Fálkinn - 03.09.1943, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
VNG/tlf
LL/&NQURNIR
Ofurlítill skúr
ÞaS var steikjandi sumarsól, ein-
mitt veSur, sem öllum þykir svo
vœnt um nema kanske þeim, sem
eru latir aS vökva garðinn sinn.
Því aS þegar þurkurinn keyrir úr
hófi, verSa allir garSeigendur aS
hafa þaS liugfast, að blómin og
grænmetiS þarfnast vatns, ekki síst
þegar líka er heitt, því aS þá verS-
ur uppgufunin úr jörSinni svo
mikil. Þá líta oft garSeigendurnir
upp í heiSan himininn og segja svo:
— Jæja, nú væri ekki amalegt aS
fá ofurlitla skúr, til þess aS bleyta
í moldinni!
Sólin, sem hafSi skiniS frá því
snemma um morguninn og fram
undir kvöld, vissi mjög vel, aS
mörg blómin var fariS aS þyrsta
og aS grasiS var fariS aS verSa
safalítiS. — Og þessvegna fór hún
aS kalla á vatniS.
Því aS þú hlýtur aS vita, aS þaS
er sólin sjálf, sem dregur skýin upp
á himininn, sömu skýin sem byrgja
hana stundum alveg, og gera alt
grátt, og leiSinlegt.
Sólin skein úti á hafinu og kall-
aSi á þúsund miljónir af regndrop-
um, sem höfSu fyllt hafiS mikla.
AuSvitaS kallaSi hún ekki meS
neinni rödd, eins og viS mennirnir
gerum — nei, hún kallaSi á vatns-
dropana meS hita og lýsandi geisl-
um, en þetta kall könnuSust drop-
arnir við.
1 — Upp! Upp! lokkaSi sólin, —
komiS upp i himingeiminn! Vind-
urinn tekur ykkur, blæs ykkur sam-
an, lyftir ykkur og ber ykkur —
þið getið flogið, farið um himininn
og skoðað jörðina. Komið þið!
komið þið!
Og vatnsdroparnir voru ekki lengi
að hugsa sig um, þeir hnöppuðu sig
saman eins og björt þoka, vindur-
inn tók þá með sjer og fleiri og
fleiri dropar bættust við, og nú var
kominn þarna heill fjöldi, ofurlitið
hvítt sumarský, sem flaug iágt yfir
hafinu og sýndist hvitt undir him-
inblámanum.
— Komið þið með mjer! söng
vestanvindurinn og hristi votá væng-
ina, því að þeir höfðu verið úti í
þoku, langt úti á Atlantshafi. Svo
bljes hann á iitla skýið svo að það
fór á fleygiferð og komst inn yfir
ströndina. En skýið varð þyngra og
þyngra, því að vindurinn bætti í
sífellu við það nýjum dropum, sem
hann bljes inn i skýið. og loks fór
skýið alt í einu að gráta.
— Þú skalt ekki verða leitt yfir
þessu, hvíslaði sólin að þvi —þú
átt að gráta við og við, og eiginlega
grætur þú af gleði — þú ert orðið
að ofurlítilli skúr!
Þúsundir af þyrstum blómum
mændu vonaraugum á skýið, þegar
það kom svífandi i bláum sumar-
himninum.
Það var eitthvað grátt, nærri þvi
svart, i miðju skýinu, og úr þvi
komu nokkrir dropar. ÞaS var
byrjað að rigna.
— Ó, nú kemur rigning, sögðu
blómin og liniptu hvert í annað.
Þau langaði svo til að drekka —
drekka — drekka þetta tæra, sval-
andi vatn, þvi að það var svo nær-
andi og hressandi.
Og nirðri í jörðinni fengu jurta-
ræturnar nóg að gera, að soga i sig
vatnið úr moldinni. Og meira að
segja trjen lika, sem höfðu borað
rótunum langar leiðir niður í upp-
sprettuvatnið, þeim þótti vænt um
rigningarvatnið, sem rótarangarnir
fengu.
— En hvað blöðin verða frískleg
og falleg þegar regndroparnir þvo
þeim í framan! livíslaði gamalt
beykitrje að grankonu sinni, gam-
alli eik i skóginum. — Blöðin min
voru orðin grá og stirð af rjyki, en
nú eru þau græn og hrein og þvöl.
Það var inikil blessun að l'á þessa
skúr!
— — — En það væri synd að
segja, að þessi skúr væri allstaðar
jafn* velkomin. Fyrir utan einn bæ-
inn stóð kona og var að hengja
upp þvott; hún hafði verið að þvo
allan daginn og lilakkaði nú til að
að fá þerri. En varla hafði hún
lokið við að koma þvottinum á
snúrurnar þegar fór að rigna.
—Æ, nú kemur hann á! sagði
hún og stóð upp. Hún var að drekka
kaffi með grannkonu sinni. — Ætti
jeg að taka þvottinn inn áftur?
— Nei, vertu ekki að því, láttu
hann bara hanga, sagði konan. —
Þvotturinn liefir svo einstaklega
gott af því að fá ofurlítinn úða á
sig áður en hann fer að þorna.
