Fálkinn - 03.09.1943, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Æfintýri siómannsins
27
Framhaldssaga eftir Philip Macdonald
mig. Það hefði orðið öllu erfiðara fyrir
þig, að smeygja þjer út úr kröggunum í
það sinnið. Þú gleymdir víst alveg, að taka
liann fjelaga minn með í reikninginn, var
það ekki? Hjelst að við værum af sama
sauðarhúsi og þú, og þyrðum ekki að
Ijóstra upp um þig? Á, var það ekki. En
þar fórstu vilt. Við stöndum vörð um rjett-
vísina rjett eins og liinir . .. .“ Hann vipr-
aði munninn skrítilega .... „Þeim er raun-
ar ókunugt um það, enn sem komið er.
En það verður ekki lengi, úr þessu.“ Hann
þagnaði; háðssvipurinn hvarf af andlitinu
og yfir það færðist ísköld, miskunnarlaus
ró. Hann stakk hendinni i vasann og tók
upp brjefabögguninn.
Pole tók viðbragð og greip andann ó
lofti, en augnaráð sjómannsins og urrið í
tikinni hjeldu honum í skefjum. Brjefin
lágu á borðinu á milli þeirra; sjómaður-
in lagði hendina yfir þau og sagði:
„Taktu nú vel eftir, Pole! Þig langar í
brjefin? Já, skiljanlega! Jeg hefi lesið nægi-
lega mikið í þeim til þess að skilja, livers
konar tangarhald Minna Watkyn hafði á
þjer. Þú kemst ekki hjá þvi, að dingla i
gálganum, Pole! f fyrsta lagi vegna þess,
sem hrjefin sýna, og í öðru lagi vegna
morðsins á kerlingunni. En nú hefi jeg
einsett mjer að komast að samkomulagi
við þig. Jeg krefst þess, að þú gefið mjer
skriflega játningu er reki smiðshöggið á
þau sönnunargögn, sem jeg hefi aflað
mjer. Skilurðu mig? Jeg álít það tryggara,
skilurðu? Þú værir vís með að neita öllu
fyrir rjettinum... . í stuttu máli: Þínir
dagar eru taldir, hvort eð er. Þú hlýtur að
sjá það sjálfur. Gerðu þvi skriflega játn-
ingu núna, og þá skal jeg sjá um, að þessi
hjerna“ — hann klappaði ofan á hrjefin —
„komist ekki í hendur lögreglunnar. Það
verður ekki minst á þau í rjettarhöldun-
um, og að þeim loknum verða þau eyði-
lögð. Þú ert jafn lifandi og dauður, hvort
sem sem þú gengur að þessum skilmála
cða ekki. Jeg skil ekki annað en að þú
kjósir heldur að vera hreinlega hengdur
fvrir eitt morð, í stað þess að láta klína
á þig allskonar óþokkabrögðum að auk!
Þú þarft ekki annað en segja: hún gerði
mjer þetta eða hitt til miska, uns jeg þoldi
ekki meir og drap hana. Þeir spyrja auð-
vitað, hvað hún hafi gert þjer, Þú neitar
að svara. Þú verður óhjákvæmilega fund-
inn sekur, en hin sanna orsök glæpsins
mun verða öllum hulin ráðgáta, þ.ví að
þessi“ — hann barði aftur á hrjefin með
fingrunum — „koma aldrei fram í dags-
ljósið.“
Hann lauk máli sínu og horfði rannsak—
andi á föla steingerfings andlitið hinu meg-
in við borðið. Kynleg augun störðu á sjó-
manninn og um leið og hann þagnaði, brá
fyrir snöggu leiftri i þeim — neista frá
glóðinni, sem sýndist stöðugt hrenna á bak
við þau.
„Gott og vel,“ sagði hann með djúpu, ró-
legu röddinni. „Jeg neyðist til að ganga að
þessu. Hafið þjer hlað?“
Sjómaðurinn hafði eklci af honum augun.
Loksins mælti hann:
„Þú ert slunginn, en samt ekki nægilega
slunginn! Eins og jeg tók fram áðan, þá
geymi jeg brjefin þar til rjettarhöldunum
er lokið. Þá, en ekki fyrr, eru þau úr sög-
unni. Reyndu að skilja það. Jeg legg þar
við drengskap minn, og liann verður að
nægja þjer. Vonandi gerir þú þjer grein fyr-
ir þvi, að svo framarlega sem þú reynir að
hafa brögð í tafli eftir að búið er að setja
þig inn, skal ekki standa á mjer að .afhenda
brjefin......Nú fæ jeg þjer blað og blek,
það er ekki eftir neinu að híða. Þjer er
best að skrifa sýslumanninum. Skýra hon-
i:m frá því með þínum eigin orðum, hvern-
ig og hvenær þú vanst verkið, skýra satt
og rjett frá öllu .... og Pole ....“ hann
laut fram yfir borðið og neyddi fangann
til að horfa framan í sig .... „Gleymdu
því ekki, að við hjerna vitum sannleikann
eins vel og þú. Svo, ef þú kynnir að hafa
hugsað þjer að hafa smávegis hausavíxl
a staðreyndunum, vildi jeg leyfa mjer að
benda þjer á þetta: Jeg þeklci staðinn út
og inn og veit hvenær morðið var framið.
Einnig höfum við spurst nákvæmlega fyrir
um ferðir þínar daginn þann.“ Þetta sið-
asta var tómur uppspuni, en hann sagði
það með sömu einbeitninni og hitt„ sem
var vissulega satt. Fanginn hneigði höfuðið.
