Fálkinn - 05.11.1943, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
L
BEDRBE5 SIHEnon

| Flæmska búðin
Hún fylgdi honum fram ganginn og lok-
aði á eftir honum. Vindutjöldin fyrir glugg-
unum á efra loftinu voru dregin niður.
Maigret hitti Machére skamt frá flæmsku
búðinni. Hann var að tala við nolckra
prammakarla, en skildi við þá, þegar liann
sá fulltrúann.
„Hvað segja þeir?“
„Jeg var að spyrja þá um Etoile Polaire.
.... Þeir halda að formaðurinn hafi ver-
ið á Café des Mariniers að kvöldi þess 3.
janúar, og að iiann hafi farið þaðan um
klukkan átta, fullur, eins og hann var van-
ur að vera á kvöldin .... Hann mun vera
sofandi núna, því að jeg var um borð fyrir
skömmu og þar virtist enginn heyra til
mín.“
Þeir gátu sjeð hvíta hárið á frú Peeters
gegnum búðargluggann. Hún var að horfa
á lögreglumennina tvo, þarna sem þeir
stóðu og voru að skima kringum sig og
töluðu sundurlaust og samhengislaust.
„Útidyrnar eru tvennar,“ sagði Machére.
Á hina lilið þeirra var áin, sem hafði rutt
á burt stíflunum og geysti til sjávar með
hálfrar fimtu mílna hraða.
Og á hina var flæmska búðin.
„Þjer sjáið aðrar hjeðan, sem þjer standið,
en hinar eru að baka til .... Það er brunn-
ur í húsagarðinum . .. . “
Og svo bætti hann við, óðaiíiála: „Jeg
t.læddi liann, en ekki fann jeg merki þess
að nokkurt lík væxá þar. Hvað sem öðru
líður — ekki veil jeg hvers vegna, en mjer
finst að líkinu muni ekki liafa verið fleygt
í Meuse — hvað sem öðru líður þá hefði jeg
gaman af að vita livers vegna þessi vasa-
klútur var þarna uppi á þaki.“
„Ifafið þjer Iieyrt um manninn á mót-
orhjólinu?“
„Já. En þó að hann hafi farið þessa leið,
þá sannar það ekki, að Joseph Ixafi ekki
fai-ið hana líka.“
Það var einmitt það. Og svona var þetta
í öllum greinum. Enginn sönnun, til eða
frá. Og í rauninni engar veridegar likur
neldui'.
Germaine Piedbæuf kom inn í búðina
klukkan átta. Samkvæmt framburði belg-
iska fólksins fór liún þaðan fáeinum min-
litum síðai', en engir aðrir sáu hana fara
út.
Og síðan hafði hún ekki sjest framar.
Og svo var sagan öll.
En samt ætlaði Piedbæuf að byggja þrjú
hundruð þúsund franka skaðabótakröfu á
þessari sögu.
Tvær p'rammakonur fóru inn í búðina
og bjallan hringdi um leið.
„Haldið þjer enn þá, fulltrúi, að . . . .“
„Jeg lield alls ekki neitt, kunningi. Jeg
sie yður bráðum aftur.“
-----Hann fór einnig inn i búðina, og
konurnar tvær viku lil liliðar, til þess að
lýnia fyrir honum. Frú Peeters kallaði
fram: „Anna!“
Hún vagaði að eldhúsdyrunum og opn-
aði.
„Gerið þjer svo vel og gangið þjer beint
inn, fulltrúi. Þjer ratið...Anna kemur
niður undir eins. Hún er uppi að búa um
í svefnherbergjununi . .. .“
Svo sneri hún sjer að konunum, en full-
trúinn fór gegnum eldhúsið, inn í ganginn
og gekk liægt upp stigann.
Anna hafði auðsjáanlega ekki lieyrt þeg-
ar kallað var. Hann lieyrði fyrirgang í einu
herberginu og varð litið inn um opnar dyr.
Hann sá liana þar inni; hún var að bursta
I uxur, og liárið var bundið upp með klút.
„Eruð það þjer?“
Hún leit alveg eins út og hún var vön,
þó að hún væri í hreingerningarfötunum
siðlátleg, ofur fálát og dul.
„Afsakið þjer. IJún móðir yðar sagði mjer
í ð þjer væruð lijerna uppi.....Er þetta
lierbergið hans hróður yðar?“
„Já. Ilann fór snemma i morgun. í próf-
Jesturinn. Hann á erfitt próf fyrir liöndum,
og hefir einsett sjer að ná góðri einkunn,
« ins og við fyrri prófin.“
Stór Ijósmynd í ramma stóð þarna á
kommóðu. Ilún var af Marguerite Van de
Weert. Og á myndina hafði stúlkan skrifað
með háu, settu letri fyrstu línurnar í „Söng
Sólveigar“ úr Pjetri Gaut:
Maigret hafði tekið myndina upp til þess
að lesa orðin. Anna liorfði fast á hann —
afsakandi, eins og hún byggist við að
hann færi að hlæja.
