Fálkinn - 08.10.1943, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
Æfintýri Buffalo Bill
Indíánar.
ísak Cody batnaði aldrei verulega
eftir sárin, sem honum höfðu ve"ið
veitt. Hann dó, þegar Billy var enn
ungur að árum og Billy varð eftir það
að vinna allskonar vinnu til að halda
makindum sinum og draumahugleið-
ingum inni i eða undir vögnunum,
meðan aðeins þrír menn stóðu vörð
yfir nautunum, þeir áttu sannarlega
ekki von á Indiánum á þessum slóð-
um.
lifinu í fjölskyldunni.
Eitt sinn fjeklc hann vinnu hjá vini
föður síns heitins, en þessi vinur var
yfirmaður vagnalestar nokkurra ný-
t>yggja- Starf Cody „litia“ var að
reka á eftir dráttaruxunum, sem
drógu vagnana. Nýbyggjarnir höfðu
nefnilega komist að þeirri niður-
stöðu að uxarnir hefðu þann kost
fram yfir hesta og asna, að þeir voru
góðir til matar, og því heppilegri, ef
eitthvað óhapp skyldi henda vagna-
lestina. Og það sem meira var, ef
vagnalestin kæmist leiðar sinnar án
óhappa, náðu uxarnir sjer mjög fljótt
aftur eftir ferðalagið, svo að auðgert
var að fita þá og selja.
Þeir, sem stjórnuðu þessum naut-
um, voru kallaðir „nautasvipur". —
Billy reyndist vera ágæt „nautasvipa“
og kom öllum nautum sinum yfir
sljetturnar heilum á húfi. Vegna
þeirrar reynslu, sem hann hafði fcng-
ið þannig af hyrndum nautgripum
rjeði hann sig sem nautarekstrar-
mann að mikili nautahjörð, sem
stjórnin ætlaði að senda Albert Sid-
ney Johnson hershöfðingja, sem var
á leið með her sinn gegn Mormón-
' unum í Utah.
Þegar lestin og nautahjörðin, sem
Billy hafði farið með, kom i nágrenni
Kearrneyvirkis lentu þeir í fyrsta
alvarlega ævintýrinu.
Þeir höfðu tjaldað til kvöldverðar
og stöðvað vagnana og lágu flestir í
En skyndilega hrukku þeir upp
við vondan draum, stríðsóp skáru i
gegnum kyrðina, skot glumdu, jörð-
in skalf af hófadyn, og áður en þeir
vissu af, hafði heill herflokkur Indí-
ána á stríðsstigum ráðist á þá og
dreift nautunum i allar áttir.
En þeir hvítu voru ekki lengi að
átla sig, söfnuðust saman, tilbúnir
að berjast, og heilsuðu rauðskinn-
unum með skothrið úr stuttu Miss-
issippibyssunum sinum.
Eftir stutta viðureign duttu tveir
hvílu mannanna niður og Frank,
yfirmaður lestarinnar, sem sá, að
lið hans gat ekki varist í svona op-
inni stöðu, kallaði til manna sinna:
„Fljótir niður að ánni, bakkar henn-
ar geta skýlt okkurl*
Billy og fjelagar hans hlupu strax
niður að árbakkanum og tóku þá
særðu með sjer. Þeir komust í betri
stöðu, áður en Indiánarnir höfðu
safnast saman eftir skothríðina og
nú var hafdin ofurlitin ráðstefna
o." ákveðið að reyna að komast til
Kearneyvirkis með því að vaða nið-
ur ána og hafa árbakkann sem brjóst-
vörn.
Þeir sendu rauðskinnunum enn
eina kúlnahríð og síðan hjelt hið um-
setna lið niður ána og'notfærði sjer
eins og mögu'egt var bakkann til
varnar og hjelt um leið uppi stöð-
ugri skothríð á Indíánana, sem eltu
eins nærri og þeir þorðu.
Eftir því sem tók að dimma fór
Billy að finna meir til þreytu af
því að vaða og verjast heldur en
hinir eldri og þroskaðri fjelagar
hans, og hægt og hæet fór hann að
dragast aftur úr, þó að hann berðist
áfram eftir bestu getu. Skynditega
hrökk hann við, við ejnhverja svarta
þús'u, sem valt yfir balckann.
Rjett á eftir kom tungtið fram úr
skýjaþykkni svo að Billy gat greint
fjaðurhöfuð og skinnklæði Indíána,
sem hafði mist jafnvægi við að
njósna yfir bakkabrúnina og dottið
i ána.
