Fálkinn - 10.09.1943, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
O
YNP/W
LE/&N&URNIR
Þroskuð hindber
„Það er yndislegt að eiga heima í
sveitinni í sumar," sagði Geirþrúður
og tók litlu spónakörfuna sína. „Nú
getum við týnt eins mikið af hind-
berjum og okkur lystir, og gert úr
þeim mauk.“
„Já, pönnukökur með hindberja-
mauki er það besta, sein jeg veit,
sagði Áki frændi liennar, sem var i
heimsókn. „Hvað ætlarðu að gera
við þessa körfu?“
„Jeg ætla út i runnan hjá malara-
enginu,“ svaraði Geirþrúður; „þar
er fult af hindberjum, sem enginn
tínir.“
„Það hlýtur að vera leiðinlegt
verk,“ sagði Áki. „Jeg hjelt að þú
ætlaðir að tína hindberin í garð-
inum hjerna.“
„Mamma gerir það sjálf. En vilj-
irðu ekki koma með þá fer jeg ein.“
En Áki vildi nú verða samferða
og svo fóru þau. Þarna var lieil
flækja af hindberjagrösum og mik-
ið af rauðum berjum, en þau voru
smærri en berin í garðinum. Börn-
in tíndu lengi, en svo reif Áki sig
á þyrnum og líka var hann orðinn
svangur, svo að hann hljóp heim.
Skógarálfarnir höfðu mikið að
hugsa um þessar mundir. „Það er
gott að veðrið skuli vera svona gott
um berjatímann,“ sagði sá álfur-
inn, sem sá um berjamaukið álf-
anna. Þetta var Ijómandi dugleg
álfamær, og staða liennar var með
þeim veglegustu i álfaríkinu.
„Nú ættum við að tína hindberin
og sulta þau,“ sagði aðstoðarmær
hennar, sem var nærri því eins tig-
in og hin.
„Það skulum við gera, þetta er
allra besti timinn, held jeg. Og við
gerum boð eftir Snipp, Snapp og
Snúrra, þeir vilja hjálpa til en voru
of litlir til þess í fyrra. En nú eru
þeir orðnir nógu stórir.“
Allir álfarnir hafa nefnilega mikið
að gera nema þeir yngstu. Þið
skuluð ekki lialda, að þeir geti lifað
á því að dansa í tunglsljósi.
Snipp, Snapp og Snúrri voru
bræður, og þeir urðu glaðir þegar
þeim var boðið í berjatinsluna.
„Þið skuluð ekki tína í skóginum
þar sem gamla eikin stendur,“ sagði
gamla álfkonan, „þar er ekki nokk-
urt ber eftir, því að á sunnudaginn
komu þangað slæmir krakkar, sem
rifu alt og tættu.“
„Æ, það var Ieiðinlegt,“ sagði
Snipp.
Eigum við að reyna í kjarrinu í
í Skógarbrekku?“ spurði Snapp.
„Það skuluð þið ekki,“ sagði
Marteinn Hjeri, sem heyrði hvað
þeir voru að tala um. „Kjarrið er í
skugga og berin græn eða Ijós enn-
þá. Bíðið þið þangað til í næstu
viku, þá verða þau orðin rauð. Jeg
veit það, þvi að jeg á sjálfur heima
í Skógarbrekku.“
„Þá verðum við að bíða,“ sagði
Snúrri.
„Reynið þið í kjarrinu við gömlu
rústirnar!" sagði leðurblaka, sem
flögraði hjá. „Jeg er vön að sofa í
rústunum þegar sólin skín á daginn,
en nýlega heyrði jeg fólk vera að
tala um, að nú væru berin bráðum
liroskuð. Þið ættuð að flýta ykkur
að ná í þau áður en fólkið hirðir
|>au.“
Þetta þótti bræðrunum gott ráð
og svo flugu þeir af stað.
