Fálkinn - 10.09.1943, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Æfintýri sjómannsins
Framhaldssaga eftir Philip Macdonald
28
dunda viö aÖ kveikja upp eldinn. Aö því
loknu setti hann upp vatn og sótti böggul-
inn sinn, sem var geymdur i rúmshorninu.
Hann náði sjer í hreina, hvíta skyrtu og
hreiddi úr henni á borðið. Svo tók hann
upp sápuna sína og rakáhöldin. Hann dró
leistana utan af stígvjelunum og fleygði
þeim í eldinn. Þegar vatnið sauð í skaft-
pottinum hitaði hann sjer meira vatn í
fötu.
Hann snyrti sig af meiri alúð en venja
hans var. Hann fór úr öllu og þvoði sjer
frá hvirfli til ilja, Rakaði sig og snurfus-
aði, burstaði stígvjelin sín og fötin eftir
bestu getu. Hann fór svo hægt að öllu af
ásettu ráði, svo að það stóð nokkurnveginn
heima, að þegar hann var orðinn hreinn
og strokinn og byrjaður að updirbúa morg-
unhressingu, heyrði hann hljóð úti fyrir
— hljóð, sem hann var farinn að kannast
við — skröltið í kerrunni, málróm Toms
gamla, ýlfrið í tíkinni og hið Ijetta fóta-
tak asnans. Því næst heyrðist hringl í ak-
týgjum og dynkur, er vagnkjálkarnir voru
reistir upp við kofavegginn.
Sjómaðurinn gekk til dyra og lauk upp.
P'yrst kom Betty, síðah Tom og skaut lok-
unni ,fyrir.
„Jæja?“ sagði sjómaðurinn.
Tom rak upp stór augu þegar honum
varð litið á félaga sinn. „Skárri eru það
r.ú fínheitin!" sagði hann.. „Kliptur, kemd-
ur, þveginn, kominn er hann á stallinn . .
„Sjálfsagt að halda sjer til, Stubbur. Þetta
er merkisdagur . .. .“ Hann var alt í einu
alvarlegur og sagði: „ Skelfing ertu þreytu-
legur, drengur.“
„Vertu ekki að gera veður út af mjer!“
svaraði sjómaðurinn önugur. „Segðu mjer
heldur eitthvað í frjettum.“
Tom hló. „Jeg hefði ekki þurft að fara
þarna ofan eftir, þegar öllu var á botn-
inn hvolft. Sá, sem þú várst smeykastur
um, þessi með heilahristinginn — hann
var búinn að ná sjer pilturinn, og það var
hann sem hleypti hinum fuglunum út úr
húrinu. í sömu svifum og jeg kom þarna
aðvífandi, og er að brjóta heilann um ein-
hverja átyllu til að rekast þarna inn ....
kemur þá ekki þessi með heilahristinginn,
askvaðandi upp á veginn til mín eins og
vitlaus maður, baðandi út öllum öngum
cg hrópandi á hjálp! Jeg bregð auðvitað
skjótt og vel við, eins og hjálpsömum veg-
faranda sæmir, fer með honum heim að
húsinu, og klifra á eflir honum inn um
eldhúsgluggann, því að ekki hafði liann
haft sinnu á að opna! Svo leystum við
hina þrjá .... en bágt átti jeg með mig,
það veit sá sem alt veit. Mjer er óskiljan-
legt, hvernig jeg fór að því að skella ekki
upp úr. En því lík hundaliepni, Stubbur!
Því að ef maðurinn hefði ekki verið svona
ruglaður, hefði hann ekki farið að æpa á
hjálp, og þá væri jeg ekki til frásagnar.
Mjer hefði sem sje aldrei dottið í liug að
vaða þarna inn, nema jeg gæti rjettlætt
nærveru mína.“ Tom þagnaði og hláturinn
sauð niður í lionum.
Sjómaðurinn gat ekki varist brosi og
sagði:
„Hann hefir hlotið að vakna við skröltið
í kerrunni. Jeg er feginn, að jeg gerði ekki
alveg út af við hann. Sögðu þeir nokkuð
sjerstakt?“
„Sögðu þeir ....!“ Tom brosti út að
eyrum. „Mig liafði aldrei órað Jyrir því, að
lögreglan rjeði yfir öðrum eins orðaforða.
Það var dásamlegt að lilusta á þá! Eink-
um á orðbragð liðþjálfans. Þeir tóku það
loforð af nijer að steinþegja yfir öllu
saman. Jeg hjelt, að jeg færi nú ekki að
breiða þetta út. Ó, nei! Mjer kom það bók-
staflega ekkert við, þótt þeir hefðu legið
þarna bundnir og keflaðir alla nóttina.
