Fálkinn - 22.10.1943, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
KROSSGÁTA NR. 472
Lúrjett skýring:
1. VeiSigarpur, 5. Dýr, 10. Hyl,
12. Fiskur, 13. Meiðsli, 14. Rex, 16.
Til öryggis, 18. Dýr, 20. Laun, 22.
Drifu, 24. Dagpartur, 25. Vökvi, 26.
Sleiki, 28. Vald, 29. Fæði, 30. Skilja
eftir, 31. Skip, 33. Tvö eins, 34. Tjón,
36. Vindgang, 38. Rand, 39. Óhrein-
indi, 40. JarSargróður, 42. Húð, 45.
Dæld, 50. Á fótum ef., 52. Garmur,
53. Guð, 54. Kærleikur, 56. Dauði,
57. Hljóðs, 58. Fugl, 59. Band, 61.
Skemmast, 63. Stagl, 64. Hljóð, 66.
Ósljettur, 67. Slá, 68. Skorkvikindi,
70. Blóm, 71. Ilöfðingsskopurinn,
72. Frelsið.
Lóðrjett sköring:
1. Kauptún, 2. Atvo., 3. ílát, 4.
Tveir eins, 6. Viðurnefni 7. Fiskur,
8. Húsdýr, 9. Atvo., 11. Sögn (þát.),
13. Veit, 14. Tala, 15. Málmur, 17.
Gramur, 19. Skaut, 20. Skipun, 21.
Gras, 23. Jarðávöxtur, 25. Fljót, 27.
Verslunarmál, 30. Gríma, 32. Atvo.
34. Ból, 35. Mannsn., 37. Tilfinning,
41. Annir, 43. Stafur, 44. Verkfæri,
45. Þvinga, 47. Ljósgjafinn, 49.
Kvenh., 51. Frumeind, 52. Stara, 53.
Borg, 55. Töluorð, 58. Lfkamshluta,
60. í munni ef., 62. Verkfæri, 63.
Krass, 65. Sáta, 67. Á ketti þf., 69.
Leikari, 70. Guð.
LAUSNKR0SSG&TU NR.471
Lóðrjett ráðning:
1. Ráf, 2. Rls, 3. Skekla, 5. Aki,
6. Ur, 7. Forusta, 8. Át, 9. Sag, 10.
Málari, 11. ítar, 12. Sær, 14. Asía,
16. Gutu, 18. Klunnalegur, 20. Augn-
veikina, 22. Nái, 23. Avá, 25. Skúm-
ana, 27. Þurkur, 29. Reifa, 32. Raust,
34. Ská, 35. Úði, 36. Ara, 37. Ein,
43. Gæðinga, 47. Aflaga, 48. Gul,
49. Fum, 50. Ánafna, 52. Ösku, 53.
Neru, 5Í. Etur, 57. Rann, 58. Sag,
59. Ask, 60. Fit, 61. Rit, 64. Ar, 65.
Gu.
Lárjett ráðning:
1. Ris, 4. Laufási, 10. Mýs, 13.
Álka, 15. Krota, 16. Gáta, 17. Fleski,
19. Gaular, 21. Skil, 22. Núa, 24.
Utar, 26. Laufásvegur, 28. Krá, 30.
íta, 31. íru, 33. Úe, 34. Snú, 36. Ave,
38. Ar, 39. Rímkaði, 40. Kreimur,
41. Af, 42. Áli, 44. Áin, 45. Sk., 46.
Naa, 48. Gæf, 50. Átu, 51. Fögnuð-
urinn, 54. Elsu, 55. Lim, 56. Near, Saggi, 66. Unni, 67. Grá, 68. Skrauta,
58. Stakra, 60. Garfar, 62. Augu, 63. 69. Ant.
bæuf hefir verið drekt í ánni, þá er engin
ástæða til að lialda annað, en að líkið sje
komið til Hollands núna, eða jafnvel alla
leið út í rúmsjó.“
„Mjer er sagt að Joseph hafi ekki verið
hjer í bænum þetta kvöld.“
„Jeg veit það. Hann segir það sjálfur. En
vitni liefir staðhæft að það hafi sjeð hann
lijerna á mótorhjóli þetta kvöld.“
„Hefir pilturinn nokkra fjarverusönn-
un?“
„Hann hefir gefið hýsna sennilega skýr-
ingu sjálfur, en það er enginn, sem getur
staðfest liana. Hann býr jafnan i herbergj-
um, þar sem hann getur hæglega gengið
út og inn, án þess að nokkur verði hans var.
Hann segist hafa verið lengst af þetta kvöld
á stúdentakrá einni, þar sem ýmsir koma,
sem þekkja liana. Jeg fór til Nancy og spurði
ýmsa stúdenta spjörunum úr. Sumir þeirra
mundu, að liann hefði verið með þeim eitt
kvöldið, en enginn þeirra var viss um,
hvort það hefði verið þriðja, fjórða eða
fimta janúar.“
„Getur það komið til mála, að stúlkan
hafi framið sjálfsmorð?“
„Það eru hverfandi líkur til þess. Hún
var ekki þannig gerð. Þetta var venjðlegt
stelpugægsni, frekar heilsulítil en alveg
siðgæðislaus .... En hún sá ekki sólina
fyrir krakkanum.“
„Er engum öðrum til að dreifa í þessu
máli ?“
Macliére svaraði ekki samstundis. Hann
rendi augunum yfir prammana, sem mynd-
uðu í sameiningu dálitla eyju, nokkra metra
frá árbakkanum.