„Þið eruð einstaklega duglegir,“
sagði berjamauksálfurinn. „Þið meg-
ið gjarnan jeta nokkur ber, úr því
að þið eruð svona duglegir.“
Snipp og Snapp urðu upp með
sjer við lirósið, en Snúrri sneyptist
— því að hann hafði þegar jetið
nokkur ber. En hann lijet þvi með
sjálfum sjer að verða iðnari en áð-
ur, og svo flugu þeir af stað aftur.
„Nú sje jeg hvergi fleiri þroskuð
hindber!“ sagði Snapp og' skimaði
alt i kringum sig.
„Jeg ekki heldur,“ sagði Snipp og
Snúrri sagði það sama.
„En vitið þið hvert við skulum
fljúga núna?“ hjelt hann áfram. „Þið
munið eftir kjarrinu við maíaraeng-
ið, þar er mikið af berjum. Við
skulum tína þar.“
Og svo flugu þeir af stað, að það
vildi svo til að þeir byrjuðu að lína
næst skóginum, en Geirþrúður og
Áki voru næst veginum, svo að
hvorugir vissu af öðrum.
Álfarnir höfðu tint lengi og voru
svó önnum kafnir að þeir tóku ekk-
ert /eftir þegar hún Branda, beljan
malarans, kom upp í kjarrið, þvi
að hún hafði tekið eftir einhverjum
skrítnum fiðrildum, sem flugu inn-
anum hindberin. En þessi fiðrildi
voru engir aðrir en Snipp, Snapp
og Snúrri, en það vissi Branda ekki.
Hún rak liausinn inn á milli hind-
berjastönglanna til þess að sjá bet-
ur, cn þá urðu álfarnir svo hræddir,
að þeir mistu berjakörfurnar sínar.
„Æ, hvaða hræðilega ófreskja er
þetta!“ hrópaði Snúrri og datt aftur
fyrir sig af liræðslu. En Snipp liljóp
útundan sjer og Snapp reyndi að
hlaupa, en datt um körfuna sína.
Þetta heyrði Geirþrúður. Þá ♦ar
Áki farinn lieim en hún sat alein
og livíldi sig, því að veðrið var svo
heitt. Og nú kom hún auga á álf-
ana þrjá.
„Æ, Branda, þú gerir þá hrædda!“
sagði liún og stóð upp. Branda var
ullra besta kýr og þegar Geirþrúð-
ur tók i hálsbandið hennar flutti
hún sig út úr kjarrinu og fór að
bita á enginu.
En Geirþrúður læddist varlega til
baka og horfði á litlu álfana, sem
voru að tina berin upp í körfurnar
sínar.
„Þakka þjer fyrir hjálpina,“ sögðu
þeir og gægðust til liennar. Þetta
var í fyrsta sinni sem þeir höfðu
sjeð menskt harn.
„Getið þið líka tínt hindber?"
sagði hún forviða.
„Já, víst gerum við það,“ svaraði
Snipp. „Hvað heldurðu að við ætt-
um annars að borða i vetur? Við
álfarnir tínum öll vilt ber, sem við
getum, og sjóðum úr þeim mauk.
Og þessvegna finst okkur ekki gam-
an þegar mannfólkið tekur berin frá
okkur.í*
Geirþrúði tók þetta sárt, því að
hún þurfti ekki að tína vilt ber.
„Þið megið gjarnan fá berin mín,“
sagði hún og rjetti þeim körfuna.
Þið hefðuð átt að sjá hvað álf-
arnir urðu glaðir. Svona mörg hind-
ber höfðu þeir aldrei sjeð i einu.
Móðirin (sem er einstaklega ó-
frið): — Finst yður ekki að dreng-
urinn minn sje talsvert likur injer?
Gestur: — Hm! Jú-ú! En það hef-
ir langt um minni þýðingu fyrir
drengi.
— Sonur yðar hefir náð' miklu
gengi á lifsleiðinni, er ekki svo?
— Jú, jeg hefði nú haldið það.
