Fálkinn - 22.10.1943, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
baksbúðanna, og jeg fer inn í
þá næstu. En þar hafa þeir áð-
urnefndan fimm centa vindil
til. Svo að ekkert getur orðið
úr veðmáli. Og þeir hafa hann
líka i tveimur næstu tóbaks-
búðum, sem jeg kem inn í. En
í þeirri fjórðu fæst liann ekki.
Það er ítali, sem á þá verslun
— ávextir öðrumegin, tóbak
binumegin. Mikið mætti það
vera ef hann hefði ekki ein-
liverskonar atvinnu í kompunni
fyrir innan, þvi að þessir fjórir
eða fimm dónar, sem hanga
þarna við diskinn, virðast ekki
bafa komið inn til þess að kaupa
epli, eða bara til þess að rabba
við kaupmanninn.
> Jeg spyr eftir vindlinum og
bann segist ekki hafa liann til.
Jeg tield fagra ræðu yfir þess-
um vindli og allur söfnuðurinn
skellihlær útundir eyru. Tony
hallar sjer fram á diskinn og
se'gir, að nú liafi þessi rótar-
vindlagerð þarna úti í IJarlem
loks fengið góðan sölumann.
Og svo þylur hann um það bil
sömu romsuna og sá fyrsti. En
f þegar hann myndar sig til að
draga seðlavöndulinn upp úr
vasanum og jeg hefi tekið minn
seðil í lófann til að rjetta dóm-
aranum, þá segir hann, að nú
skilji hann bragðið. Jeg mundi
ekki vera svo heimskur að af-
benda veðmálsfjeð, ef jeg hefði
vindla í handkoffortinu. Og svo
er þetta rætt og sýnist sitt
liverjum. Þeir óska mjer að lok-
um allir til hamingu með at-
vinnuna, en bæta við að þeir
ti-úi varla að nokkur maður sje
svo mikið flón að bíta á svona
agn. Nú verður mjer hugsað til
þess, að hann var skrambi snið-
ugur þessi, sem beit á í fyrsta
sinn. IJann var aðeins of snið-
ugur, og þessir sem stóðu við
diskinn lians hjeldu blátt á-
fram að þeir hræddu mig til
þess að leggja veðfjeð undir í
það skifti.
Nú labba jeg upp Broadway
góni á allar ljósaauglýsingar
og hugsa mig um. Jeg kemst að
þeirri niðurstöðu að það eina
sem jeg geti liaft upp úr þessu
sje góð auglýsing fyrir vindil-
inn. En svo dettur mjer líka í
hug, að ef við værum tveir um
þetta, þá mætti gera hina ó-
trúlegustu liluti.
í 132. gölu á heima ungur og
spengilegur strákur. IJann geng-
ur undir fallegu nafni: Bill
Scott. Annars er líkt ástatt fyr-
ir honum og mjer, liann gengur
á milli góðbúanna og spyr eft-
ir atvinnu. Jeg næ i sporvagn
jjangað þegar stað. Hann kem-
ur til dyranna á sokkaleistun-
um, því að hann er að bæta
skóna sína. Hann er í fremur
snjáðu skapi og sest og fer að
skera til leðurpjötlu. Ilerbergið
er á stærð við rúmgóða brúðu-
stofu, og við verðum báðir að
sitja á rúminu, til þess að pláss
sje fyrir lappirnar á okkur.
Þarna er ekkert rúm til þess að
komast í gott skap, sjerstak-
Iega vegna þess að hann skuldar
húsmóðurinni fyrir siðustu vik-
una en á ekkert nema fimtíu
cent og stórt gat á skónum.
Jeg segist skulu kippa húsa-
leigunni í lag fyrir liann. Frú
Larkin stendur yfir þvottabal-
anum frannni i eldliúsi, og þrír
smákrakkar eru að leika sjer á
gólfinu. Það koma tár fram i
augun á henni þegar jeg rjetti
henni tvo dollara. Einn fyrir
liðna vilcu og annan fyrir þá
næstu. Hún segir að það sje
hörmung að jafn ungur og efni-
legur maður og hann kunningi
minn skuli þurfa að ganga at-
vinnulaus. Hún vilji gjarnan
liýsa liann áfram, en bún geti
ekki komist af án þessa dollars
á viku, jjví að það sje rjett svo
að hún geti látið ná saman lijá
sjer til þess að hafa ofan í sig
og börnin.
Svo fer jeg inn til lians og segi
lionum, að nú verði hann að
setja skóræflana á sig undir
eins. Við förum svo út og fyrir
næsta liorn og jeg kaupi tveggja
dollara skó handa honum. Jeg
tilfæri þetta sem i'eksturslcostnað
og segir honum það. Að öðru
leyti erum við báðir i sæmileg-
um fötum og frökkum, svo að
það getur staðist fyrsta kastið.
Hann er bár og beinvaxinn, fríð-
ur sýnum og tuttugu og tveggja,
svo að liann er mjög sæmilegur
vindlaseljari.
Þegar liann er kominn á
nýju' skóna og jeg hefi útskýrt
fyrir honum verslunarfyrir-
komulagið, fer hann að skelli-
hlæja. Og svo förum við í stræt-
isvagni niðureftir.
