Fálkinn - 08.10.1943, Blaðsíða 12

12
F A L K I N N
BEORBES SIMEnon í________
--------- [0
Flæmska buðin
dökkbrúnn, og fyrir innan hann stóð hæru-
hvít kona í svartri peysu, og var að tala
flæmsku við konu prammakarls, sem var
með barn á handleggnum.
„Viljið þjer gera svo vel og ganga hjeina
í gegn, fulltrúi?“
Maigret gafst tími til að renna augunum
um búðarhillurnar, sem voru fullar af alls-
kyns varningi. Hann tók sjerstaklega eftir
því, að nokkur hluti búðardisksins var með
zinkþynnu, og að á lienni stóðu flöskur
með einiberjabrennivíni og koníaki, með
hellikrana í stútnum.
En honum gafst ekki tækifæri til að at-
huga þetta nánar, því að nú var honum
visað inn um aðrar dyr með glerhurð, en
rýjuvefur var hengdur fyrir glerin. Næst
gengu þau Anna gegnum eldhús, og sat
gamall maður í tágastól fast við eldstóna.
„Þessa leið!“
Það var kaldara í ganginum fyrir innan.
Svo komu nýjar dyr, sem lágu að alveg
óvæntri stofu, er sumpart var setustofa en
sumpart borðstofa. Þar var píanó, fiðlu-
kassi, vel fágað tiglagólf, þægileg húsgögn
og eftirlíkingar af frægum málverkum á
veggjunum.
„Má jeg ekki taka við frakkanum yðar?“
Borðið var dúkað. Munstraður borðdúk-
ur, silfurborðbúnaður, bollar og undirskál-
ar úr vönduðu postulíni.
„Það má vist bjóða yður kaffi, er ekki
svo ?“
Frakki Maigrets hafði þegar verið hengd-
ur fram í ganginn, og Anna kom aftur inn
í stofuna í hvítri silkiblúeu, sem síður en
svo yngdi hana upp.
Þetta er fullorðin stúlka. En hvað var
það, sem svifti hana öllum kvenlegum
þokka? Það var ómögulegt að hugsa sjer
að hún gæti orðið ástfangin Og enn óhugs-
anlegra var þó, að nokkur karlmaður gæti
orðið ástfanginn af henni.
Það var aúðsjeð, að viðtökurnar höfðu
verið rækilega undirbúnar fyrirfram. Hún
kom inn með sjóðheita kaffikönnuna og
helti í þrjá bolla. Svo livarf liún aftur út
i svip, en kom aftur með risgrjónatertu.
„Gerið þjer svo vel að fá vður sæti, herra
fulltrúi .... Hún móðir mín kemur á
hverri stundu.“
„Leikið þjer á pianó?“
„Já, og hún systir min líka. En hún hefir
minni tíma til þess, en jeg hefi. Á kvöld-
in verður hún oftast nær að sitja yfir því
að leiðrjetta stíla.“
„En fiðlan?“
„Hann hróðir minn á hana.“
„Hann mun ekki vera hjerna í Givet,
geri jeg ráð fyrir?“
„Hann kemur hingað bráðlega. Jeg sagði
honum að það væri von á yður!“
Hún skar tertuna í sneiðar og rjetti Maig-
ret eina með svo mikilli einbeitni, að ekki
var tiltökumál að afþakka. Frú Peeters
kom inn í stofuna, spenti greipar á magan-
um, heilsaði gestinum með veimiltitulegu
brosi — brosi, sem var mettað hrygð og
undirgefni.
„Hún Anna sagði mjer að von væri á
yður. Það var fallega gert af yður ....“
Ilún var flæmskari í máli, en dóttir henn-
ar, og talaði greinilega mállýsku. Andlits-
drættir hennar voru talsvert fíngerðir og
greindarlegir, og silfurhvítt hárið jók henni
þokka. Hún tylti sjer á brúnina á stólnum
sínum, eins og konur gera, sem aldrei setj-
ast nema eins og kría á stein.
