Fálkinn - 05.11.1943, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
Og þannig' sat hann, þungbrýnn
og stórskorinn, með grófa jarpa
hárið flaksandi niður i augu,
þar til alt var skeS. Og nú var
komiS kvöld. Dimt lcvöld um
vetur, og stormurinn bljes. —
Öldurnar risu hvitar, þungar og
skjálfandi. Sjórinn var sem
fönn, hvítur bylur af sjó.
Geiri sat í vitanum. ÞaS átti
svo aS heita, aS laann væri í
gæsluvarðhaldi. En hann var
samt enn vörður vitans, fyrir
föður sinn, um nætur.
Hann sat inni i vitanum. Með
hönd undir kinn sat hann og
starði á hvítkalkaðann stein-
vegginn. Hann hlustaði á storm-
inn og öldurnar, sem skullu á
flatt bergið. Með jöfnu millibili
kveikti vitinn. Og þegar hann
kveikti heyrðist lágur en skær
smellur. Engin hreyfing, enginn
lifandi dráttur sást á andliti
Geira. Hann var fölur með sam-
anbitnar varir. Alt sem sagt var
um hann inni í þorpinu, var
sannleilcur. En var hann aS
liugsa um þáð, eða var liann
að hlusta á storminn og öld-
urnar. Stormurinn var ekkert
nýtt fyrir hann, eða ef til vill
var hann alt af nýr. Var liann
kanske að hugsa um framtíð-
ina - getur verið.
Svo skalf nóttin á, dimm og
hrikaleg nótt. Út yfir brim og
boða lýsti vitinn með jöfnu milli
bili. Hversu oft hafði vitinn
ekki lýst svona áður. Og hversu
oft hafði Geiri ekki setið svona,
liorft, iilustað og biðið. Biðið eft-
ir að stormurinn kæmi með ný
hljóð frá liafinu, aðra tóna þýð-
ari en þá, sem öldur framkalla
á fannhörðum klettum um nótt
i skammdegi.
Geiri hrökk upp við liátt og
skerandi hljóð. Hann stóð upp
og gekk þrjú skref að vitahurð-
inni, þar nam hann staðar. Hve
nær hafði liann lieyrt svona
liljóð áður. Hugsunin um þetta
hjelt honum föstum. En nýtt
hljóð enn nær vakti undirvit-
und hans til skilnings á löngu
liðnum atburði. — Bróðir! —
Strand! — Þessi tvö orð hrutu
af vörum hans, og hann þaut
út um dyrnar, út í ofviðri næt-
urinnar.
Alt var á flugferð í þorpinu,
sem um miðjan dag væri. I fjör-
una var komið fult af mönnum.
Þeir gengu hiklaust að eina vjei-
bátnum, sem til var í fjörunni,
bátnum hans Palla í Nóakoti,
og ýtlu honum á flot. En gífur-
legt ólag .reið undir bátinn. Þeir
hjeldu í stafnbandið, en liöfðu
mist tökin af síðum bátsins. Við
útsogið heyrðist dimmt og
draugalegt marr. — Kaðallinn
slitnaði og báturinn var mann-
laus liorfinn út í myrkrið.
Með næsta ólagi komu nokkr-
ar þóttur og brotin borð. Þögn
var í fjörunni. Enginn mælti
orð. Allir stóðu sem dæmdir og
horfðu í gaupnir sjer. Stormur-
inn bljes, öldurnar æddu og út
við brimgarðinn sást vjelbátur
vagga vöngum í geislanum, sem
kom frá vitanum öðru hvoru.
í gegnum þórdunur nætur-
innar heyrðist alt í einu liá og
skipandi rödd kalla. — Ýtið
bátnum á flot. Allir litu til þess,
sem kallaði. Það var Geiri í
vitanum. Hann stóð upp við lít-
inn árabát, og var að bisa við
að ýta honum niður. Hugsun-
arlaust sem vjelar gengu nokkr-
ir að bátnum, og liann rann
ljettilega niður sandinn. — Til
að stökkva upp í! — var kallað.
Hik kom á alla, sem hjá bátn-
um stóðu.
Vitinn sendi skæran geisla
yfir skerin og lýsti á hvítfyss-
andi ólag, sem óð inn sundið.
— Fljótir upp í! — var aftur
kallað. En aftur hik. Það var
um seinan að átta sig. Geiri ýtti
siðasta átakið. Hann stökk upp
í bátinn, og tvær árar runnu
jafnt út úr ræðunum. Hann
komst fyrir ólagið og báturinn
slapp út úr fjörubriminu.
Með flaksandi hárið sjóblautt,
reri hann af öllum kröftum.
Handleggsvöðvarnir linykluðust
og' æðarnar þrútnuðu á höndum
hans. Hann kreisti árarnar svo
að hnúarnir hvítnuðu.
Hann reri áfram, áfram, nær
bátnum á skerinu. En var nokk-
ur von að hann kæmist að bátn-
um. Hann leit um öxl, og sá
bátinn í vitaljósinu. En alt í
einu náfölnaði hann. -—- Hann
misti áralagið og starði í átt-
ina til bátsins, þá slökti vitinn.
Svo kom geislinn aftur og Geiri
starði blóðhlaupnum augunum
á bátinn. —- Jú, rjett! — taut-
aði hann. — Það er sýslumanns-
báturinn!
