði reiðilega á óða skepnuna og skim-
aði fljótlega til beggja lianda. Nú beið
sjómaðurin ekki lengur boðanna; hann tók
undir sig stöklc, hrinti hundinum frá og
þreif í hurðina. Hún flaug upp á gátt og
skall á vegginn að innanverðu.
Nú varð skamt stórra höggva á milli. Um
leið og liann hratt upp hurðinni hröklaðist
maðurinn aflur á bak; Betty hætti að gelta
og þaut inn fyrir eins og grátt strik og sjó-
maðurinn á eftir rakleitt til mannsins.
Hann var ekki búinn að jafna sig eftir
byltuna er liann var þrifinn á loft af sterk-
um örmum. Hann var ekkert smásmíði, en
áður en liann vissi dinglaði hann eins og
áll alt að því fet frá gólfinu, spriklandi og
sparkandi og náði varla andanum, því að
svo mjög var hert að hálsmálinu ....
Sjómaðurinn gægðist yfir öxlina á hon-
um, og sá þá, að Betty þefaði ýlfrandi af
húsbónda sínum, sem lá bundinn á hönd-
um og fótum.
„Á, var það!“ hreytti hann úr sjer og
slepti ókunna manninum, er flýtti sjer að
losa um flibbann, sem var alveg að hengja
hann. Að svo búnu sneri hann sjer snögt
að árásarmanninum; en í sama vetfangi
rak sjómaðurinn hnefann af svo miklu afli
í bringsmalirnar á honum að það kom
hnykkur á liöfuðið og hann starði bjána-
legur fram fyrir sig. Andartaki seinna gaf
hægri lmefi sjómannins honum vel úti lát-
ið högg á vinstri kjálkann. rjett fyrir neð-
an eyrað.
Maðurinn hnje máttlaus á gólfið, lagðisl
saman, eins og sprungin gúmm’brúða. Sjó-
maðurinn steig yfir hann og kallaði um
leið til Tom:
„Bíddu!“ Hann flýtti sjer að hurðinni og
læsti, og kraup því næst niður hjá Tom og
Betty, sem kunni illa við að sjá húsbónda
sinn svona illa á sig koniinn. Hann skar á
böndin í skyndi og karlínn spratt glottandi
á fætur og neri handleggina, sem voru sár-
ir undan böndunum.
„Gleður mig að sjá þig, Stubbur! feú
komst mátulega.“
Sjómaðurinn benti yfir öxlina á sjer
með þumalfingrinum.
„Hvers konar fyrirbrigði er þetta?“
Þeir gengu að brúgunni á gólfinu. „Það
er von að þú spyrjir. Má jeg hafa heiður-
inn af að kynna ykkur“ .... hann band-
aði út með hendinni. „Vinur minn, herra
Stubbur og gamansamur náungi, sem kall-
ar sig sjera Pole.“
Sjómaðurinn blístraði. „Ha, Pole?“ sagði
hann og klóraði sjer í höfðinu. Hann gekk
alveg að prestinum og velti honum við með
fætinum. „Það er ekki gamaií að guð-
spjöllunum, ef enginn er i þeim bardag-
inn,“ sagði hann og hló við. „Þetta er nú
meira kvöldið! Þeir liggja eins og skæða-
drífa um alt.“
„Þeir — hverjir?“ spurði Tom hvatskeyt-
islega.
„Jeg skal segja þjer það seinna,“ svar-
aði sjómaðurinn. Hann litaðist um í her-
berginu, þar sem alt var á öðrum endan-
um. Enginn hlutur á sínum stað nema ef
til vill rúmið. Borðið hafði verið fært úr
stað, stólfæturnir sneru upp og bækurnar,
sem Tom hafði sjálfur bundið inn, lágu
eins og hráviði uffl alt gólfið. Jafnvel pott-
árnir og pannan voru á hvolfi í einu horn-
inu og búið var að sópa öllu iauslegu úr
liillunum niður á gólfið.
„Þokkaleg umgengni að tarna!“ sagði
sjómaðurinn.
„Þokkaleg umgengni!“ Tom varð hálf
gramur. „Heldurðu að jeg hafi ekki haft
annað að gera, en taka til á meðan þú
varst í burtu? Jeg þurfti að sinna gestin-
um, en svo Ijek hann á mig, bölvaður ....
sendi mig út eftir vatni og, æ, æ!“ Hann
greip hendinni um hnakkann á sjer og
nuddaði liann angurvær. „Jeg vissi ekki af
mjer, fyr en jeg lá eins og skata á gólf-
inu.“ Hann leit í kringum sig, brosandi og
hjelt áfram að strjúka á sjer hnalckann.
