Fálkinn - 24.09.1943, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
andi út úr kjaftinum. „Eruð þjer
viss um, aS þetta sje karldýr?“
.Skellinöðrurnar eru undarleg
dýr,“ sagði hann. „ÞaS ei*' ómögulegt
aS gefa neinar algildar reglur um
þær. En þó get jeg fullyrt, aS þetta
er karldýr.“
Hún liafði ekki augun af flat-
vöxnum hausnum. „ViljiS þjer selja
mjer hana?“ sagði hún.
„Selja hana?“ át hann eftir for-
viða. „Selja yður hana?“
„Seljið þjer aldrei dýr?”
„Ojú, víst geri jeg þaS. — Víst
geri jeg það!“
„Hvað kostar hún? Fimm dollara
tíu dollara — ?“
„Hægan, hægan. Ekki meira en
fimm. En vitið þjer annars nokkuð
um skellinöðrur. HugsiS þjer yður ef
hún biti yður.“
Hún horfði á hann ofurlitla stund.
„Jeg hefi ekki liugsað mjer að fara
með hana með mjer. Jeg vil hafa
liana lijerna áfram, — en jeg vil að
hún sje mín eign. Jeg vil koma
hingað og horfa á hana gefa lienni
mat og vita að hún er mín eign.“
Hún tók upp litla buddu og rjetti
honum fimm dollara seðil. „Gerið
þjer svo vel. Nú á jeg hana!!t
Dr. Piiillips fór ekki að verða um
sel. „Þjer getið vel komið hingað
og horft á hana, án þess að þjer eig-
ið hand sjálf.“
„Jeg vil eiga hana sjálf.“
ILJ VERT i heitasta!“ sagði hann.
hefi jeg alveg gleymt tímanum.
Hann hljóp að borðinu. „Þrjár mín-
útur yfir tímann. Jæja, verra gat það
verið.“ Svo helti hann nokkrum
menthólkrystöllum i annað tilrauna-
glasið. En síðan var eins og eitthvað
drægi hann aftur að húrinu, þar
sem konan stóð enn og starði á
nöðruna.
Hún spurði: „Hvað jetur hún?“
„Jeg gef henni hvítar rottur —
iiottur úr búrunum þarna.“
„Viljið þjer gera svo vel að flytja
haria i hitt húrið? Mig langar til að
gefa henni að borða.“
„Hún þarf ekkert að jeta. Hún
hefir fengið rottu í þessari viku.
En stundum jeta þessar skepnur
ekki neitt í þrjá til fjóra mánuði.
Einu sinni var lijerna naðra, sem
át ekkert i heilt ár.“
En liún sagði með lágri sviplausri
rödd: „Viljið þjer selja mjer cina
rottu?“
Hann ypti öxlum. „Nú, svoleiðis.
Yðúr langar til að sjá hvernig skelli-
nöðrur jeta. Gott og vel. Jeg skal
sýna yður það. Rottan kostar tutt-
ugu og fimm cent. Þetta er merki-
legri sýning en nautaat, ef maður
lítur á það frá þeirri hlið, þá er það
ósköp hversdagslegt: Naðra sem er
að jeta matinn sinn.“ Röddin var
orðin hörð. Það fór í taugarnar á
honum, þetta fólk, sem leitaði sjer
hugaræsings í liversdagslegum við-
bijirðum. Ilann var ekkert gefinn fyr-
ir slíkt, hann var lífeðlisfræðingur.
Hann gat drepið þúsund kvikindi
lil þess að auðga vísindin, en hanií
gat ekki drepið flugu að gamni sinu.
Hann hafði fyrir löngu gert sjer
þetta ljóst.
I_T UN sneri sjer hægt að lionum
og það fór að votta fyrir brosi
á þunnum vörunum. „Jeg vil gefa
nöðruni minni að jeta,“ sagð. hún.