„Þetta er eftir Ibsen,“ sagði hún.
„Jeg veil það.“
Og Maigret las erindið til enda.
Hann gat ekki varist brosi samt, þegar
honum varð litið á buxurnar, sem Anna
hjelt á ennþá. Svona háfleyg orð í jafn
hversdagslegu umhverfi!
Og að hugsa sjer Joseph Peeters, mjóan
cg rytjulegan, illa til fara, með ljóst liár,
sem ekki varð lialdið ískefjum, þó að það
væri löðrandi j brillantine. Josepli Peeters,
með veiku augun sídeplandi og nefið, sem
ckki var í neinu samræmi við manninn að
öðru leyti.
Og þessi mynd af gullfallegu sveitastúlk-
unni.......
Hvað var skylt með þesari mynd og hinu
ægilega drama Ibsens? Var þetta trygðar-
játning, fáni negldur við stöng? Ekkert
besskonar! Aðeins nokkrar línur úr Ijóði,
skrifaðar samviskusamlega á ljósmynd af
ungri og lieiðarlegri slúlku, af því að það
atti að gera það.
Þetta var satt, livað sem öðru leið. Ilún
hafði vissulega beðið, beðið árum saman.
Og það þrátt fyrir Germaine Piedbæuf.
Þrátt fyrir barnið.
Maigret leið eiginlega hálfilla. Hann
l.orfði á borðið, með stórri, grænni þerri-
pappírsörk, á blekbyttuna í bronsumgerð-
inni, sem lilaut að hafa verið vinargjöf, og
pennasköftin, sem voru úr balcelite.
Hann opnaði kommóðuskúffuna í eins-
konar fikti. Þar var milcið af ýmiskonar
Ijósmyndum, í lamalausri öskju.
„Bróðir minn á ljósmyndavjel.“
Maigret blaðaði í þeim .... Hópur af
strákum með stúdentaliúfur .... Jóseph
á mótorlijólinu, og hallaði sjer áfram, svip-
urinn eins og hann liefði verið á 95 kiló-
metra hraða .... Anna við píanóið ....
Önnur stúlka, grannari, ofurlitið ráunaleg
á svipinn ....
„Þetta er María systir mín.“
Og svo kom þarna mynd, sem líktist vera
vegahrjefsmynd, hræðilega Ijót eins og allar
jiesskonar myndir, þar sem andslæður eru
miklar milli birtu og skugga.
Stúlka, sem auðsjáanlega var orðin full-
vaxta, en var samt svo lítil og veimiltítu-
leg að ómögulegt virtist að lcalla hana konu
Stór augu, sem gleyptú liálft andlitið. Hún
var með afkáralegan liatt og eftir svipn-
um að dæma virlist hún hafa verið hrædd
við ljósmyndavjelina.
„Þetta er Germaine, er ekki svo?“ Sonnr
hennar var líkur lienni.
„Var hún veik?“
„Hún var ekki liraust. Sannast að segja
held jeg að hún liafi liaft tæringu um eitt
skeið.“
Alger andstæða Önnu, sem var hraust
eins og hestur. Hún var há og þrekleg. En
]>á var liún sjerkennilegri fyrir það hve
slcapföst hún virtist vera — það var blátt
áfram undravert. Loksins hafði hún lagt
buxurnar frá sjer á rúmið, en á því var
Lvít ábreiða.
„Jeg liefi verið heima hjá henni.“
„Hvað sagði fólkið.....Jeg geri ráð fyrir
að það . . . .“
„Jeg sá eklci aðra en yfirsetukonuna . .
cg' svo barnið.“
Anna spurði einskis frekar. Það var eins
og hún færi hjá sjer.
„Er herbergið yðar við hliðina á þessu
lierbergi?“
„Já, við erum þar báðar, hún systir mín
og jeg.“
Dyr voru milli herbergjanna og Maigret
lór inn um þær. Herbergi systranna var
bjartara, af því það sneri niður að ánni.
Rúniið var uppbúið, þarna var alt eins
snyrtilegt og frekast var á kosið; elcki nokk-
urt fataplagg á skökkum stað — nema ef
telja skyldi tvo náttkjóla, sem lágu kyrfi-
lega samanbrotnir á koddunum.