Eldsnögl skaut því upp i
huga hans, að hætta alveg að
róa og láta bátinn liliðfleta og
relca. Hvað átti hann að vera
að liugsa um að bjarga sýslu-
manninum, sem hafði dæmt
liann frá öllu mannorði og allri
von um að geta orðið maður.
Nei, aldrei! — sagði hann upp-
hátt við liugsunum sínum.
Átti hann nú að vera búinn að
gleyma hátíðlegu glotti sýslu-
mannsins, er hann lcvaddi hann
og sagðist vona að þeir sæjust
aftur. Átti hanin að gleyma öllu,
g'lolti allra, illu umtali allra
og fyrirlitningu allra.
En þeir voru fleiri um borð.
Já, en höfðu þeir nokkuð reynt
til að hindra það að svona færi
fyrir honum. Var þeim ekki
sama. Jú, vissulega. Öllum var
sama, það vissi liann.
En hendurnar reru ósjálf-
rátt áfram með jöfnu millibili.
Árarnar lustu ólgandi sjóinn
og það sauð á lceipum. Hann
sætti lagi og háturinn rann und-
an einu sterku áratogi að hlið
bátsins á skerinu.
Þrír menn duttu, fremur en
stukku ofan í bátinn. Það var
sýslumaðurinn, ritarinn og einn
háseti. — Hánn tekur ekki fleiri.
kallaði Geiri til þess fjórða, og
skipandi rödd hans stöðvaði
manninn. Þeir ýttu frá.
Tveir sterkir liandleggir
sneru bátnum og knúðu hann
i áttina til fjörunnar. Saman-
bitnar blóðlausar varir ræðar-
ans sýndu það vel, að hann var
ekki framar i neinum vafa um
hvað gera skyldi. Báturinn
færðist altaf nær og nær fjör-
unni og í vitaljósinu sást hann
skjótast upp á himinháar öld-
urnar og hverfa svo aftur langt,
langt niður á milli þeirra.
Á bringu hárrar öldu sást
Iitli róðrarbáturinn alt í einu
renna inn sundið. Fólkið í fjör-
unni stóð höggdofa. Það áttaði
sig vai'la á því, að sjá mennina
stökkva út úr bátnum við fjör-
una, og' vaða í land, en bátinn
snúa við með einum manni i,
sjá hann hverfa, hverfa út á
liafið. Aðeins einn maður, sem
i fjörunni stóð, tók eftir öllu.
Hann var hár vexti og liold-
grannur. Silfurgráir lokkarnir
hörðust framan i angistarfullu
andliti lians. Og það sá það eng-
inn, að þegar báturinn sneri
við, þá óð þessi maður út eftir
bátnum. Hann ætlaði að kalla,
en stormurinn kæfði óstyrka
rödd hans.
Öldurnar teygðu hvítar tung-
ur sinar upp í fjöruna og
sleiktu sandinn. Nóttin var altaf
jafn dimm. Og fólkið, sem i
fjörunni stóð og beið, var orð-
ið vonlaust. Vitinn hafði oft
lýst yfir skerin og sundið, en
enginn sá litla bátinn aftur.
Hann var horfinn sjónum.
I einum geislanum frá vit-
anum sást að stóri hvíti vjel-
báturinn var einnig horfinn.
Smátt og smátt týndist fólk-
ið á burt. Um morguninn þegar
dagurinn var að rísa í austrinu,
sást aðeins einn maður eftir i
fjörunni. Hann var hár vexti
og holdgrannur og snjóhvitt
hárið lá fram í augun. Hann
gekk fram með sjónum jöfn-
um skrefum og stundum óð
liann út í og leitaði árangurs-
laust að einhverju.
Sólin var komin liátt á loft,
þegar fólkið byrjaði aftur að
týnast niður í fjöruna. Menn
gengu fjöruna. Og það var eins
og meira líf færðist yfir gamla
manninn, þegar hann sá til
hinna. Og hann óð lengra og
lengra út í sjóinn. Alt í einu
ralc hann upp lágt hljóð.
Hann seildist niður i sjóinn
og kom upp með lík af ungum
manni í fanginu. Hann bar það
upp á sandinn, og lagði það
frá sjer. Kringum hann safn-
aðist fólkið og liorfði á. Gamli
maðurinn horfði líka, en hann
horfði ekki á líkið við fætur
sjer, og ekki heldur á sandinn,
sem það lá á.
Hann leit upp og augu lians
og sýslumannsins mættust. —
Á að flytja líkið suður? spurði
hann og varir lians titruðu. —
Sýslumaðurinn sneri sjer undan
og fór.
Fólkið var þögult, þegar
gamli maðurinn beygði sig nið-
ui’ og tók upp aðra fórnina,
sem hafið liafði krafið hann
um enn. — Þannig er heimur-
inn, —- stundi hann. En allir
stóðu ósjálfrátt berhöfðaðir
meðan hann gekk upp úr fjör-
unni.

UMHREINSUN í MIÐJARÐARHAFINU.
Til vinstri á myndinni sjest enskt orustuskip, en til hægri
flugvjelaskip, að „hreinsa til“ i Miðjarðarhafinu. í baksýn sjest
undir skýjamóðu Gibraltarkletturinn, austan frá.