Fálkinn - 27.08.1943, Blaðsíða 8

8
F A L K I N N
Arthnr Omre:
TVISVAR SINNUM
TENS BERG varð tuttugu og
^ þriggja þetta sumar. Ynd-
islegt sumar. Hann var blakk-
ur eins og svertingi þegar hann
l:om heim úr sumarfríinu frá
frænda sínum í Sáner; þar
hafði hann hjálpað til við hey-
skapinn og átt skemtilegt sum-
arleyfi. Hann kom aftur í hæ-
inn i ágúst, og átti að byrja að
starfa á skrifstofu í Kirkju-
stræti. Tíu krónur á mánuði
fyrsta árið, meðan hann væri
að venjast starfinu, því að það
hafði verið auglýst kauplaust.
Móðir lians átti að fá fimm
krónur, en fimm- ætlaði liann
að nota sem vasapeninga —
það gat hann mætavel komist
af með. Annars átti móðir hans
frekar örðugt uppdráttar. Hún
fjekk fimtíu krónur í eftirlaun
og svo liafði hún dálitlar tekjur
af útsaum og öðrum hannjrðum.
Ejó í smáíbúð í Uranienborg.
Systirin var enn á skólaaldri.
Þeim leið nú vel samt, því að
peningarnir' voru drjúgir i þá
daga, og þau voru ótrúlega
nægjusöm. Hann liafði meira að
segja tekið stúdentspróf, staðið
sig vel og fengið „dável“ í að-
aleinkunn. Hann var grannur og
laglegur piltur og liinn efni-
legasti. Viðfeldinn og alúðlegur
hæði lieima og að heiman, kurt-
eys og óframfærinn. Eiginlega
var hann dálítið einfeldnis-
legur.
Fyrsta kvöldið gekk hann nið-
ur Hallarbrekkuna og naut þess
að liorfa á lífið. Það hafði rignt
dálítið. Það lagði æfintýraleg-
an bjarma frá ljóskerunum
meðfram Karl Johansgate. Það
skrjáfaði í laufinu undan vind-
blænum. Fallegur vagn með
gúmmí á hjólunum og tveimur
hestum fyrir og ekil með pípu-
hatt, á forsætinu, kom akandi
í allri sinni dýrð. Fyrirmann-
legt! Þetta var eins og í stór-
borgunum erlendis, o.g í skáld-
sögunum, hugsaði hann. Hon-
um leið verulega vel. Á morgun
átti hann að byrja að vinna á
skrifstofunni. Skórnir voru spá-
nýir. Fötin voru ný af nálinni.
Þau lágu og biðu hans þegar
hann kom heim í dag. Hann
hafði borgað þau með sínum
eigin peningum — sem hann
liafði unnið fyrir í sveitinni.
Nýr hattur, brúnn og mjúkur.
Fötin voru hlá. Það var langt
síðan hann hafði fyrst hugsað
sér að eignast svona föt og
hrúnan liatt. Að vísu var það
saumakona, sem hafði saumað
þessi föt lians, og í rauninni
var jakkinn ofurlitið kúptur á
öxlunum. En honum fanst þetta
ekki gera mikið til. Fötin voru
svo voðfeld og hann sjálfur
svo liðugur í þeim — honum
leið mikið vel.
Hann slangraði gegnum Stúd-
entalundinn og niður á Stór-
þingsgötu. Á auglýsingunum við
kvikmyndahúsdyrnar stóðu orð
in MAX LINDER, með stórum
stöfum. Hann hugsaði sig um
livort hann ætti að eyða tutt-
ugu og fimm aurum. Aleigan
var tvær krónur. Og þær áttu
að endast í mánuð.
Fyrst var franskur leikur.
Þar var maður á hlaupum með
marga diska á liöfðinu. Kona
kom lilaupandi á eftir honum.
Og svo komu fleiri. Loks komu
þrír lögregluþjónar lilaupandi
líka. Skemtilegur leikur. Hann
hló svo að liann fjekk hixta.
Allir í húsinu öskruðu af hlátri.
Kvikmyndin var göfug uppfinn-
ing. En hún átti enga framtíð
fyrir höndum, liafði kennarinn
í eðlisfræði einhverntíma sagt.
Það var sannarlega þess virði
að eyða 25 aurum tvisvar í
mánuði til þess að komast i
bíó. Svo var þetta líka fallegur
salur, með bláu himinþaki og
stjörnum. Hann hefir eflaust
tekið um liundrað manns.
EGAR kveikt var á ljósun-
um og Jens Berg hafði
hlegið sig máttlausan, kom hann
auga á tvær stúlkur á næsta
hekk fyrir framan. Þær gutu
til hans augunum og hlógu.
Líklega hafði hann lilegið meira
þarna en allir hinir. Og nú fyr-
irvarð hann sig hálfvegis fyrir
það. Þessar stúlkur gátu ósköp
vel látið það ógert að vera að
stara á hann. Annars var önn-
ur þeirra einhver fallegasta
stúlkan, sem hann liafði sjeð.
Uppkomin stúlka. Ljóshærð.
Stór, blá augu. Andlitsfallið
reglulegt og fallegt. Spjekopp-
ar i annari kinninni. Fallegar
tennur. Glettnislegur svipur.
Mátulega stór. Ljósgrátt pils og
treyja. Sumarhattur með breiðu
ANNA
harði. Hann sá vel að þetta
voru hara venjulegar stúlkur.
