Fálkinn - 17.09.1943, Blaðsíða 13

F Á L K I N N

]
Vö
Drekkið Egils ávaxtadr/kki
KROSSGÁTA NR. 468
Lárélt. Skýring.
1. 'Bresta, 5. Hálendi, 10. Afla, 12.
í úrum, 14. Brúnir, 15. LagSi af
stað. 17. Liöir, 19. Ólæti, 20. Spilið.
23. Þyt, 24. Þyngdareining, 26.
Fyrsti, 27. Ráðabrugg, 28. Vega, 30.
Sagnmynd, 31. Sögupersóna, 32.
Kvenmannsnafn, 34. Rjett, 35. Tíma-
riti, 36. Innsigli, 38. Álfa, 40. Frýs,
42. Galli (forn ending), 44. 'Vogar-
lóð, 46. Haf, 48. Fylgdi, 49. Fyrir-
ferðarminni, 51. Steinefni, 52. Stað-
bundinn, 53. Greiðvikins, 55. Ætt,
56.* Spotti, 58. Suð, 59. Mynt, 61.
Undirdeild. 63. Fiskjar, 64. Ágeng-
ur, 65. Fiskur.
Lóðrjett. Skýring.
1. Gata í Reykjavík, 2. Þrep, 3.
Stjett, 4. Kór, 6. Hest, 7. Ganga,
8. Bæjarnafn, 9. Mentastofnun. 10.
Hindra, 11. Ljúffeng, 13. Gælunafn,
14. hringa, 15. Minni, 16. Hreinsað,
18. Rjeði, 21. Raddstafir, 22. Ein-
kennisstafir, 25. Heitmaður, 27. Villi-
maður, 29. Störf, 31. Stúlku. 33.
Æða, 34. Kvenmannsnafn, 37. Lög-
ur, ef., 39. Hvalurinn, 41. Fugl, 43.
Drykknum, 44.*Fornafn, 45. Stopp,
47. Hlassinu, 49. Atviksorð, 50.
Greinir, 53. Gælunafn, 54. Klettur,
57. Bæklingur, 60. Bein, 62. Ein-
kennisstafir, 63. Knattspyrnufjelag.
LAUSNKR0SS0ÁTU NR.467
Lárjett. Ráðning.
1. Hreppa, 6. Skjóna, 12. Ýrafár,
13. Jálkur, 15. Só, 16. Fláa, 18. Jörm,
19. G. I., 20. U. S. A., 22. Ungbarn,
24. ÁIs, 25. Rand, 27. Gorki, 28.
Eril, 29. Orion, 31. Tei, 32. Giltu,
33. Staf, 35. Sena, 36. Trosnaði, 38.
Kurr, 39. Krás, 42. Froða, 44. Ave,
46. Aðall, 48. Risu, 49. Fritt, 51.
Alis, 52. Óss, 53. Glannar, 55. Ink,
56. M. T„ 57. Búar, 58. Aríi, 60. S.
U. 61. Allung, 63. Fullur, 65. Alauða,
66. Hamlar.
Lóðrjett. Ráðning.
1. Hrósar, 2. Ra„ 3. Eff, 4. Pálu,
5. Prang, 7. Kjöri, 8. Járn, 9. ólm,
10. Nk„ 11. auglit, 12. Ýsuroð, 14.
Rislur, 17. Agol, 18. Jaki, 21. Anis,
23. Brennivín, 24. Árla, 26. Doltuðu,
28. Einráða, 30. Narra, 32. Geira,
34. For, 35. S. Ð. K.„ 37. Ófróma,
38. Koss, 40. Sali, 41. Elskur, 43.
Risia, 44. Arar, 45. Etna, 47. Linsur,
49. Flagð, 50. Tarfa, 53. Gúnu, 54.
Ríum, 57. Búa, 59. III, 62. L. L„
64. La.
ur en varði á bak við viðarrunnana með
fram þjóðveginum. Þá stakk hann hönd-
unum í vasa og lahhaði inn í húsið. Munn-
vikin kipruðust sitt hvoru megin við vind-
ilinn og það tísti í honum. Hann sá þá í
anda lögregluþjónana fjóra, filelfda stráka,
liggjandi hölvandi og ragnandi í myrkrinu,
bundnir á höndum og fótiun. Þegar hann
kóm aftur inn i lierhergið, þar sem hann
hafði hlustað á einhverja þá furðulegustu
frásögn, er fyrir hans margreyndu eyru
hafði borið, tók hann út, úr sjer vindilinn
og skellihló. Það lilakkaði í honum við til-
hugsunina um skýrsluna, sem liann fengi
frá þeim. Það yrði eflaust erfitt að heim-
færa hana við sjálfan sannleikann. Ó, jæja,
þeim var vorkunn, greyjunum. Hann tylti
sjer á horðbrúnina og teygði sig eftir heyrn-
artólinu.
XIV. KAiFLl.
Það var verið að lialda liátíðlegan dag-
inn í kofanum hans Toms. Hurðin stóð upp
á gátt og síðdegissólin flæddi gullin og
vermandi inn til þeirra þriggja, sem sátu
við matborðið.
Undir horðinu sat Betty og glímdi við
stórt kjötbein. Hún nagaði og kjamsaði
græðgislega og stundi af einskærri ánægju.