Fyrir þremur árum gekk hann i
notuðum fötum af mjer, en nú geng
jeg í notuðum fötum af honum.
— Frú Randvers hlýtur að hafa
unnið i liappdrættinu. Sjáðu bara
þennan fallega hatt, sem hún hefir
keypt sjer!
— Já, peningarnir eru ekki lengi
að stiga henni til höfuðs.
Kennarinn: — Hvar liggur Mad-
eira, óskar litli?
Óskar: — Heima í vinkjallaran-
um hans pabba.
— Læknirinn er þvi miður i sum-
arfríi. En þjer viljið máske tala við
aðstoðarlæknirinn hans?
— Nei, þakka yður fyrir. Þetta
er guði sje lof króniskur sjúkdóm-
ur, sem jeg geng raeð, svo að jeg get
vel beðið þangað til læknirinn kem-
ur heiin.
Hann: — Þessi nýja eldhússtúlka
býr til ágætan mat. Þetta er prýði-
legur miðdegisverður!
Frúin: — En jeg hefi nú hjálpað
henni.
Hann: — En maturinn er alveg
ágætur samt.
— Þetta er í annað skiftið, sem
jeg verð að biðja þig um þessar
tuttugu krónur, sem jeg lánaði þjer!
— Þótti engum mikið. Varð jeg
kanske ekki að biðja þig átta sinn-
um um þær, þegar þú lánaðir mjer
þær?
Þeir þökkuðu og jiökkuðu og loks
sögðu þeir:
„Viltu koma með okkur heim og
smakka á maukinu okkar. Þú mátt
það ef þú vilt.“
Og Geirþrúður var til i það og
svo fóru þau öll inn í skóg — þar
sem berjúamauksálfurinn var að
brasa. Þar fjekk Geirþrúður ljóm-
andi gott berjamauk. Bræðurnir
hjálpuðu til, Snipp flaug með körf-
ur, Snapp hrærði í pottinum og
Snúrri batt pappír yfir krukkurnar.
En síðar gat Geirþrúður aldrei
fundið þennan stað í skóginum. En
hún vissi að hún hafði verið þar,
þvi að karfan hennar var alveg tóm
þegar Áki kom að sækja hana í
matinn.
• Frá Svatt: (við frú Pratt, sem er
að setjast inn i flugvjelina sína): —
Hvert eruð þjer nú að fara, frú
Pratt?
Frú Pratt: — Upp i Borgarnes.
Það borgar sig ekki að kaupa ket-
deigið lijerna á Laugaveginum, úr
þvi maður getur fengið það fimm
auruín ódýrara í Borgarnesi.
Pjesi: — Hvað er það, sem hefir
fjóra fætur, eú getur þó ekki gengið?
Drjesi: — Þvi get jeg ekki svarað.
Pjesi: — Þa, er bæði borð og stóll,
eldavjel, komóða og fleira.
Líkingamál.
Hún: — Hvar hefir þú keypt þess-
ar buxur? Þær eru sniðnar á þig
eins og lianski.
Hann: — Já, því er nú ver. Jeg
vildi óska, að þær hefðu verið sniðn-
ar á mig eins og buxur.
Sonurinn: — Altaf ertu jafn hepp-
inn, pabbi. Nú þarftu ekki að kaupa
eina einustu nýja bók handa mjer i
haust.
Faðirinn: — Jæja. Hvað kemur
til þess?
Sonurinn: — Jeg á að sitja áfram
í þriðja bekk.
Sama sagan.
Hann: (les i blaði): — Við Norr-
torpa hafa þeir grafið upp í forn-
rústum glerbrot og brotnar krukkur,
sem er um 3000 ára gamalt.
Frúin: — Ja, þessar vinnukonur,
Drottinn minn!
Faðirinn: — Já, sonur minn. —
Svona er nú sagan af honum föður
þínum og' fyrri heimsstyrjöldinni.
Sonurinn (hugsandi): — En
heyrðu pabbi. Til hvers notuðu þeir
þá alla hina hermennina?