„Þjer hljótið að vera svangur eftir alt
þetta ferðalag.' En hvað mig snertir, þá
hefi jeg mist alla matarlyst siðan . .. .“
Maigret mintist gamla mannsins, sem
liann hafði sjeð í eldhúsinu. Hvers vegna
kom hann ekki inn og fjekk sjer kaffisopa
og tertubita? En í sömu svifum sagði frú
Maigret við dóttur sína:
„Skerðu þarna bita lianda honum pabba
þinum.“
Og við fulltrúann sagði hún:
„Hann skilur varla við stólinn sinn. I
rauninni skilur hann ekki . ...“
Þvi fór fjarri að nokkuð óvenjulegt virt-
ist liggja í loftinu þarna, og Maigret virtist
ótrúlegt að utanaðkomandi atburðir gætu
truflað þennan heimilisfrið. Manni fanst
það á sjer, þegar gengið var inn í þetta hús,
að jafnvel þó að mikið gengi á fyrir utan,
væri lítil hætta á því að þeir atburðir gætu
í nokkru raskað friðnum á þessu kyrláta
flæmska heimili, þar sem hvergi sá dust á
neinu og ekkert heyrðist nema súgurinn i
ofninum.
Þegar Maigret rjeðst i stóra tertubitann,
fór hann jafnframt að spyrja spurninga.
„Hvenær bar þetta við — nálcvæmlega?"
„Þriðja janúar.“
„Og nú er kominn sá tuttugasti.“
„Já. Þeir hugsuðu sjer ekki að sakbera
okkur í fyrstunni."
„Þessi stúlka .... hvað kölluðuð þið
hana? Germaine ....?“
„Germaine Piedbæuf,“ svaraði Anna, er
nú var komin inn í stofuna aftur. „Hún
kom hjerna um átta leytið um kvöldið. Hún
mamma fór fram í búðina, til þess að af-
greiða hana.“
„Hvaða erindi átti hún svo?“
Frú Peeters strauk af sjer tár og svaraði:
„Það sama og vant var .... Hún var að
kvarta undan því að Josepli liti aldrei inn
til sín og sendi sjer aldrei linu .... Og
hugsið þjer yður hvað hann hefir mikið að
gera! Það er merkilegt hvað hann lcemur
miklu af og hafa þó alt þetta hangandi yfir
sjer og okkur ....“
„Stóð hún lengi við?“
„Jeg hygg að hún hafi staðið við svo sení
fimm mínútur. Jeg varð að biðja hana um
að liafa elcki mjög hátt, þvi að jeg kærði
mig ekki um, að prammakarlarnir hjerna í
kring færu að þyrpast hingað inn til þess
að sjá hvað gengi á. Þá kom Anna fram í
búðina og sagði henni, að henni væri best
að fara.“
',,Og fór hún þá?“
„Anna fór með henni út, en jeg fór aftur
inn í eldhúsið til þess að taka til á borð-
inu.“
„Og þjer sáuð hana ekki aftur eftir það?“
„Aldrei.“
„Síðan hefir enginn maður sjeð hana, er
ekki svo?“
„Nei, það segja þeir.“
HÖRUND YÐAR ÞARFNAST
FILMSTJÖRNU
FEGRUNAR-SNYRTINGAR
Ef liörgull verður á Lux handsápunni um stundarsakir
í nágrenni viö yöur, þá skuluð þjer ekki láta hug-
fallast fyiir þaö. Þjer getiö látið sápustykkið endast
miklu lengur en áöur. Þvi að Lux handsápan gefui
svo ríkulegt löður, að aðeins lítið af henni getur gert
mikil ahrif
Þaö er eyösla, til dæmis, að dýfa sápunm i vatmð,
eÖa láta hana liggja ( því. Vætið hendurnar eöa
þvottaklútinn og strjúkið svo sápustykkinu einu sinni
um, og þá fáið þjer nægilegt sápulöður
Frægar kvikmyndadísir og aðrar fagrar konur un
allan heim hafa komist aö raun um, að besta ráðið til
þess að halda hörundinu unglegu og mjúku, er að nota
Lux handsápuna aÖ staðaldri
LUX
HANDSÁPAN
Paramount-
stjarnan
DOROTHY
LAMOUR
X-LTS 639/4-039
LL FZi7Mramk?iúslu