Fyrsti viðkomustaður okkar
er falleg búð í 42. götu. Öll
búðin er eins og nikkelgljáandi
skrín með hillum í. Nikkel og
gler. Náungarnir sem hanga
þarna inni eru náungar af rjettri
tegund með Stetson-hatta og
alt eftir því. Maðurinn fyrir
innan diskinn er ekta gigoló
með klístrað hár og ofurlítihn
svartan bursta undir nefinu.
Leðurbikarinn með teningunum
er með þremur gljáandi málm-
hringjum. Þeir líta út eins og
þeir væru úr gulli, enda eru
Jieir úr gulli.
Jeg geng inn á undan og
kaúpi mjer vindil. Hann spyr
mig strax, ofur kurleislega livort
við eigum að kasta teningum
um vindilinn. Jeg er til í jiað.
Sjö augu koma enn upp hjá
mjer. Hann heldur bikarnum í
háa lofti, snýr sjer á hæli, lok-
ar augunum, brosir ofurlitið út
í annað munnvikið, tautar sær-
ingaþuluna og fær níu augu.
Svo spyr hann hvort við eigum
að reyna aftur, en jeg borga
bara tvöfalt verð fyrir vindil-
inninn og gefst upp.
NÚ kemur Bill inn með hand-
koffortið. Hann spyr eftir
vindilmerkinu gamla og góða.
Afgreiðslumaðurinn segist ekki
liafa jiá vindlategund til og
hleypir brúnum, ofurlítið óvirð-
lega. En hann segist hafa fimm
centa vindla,, sem sjeu talsvert
betri.
Bill heldur ræðu fyrir vindl-
inum, ræðu sem ánægja er að
hlusta á. Innmaturinn liavana-
tóbak, umvafið Sumatratóbak
og þar fram eftir götunum.
Allur hópurinn i búðinni fer að
skellihlæja og búðarmaðurinn
verðnr byrstur eins og hreysi-
köttur. Jeg leyfi mjer að gera
ofurlitla athugasemd um, að
jiað sje ekkert einkennilegt jió
að ákveðinn maður verði hrifn-
ari af einhverjum ákveðnum
vindli en öðrum. Þannig hafi
jeg sjálfur altaf reykt sömu
vindlategundina fyrir nokkrum
árum. Hann spyr mig, enn byrst-
ari en áður, bvort jeg sje svo
mikill bjálfi að jeg sjái eklci,
að þessi maður sje bjer kim-
inn í þeim erindum að selja
vindla sjálfur. Jeg þurfi ekki
annað en líta á bandkoffortið
hans, ef jeg hafi ekki skilið
það sem liann hafi sagt. — Lít-
ið þjer bara á handkoffortið
hans!
— Þetta er ekki sýnishorna-
koffort fyrir vindla. Það þori'
jeg að veðja um. Hann er ekki
með vindla í þessu handkofforti.
— Við skulum veðja fimm
dollurum.
— Tíu dollurum, segi jeg.
Myndarlegur náungi rjettir
fram höndina. BiII opnar koff-
ortið. Jeg' fæ tíu dollarana.
í liálfan mánuð liöldum við
þesum leik áfram og hann geng-
ui' vel. Við græðum peninga og
höfum lceypt oklcur ný föt og'
eigum 150 dollara hvor, upp á
vasann. En svo förum við að
koma í búðir þar sem olckar
hefir heyrst getið. Og jiað er
dálítið ójiægilegt. Það er hleg-
ið að okkur.
Einn góðan veðurdag stendur
Bill í tóbaksbúð á horniu á
Henry Street i Brokklyn. Ná-
ungi einn talsvert gyðinglegur
útlits, stendur hjá og hlustar á
hann. Maðurinn fvrir innan
diskinn segir, að liann liafi ver-
að búast við olckur í marga
daga, og að jiað hafi verið gam-
an að hitta okkur. En hann ráð-
leggur okkur að flytjá oþkur i
Vesturríkin með þennan leik
okkar, Jiví að austur hjer jiekki
allir bragðið nú orðið.
Goldstein kemur á eftir okk-
ur út á götuna. Hann býr til
vindilinn, sem Bill hefir haldið
góðu ræðuna um. Nú segir hann
að Bill sje fyrsta flokks seljari,
svo að ef við kærum okkur um
það, Jiá skuli hann bjóða okkur
ágæt nmboðslaun. Salan á
vindlinum hafi stóraukist síð-
ustu vikurnar.
Og svo urðum við vindlaselj-
arar.
Daginn eftir fengum við hvor
sitt sýnishornakoffortið og nú
göngum við um borgina sem ó-
sviknir vindlaseljarar. Við göng-
um lieint að búðardisknum og
opnum koffortin undir eins,
svo að enginn skuli misskilja
neitt. Við förum í allar tóbaks-
búðir — líka þær, sem við höf-
um grætt nokkra dollara i. En
þeir bara hlæja og láta okkur
skrifa pöntun — víðast hvar.
Við erum taldir slyngustu ná-
ungarnir í New York, og það
getur enginn staðist.
VIM
gerir katla
gljáandi
VIM
hreinsar
ponnur en
rispar þœr
ekki
VIM
nær blett-
um og íitu
af borðum
VIM
hreinsar
potta auð-
veldlega
VIM
er órugt. fljót-
virkthreinsiduft
stundum getur venð eríitt
að nái Vim sva vert.er að
spara það.
X-V 407/4-788
, A LEVER PRpDUCT