Valentine, sjómaðurinn og Tom voru búin
að borða. Stúlkan var búin að. fá roða í
kinnarnar og sat nú slilt og liljóð og dreypti
á tei úr krúsinni sinni. Öðru livoru hvarfl-
aði liún augunum feimnislega lil vina
sinna tveggja, sem sálu með whisky fyrir
framan sig. Þeir skáluðu glaðlega og voru
komnir all neðarlega í flöskuna, er stóð á
borðinu lijá þeim. Augun í Tom tindruðu
enn skærar og kankvislegar en venjulega
og þreytublærinn var að mestu liorfinn úr
andliti sjómannsins. En augnaráð hans var
fjarrænt dg áliyggjufult og kom illa heim
við þau orð er hann liafði látið falla rjett
í þessu: „Nú erum við laus úr öllum
vanda!“ liafði hann sagt. En það var ekki
að sjá á honum sjálfum. Hann rykti ósjálf-
rátt til höfðinu eins og hann vildi lirista
af sjer leiðindahugsanir, og spurði:
„Hvað er klukkan, Tom?“
Tom dró upp úrið sitt. „Kia hudgi hai?
Klukkan er hálf fimm, shahib.“
Sjómaðurinn teygði úr sjer, makindalega.
„Eins og jeg sagði ykkur áðan, þá erum
við öll frjáls ferða okkar eftir að klukkan
er orðin fjögur. Sir Walter ætlaði þá að
vera búinn að gera lögreglunni aðvart.
Mjer ef því óhætt að fara.“
Það hnussaði í Tom og Vallí lá við að fara
að snökta.
„Jeg var búinn að segja ykkur, að jeg
þyrfti að fara strax og jeg gæti,“ sagði
sjómaðurinn þolinmóður.
„En. .. . en ....“, stamaði stúlkan og
roðnaði.
„En,“ tók Tom nú til máls, en við vor-
um að vona að þú meintir það ekki. Ekki
satt, Vallí ?“
Iiún beygði liöfuðið játandi. Sólargeisl-
arnir ljeku sjer 1 ljósu lokkunum hennar.
Sjómaðurinn reis nú á fætur. „Jeg meinti
það,“ mælti hann ósveigjanlegur og horfði
á þau til skiftis. Hann studdi höndunum
á borðbrúnina og hjelt áfram:
„Mjer þykir leitt að skilja við ykkur, en
jeg verð að fara. Þið megið eklci taka mjer
það illa upp. Við hittumst öll aftur — mjög
bráðlega. Það er .... jeg þarf að reyna að
greiða fram úr dálitlu klúðri fyrst. Aðal-
atriðið er það, að þið haldið ekki að jeg
stökkvi burt að ástæðulausu. Þið bjargið
ykkur. Það er ekki liætt við öðru!“ Hann
reyndi að sýnast glaður og óþvingaður.
„Og Valli, sem er orðin stórrík súlka ....
biðlarnir láta víst ekki standa á sjer! Þú
varst svei mjer lieppin, að-sú gamla var
ekki búin að gera erfðaskrá.“ Hann þagn-
^ði skyndilega, er liann áttaði sig á þvi sem
hann var að segja. Mikill bölvaður klaufi
gat harin líka verið! Það lagðist yfir þau
onotaleg þögn — svo þung og kæfandi, að
hverju þeirra um sig fanst þari verða að
rjúfa liana. En alt í einu kom þeim óvænt
hjálp.
Það var sem ský hefði dregið fyrir sól-
ina er Gibson rak litla, gráa kollinn sinn
inri úr gættinni. Hann geiflaði snoppuna
og Imeggjaði óþolinmóður svo að undir
tók í kofanum.
Þeim varð hálf bilt við í fyrstu, en svo
skellu þau öll upp úr. Sjómaðurinn varp-
aði öndinni af feginleik, innilega þakklátur
asnanum. Tom spratt á fætur.
„Jeg var búinn að steingleyma þjer, ræf-
iilinn. Fimm mínútum of seinn! Við skul-
um hypja okkur út,“ sagði liann og leiddi
asnann burt á eyranu.
Nú varð aftur þögn; í þetta sldfti rofin,
er Vallí ýtti stólnum sínum harkaralega til
á hörðu leirgólfinu. Hún stóð upp og gekk
til sjómannsins, undirleit og með spentar
greipar.
„Ertu virkilega að fara?“ spurði hún.
Hann kinkaði kölli og liorfði vingjarn-
lega á hana.
„Mig langaði til að .... jeg verð að segja
þjer það áður en þú ferð, hvað mjer þótti
leiðinlegt þetta .... þetta sem jeg sagði
við þig í gærkveldi.“
Hann snart öxl hennar þýðlega og sagði:
„Góða, vertu ekki að fást um það. Það hef-
ir ekkert að segja.“
„Hefðirðu farið eins fyrir því, ef .... ef,“
hún komst ekki lengra.
Hönd hans livíldi enn á öxl liennar.
„Hlustaðu á mig,“ sagði liann — „jeg verð
að fara. Ekkert mun fá mig né hefði getað
fengið mig til að breyta þeirri ákvörðun
minni. Það eina sem þú átl nú að gera, er
að reyna að gleyma öllum áhyggjunum.
Tom mun reynast þjer eins og besti faðir,
Vallí mín og við höldum öll áfram að vera
góðir vinir. Ekki satt?“ Hann brosti hlý-