„Jeg ætla að flytja liana í hitt búrið.“
Áður en liann liafði tekið eftir hafði
hún opnað lokið á búrinu og stung-
ið hendinni ofan í það. Hann hljóp
til og dró hana frá. Lokið small
aftur.
,*,Eruð þjer frá yður?“ spurði
hann fokvondur. „Það gæti liugs-
ast, að þetta yrði yður ekki að bana
en þjer munduð undir öllum kring-
umstæðuin verða fárveik, jafnvel þó
að jeg gæfi yður móteitur undir
eins.“
„Viljið þjer þá ekki flytja liana
í liitt búrið?“ sagði hún rólega.
Dr. Phillips varð órótt. Hann fann
að hann reyndi að forðast svörtu
augun, sem virtust ekki sjá neitt.
Honum fanst það beinlínis rangt
að hleypa rottunni inn í búrið til
nöðrunnar; fanst það syndsamlegt
og hræðilegt; hann vissi ekki hvers
vegna. Þó hafði hann oft sett rott-
ur inn í búrið, þegar einliver bað
um það, en i kvöld fanst honum það
viðbjóðslegt. Hann reyndi að koma
sjer út úr þessu.
„Það getur verið holt að sjá það,“
sagði liann. „aÞð sýnir hvernig
nöðrur starfa, og maður fær virð-
ingu fyrir skellinöðrunum við að
sjá það. Það eru svo margir, sem
telja drápsaðferð skellinöðrunnar
svo ljóta. Jeg held að það sje vegna
þess, að þeim finnist þeir sjálfir
vera í sporum rottunnar. En þegar
maður hefir sjeð þetta einu sinni
getur maður litið hlutlaust á það.
Rottan er ekki nema rolta og hræðsl-
an hverfur.
jLJ ANN tók langl skaft með lykkju
úr leðri, ofan af vegg. Opnaði
búr, smeygði lykkjunni yfir haus-
inn á nöðrunni og herti að. Þá
kváðu skellirnir við um alla stof-
una.
Digri búkurinn engdist þegar
liann lyfti nöðrunni og ljet liana
detta niður i matarbúrið. Naðran
lyfti hausnum lil áhlaups um sinn,
en skepnan liætti skcllunum von
bráðar. Naðran hringaði .sig úti í
horni, gerði svo úr sjer töluna átta
og beið hin rólegasta.
„Eins og þjer sjáið,“ sagði ungi
maðurinn, „eru þessar nöðrur alveg
tamdar. Jeg liefi liaft þær lengi lijer.
Jeg býst við að jeg gæti tekið á
þeim með berum höndunum ef j<jg
vildi, en liver sá, sem fer óvarlega
að við skellinöðrur verður bitinn,
fyr eða síðar. Jeg vil ekki eiga neitt
á hættu.“ Hann hafði -megnustu
andúð á að láta rottuna á búrið.
Konan hafði fært sig að matbúrinu;
liún starði svörtu auguijum á linubb-
óttan nöðruhausinn.
Hún sagði: ,Látið þjer rottuna
inn.“
Mót vilja sinum fór hann að rottu-
búrinu. Það var einhvernveginn
svo að hann vorkendi rottunni, en
sú tilfinning hafði aldrei gert vart
við sig hjá honum áður. Hann horfði
á hvítu rottubúkana, sem voru að
klifra í netinu. „Hverja þeirra?“
hugsaði liann. „Hverja á jeg að
taka?“ Svo leit liann reiðilega á
konuna. „Viljið þjer ekki heldur, að
jeg láti kött inn til nöðrunnar? Þá
fengjuð þjer að sjá reglulegan bar-
daga. Kötturinn gæti borið sigur af
liótmi, en jafnvel þó að hann tapaði
gæti það kostað nöðruna lífið. Jeg
skal selja yður kött ef þjer viljið.“
Hún leit ekki einu sinni á hann.