Hann bleikist við það og verður
svo miklu fallegri en þegar hann
snarpþornar i mikilli sól!
— Jæja, jeg get beðið þó að hann
verði ekki þurr í kvöld; mjer er
svo sem sama! sagði fyrri konan.
— Hann verður víst þurr á morgun,
og þá verður hann miklu hvitari!
Og skúrin hjelt áfram yfir bygð-
ina og sendi mildan úða yfir engi
og skóga, garða og liús, og þannig
atvikaðist það, að nú fór að renna
niður af þakinu á húsinu, sem hún
Ása átti heima í — einmitt í sama
bili og hún Fríða frænka hennar
úr kaupstaðnum kom heim til henn-
ar og þær ætluðu að fara að halda
stórefnis brúðuveislu.
— Æ, hvað þetta er ergilegt!
sagði Fríða, — nú fer hann að
rigna! Kökurnar vökna og brúðurn-
ar líka og við sjálfar með.
— Við skulum flýta okkur inn,
sagði Ása. Hún tók fatið aðra hönd
og nýju brúðuna sina í hina. En
Fríða tók brúðu í aðra hönd og
bangsa í hina, og svo flýttu þær
sjer inn i stofu. Þeim tókst sem bet-
ur fór að koma flestu inn áður en
það varð vott. En báðar jöguöust
þær og sögðu, að þetta væri auma
hryðjan, sem hefði eyðilagt fyrir
þeim ánægjuna.
Mamma hennar Ásu heyrði þetta
vel, en hún sagði ekki nitt fyrst um
sinn. En þegar skúrin var liðin hjá
og stór regnbogi kominn á himin-
inn kallaði hún telpurnar inn til sín
út í garÖ.
— Lítið þið nú á! sagði hún og
benti. — Alt þetta hefir skúrin gert
grænt aftur, öll þessi hundrað þús-
und af stráum og mislitu blómum
geeta nú notið sólarinnar, en áður
voru þau að deyja úr þorsta. Var
þetta ekki góð skúr?
— Jú, sögðu litlu telpurnar, og
Ása bætti við: — Eða þá jarðar-
berin, mamma. Nú þurfum við ekki
að vatna þeim.
— Nei, það segirðu satt, og þau
hafa líka miklu betra af skúrinni
en af vatninu, sem við getum gefið
þeim! sagði móðir hennar.
— Þá má okkur eiginlega þykja
vænt um þessa skúr, sagði Friða,
og það þótti þeim lika öllum.
Jæja, þá er þessi litla saga búi'n,
en mjer finst að við getum lært af
henni. Það getur stundum verið
leiðinlegt ef sunnudagsferðin fer út
um þúfur vegna rigningar. En hvert
væri gaman að fara ferð, ef rign-
inguna vantaði?
Ungfrúin: — Mjer finst að allir
rettu að syngja við vinnu sína.
Hann: — Mjer mundi vist veitast
það erfitt.
Hún: — Hversvegna?
Hann: — Jeg er lúðrablásari.
ókunnur maður (reiður): Hann
sonur yðar henti snjóbolta á eftir
mjer.
Konan: — Hitti hann yður?
ókunnur: — Nei, ekki gerði hann
það, en söm var hans gerðin.
Konan: — Þá hefir það ekki verið
sonur minn, þvi að hann hittir altaf.
Milli systra:
Anna: — Jeg er viss um, að þig
hefir dreymt í nótt, að hann Dóri
væri að biðja þín.
Emma: — Af hverju heldurðu
það?
Anna: — Af því að þú hrópaðir
upp úr svefninum: Já! Já!
í rjettinum.
— Hvað heitið þjer?
— Jóhannes!
— Yðar fulla nafn, meina jeg?
— Jeg heiti Jóhannes, hvort sem
jeg er fullur eða ekki.
Kornungur maður kemur inn á
rakarastofu. Hann er óþolinmóður og
spyr: — Hvað haldið þjer að það
verði lengi þangað til hægt er að
raka mig?
— Ætli það verði ekki eitthvað
um tvö ár, svaraði rakarinn.
Unga frúin (móðguð): — Þú hef-
ir ekkert vit á mat! Jeg get búið til
hvaða mat, sem er, og svo segir þú
altaf að það sje alt annar matur.

Kaupandinn: — Jeg er ánægður
með þetta hús — bara að það væri
ekki svona nálægt þessari ljótu verk-
smiðju.
Seljandinn: — Það skuluð þjer
ekki setja fyrir yður. Þetta er lier-
gagnaverksmiðja, svo að hún hlýt-
ur að springa upp einn góðan veð-
urdag.
— Jeg andmæli aldrei konunni
minni.
— Það geri jeg ekki heldur. Jeg
doka bara dálítið við, og þá gerir
hún það sjálf.
0
Heildsölubirgðir:
Laitozone
jaðmjólk
mýkir vatnið
og gefur yður
mjúka og
sterka húð.
Agnar Norðfjörð & Co. h.f.
Sími 3183.