Hinn rauði sá Billy á sama augna-
b’iki og Billy kom auga á hann og
rak unp stríðsöskur mikið, sem Billy
svaraði með skoti úr riffli sínum,
því að unglingurinn hafði ekki tap-
að snarræði sinu, þótt að honum
væri komið óvörum.
Hvítu mennirnir, sem höfðu heyrt
stríðsöskrið og skotið komu hlaup-
andi uppeftir, því að þeir höfðu um
leið saknað Billys. Þeir fundu Billy
dragandi Indíána á eftir sjer.
„Þetta er minn Indíáni, piltarl“
kallaði hann sigri hrósandi.
„Vissulega,“ sagði yfirmaðurinn,
„það var bara skrambi vel gert hjá
þjer.“ Og siðan heltu þeir hrósyrð-
um yfir Cody.
„Jeg er nú ekki eins þreyttur eins
og jeg var og jeg geri ráð fyrir að
jeg geti hangið i ykkur öllum, það
sem eftir er,“ sagði Billy með merlc-
issvip, „því að ef Indíáninn liefði
ekki dottið á bakkanum lægi jeg nú
dauður á árbakkanum.“
Fjelagar hans fóru að hlæja yfir
þessum orðuiu hans, þrátt fyrir hætt-
una, en hjeldú síðan áfram niður
ána.
Þeir brutust áfram alla nóttina,
þar til þeir komu auga á Kearney-
virkið og komust heilir á húfi þang-
að um morguninn eftir nokkurn bar-
daga við rauðskinnana, sem enn voru
á hælum þeirra.
r----------------------
S k r í 11 u r.
Verið var að halda hljómleika í
skólasal einhversstaðar í Skotlandi,
og einn liðurinn var sá, að Skotinn
Sandy ljek einleik á be'gpípu. Þeg-
ar hann hafði lokið laginu og lófa-
klappinu linti, heyrðist rödd fiainan
úr salnum:
„Góði, leikið þjer fyrir okkur
„Annie Laurie“, Sandy!“
„Ha!“ spurði Sandy undrandi og
upp með sjer um leið. „Á jeg að
leika það aftur?‘
Maður nokkur hringdi til ritstjóra
blaðs eins og skýrði honum frá þvi,
að frændi hans hefði verið kaup-
andi blaðsins í fimtíu ár.
„Það er prýðilegt!“ sagði ritstjór-
inn. „Og jeg vona að liann verði
kaupandi lengi áfram.“
„Já, það ætlar hann að verða.
En mig langar til þess að segja yður
dálítið af honum. Hann hefir ávalt
verið fyrirmynd annara að velsænn,
hann reykir ekki og hann drekkur
ekki, skammast aldrei og fer aldrei
i leikhús eða horfir á kvikmynd.*
í sluttu máli verður engin ódygð
eða löslur i honum fundinn. Og nú
heldur liann áttatíu ára afmæli sitt
hátíðlegt á morgun.“
„Hvernig getur svoleiðis maður
farið að halda upp á afmæli?“
spurði ritstjórinn.
— Jeg heyri, að maðurinn yðar
hafi verið að sækja um stöðu í
Stjórnarráðinu, hjerna um daginn.
Hvað gerir hann núna?
— Ekkert. Hann fjekk stöðuna.
— Nefndir, kunningi! Jeg skal
seg^ja þjer hvað það er. Það eru
nokkrir menn, sem fleygja minút-
unum og fleygja tímunum.
Frú ein í New York fór á ráðn-
ingarskrifstofu til þess að reyna að
ná sjer í vinnukonu. Hún hitti þar
eina, sem henni leist einstaklega vel
á og fór að lýsa fyrir henni þvi,
sem stúlka á sínu heimili ætti að
gera. — Heima hjá mjer hefir það
altaf verið venjan, að fá morgun-
kaffið í rúmið! sagði hún.
— Einmitt það?“ svaraði stúlkan
napurt. — í yðar rúm —- eða mitt?
Hefðarfrú ein, sem hafði gaman
af að safna kringum sig listamönn-
um í kvöldboð sín, bauð einu sinni
fiðlusnillingnum Fritz Kreisler heim
til sin.
„Og hafið þjer fiðluna yðar með
yður,“ bætti hún við.
„Það er engin þörf á því,“ svar-
aði fiðlusnillingurinn.
„Hvers vegna ekki?“ spurði hefð-
arfrúin með ofurlitlum snúð. Hún
var vön þvi að láta hljómlistarfólk
syngja og leika í samkvæmum sínum
til endurgjalds fyrir matinn.
„Vegna þess, sjáið þjer frú, að
fiðlan mín jetur ekki,“ svaraði fiðlu-
snillingurinn.