Liðþjálfanum var sjerstaklega umhugað
um að halda því leyndu. Það væri altaf
uóg til af fiflum, sem mundu henda gaman
íi.ð óförum lögreglunnar. Jeg Ieyfði mjer
þá að segja álit mitt á svoleiðis fólki og
sagðist vel skilja, að þetta gæti orðið á-
litshnekkir fyrir þá ef sagan kvisaðist.
Sem sagt, okkur kom prýðilega saman og
að endingu gaf hann mjer í skyn, að jeg
þyrfti ekki að þjást af þorsta á meðan jeg
dveldi hjer um slóðir! Þeir skyldu sjá
fyrir því.“
„Það væri nógu gaman að fá að líta yfir
skýrsluna, sem hann sendir inn,“ sagði sjó-
maðurinn og kímdi.
Tonr kinkaði lcolli. „Já, hún verður ef-
laust skemtileg aflestrar.“ Hann leit á borð-
ið. „Nú er best, að jeg taki við húsvérkun-
um,“ sagði hann og fór að hita te og steikja
egg og flesk. Hann blístraði fyrir munni
sjer ánægður með lífið.
Sjómaðurinn kveikti sjer letilega í pípu
og horfði á umstangið í fjelaga sínum.
„Jeg held þú ættir að fara að ræsa hans
liágöfgi," sagði Tom eftir nokkra mæðu.
% „Hann sefur ennþá, syndaselurinn,“ sagði
sjómaðurinn, sem bandaði frá sjer reykn-
um og gægðist út í hornið. Betty var búin
að koma sjer fyrir á gamla staðnum,, án
þess að nokkur segði henni.
Tom blöskraði: „Sefur!“ sagði liann og
hristi pönnuna. „Alveg er það magnað!
Heldurðu að þú liefðir getað sofið svona í
hans sporum?“
„Hver veit?“ Sjómaðurinn lugði pípu-
munnstykkið. „Nú veit hann hvað biður
hans og að hann verður að sætta sig við
hið óumflýjanlega. Þá kemur vonleysið og
sljóleikinn.“
„Það er eittlivað til í þessu hjá þjer . .“
Tom gaut hornauga til fjelaga síns. „Ætlar
þú með hann á lögreglustöðina?“ spurði
hann.
Hinn feut höfði til samþykkis. „Ætli að
það sje ekki best .... Gamli maðurinn —
hvað hann nú lieitir — Carson, verður þá
búinn að fá brjefið með játningunni. Jeg
hlýt að fá áheyrn, þegar jeg kem með kón-
ann með mjer.“
„Hvenær ferðu?“
„Eins fljótt og hægt er.“ Sjómaðurinn
stóð á fætur og teygði sig. „Hvað er klukk-
an?“
„Morgunverðurinn er til,“ sagði Tom og
byrjaði að skamta á diskana, „og klukkan
er rúmlega hálfsjö.“
„Við skulum þá borða, og siðan getur þú
skroppið og litið eftir stúlkunni. Á meðan
týgjum við Pole okkur til fararinnar.“
„Þið verðið að vera komnir þangað laust
fyrir klukkan átta.“ Tom gekk nú að borð-
inu og livesti augun á álútt höfuð fjelaga
síns. „Hvað sagðirðu annars? Á jeg að fa.ra
og vita livernig Vallí líður? Hvers vegná
ferðu ekki sjálfur?“
Sjómaðurinn dró stól að borðinu og sett-
ist. Hann leit eklci upp.
„Jeg kýs heldur að þú farir, sjerðu tij,“
svaraði hann.
„Fjandakornið ef jeg sje nokkuð!“ Tom
settist og hvesti augun á sjómanninn, sem
HÖRUND YÐAR ÞARFNAST
FILMSTJÖRNU
FEGRUNAR-SNYRTINGAR
Ef hörgull verður á Lux handsápunni um stundarsakir
í nágrenni viS yður, þá skuluð þjer ekki láta hug-
fallast fytir það. Þjer getið látið sápustykkið endast
miklu lengur en áður. Því að Lux handsápan gefui
svo ríkulegt löður, að aðeins lítið af henni getur gert
mikil ahrif
Það er eyðsla, til dæmis, að dýfa sápunm i vatnrð,
eða láta hana liggja í því. Vætið hendurnar eða
þvottaklútinn og strjúkið svo sápustykkinu einu sinni
um, og þá fáið þjer nægilegt sápulöður
Frægar kvikmyndadísir og aðrar fagrar konur un
allan heirn hafa komist að raun um, að besta ráðið til
þess að halda hörundinu unglegu og mjúku, er að nóta
Lux handsápuna að staðaldri
LUX
HANDSÁPAN
Paramount-
stjarnan
DOROTHY
LAMOUR
X-UTS 639,'4-93»
L £ V LII - f ra i n kdte lu