Fálkinn - 15.10.1943, Blaðsíða 10

10
F A L K 1 JN jn
Æfintýri Buffalo Bill
í nokkur augnablik leit út eins
og Billy hlyti aS detta á höfuðið
undir hófa bufflanna, en hann náði
þó haldi á síðustu stundu i loðnum
makka dýrsins, og þar hjekk hann
upp á líf og dauða, en festi sig bet-
ur með sporunum sínum.
Tarfurinn varð alveg hamslaus
af hræðslu og reiði, stökk liátt í loft
upp, gaf frá sjer öskur mikið og
hljóp síðan af stað með slíkum
hraða, að hann var fyrr en varði
kominn langt á undan hinum buffl-
unum.
Billy hjelt sjer í sæti sínu eins og
alvanur bufflareiðmaður, hann brosti
háðslega. Við og við leit hann aftur
og liorfði á hjörðina og eltandi Indí-
ánana og óskaði sjer að nautið gæti
nú bara haldið sama hraða.
Sjer til mikillar skelfingar sá Billy
alt í einu að hjörðin stefndi beint
á tjaldbúðir vagnalestarinnar. Lest-
armennirnir sáu þetta lifandi flóð
nálgast og reyndu að beina buffl-
unum í aðra átt, jmr sem þeir sáu
fram á eyðilegginguna, sem þeir
mundu valda, en árangurlausl.
Eins og eyðileggjandi hvirfilvind-
ur skelti þessi stóra lijörð sjer inn
í tjaldbúðirnar, dreifði uxum og
hestuin i allar áttir, og Billy fór að
halda, að hann myndi verða að húka
á bufflinum í langan tima enn þá.
En skepnan var orðin þreytt og
farin að dragast aftur úr hópnum,
og Vilti Bill, sem sá hinn unga vin
sinn.'lyfti riffli sínum og skaut buff-
ulinn rjett þegar liann var á leið út
úr tjaldbúðunum.
Frá þessum degi var Billy þektur
undir nafninu Buffalo Bill, nafni
sem loddi við hann, þar til, eins og
áður er sagt frá, hann varð hinn
heimsfrægi Buffalo Bill.
I--------------------------------
S k r í 11 u r.
••
--------------------------—.....i
Undarleg reið.
Næsta férð Billys yfir preríuna
var hafin undir umsjá gamals og
reynds lestarforingja, Lew Simp-
sons að nafni.
Billy var ráðinn sem „varamað-
ur“, en það þýddi, að hann fjekk
fult kaup og átti að vera viðbúinn
að taka við starfi livers þess í lest-
inni, sem yrði drepinn, særður eða
gerður óvígur á annan hátt.
í lestinni voru tuttugu og fimm
vagnar, sem var stjórnað og gætt af
lestarstjóra og vara-lestarstjóra, Billy
„varamanni", næturvarðmanni, naut-
rekstrarmanni, sem rak lausu ux-
ana, og ökumanni fyrir hvern vagna-
hóp.
Allir voru þeir vopnaðir stuttum
rifflum og Colt skammbyssum og
höfðu aUir hest; en þar bar þó hest-
ur Billys af, því að hann var eng-
inn annar en Satan, alveg eins góð-
ur og þegar hann náði honum á
preríunni.
Allir lestarmennirnir öfunduðu
drenginn af gæðingnum og sumir
ijelu jafnvel þau orð falla, að þeir
ætluðu að ná honum af Billy með
góðu eða illu.
„Jeg er hræddur um, að verði
ekki af þvi, piltar; drengurinn náði
þessum hesti á preríunni, og sá,
rem leggur hendi sína á hann, skal
mæta mjer!“
Sá sem talaði var J. B. Hickok,
þektur sem „Vilti Bill“ og á þessari
ferð hittust þeir fyrst, hann og Will-
iam B. Cody.
Vilti Bill var varalestarstjóri í
þessari ferð og allir þektu hann það
vel, að hugmyndin um að krækja í
Sntan með óheiðarlegum aðferðum
var strax að engu gerð, og Billy
var öruggur um eign sína.
Sem varamaður hafði Billy ekk-
ert að gera meðan „nautasvipurn-
ar“ (mennirnir, sem ráku nautin)
voru heilbrigðar og engir Indíánar
teptu för þeirra, svo að hann gerð-
ist veiðimaður lestarinnar og hjelt
henni vel birgri af nýju dýrakjöti
og viltum fuglum.
Það var í einum þessara veiði-
leiðangra, sem Billy öðlaðist nafn-
ið Buffalo Billy. Ekki Buffalo Bill,
takið eftir, heldur Buffalo Billy. Það
var nokkru seinna, þegar hann drap
yfir fjögur þúsund buffla á sex mán-
uðum til að birgja verkamennina,
sem unnu við Kansasjárnbrautina
upp af kjöti, að hann hlaut nafnið,
sem hann var þektur undir til dauða
dags.