„Hleypið þjer rottunni inn,“ sagði
hún. „Jeg vil sjá'þegar naðran jet-
ur hana.“
Hann opnaði rottubúrið og rjetti
inn höndina. Hann tók fingrunum
um einn rottuliausinn og lyfti dig-
urri, rauðeygðri rottu upp úr búr-
inu. Hún engdist og reyndi að bíta
í fingurna á honum, en tókst það
ekki, og svo bar liann liana svona
á rófunni.. Hann flýtti sjer yfir
stofuna, opnaði matarbúrið og ljet
rottuna detta niður í sandinn í botn-
inum á þvi. „Takið þjer nú eftir,“
sagði liann.
Konan svaraði honum engu. Hún
liafði ekki augun af nöðrunni, sem
lá grafkyr. Rjetti aðeins út úr sjer
tunguna við og við, eins og liún
væri að kanna loftið í búrinu, og
dró hana svo að sjer aftur.
Rottan kom niður á lappirnar,
snerist og þefaði af ljósrauðum
halanum á sjer, og svo vagaði hún
rótega yfir sandinn, síþefandi. Það
var hljótt i stofunni. Dr. Phillips
vissi ekki hvort það var sjórinn,
sem andvarpaði við staurana undir
liúsinu, eða livort það var konan,
sem andvarpaði. Hann gaf henni
hornauga og sá, að likami hennar
var með krampateygjum.
"^T AÐRAN rjelti úr sjer, svo hægt
-*■ ’ að varla var hægt að sjá lireyf-
inguna. Tungan hreyfðist út og inn.
Hreyfing skrokksins var svo mjúk
að tiún sást varta. En í hinum enda
búrsins stóð rottan á afturlöppunum
og fór að sleikja dúnmjúkt hárið á
bringunni á sjer. Naðran fikraði
sig áfram óg hnakkinn var reigður,
eins og S í laginu.
Unga manninum fanst þögnin
kæfandi. Hann fann blóðið stíga
sjer til liöfuðs. Hann sagði með
dimmri rödd: „Sjáið þjer, nú hef-
ir liún lyft hausnum til höggs. —
Skellinöðrurnar eru varkárar, eig-
inlega eru þær ragar. Naðran aflar
sjer fæðu, með aðferð, sem er nærri
því eins vandasöm og flókin lækn-
isaðgerð. Hún vill ekki hætta verlc-
færunum sínum í tvísýnu.“
Naðran var nú komin út á mitt
gólfið i búrinu. Rottan leit upp, kom
auga á nöðruna, en hjelt ólirædd á-
fram að sleikja á sjer bringuna.
„Þetta er fegursta sjón í veröld-
inni,“ sagði ungi maðurinn. Blóðið
svall i gagnaugunum á honum. —
„Þetta er hræðitegasta sjón i heimi.“
VT AÐRAN var komin fast að rott-
-* ’ unni. Hækkaði liausinn, lyfti
honum nokkra þumlunga yfir sand-
inn. Hausinn reigðist aftur, miðaði,
athugaði fjarlægðina. Dr. Phillips
leit á konrina. Hann fjekk velgju.
Hún reigðist lika til, en aðeins of-
urlitið.
Rottan leit upp og góndi á nöðr-
ana. Steig svo í allar lappirnar,
etti upp kryppu, og svo — kom
liöggið.
Það var ómögulegt að sjá, alveg
eins og elding. Rottan engdist eins
og undan ósýnilegu höggi. Naðran
vatt sjer aftur í liornið sitt og vafði
sig í kút, en tungan var altaf út úr
henni.
„Fullkoiriið!“ sagði dr. Phillips.
„Beint á milli herðablaðanna. Högg
lennurnar hljóta að liafa liitt hjart-
að.“
Rottan stóð kyrr en btjes upp og
niður eins og hvítur smiðjubelgur.
Svo stökk liún upp og datt á hlið-
ina. Sparkaði i svo sem s'ekúndu, og
svo var hún dauð.