Sjerstaklega gat hann sjeð það
á liinni. Hana var eiginlega ekk-
ert við. En hin var þannig, að
liann langaði mest til að jeta
hana alveg undir eins.
Jens Berg hafði aldrei verið
í þingum við stúlkur, hann
hafði eklci einu sinni orðið
skotinn í skólanum. Þetta staf-
aði í fyrsta lagi af því, að hann
þorði ekki að tala við kven-
fólk. Hann var skelfing ófram-
færinn.
Og óframfærinn var hann
líka núna. Hann hlóðroðnaði
i framan. En þó starði hann
áfram á stúlkuna, lmgfanginn.
Ekki svo að skilja — hún hlóð-
roðnaði lika. Hún leit á hann
frá hlið þegar þau fóru út, og
hann flýtti sjer á eftir lienni,
seiddur af einhyerjum dular-
mætti. Þegar út var komið
hneigði hann sig og sagði Jens
Berg. Hún horfði á hann tíunda
part úr sekúndu. Svo rjetti hún
honum höndina og sagði bros-
andi Anna Jensen.
Upp frá því augnabliki var
hann ofurseldur. Hann vissi það
ekki. En hún vissi það.
Þetta var snemma kvölds.
Hann fór með stúlkurnar inn í
veitingastað og ruddi sig: gaf
þeim límonadi, á ódýrum veit-
ingastað skamt frá Frímúrara-
reglunni. Svo fylgdu þau liinni
stúlkunni heim, upp i Markveg.
Hún var hlíð og geðsleg líl^a,
þó að hún væri ekki lagleg.
Hún var góð við hann líka,
vegna þess að hann var svo
hrifinn af vinstúlku liennar. Á
eftir fylgdi hann Önnu út endi-
langan Þrándheimsveg og alla
leið til Grorud. Annars fans+
honum það alls ekki langt.
Þau röhhuðu og hlóu. Hún fjekk
að heyra alla æfisögu hans.
Eiginlega var liann þó alls ekki
málugur. En þetta lcvöid raus-
aði liann og hló, og lienni fanst
liann vera Ijómandi skemtileg-
ur piltur. Hann fjekk ýmislegt
að vita um liana líka. Honum
þótti miðuE, að hún skyldi vera
tveimur árum eldri en liann.
Anna átti heima i litlu húsi,
skamt fyrir ofan aðalveginn.
Honum þótti þetta einstaklega
skemtilegur staður. Móðirin kom
til dyra, lítil kona á að giska
um sextugt. í fyrstunni var hún
einstaklega alvarleg. En hún
blíðkaðist þegar hún liafði tal-
að við hann dálitla stund. Svo
kom faðir Önnu líka, með
skinnsvuntu — hann var skó-
smiður. Jens lieilsaði kurteys-
lega. En skóarinn murraði eitt-
hvað og fór inn til sín. Móðir-
in sagði við Jens, áð honum
væri velkomið að líta inn ein-
hverntíma seinna. En nú væri
orðið of áliðið til þess að
staldra við.
Jens hjelt lengi í höndina á
Önnu, þó að móðir hennar
horfði á þau. Svo hneigði hann
sig kurteislega fyrir þeim háð-
um og tók ofan hattinn. Þegar
liann var kominn niður á veg-
inn nam hann staðar og lxorfði
lengi á liúsið. — Þetta var ein-
staklega fallegt hús.
, Ilann gekk syngjandi inn
endilangan Þrándheimsveginn
og gekk á lofti og var ekki vit-
und þreyttur þegar liann kom
heim til sín á Uranienborg. Það
síðasta sem hann hugsaði um
áður en Iiann sofnaði, var djúpa
röddin hennar. Það var söngur
í henni eins og cellotónar.
Og það fyrsta sem liann hugs-
aðium þegar hann vaknaði
morguninn eftir: himneskt er
að lifa. ,
TÁ, þetla varð yndislegt hausl.
^ Starfið á skrifstofunni ljek
í höndunum á lionurn. Hann var
glaður og fullur af áhuga. Alt
fólk var gott og alúðlegt þarna
á skrifstofunni, og öllum var
vel til lians. Jafnvel hókhald-
arinn, sem var yfir fimtugt og
talinn hálf geðvondur, talaði
stundum við hann. „Nú hrapar
víst tunglið hráðum,“ sagði for-
stjórinn. „Þetta er allra við-
feldnasti piltur,“ sagði bókar-
inn.
Jens keypti sjer gamlan
reiðhjólsgarm fyrir tólf krónur,
hjá kuningja sínum og upp á
afhorgun. Hann fór til Grorud
á hverju miðvikudagskvöldi og
á hverjum laugardegi og sunnu-
degi. Þau kvöld önnur, sem
liann var ekki niði’i í kjallara
að hæta dekkin á hjólinu sínu,
skrifaði hann hréf. Þeim hafði
komið saman um að skrifa
hvort öðru á hverjum degi.
Hann skrifaði langar ritgerðir
um að hann elskaði hana. Brjef
in hennar voru styttri og eig-
inlega skrifuð af meiri hag-
sýni. En það var yndislegt að
fá þau. Svo bar það við, endr-
um og eins, að hann fjekk ekk-
ert hrjef. Þá hjólaði hann til
Grorud sama kvöldið og var
einstaklega óhamingj usamur.
En svo var ekkert að, þegar til