Afrekið, sem færði honum fyrsta
viðurnefnið var alt annars eðlis en
það síðara. Dag einn, jjegar liann
var með Lew Simpson lestinni, hafði
hann skotið antilópu og fór af baki
til að gera að henni. Varð hann þá
mjög hissa, er hann sá að Satan var
á hraðri ferð í burtu frá honum
eltir preríunni. Hann stökk á fætur
og uppgötvaði strax orsökina til
flótta Satans, þvi að þúsundir buffla
voru á leið til hans með miklum
hraða.
Aðeins eitt bjargráð var til, og
það var trjeð, sem stóð nokkur
hundruð metra í burtu.
Á allri preríunni í kring var ekki
annað trje til, og Billy hafði uiip-
götvað þetta trje, þegar liann var að
elta antilópuna og skriðið upp í það
til að ná öruggu skoti á liana.
Hann þaut af stað í áttina til trjes-
ins og klifraði upp í það; til allrar
hamingju voru bufflarnir enn tölu-
vert i burtu. En þegar hann tók að
virða fyrir sjer liina stóru lijörð,
gat hann greint stóran flokk ríðandi
rauðskinna, sen. voru að reka lijörð-
ina.
Miðja lijarðarinnar hjelt i áttina
til trjesins og Indíánarnir fylgdu
fast á eftir, svo að þau hlutu að
lenda beint á trjenu.
Billy vissi vel liver örlög hans
yrðu, ef hann lenti í höndum liinna
rauðu; Indíánarnir mundu gefa
bufflakjötið upp í stað liöfuðleðurs
hv,ita mannsins.
Þessar hugsanir fóru eins og eld-
ing í gegn um huga hans og liann
ákvað strax, hvað hann ætlaði að
gera. Að dvelja í trjenu, þýddi viss-
an dauða í höndum rauðskinnanna,
en að sleppa, eins og liann ætlaði
sjer, á baki eins buffals var mikil
áhætta, þó að hún væri verð þess
að taka hana til greina.
Hann slengdi rifflinum á bak sjer,
valdi úr einn vísund, stóran tarf, og
henti sjer niður á hið breiða bak
hans um leið og hann fór fram hjá.
Þegar miljónamæringurinn John
I). Rockefeller var ungur, skeytti
hann lítt um fataburð sinn, fremur
en eftir að hann var orðinn gam-
all. Hann var litið snyrtimenni og
mátti oft sjá liann með bót eða blett
á fötunum sínum og slitgljáa á
ermunum og rassinum. Hann skeytti
l:tt um það, en vinir hans bentu
honum oft á, að þessi klæðaburður
væri ekki sæmandi manni í hans
stöðu.
„Af hverju ertu svona sóðalega
fil fara?“ spurði kunningi hans
liann einu sinni. „Þykistu ekki hafa
efni á að kaupa betri föt?“
„Hvað er eiginlega að þessum föt-
um?‘ svaraði oliukongurinn þáver-
andi.
„Það er alt út á þau að setja. Þau
eru orðin gömul og fara illa,“ svar-
aði kunninginn. „Hann faðir þinn,
sem var þetta einstaka snyrtimenni,
mundi hafa blygðast sín fyrir að
sjá þig i svona lörfum.“
„Biddu nú hægur,‘ svaraði Rocke-
feller. „Þessi föt, sem jeg er í núna,
eru einmitt af honum föður mín-
um!“
Presturinn var að undirbúa ræð-
una sína, og dóttir hans var á vappi
í kringum hann.
„Pabbi,“ sagði hún, „segir Guð
þjer alt þetta, sem þú ert að skrifa?1
„Já, vitanlega gerir hann það,“
svaraði faðirinn. „Hvers vegna
spyrðu?“
„Ja-a, heyrðu pabbi. Hvers vegna
strikar þú þá sumt út?“
„Hver var þetta, sem þú hefir
staðið og talað við í meira en klukku
tíma hjerna fyrir utan dyrnar?“
spurði Bláfells.
„Það var liún frú Gráfells — hún
mátti ómögulega vera að því að
koma inn,“ svaraði frú Bláfells.
Sóknarpresturinn fann ástæðu til
að vanda um við litinn dreng, sem
liann heyrði blóta. „Ef þjer finst þú
þurfa að segja eitthvað í þá átt-
ina, þá geturðu sagt „ansi“, eða
„skrambi"! sagði presturinn. „Aldrei
blótar hann pabbi þinn, er það?“
„Nei, nei, prestur!"
„Jæja, ertu nú viss um það. Setj-
um nú svo, að hann sje að garfa
eitthvað úti í garði, og svo stígi
hann í ógáti ofan á hrífu með tind-
ana upp, og að hún reistist og hrífu-
skaftið skylli í hnakkanum á honum.
Hvað lieldurðu að hann segði þá?“
„Hann mundi segja: „Skelfing
kemurðu snemma heim, elskan mín!“
Það lá skelfing illa á honum yfir
morgunkaffinu, og hvcrnig sem
hann reyndi gat hann ómögulega
lcomið brosi fram á varirnar á kon-
unni sinni.
„Ertu vond við mig, vegna þess
að jeg lcom heim með glóðarauga í
nótt?“ spurði liann loks í örvænt-
ingu.
„Nei,“ svaraði frúin, kuldalega.
„Þú fjekkst nú ekki glóðaraugað fyrr
en eftir að þú komst heim!“