Það kom mók á konuna, það var
eins og hún yrði að slytti.
„Jæja,“ sagði ungi maðurinn,
„þetta er víst nautn?“
Hún leit á hann sljógum augum.
„Fer hún nú ekki að jeta hana?“
spurði hún.
„Auðvitað jetur liún liana. Hún
'rap hana ekki að gamni sínu, lield-
ur vegna þess að liún var svöng.“
Konan kipraði munnvikin Leit
aftur á nöðruna. „Jeg ætla að horfa
á liana jeta liana.“
Ú kom naðran aftur fram úr
■*• liorninu sínu. Nú var engin
höggsveigja á hálsinum á henni, en
h'ún nálgaðist rottuna v^-lega, al-
búin til að forða sjer, ef á hana
yrði ráðist. Hún ýtti við rottunni
með trýninu, svo færði hún sig und-
an.
Þegar hún þóttist viss um, að
bráðin væri dauð, hnusaði hún af
allri rottunni. Það var eins og hún
mældi Mana og kysti hana. Loks
opnaði hún ginið.
Dr. Phillips varð að stilla sig, til
þess að líta ekki á konuna. Hann
hugsaði: „Ef hún er með opinn
munninn þá kasta jeg upp.“ En
liann stilti sig um að líta á hana.
Naðran glenti livoftana utan um
liausinn á rottunni og byrjaði að
kingjakingja, henni. Það sást gúll á
hálsinum á henni, þegar hún var að
kingja.
T""\ R. Phillips sneri sjer frá og
gekk að vinnuborðinu. „Nú eig-
ið þjer sök á, að jeg gleymdi næsta
glasinu,“ sagði hann gramur. „Þetta
verður ekki samfeldur fIokkur.“ —
Hann lagði eitt glerið' undir smásjá
og skoðaði það. Síðan helti hann úr
öllum glösunum í þvottatrogið.
Það hafði fjarað út, svo að nú
lieyrðist ekki nema hvískur frá sjón-
um. Ungi maðurinn opnaði lilemin
í gólfinu og fteygði öllum krossfisk-
unum niður um lúkuna. Hann leit á
kötlinn í troginu. Skrokkurinn var
stinnur af vökvanum, sem liann
liafði sprautað í hann. Hann dró út
nálina og batt fyrir blóðæðina.
„Vitjið þjer kaffi?“ spurði liann.
„Nei, þökk. Nú verð jeg að fara.“
Hann fór til hennar, þar sem hún
stóð við nöðrubúrið. Rottan var
gleypt, aðeins lialinn stóð út úr öðru
kjaftviki nöðrunnar. Hálsinn þrútn-
aði aftur og halinn hvarf.
„Nú sefur liún,“ sagði konan. „Og
jeg ætla að fara. En jeg ætla að
koma aftur og gefa nöðrunni að jeta.
Og einliverntíma fer jeg með hana
með mjer. Jeg skat borga fyrir rott-
urnar.“ Svo fór tiún.
Dr. Phillips settist við nöðrubúr-
ið. #Hann reyndi að liugsa skipulega
meðan hann horfði á sofandi nöðr-
una. „Jeg liefi lesið mikið um kyn-
fýsnarafbrigði,“ hugsaði liann. „En
það gefur enga skýringu . . Kanske
er jeg of mikið einn. Kanske ætti
jeg að drepa nöðruna. Ef jeg aðeins
.... nei, jeg botna ekkert í þessu.“
"LJ ANN beið þess í margar vikur
að hún kæmi aftur. „Jeg ætla
að fara út og láta liana vera eina
þegar hún kemur,“ hugsaði, hann.
„Jeg afber ekki að horfa á þetta
aftur.“
En liún kom aldrei aftur. Mánuð-
um saman var hann að gá að lienni
þegar hann gekk uni bæinn. Oft
hljóp hann á eftir hárri konu — ,
en það var aldrei hún.
Hann sá liana aldrei framar.