„Nei, það eina sem manngarmurinn hafði
upp úr þessu var að færa alt úr lagi fyrir
mjer. Að hverju heldurðu að hann liafi
verið að leita? Sendibrjefi!“ Hann skelli-
hló. „Býsna skrítið, finst þjer ekki?“
„Jú, í meira lagi,“ svaraði sjómaðurinn
og kimdi. Hann stakk hendinni í vasann,
dró upp brjefaböggulinn og veifaði hon-
um rjett við nefið á Tom.
„Hefirðu þau þarna? Ha-ha? Jeg á nú
ekkert orð . . . .“ Tom sló á lærið.
„Við vorum raunar heppnir að fá klerk-
inn i heimsókn núna,“ sagði sjómaðurinn
luigsandi en spurði svo alt í einu: „Ilvern-
ig líður Vallí?“
„Henni leið ágætlega fvrir einum tveim-
ur stundum síðan .......“
Sjómaðurinn snerist á hæli og gekk að
i úminu. Um leið og liann beygði sig til að
ívfta steininum, kallaði hann um öxl:
„Jeg verð ekki lengi! Hafðu auga með
lionum kunningja okkar. Hann raknar úr
rotinu innan skamms.“ Svo var liann liorf-
inn eins og gólfið hefði gleyjit hann með
húð og liári.
Ilann var nú farinn að þekkja leiðina
og var fljótur niður járnstigann og þreif-
aði sig áfram eftir þröngum moldargöng-
ifflum. Framundan sásl dauf skíma frá
olíulampanum, er hjekk á stöplinum fyr-
ir aftan rúmið hennar. Hann fór sjer langt
um hægar en hann þurt'ti. Hinar ólíkustu
hugsanir og tilfinningar börðust um í sál
hans og gerðu hann hikandi og reikulan
i spori.
Göngin þraut áður en hann varði og
hann gekk úl úr myrkrinu inn í uppljóm-
að jarðhúsið. Ljósið fjell sterkast á rúmið
sem hún sat á. Hún starði álút niður fyrir
sig, á eitthvað, er lá í kjöltu hennar. Stell-
ingin, sem hún sat í kom honum undar-
lega fyrir sjónir. Það var einhver óeðlileg-
ur spenningur í öllum líkamanum.
Áhyggjufullur flýtti hann sjer til hennar
og sá þá, að hún var með dagblað í hönd-
unum, er skulfu svo að það skrjáfaði í því.
„Vallí!“ sagði hann og nam staðar
Vallí!“
Hún leit ekki upp sat hreyfingarlaus,
eins og hún vissi hvorki í þennan heim
nje annan. Þá beygði hann sig niður, teygði
fram höndina og þreif dagblaðið úr kjöltu
hennar. ’
Þá fyrst varð hún lians vör. Hún kippt-
ist við, hljóðaði upp yfir sig og stökk á
fætur. Nú sá hann, að svipur hennar var
allur annar, en þegar liann skildi við hana
um daginn .... Aftur blasti við honum
hið óttaslegna, æðisgegna andlit telpunnár,
sama föla, strengda gríman, er mætti aug-
um hans morguninn, sem hann rakst á
liana eina hjá dauðri frænku sinni.
Hann leit sem snöggvast á blaðið, sá að
það var eitt þeirra, er Tom hafði lesið
fyrir liann úr, eitt af þeim svæsnari. Hann
rak augun í svohljóðandi fyrirsögn: Lög-
reglan leitar að horfa sjómanninum og
stúlkunni.
„IJvar náðirðu í þetta?“ spurði hann
stuttur í spuna.
Hún svarað í hinum sljóa, ömurlega tón,
sem í huga sjómannsins var órjúfan-
lega tengdur þessu föla og stirðnaða
stúlkuandliti:
„Jeg bað Tom, um það .... Það stóð
upp úr vasa hans. Hann vildi ekki láta
mig fá það, en svo skildi hann eftir jakk-
ann sinn og jeg tók það .... án þess
hann vissi.“
Sjómaðurin lagði höndina á öxl hennar
það var eins og legði kulda frá hinu