Það var þögn. Er hann leit upp aftur, var
yfirhragðið einkennilega svipmikið. Úr
mögru andltinu skein annarleg ró og drætt-
irnir við munninn báru vott um virðulega
undirgefni og glóðin var kulnuð úr aug-
unum.
„Gott og vel!“ sagði hann loks. Tvö hvers-
dagsleg orð, en i þeim fólst alt, sem sjómað-
urinn hafði barist fyrir. Rjett sem snöggvast
fann hann til meðaukvunar með þessum
manni, en liún hvarf jafnskjótt og hann
hugleiddi hið svivirðilega athæfi hans, og
hverjar afleiðingar þess hefðu getað orðið
fyrir Valentine.
Hann sótti skriffærin og prestur settist
við að semja pistilinn. Það tók langan tíma,
því að sjómaðurinn gerði sig hvorki ánægð-
an með fyrsta eða annað uppkastið. Það
mátti notast við það þriðja, eftir smávegis
hreytingar á orðalaginu. Að svo húnu hrein-
skrifaði hann brjefið, það var látið í um-
slag, og skrifað utan á og sjómaðurinn stak
því kyrfilega í vasann ásamt frumritinu.
„Það er best að framvísa því sem fyrst,“
sagði Pole, og nú var rödd hans sljó og
þreytuleg.
„Það verður líka gert,“ svaraði hinn.
„Jeg á við,“ hjelt mæðulega röddin á-
fram, „að það er ekki langt að fara.“
„Já ... . “ svarið gat verið spurning og
samþykki í senn. Það var heldur ekki unnt
að merkja á lionum hvorn veginn það var
tekið en Pole hjelt áfram:
„Sýslumaðurinn er víst á næstu grösum,“
og henti á suðurgafl kofans.
Sjómaðurinn reyndi að dylja ánægjusvip-
inn, sem lcom á hann og ljet sem sjer kæmi
ekkert á óvart.
„Hvernig veist þú að hann er enn í Mall-
ow?“ spurði hann.
„Jeg — jeg,“ honum vafðist tunga um
tönn. „Jeg hitti Curtis lögreglufulltrúa í
morgun — jeg þekki hann dálítið — og
hann sagði mjer að sýslumaðurinn yrði þar
uns leitinni væri lokið.“
Sjómaðurinn hló. Hann ætlaði að segja
eitthvað, en hætti við það. Svo henti hann á
pokahrúguna og teppin, sem hann hafði
sofið við um nóttina, og lágu nú snyrtileg'a
samanbrotin í einu horninu, og sagði:
„Þú getur lagt þig þarna, ef þjer sýnist
svo. Annar okkar mun vera áverði, og við
látum ljósið loga, skilurðu? Þjer er eins
gott að reyna að sofa í liausinn á þjer.“
Pole stóð á fætur og rölti álútur og nið-
urdreginn þangað sem pokarnir lágu. Hann
lagðist á hnjen og bjó sjer til kodda úr
teppunum.
Sjómaðurinn horfði á fangann þangað til
hann var húinn að hreiðra um sig og lagst-
ur fyrir. Er hann var hættur að brölta, ljet
sjómaðurinn smella í fingrum sjer, og á
sama augabragði var Betty komin að hlið
hans full eflirvæntingar.
„Gættu hans!“ sagði hann og henti. Húu
sperti eyrun, lagðist fram á lappir sínar,
og einblindi út í hornið.
Sjómaðurinn sneri þá við þeim bakinu
og fór á hak við rúmið, þar sem hellan reis
upp á x-önd. Hann gekk niður þrjú efstu
þrepin, teygði niður höfuðið og blístraði
hvelt. Hljóðið bergmálaði í dimmum gang-
inum og von bráðar barst málrómur Toms
upp til hans.
„Hjer er alt í himnalagi,“ kallaði sjó-
maðurinn. „Komdu eins fljótt og þú get-
ur!“ Hann fór aftur upp, settist á rúmstokk-
inn og byrjaði að troða í pípuna sina. Hann
var í þann veginn að kveikja í, þegar stíg-
vjelaglamur heyrðist á járngrindunum og
andartaki seinna stóð Tom við hlið hans.
„Hann sefur, manngarmurinn,“ sagði
hann og benti með munnstykkinu. Eða er
i þann veginn að sofna. Hann er alveg bú-
inn að vera. Hvar getum við talast við?“
„Kmdu út á meðap.“ Tom hnykti liöfð-
inu i áttina til dyranna. Er hann liafði geng-
ið frá hellunni sagði hann: „Það hlýtur að
vera óhætt. Betty gefur okkur merki und-
ir eins og hann rótar sjer.“
Þeir fóru út. Hölluðu sjer upp að veggn-
um fast við dyrnar. Myrkrið grúfði yfir
umhverfinu og reykurinn frá pípunum
þeirra dreifðist hægt í röku næturloftinu.
Sjómaðurinn skýrði frá æfintýrum næt-
urinnar í lágum, skýrum róm, en þagði yfir
því, sem snerti ekki beinlínis málefni
þeirra. Á meðan hann talaði starði hann
heint fram fyrir sig inn í skóginn, þar sem
myrkrið var svartast. Tom tók aðeins einu
sinni fram í fyrir honum. Það var þegar
hann skýrði frá því, sem brjefin höfðu að
geyma.