„Jeg liefi verið að reyna að láta mjer
detta einhvern i hug, sem hugsanlegt væri
að hefði gert það,“ sagði hann loksins. „Jeg
hefi haldið ýtarlegt próf yfir öllum pramma
körlunum .... Flestir þeirra eru allra
ráðsettustu menn, sem eiga heima um borð,
ásamt konum sínum og krökkum.“
„Það var aðeins ein fleytan, sem mjer
gast ekki vel að. Skelfing sóðaleg, og svo
mikill fúgdallur, að jeg skil ekki í hvern-
ig hún fer að fljóta. Dallurinn heitir Etoile
Polaire, efsti báturinn á ánni.“
„Hver á liann?“
„Hann er belgiskur, eigandinn. Er frá
Tilleur, skamt frá Liége. Karlinn er gam-
all skröggur og mesti fantur, hefir orðið
uppvís að því að ráðast á stúlkur. Hann
tímir elcki að eyða grænum eyri i viðhald
á fleytunni, enda vill ekki nokkurt vátrygg-
ingarfjelag taka að sjer að tryggja hana.
Altaf, nema rjett á meðan hann situr inni,
ganga sífeldar sögur af því, hvernig hann
hagar sjer við kvenfólk og ungar telpur
.... En það nægir ekki til þess að setja
liann í samband við Germaine Piedbæuf."
Mennirnir tveir hjeldu áfram upp að
brúnni. Þeir nálguðust strætisljósin, og síð-
an veitingakrár á hægri hönd — franskar
krár með sjálfspilandi pianóum.
„Jeg hefi aldrei augun af honum fyrir
því .... En þessi framburður, viðvikjandi
mótorhjólinu ....“
„Hvar dveljið þjer lijer í bænum?“
„Á Hotel de la Gare“.
Maigret rjetti fram höndina. „Jeg sje
yður aftur, kunningi .... En gleymið því
ekki, að þjer hafið málið með höndum. Jeg
er bara sjálboðaliði.“
„En hvað haldið þjer að jeg eigi að gera
i þessu? .... Ef við finnum ekki líkið, þá
getum við aldrei sannað neitt. Og hafi því
verið fleygt í ána, þá finnum við það aldrei
ii
Maigret kvaddi liann með handabandi og
var annars hugar. Svo þrammaði hann á-
leiðis á gistihúsið sitt, Hotel de la Meuse.
Meðan Maigret var að snæða hafði hann
skrifað í vasabókina sína:
TJm álit manna á Peeters: —
Machére: Áfengissalan borgar sig best, en þau
vilja aldrei viðurkenna að þau reki drykkjukrá.
Gestgjafinn á Hotel de la Meuse: Þau líta stór-
um augum á sig. Aldrei átti jeg kost á að láta
son minn verða lögfræðing.
Prammakarl. Það er alt svona, þetta belgiska
fólk.
Annar prammakarl: Það stendur upp þegar það
heilsast, eins og það væru frimúrarar.
Þarna við brúna var miðdepill litla
franska bæjarins. Þröngar götur. Kaffi-
húsin full af fólki, sem spilaði billiard og
dóminó. Anislykt af frönskum apéritifs.
Svo tók við stuttur árbakkinn, sem hann
hafði gengið, svo tollstöðvarnar og loks
flæmska búðin, sem var utasta húsið í
Frakklandi og fyrsta húsið í Belgiu i senn.
Flæmsk búð, þar sem hillurnar svignuðu
undan matvörupinklunum; partur af búð-
ardiskinum fóðraður með zinkþynnu, ætl-
aður brennivínsneytendum; eldhús á bak
við, þar sem maður yfir áttrætt sat rænu-
laus í tágastólnum sínum við eldstóna; mat-
stofa og setustofa í senn, með píanói, fiðlu,
þægilegum stólum, heimabakaðri rísgrjóna-
tertu. Og svo Anna og Marguerite, og Josepli,
hár og hengilmænulegur, kominn heim á
mótorhjóli, til þess að láta kvenfólkið dáðst
að sjer.
.....Hotel de la Meuse var kaupsýslumanna-
gistihús. Gestgjafinn þekti flesta aðkomu-
mennina, og hver þeirra hafði sinn merkta
pentudúk.
Nálægt klukkan níu um kvöldið kom
Joseph Peeters inn í gistihúsið, eins og þjóf-
ur, gekk beint til Maigrets og stamaði:
„Hafið þjer .... hafið þjer heyrt frjett-
irnar?“
Allir sneru sjer við og horfðu á hann,
svo að Maigret fanst rjettara að fara með
liann upp í herbergið sitt.
„Hvaða frjettir eru það?“
„Þjer vissuð um auglýsinguna, var ekki
svo? .... Nú hefir einhver náungi gefið
sig fram, bílaviðgerðarmaður frá Dinant, og
segist hafa farið um Meuse-bakkan nálægt
klukkan hálfníu að kvöldi, þann 3. janúar,
á mótorhjólinu sínu. Hann man að hann
hefir ekið fram hjá húsinu okkar.“